Hallo allemaal, Normaal gesproken ga ik goede raad niet zomaar ergens op het forum halen maar ik loop nu al een tijdje rond met een 'probleem' waar ik niet alleen uit kom en wellicht een 'vrouwelijke' verklaring voor zoek. Mijn vrouw en ik (beide dertigers) zijn al jaren gelukkig getrouwd en zijn inmiddels trotse ouders van 5 mooie dochters (allemaal nog onder de 10 jaar). Na de 3e dochter vond ik het gezin compleet maar na een paar jaar wilde mijn vrouw toch graag een vierde. Ik ben daar mee akkoord gegaan en we spraken af dat het de 'laatste' zou zijn. Echter bleek ze na een jaar nadat de toenmalige jongste geboren was toch ook nog graag een 5e kindje te willen.. na veel wikken en wegen de knoop doorgehakt en na een jaartje werd de 5e geboren. De zwangerschappen (zeker de laatste twee) verliepen niet heel erg soepel en er kwam in die tijd erg veel op mijn schouders terecht. Op zich niet erg want je hebt er met z'n tweeën voor gekozen. Nu heb ik echt het gevoel dat ons gezin compleet is en wil ik een onomkeerbare medische ingreep bij mezelf laten uitvoeren (vasectomie). Mijn vrouw was het daar ook mee eens tijdens de zwangerschap en korte tijd na de bevalling (.. dit nooit meer zei ze met enige regelmaat). Door omstandigheden heb ik dat toen niet meteen laten en wil daar binnenkort eigenlijk wel een afspraak voor laten maken. Echter is mijn vrouw van gedachten veranderd en zou graag nog een 6e kindje willen. Daarbij is er trouwens niet echt een voorkeur voor een jongen of meisje en is een jongetje ook niet de reden voor een 6e kindje (al zou een jongetje wat mijn vrouw betreft wel leuk zijn..) Financieel en wat (huis)ruimte betreft is het allemaal geen probleem maar ik ben toe aan de volgende fase in ons leven en wil het baby gebeuren achter me laten en me willen richtingen op het opvoeden/begeleiden van onze 5 meiden. Hoe denken jullie hierover?
Hier is het andersom. Ik zou heel erg graag nog een derde willen, mijn man niet. En daar heb ik het soms best moeilijk mee. Hoewel ik mijn man goed begrijp. Mijn zwangerschappen gaan alles behalve soepel en we hebben het nodige op ons bordje gehad. In zijn ogen zijn we nu dus in de volgende fase beland. Het opvoeden van onze 2 kinderen en genieten van het feit dat ze zelfstandiger worden en wij wat meer vrijheid hebben. Mijn gevoel zegt dat er nog plaats is voor een derde en ik zal me er bij moeten neerleggen dat er geen kindje meer bij komt. Ons gevoel zegt iets anders, maar we zijn het er wel over eens dat absoluut samen achter een kindje moet staan. Wat vind je vrouw ervan dat jij geen 6e wil? Begrijpt ze jouw standpunt?
Ik vind dat als één van de twee niet meer wil het klaar is. Zeker als er al een aantal kinderen zijn. Succes ermee lijkt me moeilijk om hierin van mening te verschillen. Wij zijn het eens dat het bij twee stopt.
Ik denk dat je zeker nog even goed met je vrouw rond de tafel moet gaan zitten.. Misschien afspreken om samen allebei een lijstje te maken met alle voordelen en nadelen van een 6e kind.. Vaak merk je dat ze al gauw terug zullen krabbelen.. Ik kan heel goed begrijpen dat de tijd van kinderen krijgen ook een keertje klaar is.. Heel veel succes samen!
Bedankt voor je uitleg. Het is behoorlijk herkenbaar. Ze begrijpt mijn standpunt wel (althans dat denk ik) maar ziet het soms ook dat ik met mijn standpunt haar gevoel van geluk, opnieuw moeder worden, etc te kort doe of zelfs weg neem. Zelf vind ik dat ik al 2 keer toe heb gegeven en dat het op een gegeven moment 'goed' is. Alle 5 meiden zijn stuk voor stuk schatjes en helemaal gezond. Het klinkt misschien gek maar iedere zwangerschap en geboorte is toch ook weer een risico en een kans dat er iets fout kan gaan.
Kinderen krijgen doe je met zn tweeen. Als 1 van de 2 niet wil, dan houdt het op. Hier hadden we beiden besloten voor een derde te gaan (al was het voornamelijk ik die graag een derde wilde, mijn man vond het wel genoeg met twee. stemde uiteindelijk in), maar als mijn man de tijd terug kon draaien... Ik wil het niet te zwaar maken, maar probeer je vrouw te laten inzien hoe het gezin er de dupe van zal worden als jij niet 100% achter de keuze voor een 6e kind staat (hetgeen nu bij ons dus het geval is). Ik ben enorm gek met mijn derde (en zou hem niet meer willen missen), maar als ik de tijd terug kon draaien, dan denk ik dat ons gezin als geheel 'completer' en gelukkiger zou zijn dan nu. Al blijf ik vertrouwen houden dat het uiteindelijk wel goed komt met ons.
Als ik de leeftijden van je kinderen zie dan kan ik me de strekking van je bericht helemaal voorstellen (en ken ik je exacte situatie natuurlijk niet) maar terwijl ik dit nu typ zit mijn op één na jongste dochter van bijna 3 op schoot en dat had ik echt niet willen missen. Het is behoorlijk zwaar als je 3 kinderen onder de 4 jaar hebt maar zodra de jongste 2+ is, wordt het allemaal veel leuker (is mijn mening/ervaring)
Dat vertrouwen heb ik ook. Mijn man heeft weinig met baby's en kleine kinderen die 'niet kunnen communiceren. Als we jonger waren geweest, dan hadden ze ook niet zo dicht op elkaar gewenst, maar de tijd drong (als we nog iets wilden). Bovendien waren we afhankelijk van ivf. Alleen gingen die behnadelingen bij ons wel heel voorspoedig, haha
Ik snap ontzettend goed dat je het goed vindt met jullie 5 dochters, zeker omdat ze allemaal gezond zijn en je op een gegeven moment ook wel uit de luiers wilt komen. Ik vind het ergens niet eerlijk dat je vrouw dan zegt dat, doordat jij liever geen 6de kindje wil, haar het geluk ontneemt om opnieuw moeder te worden, daar praat ze je een schuldgevoel mee aan en dat vind ik oneerlijk. Als ze een 6de kindje heeft dan wil ze waarschijnlijk weer een 7de en zo kan je bezig blijven! Ik denk dat je nu echt voet bij stuk moet houden en haar dat ook duidelijk moet maken, jij vond het al goed na 3 kinderen en je hebt al 2 keren 'toegegeven' terwijl je vrouw wist dat jij jullie gezin al compleet vond! Sterkte ermee!
Hier sluit ik me bij aan. Je bent nog altijd met zijn tweeën in een relatie en jij vond drie al genoeg. Wanneer houdt het dan nog op?
5 kinderen lijkt mij meer dan genoeg haha In dit geval als iemand van twee niet meer wil is gewoon mooi om te stoppen. Ik walg eigenlijk van dat soaps op tv: 18 en counting, 8ling etc Is toch geen leven.
1 verschil Piccolina: bij 18 and counting vinden beide ouders het een sport om nog meer kinderen op de wereld te zetten. Als beide ouders daar achter staan en ze kunnen hun kinderen geven wat ze nodig hebben (vraag ik me af bij 18, maar wie ben ik?) dan zie ik geen probleem.
Beste Papa5 We kunnen elkaar de hand schudden, ik ben zwanger van onze 5e dochter. Wij hebben straks dus ook 5 dochters. Dit vind ik al bijzonder, leuk om te lezen dat er meer gezinnen zijn (buiten dat van ons en dat van Robert ten Brink met 5 dochters ) maar dat terzijde.. Ik begrijp je heel goed. Voor ons was dit kindje al een toegift, ik was zelf heel al heel tevreden met 4 kinderen. Wij hebben bewust vorig jaar de zorgpolis van mijn man omgezet zodat hij dit jaar gesteriliseerd kan worden, een keuze van ons beide. Ik vind het helemaal prima zo en kan me echt niet voorstellen dat ik er over een half jaar anders over denk. Ook ik ben (na 11 jaar onafgebroken in de luiers te hebben gezeten) toe aan een andere fase. Een kinderwens moet vind ik vanuit 2 mensen komen. Niet alleen vanuit je vrouw. Zo lang een van de 2 het niet wil of niet zeker is, zou ik voorzorgsmaatregelen nemen, als man zijnde kun je kiezen een condoom te gebruiken en anders geen gemeenschap te hebben. Ik denk dat het belangrijk is in gesprek te blijven met je vrouw en duidelijk te maken dat je het niet wilt en waarom niet, probeer daarbij wel begrip te hebben voor haar gevoelens. Vaak doet de tijd ook veel, misschien dat haar wens door de tijd, met het ouder worden van de jongste nog afzakt. Vrouwen (zeker vrouwen die borstvoeding geven) vinden het vaak moeilijk afscheid te nemen van de fase van babytijd en spullen.. soms kan dat een reden zijn en niet zo zeer een nieuwe kinderwens. Probeer uit te zoeken waar haar wens precies vandaan komt. In ons huwelijk geldt al jaren de regel: als een van ons 2 iets niet wil doen we het niet, gezien iets niet willen vaak zwaarder weegt als iets wel willen. Om tegen haar zin in een sterilisatie te laten doen, zou ik niet doen, maar misschien heeft ze meer tijd nodig om er mee in te stemmen. Succes met jullie keuze.
Wow ik vind dit ook wel een heftig bericht... Hopelijk vinden jullie ook snel rust in en met jullie gezin!
Bedankt voor je reactie en leuk om te lezen dat jullie straks ook 5 dochters hebben. Dat zie je niet vaak Ook wij hadden besloten om een sterilisatie (bij mij) te laten doen, ik was ook van zorgverzekering overgestapt maar nu krabbelt mijn vrouw dus terug. Ze geeft nog steeds (al 7 maanden lang) borstvoeding en misschien is dat, zoals je al aangeeft, deel van de reden waarom ze nog niet van het baby gebeuren af wil stappen. Misschien het sowieso verstandig om te wachten totdat dat achter de rug is zodat ze weer met een 'evenwichtige hormonenspiegel' een gesprek aan kan gaan. Voorlopig licht de ingreep op de lange baan en denkt ze dat ik nog wel van gedachten verander...
Ik wil wel een heel elftal(bij wijze van).. Heerlijk, met alle kids aan tafel, leuke dingen doen.. Maar mijn man vind t zo al goed. Hij zegt altijd: 'liever 2 kinderen mèt man, dan 3 zonder'. En daar sluit ik me bij aan. Ik vind t echt jammer, en mocht er een door de ac heen komen, het zij zo. Maar echt bewust beginnen we er niet meer aan.
Ik heb mezelf laten steriliseren... en wel omdat drie mooi is. dit kunnen we beiden aan. Zo spreekt mijn verstand... maar mijn gevoel heeft enorme spijt! Ik zou zo graag nog een kindje willen...maar weet ook dat na dat kindje na een poosje de wens weer zal komen voor nog een kindje. Ik denk dat dat wel zal blijven zolang ik vruchtbaar ben qua hormonen. Ik denk dan ook dat je dat met je vrouw zal moeten overleggen, waarom nog een 6-de? Is het je gevoel invloed van hormonen? Laat het verstand spreken..... Ik heb spijt, maar weet wel dat het het beste is, want als je mij mijn gang zou laten gaan zou ik graag wel een stuk of 5 kinderen willen hebben en daar ook voor gaan. ik vind het zo mooi zwanger zijn, bevallen en zo'n klein mensje te zien groot worden en verzorgen.... Ik heb liefde genoeg te geven, maar energie om het allemaal goed te laten verlopen wat minder. Verstandelijk moet er ergens een grens getrokken worden. Ik wens jullie veel wijsheid toe!
Maar....is het enkel het opnieuw moeder worden wat haar gevoel van geluk geeft? Als ik al jouw berichten zo lees heb ik het idee dat dat voor haar wellicht wel een beetje zo is, volgens mij als je er op googelt is het ook een bekend iets bij sommige vrouwen. Zo zijn er ook vrouwen die het geweldig vinden om zwanger te zijn, ze missen de buik, ze missen het gevoel van leven in zich, minder aandacht etc. Denk dat jullie toch weer even om de tafel moeten, en da ze zich er ook van bewust moet zijn dat ze 5 zwangerschappen gehad heeft, 5 gezonde meiden heeft mogen krijgen, en dat het inderdaad tijd is om die 5 geweldige meiden nu op te voeden. Ook dat is belangrijk, en toch ook gelukzalig makend? Hoe dan ook moeten beide personen er achter staan, een zesde kind, en wie verteld jou dat er na die zesde niet opeens weer de wens van een zevende komt?
Wat een vervelende situatie. Hormonen kunnen echt ontzettend sterk zijn, zoals bij je vrouw waarschijnlijk het geval is. Zwanger worden is dan geen rationele keuze meer, je bent dat echt slaaf van je lijf dat schreeuwt om een baby. (het mijne heeft doet dat ook) en dat is erg moeilijk te negeren. maar als jij nee zegt houdt het gewoon op, jouw vrouw had al eerder moeten stoppen met drammen en (sorry dat ik het zeg) manipuleren. want zo klinkt het. hier twijfelen we nog maar de afspraak is: als mijn man nee zegt is het nee. veel wijsheid gewenst! ps Merah, wat een eerlijke post. ik hoop dat je snel een balans vindt in je nog zo jonge gezinnetje <3