wanneer vertellen dat je bezig bent maar het nog niet gelukt is??

Vertel het aan de mensen waar t goed bij voelt..zoals je nu al hebt gedaan bij je vriendin en moeder.
Je hoeft het toch ook niet aan veel mensen te vertellen? en je kan er altijd bij zeggen dat je het niet aan de grote klok wil hangen..
Wij zijn nu bijna 10 maanden bezig, alleen ouders en 1 vriendin weten het. Sommige mensen vragen wel eens wat maar daar reageer ik dan vrij algemeen op zo van: we zien wel..

 

Doe waar je je goed bij voelt.
Wij hebben het verteld toen we al dik in de MMM zaten en ik met spoed geopereerd moest worden ivm een cyste die de bloed toe en afvoer afsloot naar mn eierstok. Toen hebben we het de famillie verteld.
Op het werk heb ik het wat later verteld, maar dat kwam omdat er vragen kwamen waarom ik zo vaak naar het ziekenhuis moest.
Suc6 meis!

 

Hoi,

Die idd wat goed voelt voor jou.

Ik ben er vanaf het begin eigenlijk heel open over geweest, ook in mijn vriendenkring of mensen die erom vroegen, heb het als heel prettig ervaren en in de afgelopen 2,5 jaar veel steun gehad, dus mij ook nooit echt alleen gevoeld met verdriet enzz altijd erg veel steun gehad. Iedereen doet het op zijn eigen manier, doe wat goed voelt.

Liefs flower

 

Wij hebben het toen we het ziekenhuis in gingen vertelt aan mijn ouders en tweelingzusje. Sinds begin dit jaar weet ook mijn schoonvader het. Wij hebben het deze mensen in vertrouwen vertelt maar ben er zojuist achter gekomen dan mijn schoonvader het aan mijn zwager heeft vertelt waar ik dus totaal niet blij mee ben. Maar het leed is geschied en kan er niks aan doen. Ben er nu achter dat we het de schoonfamilie tegelijkertijd vertellen als we in blijde verwachting zijn.

Maar vertel het wanneer en wie jij je er prettig bij voelt.

 

Is inderdaad heel persoonlijk. Ik had het mijn ouders verteld omdat ik wist bij hen veel steun te krijgen. Goede vrienden van ons die hetzelfde traject volgen zijn ook op de hoogte, dus daar gaan nu veel berichten over en weer....is toch fijn om het te kunnen delen is mijn mening.

Mijn schoonouders hebben we het toevallig eergister verteld. Werken beide in het ziekenhuis waar we moeten zijn dus ja, ook zo lullig als je ze opeens op de afdeling 'gynaecologie' tegenkomt

Verder houden wij de boot ook af. Vriendinnen die wel weten van onze kinderwens heb ik gezegd dat we het op een laag pitje hebben gezet en 'wel zien hoe het loopt'. Wil niet steeds vragen krijgen erover dus vandaar.

Succes met je beslissing en vooral ook de MMM....

 

Hier hebben wij eigenlijk meteen verteld aan Fam. en goede vrienden dat we gingen stoppen met de pil vorig jaar dec.
Maar aangezien ik diabetes patiënt ben en dus eerst de molen in moest voor mijn waardes en af/opbouw van medicatie en insuline, hebben we gewoon altijd alles eerlijk verteld.
Ook heb ik op mn werk verteld dat ik insuline moest gaan spuiten ivm wisseldiensten.

Nu weet iedereen dat we sinds korte tijd groen licht hebben, maar iedereen er bij verteld dat mocht het zo ver zijn, dat ze het vanzelf zouden horen ivm al die vragen!

 

Inderdaad alleen de mensen waar jullie je goed bij voelen.

Ik ben in maart 2011 gestopt met anticonceptie, en heb nu pas afgelopen maand, sinds we in de MMM zitten het verteld aan mijn moeder en oom. Verder niemand.

 

Ik krijg uit jouw verhaal de indruk dat je liever niet weet dat mensen weten dat je 'bezig' bent. Dan hoeft dat toch ook niet? Doe waar jij je goed bij voelt. Vertel het als je wilt en anders niet. Je hebt gelijk: het gaat een ander niks aan. Dus vertel het aan mensen bij wie je het gevoel hebt dat jij je er beter door voelt als je er met hun over kunt praten. En verder aan niemand.

Ik moet zeggen dat wij het ook geheim wilden houden. Dit is bij de eerste ruim een kaar gelukt. Toen kreeg ik een miskraam en wist iedereen het zo'n beetje. Dat leek me vreselijk, maar dat was achteraf echt niet zo. Het voorkomt in ieder geval een hoop vervelende situaties waarbij mensen inderdaad gaan zitten 'zeuren' van "wanneer krijg je nou eens kinderen?" Op zich kon ik dat wel redelijk hebben hoor. Maar toen we (bijna) een jaar bezig waren viel zo'n opmerking me wel zwaar als ik net weer eens ongesteld was geworden of negatief had getest.

Nu is het ook geen geheim dat we 'bezig' zijn. In eerste instantie wel, maar helaas is het weer mis gegaan. En dat terwijl zo'n beetje iedereen (inclusief leerlingen en hun ouders) al wist dat ik zwanger was. Dus iedereen kan wel raden dat we nu ook weer proberen. Ik dacht vooraf dat het heel vervelend zou zijn als iedereen het weet en het lukt niet. Maar nu weet ik dat het niks uitmaakt. Hooguit dat mensen wat meer rekening houden met je gevoelens. (altijd fijn toch?) Dus achteraf vraag ik me af waar ik me druk om maakte.

Moraal van het verhaal; niet vertellen als je het niet wilt. Maar maar je er ook niet te druk om dat het om wat voor reden dan ook per ongeluk een keer zou uitkomen. Mocht dat namelijk gebeuren, zul je merken dat het helemaal niks uitmaakt. Sterker nog: het kan ook positief uitpakken i.p.v. negatief.

 

Inderdaad gewoon doen wat voor jou goed voelt.

Ik vertel het eigenlijk gewoon altijd als het ter spake komt. Ik word zo moe van al die toespelingen "Wanneer gaan jullie beginnen?" dus ik kop ze meteen in: We willen wel, maar het lukt niet. Ik probeer het soms ook met een grapje te vertellen.... Ik zit al 108 dagen op een ei te broeden.... Maar het komt niet. Dat breekt vaak ook wel het ijs.
Op mijn werk ook van die goedbedoelde adviezen: Wacht nog maar een paar jaartjes, eerst nog even van het leven genieten........ BLABLABLA. Dus dan zeg ik het ook meteen, zijn ze ook gelijk uitgel*ld.

Ik merk dat ik verder ontzettend veel steun krijg, vanuit echt iedereen. Ook komt het veel vaker voor dan je denkt! Iedereen is echt heel begripvol en ik ervaar het juist als heel prettig dat ik er met mensen over kan praten.

Nou meis, sterkte ermee. En het is voor iedereen natuurlijk anders. Als jij je er niet fijn bij voelt, gewoon binnenskamers houden hoor!

Liefs, Lies

 

Ik ben het eens met de rest! Vertel het tegen degenen die je vertrouwt en waarvan je weet dat ze je voor de volle 100% kunnen/willen/zullen/gaan steunen!

Vrienden van ons zijn ook bezig, al ruim 1,5 jaar en er zijn veel mensen die dit weten. Nu praat die vriendin er zelf niet veel over, maar ik merk dat er soms wel veel over gepraat wordt, over hoe vervelend het is enz. Ook niet fijn...

 

Mijn zusje weet het, de collega's en mijn (schoon) ouders gaan er wel vanuit dat we bezig zijn en dat vind ik wel prima eigenlijk. Ik word volgende week 31 en we zijn in juni getrouwd, het is dus wel "tijd".
Ik probeer het op het werk wel af te houden, mijn baas is van het type dat een vrouw achter de pannen hoort en zaken als deeltijd werken en ouderschapsverlof zijn absoluut niet bespreekbaar.

 

De kuisvrouw op mijn werk weet het, want ik weet dat zij haar mond kan houden en we hebben echt en goede band en verder weet ook mijn beste vriendin het. Aan onze ouders vertel ik het liever niet, want als het onderwerp 'kinderen' ter sprake komt, zegt mijn moeder altijd 'wacht daar maar nog even mee'. Niet altijd leuk om te horen.

Ik denk dat ze schrik heeft om oma te worden. Ze is zelf nog maar 45 en 'oma' klinkt zo oud