Ik heb heel lang getwijfeld of ik wel een 2e kindje wilde.Had zelfs al de knoop doorgehakt, er kwam geen 2e. Ik zag veel te veel problemen, waaronder de angst voor een gehandicapt kindje vanwege mijn leeftijd.( ik ben 39 jaar en mijn vriend bijna 43) Maar het begon toch heel erg te kriebelen en ik wil toch heel graag een 2e. Maar die angst blijft. We hebben nu een gezond kindje, is het niet het lot tarten? Zeker omdat mijn vriendin een kindje met down heeft gekregen, ben je nog meer bewust wat er mis kan gaan. Hebben jullie dat nu ook? Hoe gaan jullie daar mee om? bar
De kans op een gezond kindje blijft toch zeker wel groter. En het lot tarten bestaat niet. Het is wel iets om even bij stil te staan mocht het toch gebeuren.
Het risico op een gehandicapt kindje is er altijd, of je nou 39 of 20 bent. Natuurlijk nu wat meer. Maar een gezond geboren kindje kan ook altijd ziek worden of een ongeluk krijgen en daardoor bijvoorbeeld een hersenbeschadiging oplopen, je hebt het nou eenmaal niet voor het kiezen! En zou het echt zo'n probleem zijn als een tweede kindje misschien gehandicapt zou zijn? Het kost wat extra zorg, maar het blijft jullie kindje, een uniek wondertje, met zijn eigen kwaliteiten. Natuurlijk zou het hier ook wel even schrikken zijn als het kindje gehandicapt zou zijn, maar ik vraag me wel eens af waarom iedereen aan een bepaalde norm van nu moet voldoen en anders als minderwaardig oid wordt gezien...
Ik heb zelf een zus die op 27 jaar zwaar gehandicapt is geraakt, dus ik weet hoeveel zorg een gehandicapt kind heeft.( het is niet iets erfelijks hoor) En dat is juist de reden waarom ik bang ben, de zorg heb je voor heel je leven.En wie doet het daarna? Hoe gaan jullie met je angst daarvoor om? Je hebt het niet in de hand, maar is die angst groter bij oudere moeders dan bij jonge moeders vraag ik me af. bar
Ik spreek natuurlijk niet uit ervaring, maar mocht je een gehandicapt kindje krijgen, denk ik dat je er wel ingroeit. Op een gegeven moment weet je niet beter, en zodra je zelf de zorg niet meer aankan (bijvoorbeeld in verband met jullie leeftijd of gewoon omdat het te zwaar wordt), zijn er woongroepen voor gehandicapten, waar er heel goed voor je kind gezorgd zal worden. Nogmaals: Ik kan me je angs voorstellen, natuurlijk schrik je ervan als je kind gehandicapt blijkt te zijn, maar het risico loop je altijd, dat heb je nou eenmaal niet voor het kiezen... En meestal is een kindje gewoon gezond
Gelukkig zijn er een heleboel woonzorgcentra's voor gehandicapte mensen. ik werk namelijk in zo'n wzc. Tuurlijk is het niet makkelijk om je hele leven de zorg voor een gehandicapt kind te hebben, ook ik heb hier weleens angst voor aangezien ik dus dagelijks met gehandicapte mensen werk. ik snap dat je je meer zorgen maakt gezien je leeftijd, omdat de risico''s groter zijn, maar je weet gewoon nooit of het jou zou overkomen. Je kan ook een gezond kindje krijgen en zou je dat willen missen voor die angst? Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe jou man erover denkt. Ik hij ook zo bang hiervoor, en praten jullie er ook over, mocht er een gehandicapt kindje komen? Zijn jullie bereid een gehandicapt kindje op te voeden? Er zijn natuurlijk ook nog een aantal testen die je kunt doen als je zwanger bent, om te kijken of alles goed met de baby is. Ik wens jullie veel wijsheid toe in jullie beslissing.
Ik denk dat bij oudere moeders die angst wel wat groter is. Voor een deel is dat terecht want door hogere leeftijd van de moeder is het risico op een paar chromosoomafwijkingen groter (ik meen 3 stuks, waaronder Down). Maar voor andere afwijkingen, als open ruggetje bijvoorbeeld, maakt de leeftijd van de moeder niets uit. Verder is het risico op miskraam hoger. Eitjes raken wat slechter van kwaliteit dus meer kans op een vruchtje wat niet levensvatbaar is. Zwaar, maar de natuur regelt het zo wel goed eigenlijk. Ik heb de gok genomen, 2x zelfs : Ik ben op mijn 40ste zwanger geraakt van mijn 1ste kind en op mijn 43ste van mijn 2de kindje. Mijn dochtertje is helemaal gezond, mijn 2de zwangerschap gaat voorspoedig en de 20 weken echo was vorige week helemaal goed. Wel voor beide zwangerschappen een miskraam gehad, dat was heel moeilijk.
Juist mijn vriend begint nu weer heel erg te twijfelen of we het risico wel moeten nemen. Bij mij is er een soort oergevoel dat ik gewoon een 2e wil en de meeste 'beren op de weg' heb ik weggewuifd, maar de angst voor een gehandicapt kindje blijft er wel. Zeker omdat ik weet dat ik de zwangerschap niet af zal breken als het wel zo is. Maar weet niet of mijn vriend het aankan. En de testen zeggen niet alles. Mijn vriendin heeft ook de nekplooimeting gehad en die was goed. Na de geboorte bleek pas dat haar dochtertje down had. Ik ben blij te lezen dat er hier ook oudere moeders zitten die het risico ook hebben durfen nemen. En dat het toch goed is gegaan. Ik zie het niet meer zo heel realistich nu denk ik, heb bijna het gevoel alsof ik 50% kans heb op een gehandicapt kind terwijl ik verstandelijk weet dat dat niet klopt. Ik moet het van me afzetten. bar
Nee, het risico is zeker geen 50% hoor! Ik ben de cijfers even kwijt voor als de moeder 40 is, maar nu op mijn 43ste was het risico op een miskraam 33%, het risico op Down ik meen 2% en het risico op andere chromosoomafwijkingen 1%.
Oh, en nog even over testen : een nekplooimeting geeft geen 100% zekerheid, maar naarmate de moeder ouder is wordt die uitslag wel steeds betrouwbaarder. Bij jonge moeders worden met de combinatietest veel meer Down-kindjes niet gesignaleerd als bij oudere moeders. Nog niet waterdicht, maar ze kunnen ook nog naar andere dingen kijken op de echo als neusbotje, voorhoofd en het hartje. Mocht je echt zekerheid willen tijdens je zwangerschap dan kun je altijd nog kiezen voor een vlokkentest of vruchtwaterpunctie.
Ik denk niet dat je van te voren al bang moet zijn voor eventuele risico's. Het kan op elke leeftijd al voorkomen dat een kindje gehandicapt is, maar dit is maar een klein percentage! Het enigste wat meer meespeelt is jouw gezondheid. Dat is het enigste waar ik naar zou kijken als ik jou was. niet naar hoe of wat met het kindje, maar gewoon van een gezonde spruit uit gaan!! Mijn moeder heeft op haar 39ste en 41ste nog 2 kerngezonde kinderen gekregen, waarbij bij de laatste een kleine complicatie, namelijk dat de placenta voor de baarmoedermond lag. Als jullie voor een kindje willen gaan, ga er dan voor! Veel succes!