Ja dat vind ik ook lastig, hier namelijk ook al 2 keer meegemaakt dat er wel iets medisch aan de hand was en iedereen zei dat het niet zo was.
Steeds ernstig nemen, het is een KIND van 10 jaar. Deed dit ook toen ik zo oud was. Moeder was overleden, vader verwaarloosde ons en op school werd ik hierdoor gepest. Ik weet nog dat ik 's nachts keihard in mijn buik sloeg om toch een plaats te kunnen aanduiden waar het pijn deed als de HA kwam. Ik ben toen bij een kinderpsycholoog geweest en dat hielp een beetje (niet veel omdat de situatie natuurlijk kut bleef) maar er was toch iemand die luisterde en niet direct zei dat ik onnozel deed of mij niet moest aanstellen.
Sluit me aan bij de adviezen van Lindanails. Buiklijn/hoofdpijn, he balen dan gaan we naar huis / kunnen we niet weg. En op andere momenten "extra" gezellig maken en wat leuks gaan doen, zodat ze duidelijk het verschil in aandacht leert kennen. Zelf ook ervaring met negatief aandacht vragen helaas... Mijn zusje heeft er last van gehad en helaas nog steeds omdat mijn ouders niet goed "gehandeld" hebben. Zij "beloonden" het gedrag bij haar net als Lindanails (als... dan... en met positieve en negatieve aandacht door boos te worden) Het begon het toen ze 11 of 12 jaar oud was en het werd steeds gekker, ze loog in de puberteit vanalles bij elkaar om aandacht te krijgen (en dan geen kleinigheden ) en haalde ook de gekste dingen uit. Ik weet nog heel goed dat ik het op een gegeven moment maar opgegeven heb, het had toch geen nut. Kwam ik met een 9 voor een proefwerk thuis en ik vertelde dat tijdens het eten, dan had zij weer iets groters, beters, mooiers meegemaakt. Ze was altijd aan het woord en als ik dan iets probeer te zeggen en geiirriteerd raakte, schudden ouders hun hoofd van "laat haar maar, anders komt er weer gedoe van" (ruzie, huilen, schelden, enz). Nu neemt ze nog steeds een loopje met de waarheid (overdrijven/liegen/manipuleren). Banen houdt ze nooit lang voor en hetzelfde geldt voor relaties..... M.a.w. ik denk niet dat dit zo maar over gaat of dat ze er over heen groeit, het wordt alleen maar erger.... Probeer de tips van Lindanails 1 maand en als je geen verbetering ziet kan je misschien alternatieve therapie proberen? (drama -en danstherapie, dansen vind ze toch leuk?) of misschien iets in het alternatieve circuit?
Ja wij gaan het zeker proberen. En Heleentje het is niet zo dat wij haar compleet negeren of onaardig zijn alleen dat gedrag willen wij zoveel mogenlijk negeren. @ Juli nu ik jou verhaal zo lees, laatst zei ze in de auto dat ze ruzie had gehad met 2 jongens en 1 zou haar een bloedneus hebben geslagen. Mijn man WAT wrm heb je dat niet gezegd enz. Uiteindelijk bleek het hele verhaal niet waar te zijn... Ook weer aandacht..
@vivianbraak, ik bedoelde niet dat jullie onaardig zijn ofzo (heb mij weer slecht uitgedrukt ) maar dat er bij een 10jarig kind iets achter zo'n gedrag moet zitten. En als je dat hebt uitgewist, zal het beter gaan (mss is het zelf gewoon haar karakter, maar dan kan je daar ook op anticiperen, want zelf als het haar karakter is, kan het niet leuk zijn voor haar)
Ik denk overigens dat ze wèl last heeft van buikpijn. Mensen en kinderen kunnen daadwerkelijk buikpijn voelen als ze verdrietig zijn, zich tekort gedaan voelen enz. Soort omgekeerde verliefdheid zegmaar. Wat ik denk dat ook goed kan helpen is echt een vast dagritme, spreek dit ook met haar moeder af, dat het daar net zo gaat. Je hebt natuurlijk de vaste momenten van ontbijt, fruit, lunch, tussendoortje, avondeten enz. Maar daarbinnen kan je ook vaste momenten afspreken. ik denk daarbij aan vaste momenten waarop zij bijv met een van jullie een spelletje doet, iets bakt, knutselt enz. op de andere momenten moet zij zichzelf vermaken en dan is er in principe ook geen aandacht voor haar. Zorg dat zij een rustige plek heeft om zichzelf te kunnen vermaken, en dat hoeft echt niet persé in haar eigen slaapkamer te zijn. Als ze lekker aan het spelen is, kan je haar daarvoor best als je langsloopt een complimentje voor geven maar meer ook niet (even een aai over de bol bijv). Zo leert ze dat ze én zichzelf moet vermaken maar ook dat er best veel aandacht voor haar is. Je zou haar daarnaast ook een dagboek kunnen geven, zodat ze daar al haar wel en wee in kan opschrijven. Veel kinderen rond deze tijd krijgen daar behoefte aan. Ik heb zelf ook een dochter dat veel negatieve aandacht vraagt. Ze is nu 4, wel een stuk jonger, maar mijn oudste dochter heeft ook zo'n periode gehad op haar 9/10e. Dan had ze ineens haar pols in een verbandje gestoken bijv terwijl er niks aan de hand is. Ook deed zij aan broekpoepen, psychisch dat later medisch werd omdat haar darm eraan gewend was dat ze alles ophield. Verder kan ik me niet voorstellen dat er geen psycholoog is die hier iets mee kan. of jullie in ieder geval goede handreiking kan geven. Mijn dochter is bij accare geweest voor iets anders (accare is organisatie voor kinder en jeugd psychologie en psychiatrie in noord-nederland, er zit bij jullie vast ook wel iets dergelijks). en ze kunnen daar zeker met dit soort problematiek zeker wel iets.
Er is geen lichamelijke oorzaak gevonden maar, dat betekent niet dat je bonusdochter geen buikpijn heeft. Als ik zenuwachtig ben of me gespannen voel heb ik ook last van buikpijn of hoofdpijn. Dit heeft een geestelijke oorzaak die zich lichamelijk uit. Het is goed om na te gaan wanneer ze klaagt over buikpijn. Is daar een patroon in te ontdekken? En wat kan dan het onderliggende gevoel zijn. Gezien de geschiedenis van de dochter van je man is dit niet vreemd. Een scheiding van ouders kan traumatisch zijn voor een kind. Ik sluit me aan bij Jo85. Een goede kinderpsycholoog of psychiater vinden en daar begeleiding in te vinden. Praat over gevoelens en vraag ernaar. Dus niet in gaan op de inhoud van een probleem, maar op de gevoelens die het oproept. Bijvoorbeeld bij kraamvisite aangeven dat je best begrijpt dat ze zich buitengesloten kan voelen. Vertel haar en laat haar merken dat ze erbij hoort. Praten over gevoelens en de gevoelens accepteren. Dat betekent niet dat ieder gedrag acceptabel is. Badkamer in en uit de hele nacht is niet te accepteren. Dat ze zich verdrietig voelt of boos is prima, probeer samen een ander gedrag te vinden voor die gevoelens. Nogmaals: hiervoor is goede begeleiding van belang. En persoonlijk vind ik negeren vreselijk. Hierdoor negeer je haar gevoelens en haar wil. Er is al genoeg tegen haar wil in gebeurd. Ik hoop dat jullie goede hulpverlening kunnen vinden, ik weet zeker dat deze er is.