Hoi allemaal, Ik weet geen ander onderwerp voor mijn verhaal. Sinds de bevalling, of eigenlijk tijdens de bevalling kwamen herinneringen van vroeger terug. En nu bijna 5 weken na de bevalling blijven de nachten nog zwaar door herinneringen en hangen ze als een donkere wolk boven me. Ondanks dat ik twee schatten van kinderen heb. In het verleden ben ik meerdere malen misbruikt en heb ik abortus laten plegen. Een zwangerschap als gevolg hiervan kon ik niet aan. Dit alles heb ik in eerste instantie alleen moeten verwerken en regelen. Later heb ik er ook wel met mijn man over gesproken voor zover als het ging. Na 3 dagen borstvoeding ben ik ermee gestopt omdat op een gegeven moment de knop in mijn hoofd omging en ik niets of niemand aan mijn lichaam wilde hebben. Heb onze dochter toen ook aan mijn man gegeven en gezegt dat hij er maar voor moest zorgen dat ze wat te drinken kreeg. Ik ben toen direct onder de douche gegaan omdat ik me zo vies voelde. Ik heb de hele tijd gedacht dat die dromen, angsten en gevoelens weer terug waren gekomen door de hormonen en weer weg zouden gaan. Maar na zoveel weken weet ik het even niet. Zijn er misschien mensen die hier meer vanaf weten, of misschien ervaring mee (al hoop ik het niet) dan ben ik benieuwd of dit herkenbaar is en wat ik eventueel kan/moet doen. Groetjes, Krissa
Hoi Krissa, wat heftig allemaal zeg. Ik denk dat je er het beste mee naar je huisarts kan gaan als je hem/haar vertrouwd. Misschien heb je behoefte aan wat hulp om alles op een rijtje te zetten voor jezelf en kan de ha je doorverwijzen naar een psycholoog of maatschappelijk werker. Je hoeft het in ieder geval niet allemaal alleen op te lossen, het is hartstikke heftig wat jou overkomen is en je hoeft je er niet voor te schamen! sterkte!
Jeetje meid, wat heftig en wat een nare ervaring (zacht uitgedrukt) Lijkt me erg lastig en pijnlijk om mee om te gaan. Je geeft zelf aan dat je dacht dat de herbelevingen door de hormonen kwamen en wel weer zouden verdwijnen maar die hormonen gieren nu nog als een gek door je lijf. Ik zie dat dit je 2e kindje is(?) dus vraag ik me af hoe het destijds bij je eerste kindje is gegaan. Verder lijkt het me verstandig als je hier met iemand over gaat praten want dit is niet wat je zomaar voor bij kunt laten gaan en in je eentje op moet lossen. Succes iig en sterkte!
mijn advies is ook: ga naar een psycholoog of andere hulpverlener. dit kan je niet alleen oplossen en in het belang van jezelf en de band met je kindje is het beter dat je professionele hulp krijgt. zo kan je weer genieten van je kindje en je traumatische ervaringen loszien van het lichamelijk contact dat je hebt en ook moet hebben met je kindje...je hebt heel vreselijke dingen meegemaakt en die kunnen lang doorwerken. dat heeft niets met hormonen te maken maar kan wel nog ergere inpact hebben op zulke momenten. een trauma komt steeds op wanneer je je in bepaalde gebeurtenissen bevindt die 'lijken' op de ervaringen. je lichaam heeft ook een geheugen... verwerken zal je dus in een therapeutisch proces moeten doen maar kan wel heftig zijn...hou daar ook rekening mee! maar met een goede psycholoog/therapeut zal het lukken en kan jij ook je grenzen aangeven want die zijn al geschonden. heel veel sterkte en het kan echt hanteerbaar worden, daar moet je op vertrouwen! vergeten kan niet maar verwerken ergens wel!
zie nu trouwens dat je al een kindje had, is dat bij de eerste ook zo heftig geweest? hoe ben je er toen mee omgegaan? kan goed dat het toen niet naar boven kan hoor, want het moment dat je er 'klaar' voor bent om echt te verwerken komen al die herinneringen vaak pas echt boven en dat gaat ook in fases (wordt wel minder heftig...)
dank jullie voor de reacties. Tijdens mijn studie heb ik wel hulp gehad van een psychologe en dat heeft heel veel goed gedaan. Omdat ik het toen goed heb verwerkt had ik ook verwacht dat het te hanteren zou blijven mocht het ooit weer zo heftig terug komen. Bij de eerste heb ik er eigenlijk geen last van gehad maar er zijn ook wel verschillen tussen toen en nu. Ten eerste is het nu een meisje en de oudste is een jongen. Daarnaast heeft hij de eerste anderhalve week in het ziekenhuis gelegen en ik dus de eerste week ook. Daarna elke dag meerdere keren op en neer naar het ziekenhuis. Ook heb ik bij hem geen borstvoeding kunnen geven omdat het niet op gang kwam doordat hij niet wist hoe hij moest drinken en ze er in het ziekenhuis pas na 3 dagen achter kwamen. Dus ik heb nu een andere kraamperiode gehad. Daarnaast zijn de herinneringen van de abortus pas terug gekomen na de MK die ik in november 2010 heb gehad. (was direct na de MK weer in verwachting) Na de HA gaan vind ik eng. Ik ken hem niet echt omdat ik er zelden kom. Daarnaast staat de abortus nergens vermeld. Heb het ook nooit vermeld bij de gyn/intake kraamzorg etc. Op dit moment vind ik het zelfs moeilijk om met mijn man te praten. De tranen springen me zo in mijn ogen als ik iets wil zeggen of als hij me vast houdt. Tot nu toe heb ik mezelf gelukkig wel onder controlle bij de kids. Al ben ik doodmoe. Bedankt nogmaals, ik was wel huiverig om het hier neer te zetten, Je blijft je schamen en het voelt als bedrog naar mijn kids want ik zou super gelukkig moeten zijn volgens mijn omgeving want ze zijn beide gezond en doen het super goed. Groetjes, Krissa
Je hoeft je niet te schamen, jij hebt niks fout gedaan! Goed juist dat je het nier neerzet, dat is de eerste stap. Ik vrees dat naar de huisarts gaan toch echt de tweede stap moet worden. Al begrijp ik dat het moeilijk is! Natuurlijk zegt jouw omgeving dat je gelukkig moet zijn. Het is prachtig dat je twee gezonde kinderen hebt! Maar jouw omgeving weet niet wat er nog meer speelt en hoe moeilijk jij het nu hebt. Trek je van hun niks aan. Veel succes. Werken aan zo'n trauma is niet niks. Maar je kunt er sterker uitkomen. Ga daar voor!
je hoeft je nergens schuldig om te voelen meis!!! maar dat weet je wel maar gevoelsmatig voelt het misschien anders. ik heb ook nare ervaringen alleen gelukkig niet zo extreem dat er een abortus gepleegd moest worden. ik heb het ook in verschillende fases moeten verwerken. kreeg steeds weer herinneringen en gevoel van vies zijn enzo. dacht eerst ook dat ik het wel verwerkt had maar nop. toen kwam het weer terug en nu pas vlak voor ik zwanger raakte (gelukkig) heb ik het met mijn huidige therapeute goed verwerkt. mijn bevalling was een KS en heb gelukkig nergens last van gehad. ik weet hoe moeilijk het is om open te zijn zelfs naar je man toe maar het is wel heel belangrijk dat je dat probeert en ook laat weten hoe moeilijk het voor je is. ik weet zeker dat hij begrip heeft voor je!!!je kan niet alleen staan met je trauma...het heeft tijd nodig om over je schaamte heen te komen maar je hoeft ook niet precies te vertellen wat en hoe. gewoon alleen de feiten al is ok. ik zou je toch aanraden om dan hulp te zoeken van een psycholoog en misschien kan je weer terug bij dezelfde? dat is niet raar. soms moet je de dingen 1000 keer vertellen, bespreken, doorwerken om er echt helemaal klaar mee te zijn. daar weten psychologen alles van en zullen het zeker niet raar of gezeur vinden! mocht je behoefte hebben kan je me altijd een pb sturen...hoop dat je eruit komt en het kan echt al is het pittig...maar het komt goed!!!heel veel sterkte!
@tupp, bedankt voor je vertrouwen dat het gaat lukken. Best raar dat iemand die je niet kent er meer/wel vertrouwen in heeft en je zelf dat niet hebt. Ik ga een afspraak bij de HA maken voor donderdagochtend. Dat moet ik sowieso doen aangezien onze kleine meid vermoedelijk spruw heeft, al heeft ze nergens last van maar het ziet er wel zo uit. De oudste is dan na de peuterspeelzaal, hopelijk heb ik dan ook voldoende moed verzameld om hem te vertellen hoe het met mij gaat. @mukkie, sorry dat jij ook zo een soort gelijke ervaring hebt. En inderdaad, ik weet wel dat ik me niet schuldig hoef te voelen maar helaas zijn verstand en gevoel soms echte tegenpolen. Gelukkig dat je het vlak voor je zwangerschap hebt kunnen verwerken en je tijdens de zwangerschap/bevalling nergens last van hebt gehad. Tijdens de zwangerschap had ik er eigenlijk ook geen last van. Het was net alsof ik de abortus toen weg heb gezet of zo want dat kwam pas tijdens de bevalling weer terug. En dat het belangrijk is om open naar je man te zijn is weet ik. Ik probeer het ook en hij weet ook dat ik het er weer moeilijk mee heb. Alleen voelt hij zich net zo machteloos als ik en zie ik dat het hem pijn doet en ik wil hem geen pijn doen. Hij voelt zich zelfs schuldig als ik ineens moet huilen als hij me in bed vast houdt om me een knuffel te geven. Hij zegt dan sorry dat ik je pijn doe. Maar dat doet hij niet en voor mij voelt het gewoon dubbel. Naar mijn oude psych terug gaan niet, dat was een psycholoog die verbonden is aan de opleiding die ik toen volgde. Ik heb zelf psychodiagnostiek gedaan, samen met leerlingbegeleiding. Tijdens mijn stage heb ik zelfs een meisje begeleidt met een soort gelijke ervaring. Theoretisch weet ik dus wel hoe het in elkaar zit maar dat maakt het alleen maar moeilijker. Bedankt ook voor je aanbod om een PB te sturen, misschien dat ik er nog gebruik van maak, al weet ik niet wat ik je moet schrijven op dit moment. Groetjes. Krissa
Hoi Krissa, Wat vervelend dat jij je zo voelt! Ik wens je heel veel succes bij de huisarts en hopelijk kan die wat voor je betekenen. Ik heb zelf ook een hele vervelende tijd achter de rug en ben een aantal jaren geleden gedwongen tot een abortus. Lange tijd heb ik dit ver weg gestopt en uiteindelijk ook hulp gehad van een psycholoog. Toen de tijd was ik er nog niet klaar voor en is het eigenlijk nooit goed verwerkt. Zoals je in mijn banner kan zien ben ik nu 28 weken zwanger. Ik vind het erg moeilijk en heb heel veel verdriet. Ik kan me niet tot dingen toe zetten en vind het soms heel moeilijk om me te hechten aan dit kindje. Misschien als je het fijn vindt om te praten kun je mij een pb sturen of een mailtje. Ik ben dan geen huisarts, maar misschien omdat het wat verder weg staat en we beide een hele vervelende ervaring hebben dat we elkaar kunnen helpen. Sterkte!
snap heel goed dat de theorie en gevoel twee heel andere dingen zijn. dit heb ik ook erg ondervonden (heb zelf ook studie met psychologie link gedaan vandaar dat je in je hoofd heel veel weet maar je gevoel en lichaam gaan een heel andere kant op!!!)...jammer dat je niet bij dezelfde psycholoog kan maar misschien kan je wel een goede vinden. mij is dat gelukkig gelukt en ze is een kei (ik woon alleen in Griekenland nu dus kan je er niet mee helpen!)! het heeft me heel veel geholpen... je kan altijd van je afschrijven als je dat zou willen. zonder dat je je verplicht voelt uiteraard. alleen al 'praten' helpt misschien...ik lees dat je dat ook bij anderen hier op het forum kan doen, take your time. ook met je man. ik denk dat je heel goed weet hoe of het zit verstandelijk. het gevoel met je hoofd bij elkaar brengen is het moeilijkst. maar het kan wel...nogmaals sterkte en liefs!!!
ik wens jou ook heel veel sterkte en hoop dat je snel kan genieten van het kindje! misschien is opnieuw hulp zoeken ook voor jou een oplossing...x
@LailiejLoe, echt balen voor je dat je er tijdens je zwangerschap zo een last van heb. Heb je dit aangegeven bij de vk/gyn? Dan kunnen ze hier rekening mee houden en je misschien tips geven. Ik heb het nooit aangegeven omdat ik dacht dat ik het wel goed verwerkt had. zeker omdat ik er bij de eerste geen last van heb gehad. Zelf ben ik niet tot de abortus gedwongen, ik heb die beslissing alleen moeten nemen en ook alleen moeten gaan laten doen omdat niemand in mijn omgeving hier vanaf wist/weet. Alleen mijn man weet het. Als je gedwongen wordt lijkt het me nog moeilijker. Ik heb die keuze gemaakt omdat ik van die persoon nooit een kindje zou willen hebben. Al maakt dat het niet veel makkelijker. @mukkie, super dat je een goede psych hebt gevonden. En verstandelijk weet je veel. Ik heb heb soms wel eens het idee dat het juist moeilijker is omdat je verstandelijk zo veel weet en ook weet hoe het in elkaar zit en wat je zou moeten helpen maar jezelf helpen kun je niet. Toen de borstvoeding compleet mis ging wilde ik het ook helemaal doorgronden i.p.v. het ervaren. En dat terwijl de kraamzorg zei dat dat het minst belangrijke is, maar dat je het stoppen een plek moet geven i.p.v. doorgronden. Ze heeft me meerdere keren gevraagt of ik wilde praten en dat heb ik afgehouden. Nu heb ik daar wel spijt van, ze zag het allemaal duidelijker fout gaan dan ik zelf. Heb haar ook moeten beloven hulp te zoeken als het na een tijd niet beter ging. Ben haar dat ook wel verplicht vind ik. Groetjes. Krissa
Ik heb het niet aangegeven aan de verloskundige. Op de vragenformulier heb ik ook ingevuld dat dit mijn eerste zwangerschap is. Ik was bang dat als ik het zou aangeven aan de verloskundige ik dan al helemaal niet meer zou kunnen genieten. Nu kan ik af en toe nog genieten van de echo's en het hartje luisteren. Heb van de week wel een goed gesprek gehad met mijn vriend. Hij begrijpt het alleen niet en denkt dat ik dit kind zie als een vervanging en bewust niet zoveel van hem zou gaan houden dan van mijn "vorig kindje". Het is zo moeilijk om uit te leggen hoe ik me voel. Ik hou wel van dit kindje als ik hem voel schoppen dan geniet ik en ga ik rustig zitten met mijn handen op mijn buik, bij de echo's straal ik en bij de controle bij de verloskundige ben ik trots dat hij het zo goed doet. Het is alleen dat wanneer ik thuis ben ik heel veel aan de abortus moet denken. Bij het inrichten van het kamertje kon ik niet genieten omdat ik het in mijn ogen 5 jaar geleden al had moeten doen en ik kan ook niet tegen mensen die zeggen wat leuk een eerste kindje want zo voelt het niet. Dit is mijn tweede kind. Ik zeg ook heel vaak sorry tegen mijn kind in mijn buik en zeg dat ik wel van hem hou en dat ik niet huil om hem. Zo probeer ik me minder schuldig te voelen. Sorry voor het warrige verhaal zoals ik al zei kan ik het moeilijk beschrijven. Ik zit heel erg te twijfelen of ik nu ik zwanger ben naar eindhoven moet gaan waar ik de abortus hebben laten doen om nog 1 keer afscheid te nemen van mijn vorige zwangerschap. Misschien dat het me helpt met werken. Aan de andere kant vind ik het ook dood eng en ben ik al bewust 5 jaar niet meer in Eindhoven geweest. @Krissa Als je alleen zo beslissing moet nemen is dat ook heel zwaar en heftig. Je neemt een beslissing die je nooit meer kan terug draaien en waar je de rest van je leven mee moet leren leven. Ik wil alleen maar zeggen dat ik het knap vindt dat je hier erover durft te schrijven ik weet dat het niet makkelijk is! @Mukkie11 dankjewel! Ik twijfel heel erg of ik het moet doen of niet. Aan de andere kant heb ik zoiets ik moet dankbaar zijn dat ik zwanger ben (was niet vanzelf sprekend) en ik moet niet zeuren en genieten. De kans dat er ooit nog een kleine komt is maar heel klein dus verpest het nou niet. Helaas zijn mijn gevoel en verstand het elke keer niet eens met elkaar
Hoi dames, Ik heb net de HA gebeld. Ik wilde een afspraak maken voor morgen maar rara, blijkbaar staken de HA in nederland morgen. Ik had hier nog niets van gehoord of gelezen dus eens kijken of het nieuws morgen aangeeft waarom ze staken. En na de staking gaat hij op vakantie. Heb gelukkig wel iets voor de spruw van mijn dochtertje gekregen en net een telefonisch consult met hem gehad. Noem me maar een laffaard want ik heb gezegt dat ik erg slecht slaap omdat de bevalling nog steeds door mijn hoofd spookt. Dit is ten dele waar omdat ik tijdens de bevalling veel herbeleving heb gehad. Hij heeft me voor 14 dagen slaaptabletten voor geschreven zodat ik goed kan slapen en hopelijk trekt de rust alles bij waardoor ik er vat op krijg. Over 14 dagen moet ik hem dan terug bellen om te vertellen hoe het gaat. Als het niet beter gaat wil hij me doorverwijzen naar een psycholoog voor een paar gesprekken omdat het dan een post natale depressie zou zijn/kunnen worden. Hopelijk ben ik over twee weken wat meer op de been want ik wil dit niet aan de familie hoeven te vertellen. Bah, ik zit nu gewoon weer te janken terwijl mijn zoontje boven zijn bed niet uit wilt. (krijgt zijn laatste kies en is erg verkouden) @LailiejLoe, ik zou het toch vertellen, ze kan je helpen van de mooie momenten waarvan je nu genieten nog meer te genieten en je helpen met je schuldgevoel om te gaan. Of je naar eindhoven moet gaan weet ik niet. Maar als je het doet bedenkt dan iets van een ceremonie of ritueel waarmee je afscheid neemt van je vorige kindje. Zelf heb ik toen een gedicht geschreven en 's avonds op een rustig plekje hardop voorgelezen en gehuild om het af te sluiten. Misschien dat het je helpt om het een plek te geven en te zeggen dat het een broertje? krijgt. Hopelijk heb je hier iets aan. Groetjes, Krissa
Wat goed Krissa dat je de huisarts hebt gebeld. Ik vind je helemaal geen laffaard hoor! Het is al heel moeilijk om erover te beginnen en het is ook weer begonnen toen je ging bevallen toch? Ik hoop echt dat de slaappillen je wat rust geven en je daardoor misschien wat beter gaat voelen. Tnx voor je berichtje! Ik zit heel erg te twijfelen. Ik heb natuurlijk ontzettend gelogen tegen de verloskundige en vindt het erg moeilijk om nu te vertellen wat er echt is gebeurd 5 jaar geleden. Maar misschien is het ook wel goed. Ik zit zelf te denken om een keer te gaan praten met het Fiom. Ik heb dat jaren geleden gedaan, maar toen was ik er echt nog niet aan toe. Misschien dat ze me nu wel kunnen helpen om het een plekje te geven en te genieten van dit mooie wondertje in me buik. Wat mooi dat je een gedicht hebt geschreven en het hebt voorgelezen. Ik ben bang dat ik geen woord kan uitbrengen, maar als ik naar eindhoven ga wil ik een roos meenemen en daar vertellen dat hij/zei een broertje krijgt.
Wat een nare ervaring.. Ik sluit me bij de voorgangers aan en denk dat de ha wel kan helpen, desnoods met doorverwijzen. Helemaal door alle hormonen die nog maanden in je lichaam kunnen zitten, moet je het niet alleen willen doen. Sterkte en veel geluk met jullie kleintje!
hou dit maar voor jezelf, je hoeft niet alles tegen iedereen te zeggen...het naar een psycholoog gaan is heel persoonlijk en afgezien van je man hoeft niemand dat te weten. heel goed dat je hebt gebeld en je bent zeker geen lafaard! net zo over jezelf denken...hopelijk krijg je wat rust op deze manier want veel slapen is echt heel belangrijk...heel veel sterkte en laat nog eens weten hoe het gaat...
Hoi Dames, Ik heb nu 2 nachten de tabletten geslikt en eerlijk waar het is een rotzooi. Gisteren overdag was ik echt een zombie, vergat echt de helft. 's avonds ben ik echt ingestort en vroeg naar bed gegaan. Heb door de oververmoeidheid i.c.m. een kou ook koorts gekregen. Vandaag is mijn schoonmoeder er omdat ik het niet zag zitten met de 2 kleintjes. We hebben het op de koorts/ziek zijn gegooit en ik heb vanochtend al lekker wat kunnen bij rusten. Slapen gaan blijft nog moeilijk en als ik eenmaal wakker ben val ik ook niet echt meer rustig is slaap. Gelukkig heb ik dan door de pillen een uur of 5 kunnen slapen. Hopelijk gaan ze helpen de komende dagen want ik zie er echt tegenop om er met iemand anders over te gaan praten. Ik zal jullie zeker op de hoogte houden. @LailiejLoe, heel succes met de keuze die je maakt. Elke keuze is de beste op het moment dat je hem maakt. Als je wilt kun je me een PB sturen als je wilt. @Mukkie11, ik zal je zeker op de hoogte houden, hier of via PB. In ieder geval bedankt voor je steun en begrip, je hebt me echt geholpen. Groetjes, Krissa
hoop dat het beter gaat komende dagen...goed dat je hulp hebt ingeroepen. en fijn dat er iemand voor je kon komen. en idd je hoeft niet te vertellen waarom het is, het gaat er nu om dat je je beter gaat voelen hoe dan ook. ben blij dat ik iets voor je kan doen en hoop echt oprecht dat je je weg gaat vinden met je 'verleden'...heel veel sterkte