Deze gehele zwangerschap ga ik braaf naar een verloskundigepraktijk. Ik had er eentje uitgezocht, niet direct om de hoek, verloskundige zijn allemaal familie/vriendinnen van elkaar. Het hele huiselijke gebeuren leek me eigenlijk wel wat. Maar nu begin ik zelfs redenen te verzinnen waarom ik geen van allen naast mn bed hoef te hebben staan. Ik heb mn huisarts gevraagd, wilde er wel bij zijn maar mocht de bevalling niet doen. Ik vind het een beetje lullig om tegen ze te zeggen, maar ik voel me niet zo serieus genomen steeds, en daarom neem ik hun ook niet meer serieus. Mijn huisarts heeft een aantal keren ingegrepen omdat zij zeiden dat er niets aan de hand was en er wel degelijk wat was. Ze weten niet goed wat ze doen met het meetapparaat, dat merk je duidelijk. De uitslag bij hun scheelde gewoon een volledige punt met die bij de huisarts. (Hb) Bij de 20 weken-echo wordt niks verteld, ja alles is goed. De 30 weken was helemaal een drama, het was een scherm vol vlekken, en als er wel wat te herkennen viel en hij moest het opmeten dan ging hij buiten de lijnen want als hij op de lijn was viel het niet binnen de grafiek maar er redelijk wat onder. Ik heb het gevoel alsof ze maar wat knoeien, en de resultaten goed opschrijven terwijl dat toch een beetje te positief is. Nu ben ik helemaal geen doemdenker, maar ik hou wel van statistiek, en cijfers zijn bij mij wel cijfers. Iedere keer als ik daar ben, en ze voelen aan mijn buik, dan schrijven ze het aantal weken op. Als ik dan aangeef dat een extern echo-bureau heeft gezegd dat hij toch wel wat klein is, dan veranderen ze tot 3x! toe het getal gewoon waar ik bij zit. Halen ze er toch maar een weekje vanaf. Het helpt in elk geval niet bepaald in mijn beeldvorming. Daarnaast irriteer ik me er nogal aan dat er steeds geroepen wordt dat er geen risico is op herpes-overdracht. Terwijl ik deze zwangerschap nu al 5x een uitbraak gehad heb. Wat als ik dat tijdens de bevalling ook heb? Het is zo klein, dat je het amper of eigenlijk helemaal niet ziet! (Niet van die schokkende plaatjes die je dus op google ziet.) Op internet lees ik dat het risico niet groot is, maar het is er wel degelijk, en de gevolgen zijn aanzienlijk als het wél overgedragen wordt. Kan ik hier niets aan doen? Een kuur aciclovir of hoe je het schrijft nemen? Ik vind overstappen naar een ander verloskundigbureau in deze termijn niet echt wenselijk, ook wil ik ze niet kwetsen en wil ik hier dus ook helemaal geen gesprek over aangaan. Maar tegelijkertijd wil ik ze ook niet naast mn bed hebben staan. Ik irriteer me blauw aan ze. Ik dacht misschien moet ik maar roepen dat ik een ruggenprik wil, dan moeten ze me overdragen aan het ziekenhuis. Iemand anders zei dat ze er dan toch vaak bij blijven? Ik weet dat het een beetje belachelijk is, maar ik wil ze niet naast mn bed. Doe het nog liever alleen. Dat geklungel kan ik zelf ook wel.
Hoi Kim11, dit is niet de manier waarop je je moet voelen vind ik. Je moet vertrouwen hebben in je zorgverlener en anders moet je er weg. Ik kan me voorstellen dat zij het heel vervelend vinden als ze dit allemaal achteraf horen. Zeker als er iets is waar jij ontevreden over bent en er zou bv een klacht uitrollen van jou kant. Dan sta jijzelf ook sterker als je al eens hebt aangegeven onzeker te zijn bij ze en ze niet te vertrouwen. Ik vind het ten opzichte van hen wel zo fair om het juist wel kenbaar te maken. Niet dat ze je moeten ompraten om wel bij hen te blijven hoor, maar openheid is goed; kunnen zij iets van leren en hebben andere mensen wellicht iets aan. Overstappen bij 32 weken is een hele stap, maar toch wel het overwegen waard als ik je verhaal zo lees. Als het echt is gegaan zoals jij zegt, zou ik niet willen blijven. Elk verhaal heeft 2 kanten, maar als jij je zo voelt, moet je voor jezelf kiezen en iets beters zoeken. Slechter kan het voor jou gevoel waarschijnlijk toch niet zijn. Maar kaart het dan wel aan. Of schrijf een mail. Dat helpt vaak ook. Dan hoef je de eerste confrontatie niet aan. Denk erom: zij zijn ook gebaat bij tevreden mensen, dus ze zullen je echt niet afvallen oid. Anders kun je altijd nog bellen met de beroepsgroep om daar je verhaal te doen. (KNOV) Als ik jou was zou ik zorgen dat ik me de laatste weken van mijn zwangerschap geen zorgen hoef te maken over de zorgverleners, maar dat je je volledig kunt storten op je verlof en je kindje. Het aangeven van je probleem is nu wel even intensief, maar je plukt er voor het laatste stukje wel de vruchten van. Het komt echt vaker voor dat mensen op het laatst nog wisselen bij onvrede. Je bent echt geen zeur ofzo. Succes met je beslissing en een goed laatste stuk nog! Groeten Brigitte