Lieve forumleden, Begin september 2014 ben ik bevallen van ons eerste kindje. Het was een traumatische bevalling (32 uur, sterrenkijker, zoonlief in nood dus inknippen, daarna extreem bloedverlies). Na de bevalling dacht ik: nooit meer! De eerste 10 weken daarna waren ook heel zwaar. Zoonlief was een huilbaby door verborgen reflux. Momenteel ben ik alweer 2 maanden aan het werk, maar echt helemaal de oude ben ik nog niet. Ik heb gesprekken met een psycholoog om de bevalling te verwerken, want het belemmert mij in mijn dagelijks leven (concentratieverlies, stemmingswisselingen). Ik geniet van het moederschap en ons nieuwe gezin. Ik heb ook onwijs genoten van mijn zwangerschap, ondanks het overgeven tot 22 weken, de harde buiken vanaf 24 weken en de bekkeninstabiliteit vanaf 28 weken. Wat voelde ik mij prachtig met die bolle buik. De trapjes en bewegingen waren werkelijk waar heerlijk om te voelen, ik mis het nog steeds. Manlief en ik hadden na de bevalling zoiets van: een tweede kindje is zeer welkom. Vanwege de zware bevalling mag ik een jaar niet zwanger worden, dus september 2015 kunnen wij er op z'n vroegst voor gaan. Soms kriebelt het al zo erg, dat ik de maanden aftel. Ik houd nog steeds mijn cyclus bij (ben niet aan de pil, we gebruiken condooms) en ik fantaseer soms over een tweede kindje, een nieuwe zwangerschap en hoe mijn zoontje het zou vinden als grote broer. Toch vind ik het ook doodeng. Over zoonlief hebben wij een jaar gedaan voordat we zwanger waren. De zwangerschap was fysiek erg zwaar en de bevalling... slik. Dat maak ik liever nooit meer mee. Ik heb nog steeds last van het trauma van de bevalling en dit speelt natuurlijk een grote rol in mijn angst. Wat ik wil bereiken met dit topic? Geen idee. Mijn hart luchten? Misschien herkennen meerdere dames zich hierin? Hoe hebben andere meiden hun traumatische bevalling verwerkt en hoe snel durfden zij het weer aan om voor een volgend kindje te gaan? Soms ben ik ook bang dat een tweede kindje ons niet gegeven is, of dat het misschien weer ruim een jaar duurt. Bah, wat een onzekerheden zeg Het duurt nog even tot september en als ik er dan nog niet aan toe ben, dan wachten we gewoon nog langer. Maar soms... soms is die drang naar een nieuw wondertje weer zó groot. Zucht...
Heel herkenbaar poema, ik had ook een traumatische bevalling. 26u weeën, knip, verlostang erin, daarna de kleine er terug in geduwd want ze kon er niet langs, om dan een spoedkeizersnede te krijgen, vanwege alles voelen volledige verdoving en er bijna in te blijven door een ademstilstand. Het was verschrikkelijk maar door enorm veel te praten is het gelukt om het te verwerken. Ondertussen is mijn dochter 8 en ik was er 3 jaar geleden weer klaar voor, maar door verbouwingen nog even gewacht. En nu sinds een jaar terug zwanger proberen te worden. Mijn gyneacoloog bespreekt het nu wel bij ieder bezoek, ik heb al een paar miskramen gehad. Maar ze ziet geen reden om het niet te proberen op een natuurlijke manier behalve als ik in paniek ga. Maar ben nog maar net zwanger en ben ondertussen al terug in gesprek om dat te vermijden. Mijn advies is je tijd nemen en veel, super veel praten! Luister naar je lichaam en vraag begeleiding als het niet alleen lukt. Super veel succes en de moed voor een tweede komt wel als je er klaar voor bent. Dikke knuffel en nog eens proficiat met je kindje ��
Hi poema, ondanks dat mijn bevalling niet zo traumatisch was als de jouwe klinkt, was ik er wel totaal ondersteboven door. Wat annemarieke al zegt veel praten heeft bij mij enorm geholpen, met partner, vrienden, familie, psycholoog en dit forum. Wil ik nu al weer zwanger zijn en moeten bevallen? Nee, maar ik heb goed vertrouwen dat dat wel weer komt. Verder heb ik nu ook al enorme drang voor een tweede, maar ik wil graag ook een jaar niet zwanger worden om mijn lichaam goed te laten herstellen en wennen aan de nieuwe thuissituatie.
Ik lees mee, ik zit in hetzelfde schuitje... Ik heb een traumatische gentle sectio gehad (ruggenprik deed halverwege niks meer), een dramatisch verblijf in het zh en de eerste drie maanden waren heel erg zwaar omdat ons mannetje verging van de krampjes en dus heel veel huilde (en papa en mama huilden met hem mee ). Mijn man heeft nog niet zo lang geleden aangegeven dat hij wel voor een tweede zou willen gaan, op korte termijn, en ik vind dat heel erg moeilijk. We hebben vijf jaar, inclusief 7 IUI's en 2 ICSI's, op ons grote wonder gewacht. Ik wil geen gesjor meer aan mijn lijf, ik ben eigenlijk wel helemaal klaar met de MMM. Plus het feit dat de kans groot is dat ik weer een ks zal krijgen vind ik erg beangstigend. Maar aan de andere kant... Mocht het ons gegeven zijn, dan krijgen we er wel weer iets heel bijzonders voor terug...
Hebben jullie je al eens verdiept in emdr,Eye movement desensitization and reprocessing. Het schijnt heel goed te werken bij trauma's en bij vriendin van mij heeft het ook goed gewerkt na traumatische bevalling.
Ik heb inderdaad drie maanden therapie gehad (ook met emdr). Het heeft mij geholpen in die zin dat het de scherpe randjes van de herinneringen af heeft gehaald. Maar het zit er allemaal nog wel, en ik denk niet dat het ooit weg zal gaan.