Hi dames, Ik ben momenteel 32.4 dagen zwanger van mn tweede en wordt deze zwangerschap goed in de gaten gehouden omdat mijn zoontje dysmatuur is geboren. Bij hem ben ik ingeleid met 37 weken en hij had een gewicht van 2270 gram.. gelukkig deed hij het goed en mochten we de dag na de bevalling naar huis. Bij mn huidige zwangerschap krijg ik sinds 28 weken extra groeiecho's en op de echo van 6 dagen geleden bleek dat het buikje in 3 weken tijd niks was gegroeid en nu een afbuigende groei heeft. Ons kindje zit momenteel qua groei onder de p3.. ze houden me nu erg goed in de gaten, moet bij weinig leven voelen iedere dag aan de ctg en heb om de 3 dagen een doppler en vruchtwater meting en om de 10 dagen groeiecho's. Ze hebben al een beetje laten doorschemeren dat de kans groot is dat ons kindje prematuur en dysmatuur geboren zal worden.. Nu zitten we in een hele zware emotionele rollercoaster en sta ik met mn bek vol tanden dat ze me nog niet hebben opgenomen aangezien ik thuis een kleine van 18 maanden heb rondlopen en geen vangnet heb die mij helpt en zo dus totaal geen rust kan houden. Ook heb ik hele erge bekkeninstabiliteit en breng ik m'n dagen door met zoveel pijn dat ik regelmatig in tranen ben.. bij mn zoontje hadden ze me direct opgenomen met de afbuigende groei en ben ik een week later ingeleid. Dit omdat de doppler verhoogd was en ik ook krap vruchtwater had. Tot nu toe zijn de doppler metingen gelukkig goed, maar zit ik wel al krap in mn vruchtwater. Ik ben zo ontzettend blij dat ze mij en de baby heel goed in de gaten houden, begrijp me niet verkeerd. Maar constant op en neer naar het ziekenhuis (soms wel dagelijks) begint me zo enorm op te breken. Emotioneel en lichamelijk ben ik echt op en de pijn wordt met de dag erger.... Ik weet niet waarom ik dit schrijf maar ik moest het even van me afschrijven en hoop misschien wat verhalen te lezen die me toch weer even wat goede moed geven voor de komende tijd. Xxxx WaZa
Jeetje wat heftig! Het spijt me dat ik geen ervaringsverhalen heb voor je (nu zwanger van m'n eerste), maar ik wil je wel even heel veel sterkte wensen! Het lijkt me enorm spannend en geloof ook dat dit een weerslag geeft op je lichamelijke en emotionele toestand. Ik hoop dat je kindje het nog even volhoud en goed houd in je buik! Pas op jullie zelf 😘
Jeetje wat ontzettend heftig! Heb je ook aangegeven wat dit lichamelijk en geestelijk met je doet deze onzekerheid en wachten en op en neer reizen, je zal hier ook de nodige stress van hebben! Bij minder bewegen bellen, je doet geen oog dicht dan (althans dat zou ik hebben).. Wat ontzetten heftig! Wil he veel kracht toesturen! Let goed op je kleine en jezelf
het lijkt me echt heel vervelend om zo in de stress te zitten en zou dit ook zeker aangeven! wat ik me wel afvraag is als je geen vangnet hebt voor nu heb je dit dan wel wanneer je op het zh ligt? misschien laten ze je daarom zo lang mogelijk thuis? iig sterkte ermee!
Ik heb ook een dysmatuur kindje gehad met 2 weken achterstand. Ik snap dat jij je zorgen maakt maar waarom een ziekenhuis opname? Ze doen buiten de controles die jij gepland krijgt niet veel. Dan kunnen ze dat bed beter voor iemand gebruiken die het medisch echt noodzakelijk heeft. Ik wil niet lullig overkomen maar thuis is toch fijner dan in het ziekenhuis Sterkte
Maar als jij nou naar het ziekenhuis zou moeten om daar de rest van je zwangerschap te blijven wie zou er dan voor jullie kind zorgen? Ik zou toch proberen om iets te regelen zodat je niet 24/7 voor je kleine hoeft te zorgen, maar dat je daarin wat hulp krijgt. Verder geen ervaring met groeiachterstand tijdens de zwangerschap, sorry!
Hier soortgelijke ervaring. Oudste prematuur en dysmatuur. Jongste was tijdens zwangerschap te klein en dr groei boog steeds verder af. Zolang doppler en ctg (om de dag, in een umc 25km verder) binnen bepaalde marges waren konden ze niks doen. Wel moest ik er rekening mee houden dat mn dochter te vroeg zou komen of erger.. pas toen er dagelijkse controles nodig waren ben ik opgenomen. Achteraf gezien zijn de laatste paar echo's voor die opname niet goed geweest want mn dochter was bij dr geboorte kleiner dan die echo's aangaven. Ik begrijp heel erg goed dat je je zorgen maakt. Maar een opname zal weinig aan je situatie veranderen. Ingrijpen gebeurt pas als het niet anders kan. Ik zou proberen om hulp in je omgeving te regelen. (Mijn dochter is overigens, tegen alle verwachtingen in, pas bij 38 weken geboren, ze woog 2250 gram en hoefde maar een week te blijven. Ondanks dat de gyn Had verwacht dat ze te vroeg zou komen of wellicht overlijden. Het kan dus wel goed komen. Houdt hoop en doe zoveel mogelijk rustig aan).
Bedankt voor alle reacties. Ze hebben wel laten weten al dat als er ook maar iets veranderd in de situatie (nog minder vruchtwater of slechtere doorbloeding navelstreng of groei buigt nog verder af) dat ze me wel gaan opnemen.. daarom vond ik het ook zo raar dat ze met zoiets wachten totdat het "te ernstig" wordt en ze misschien wel meteen moeten ingrijpen.. althans zo kwam het bij mij over.. vooral omdat ze bij de eerste dus niet hebben gewacht en meteen hadden opgenomen... Qua vangnet is er wel iemand die ons zou kunnen helpen indien ik word opgenomen en zou diegene zovaak mogelijk op mn zoontje kunnen passen, maar dat is nu nog niet het geval.. daar wil ik voor nu niet teveel op ingaan want ik moet nou eenmaal roeien met de riemen die ik heb, en ben allang blij dat in het geval van een opname er qua zorg voor mn zoontje wel wat geregeld is.. Verder geeft het zo ontzettend veel spanning deze situatie, het feit dat ze eigenlijk hebben laten doorschemeren dat ik wel wordt opgenomen.. maar wanneer is de vraag. Ik ben gewoon bang dat het straks allemaal misschien te laat is en dat ik dan opeens binnen korte tijd mn baby op de wereld moet laten komen.. tis gewoon uitputtend allemaal, vooral ook omdat ze me eigenlijk best bang hebben gemaakt in het ziekenhuis en me dus vervolgens naar huis sturen waar ik geen moment rust in mn kop (en lijf hihi) heb.. Ze hebben namelijk al termen laten doorschemeren zoals prematuur, dysmatuur, inleiding, ieder dagje is er 1 etc etc.. komt bij mij allemaal zo akelig en eng over..
En ze vinden ook dat ik dagelijkse hartfilmpjes moet hebben eigenlijk, maar ze laten me hierin best "vrij" en vertrouwen erop dat ik bel als ik twijfel aan de bewegingen en vertrouwen erop dat ik zelf goed genoeg kan aanvoelen of ik de baby wel of niet goed voel... Maar iedere dag twijfel ik of ik de baby goed voel of heb gevoeld, maar doordat de reis naar het ziekenhuis zoveel kracht en energie kost bij mij heb ik op een dag als vandaag niet gebeld omdat ik echt te gesloopt ben van de pijn en het amper naar de wc red qua lopen.. en dus heb ik het maar afgewacht en afgewacht terwijl ik rond de late middaguren de baby pas echt goed heb gevoeld voor het eerst...