Vrijdag heb ik een gesprek gehad met de vk omdat ik al een tijdje niet lekker in me vel zit en ik heb last van een prenatale depressie... Vandaag heb ik een spoedgesprek met de ha omdat als we nu niks doen het na de bevalling om zal slaan naar een postnatale depressie!! Heb me vriend het huis uitgetrapt omdat ik rust wil en me dochtertje blijft nog n weekje hier en daarna gaat ze een poosje bij opa en oma logeren zodat ik en rust heb en aan mezelf kan werken... Wie van jullie heeft/had hier ook last van en wat hebben jullie gedaan om weer goed in je vel te zitten?? En bij wie is het omgeslagen naar een PND?
krijg je begeleiding? heeft de gyn je aangemeld voor de pop poli? vraag daar anders direct om POP Expertisecentrum Amsterdam - Sint Lucas Andreas Ziekenhuis misschien gesprekken met een psych? medicatie? heel heel veel sterkte meid. dikke knuf
Prenataal niet (maar nu ik er op terug kijk twijfel ik toch erg), maar wel postnataal. Was geen lachertje, als je iets wil weten, moet je het maar vragen.
Wat een timing van je topic! Na de bevalling van mijn zoontje een postpartum depressie gehad. Geen behandeling voor gezocht, want toen ik weer zwanger raakte ging het ineens zo goed! Maar nu slaat de boel weer om. Heb het vanmorgen ter sprake gebracht bij de vk en die heeft me doorverwezen naar de huisarts. Hij zou mij een verwijzing kunnen geven voor een psycholoog. Ik weet alleen niet zo goed wat ik daarbij moet verwachten.. Hoe kan het dat gesprekken me hierbij gaan helpen?
Even kort. Ik heb ook een spoedaanmelding bij de POP-poli gehad (zit in meerdere ziekenhuizen dacht ik). Daar nu gesprekken gericht op nu, de bevalling en daarna. Sterkte! Blijf praten.
ik heb het bij momenten ook gehad dat ik RUST nodig had... Als mijn zoontje dan bed in ging ging ik lekker met vriendinnen weg ofwel trapte ik mijn vriend de deur uit naar een vriend van hem ofzo (niet dat hij dat erg vond hoor, helemaal niet!!) Nu heb ik het soms nog dat ik me ineens heel down voel en voor het minste uit men krammen schiet maar het gaat beter met me.. Ik denk niet dat het bij mij een prenatale depressie is want daarvoor ben ik veel te opgewekt.. Bij mij zullen het gewoon de hormonen zijn die af en toe toeslaan Veel succes ermee hoor! Het zal niet makkelijk zijn
Het gaat op dit moment erg goed met me, maar heb wel gesprekken om pnd te voorkomen en te signaleren. Hoe praten kan helpen? Meestal komt een depressie niet zomaar en zit daar een geschiedenis voor. Alleen al het onderkennen van sommige gevoelens kan heel erg helpen. Het hoeven helemaal geen grote dingen te zijn, maar soms zijn ze zo wezenlijk dat ze er in een periode van grote veranderingen (zwanger zijn, baby krijgen!) uit komen. Praten is dan goed, zij kunnen een stukje inzicht bieden en als het echt niet goed gaat je helpen. Voor jezelf zorgen betekend ook in je hoofd. Voel je niet gek of dom, je bent een sterk en dapper mens als je toe kunt geven dat je hulp nodig hebt, op welk vlak dan ook.
Heb geen ervaring en geen tips maar wil je wel heel veel sterkte wensen.Hopelijk kun je hier in alle rust aan werken met goede begeleiding!!
Hey, bij mijn eerste ook een goede prenatale depressie gehad, is na de bevalling helemaal overgegaan... Nu bij de tweede vanaf het beginn lichte medicatie genomen ter preventie en dat heeft veel geholpen, nu voel ik mij goed. Je kan idd eens naar de Poppoli, zeker niet alleen mee blijven lopen. Je moet nog een tijdje... Probeer inderdaad wat rust te nemen, en als dat niet helpt, zeker ergens aankaarten!! Als je iets wil weten, vraag je het maar... Heeeel veel sterkte!!
Is jullie schildklierwaarde gecontroleerd? Ik voelde me rond de 12 weken erg depressief en overspannen en toen bleek dat mijn TSH waarde verhoogd was. Nu heb ik al een paar weken thyrax en ben ik onder controle van de internist en merk dat de somberheid bij mij verdwenen is. Niet dat dit voor iedereen kan zijn, maar is de moeite waard om na te laten kijken. Veel sterkte
Wat naar voor je. Ik heb een behoorlijke prenatale depressie gehad bij de zwangerschap van de middelste. Het begon al met 8 weken zwangerschap, mijn stemming sloeg opeens om van superblij (na 4 jaar eindelijk zwanger dmv icsi) naar paniek en zelfs niet meer zwanger willen zijn en heel erg somber. Ben ook meteen naar de huisarts geweest en die heeft met spoed een intake bij het ggz geregeld voor me. Daar trof ik een geweldige psychiatrische verpleegkundige, waar ik tijdens en na mijn zwangerschap gesprekken mee heb gehad. Ze was heel begaan met me en kwam later ook op kraamvisite. Vrijwel meteen na de bevalling voelde ik me al stukken beter en werd ik weer mezelf, op 1 sombere middag na. Heb dus geen postnatale depressie gehad, waar ik ook bang voor was. Bij de volgende zwangerschap, 1 jaar later, was ik bang om weer een prenatale depressie te krijgen. Maar gelukkig was daar deze keer geen sprake van, bij deze zwangerschap gebruikte ik geen hormonen, omdat ik wonder boven wonder spontaan zwanger bleek te zijn, soms denk ik dat de hormonen die ik heb moeten gebruiken bij de middelste, ook hebben bijgedragen aan de depressie. Wat me hielp, was gaan wandelen als ik me heel rot voelde, met de hond of met mijn man. En er was ook een website over te vinden, geenrozewolk.com, daar putte ik ook wat steun uit. Ik wil je sterkte wensen en je kan me altijd een pb sturen hoor.
Dank jullie lieve lieve dames... Ik ben vrijdag idd op de poppoli geweest die me huisarts heeft gewaarschuwd. Had vandaag een afspraak met de huisarts en volgende week donderdag beginnen we met praatgesprekken... Hij wil me geen medicatie geven ivm de baby vind het wel een goed idee dat ik partner de deur uit heb gezet voor rust En idd dit is niet zomaar op komen zetten zijn veel dingen die dit hebben aangewakkerd en mede door de hormonen nu is het flink verergert Enige waar ik nu heel erg mee zit is dat me meisje bij opa en oma zit omdat ik om het minste geringste uit me plaat schiet (ook tegen haar ) dus liever dat zij "veilig" zit dan dat ik n keer doordraai en haar daadwerkelijk wat aan doe Weet dat de meeste moeders niet kunnen bevatten dat je dit soort gedachtes kan hebben maar geloof mij ik ben dr heel erg van geschrokken en absoluut niet trots op Ik wil me meisje gewoon bij me hebben maar juist voor haar doe ik het niet... Ik hoop dat het zo snel mogelijk over is en dat zij snel weer bij mij is ben wel heel blij met de baby hoor maar aan de andere kant geef ik hem/haar ook de schuld dat ik me nu zo voel... pfff het is zo dubbel weinig mensen die dr over willen praten lijkt wel n taboe
@miss40 heb 3 ms gehad en na 3,5 jaar met behulp van de MMM (pcos) ook zwanger geraakt dus heel stom dat je je dan zo kan voelen want het is zo gewenst...
Ik vind je een super mama. Dat je niet aanklungelt maar een goeie tijdelijke oplossing hebt gezocht voor je dochter. En het is idd een taboe. Meestal word er alleen maar over een roze wolk gepraat tijdens zwangerschap en na de geboorte. Zelf kan ik niet gelukkig niet meepraten over hoe het voelt. Ik wens je veel sterkte en hopelijk kan je je meisje snel weer bij je hebben.
Ik vind het ontzettend goed en dapper dat je je dochter tijdelijk bij je ouders onderbrengt. Je neemt jezelf en je probleem serieus en daarmee ook de eventuele risico's. Het zal ontzettend moeilijk zijn maar getuigt alleen maar van heel veel liefde!!
Kan wel goed zijn voor me meisje maar ik mis dr zo erg en dan heb ik dr net aan de lijn waarop ze zegt mama ik wil bij jou zijn en blijven Dan breekt me hart gewoon Ik vind het zo erg wat ik dat meisje nu aan doe
Ja, het voelde inderdaad heel onbegrijpelijk dat ik tijdens die depressie plotseling niet eens meer zwanger wilde zijn, terwijl die kleine zo gewenst is en altijd was. Ik denk dat alleen iemand die zo´n depressie mee heeft gemaakt dat kan begrijpen. Ik dacht ook dat ik me voor altijd zo rot zou blijven voelen, kon de hele dag wel janken en als de dag begon, sloeg de angst al weer toe voor nog zo´n dag. ´s avonds ging het even iets beter. Toch heb ik ondanks alles wel een paar momenten gehad dat ik opleefde, namelijk tijdens de echo´s, toen we wisten wat het zou gaan worden enz. En toen de kleine geboren was, was ik ook onmiddelijk verliefd. Heb jij ook hormonen gebruikt om zwanger te worden?, heb wel eens gelezen dat vrouwen die hormonen moesten gebruiken om zwanger te worden, vaker last hebben van dit soort depressies. Maar goed hoor, dat je hulp hebt gezocht. Ik kan me best voorstellen dat je je rot voelt dat je dochtertje nu even niet thuis is, zou ik denk ik ook hebben. Hopelijk klinkt ze morgen opgewekter aan de telefoon. Sterkte!.
ik heb een ontzettend zware zwangerschap gehad ik voelde me toen al niet goed maar verweet het steeds aan de zwangerschap enz. Alles zou vast goed komen als ik bevallen was.. Nou niet dus want het sloeg over in een PND waar ik nu nog in zit. Ik kan je gevoelens heel goed voorstellen. Ik kan ook erg boos worden om niets en maakt niet uit wie er voor me staat. Ik voel me er echt klote en schuldig om. Ik slik wel medicatie en heb hulp in huis.. als je iets wil weten mag je me altijd een pb sturen.. En je bent een goede mama hoor!!
@miss40 ja ben uiteindelijk zwanger geworden door spuiten en ik was zoooo blij toen ik eindelijk weer 2 streepjes zag staan maar hoe langer de zw nu duurt hoe kloteriger ik me voel en heb me vriendinnen wel om mee te praten maar tuurlijk praten die met me mee Iemand die onafhankelijk en los van mij staat kan me beter begeleiden en alles in perspectief zetten.... Bij de echo's vind ik het ook helemaal geweldig en ik leef ook echt naar vrijdag toe voor de 20-wekenecho maar voor de rest voel ik me ook niet zwanger en zie ik dr totaal niet zwanger uit (totaal geen buik of iets) En dr zijn dagen dat ik heel vrolijk ben en dagen dat ik heel somber ben Kom amper me bed uit omdat ik zo moe ben dus al met al zwaar klote