Hallo, Ik kwam voorheen wel al eens op ZP, maar dat ik er nu weer ben heeft helaas een andere reden. Ik hebafgelopen jaar 3 VMK gehad en heb nu de eerste stap gezet in de MMM. Ik heb 2 maanden geleden bloed laten prikken voor het chromosonenonderzoek, dus moet nog een maandje wachten.. Nu was ik erg nieuwsgierig wat de volgendecstap zal zijn, maar het is allemaal abracadabra voor me.. Kan iemand me wat wegwijs maken in de wereld van de MMM?? En hoe trekken jullie dit emotioneel? Want ik heb toch wel mijn sombere dagen Gr Voortje!
wat vervelend meid dat je ook de MMM in moet Bij mij hebben ze toen inderdaad ook chromosoom onderzoek gedaan en ook een zogehete COLA-screening., Daar werden eigelijk alle hormonen geprikt zoals progesteron, schildklierwaardes, en dat soort dingen. En ja ook de baaldagen ken ik helaas Ik heb nog niet ecdht iets gevonden wat mij erbij helpt maar wil je voor de komende tijd veel sterkte toewensen meid..
Wat volgens mij heel belangrijk is, is dat je er samen met je partner over kan praten. En dan bedoel ik dat ook echt alles benoemd kan worden en uitgesproken kan worden, dus ook als een van de twee twijfels heeft ofzo. Ik heb gemerkt dat wij elkaar er samen door kunnen trekken. De ene keer heb ik steun nodig en is mijn vriendin sterk en de andere keer andersom. En verder, sombere buien horen er denk ik wel bij. Je komt gewoon in een emotionele rollercoaster terecht en dat is erg pittig. Wat in ieder geval niet helpt, is doen alsof het allemaal goed met je gaat terwijl dat niet zo is,
Haha, dat is een goede tip voor me.. Niet doen alsof het goed met me gaat.. Want zo iemand ben ik wel.. Maar ondertussen.. En ik zou mijn man wat meer inzicht moeten geven over hoe het met me gaat, want ook tegenover hem houd ik me groot.. Over 3 weken gaan we voor 1,5 maand naar Australie, even de tijd voor elkaar en alles op een rijtje zetten.. Het is wel erg frustrerend dat het wachten op de uitslagen zolang duren.. Bedankt voor jullie reacties, ik kan er zeker wat mee
Hoi voortje Wat fijn samen naar australië, de familie van mijn moeders kant (oma, ooms tantes, neefjes nichtjes)wonen in Melbourne . Moet prachtig zijn daar, ik ben er zelf helaas nooit geweest. De mmm meis, je noemde even dat je wachten vervelend vond.. Dat is voornamelijk ook het vervelendste aan alles, het hele traject bestaat uit wachten, geduld hebben, onzekerheden en randjes van hoop en verdriet. Inderdaad de bekende rollercoaster, wat je alleen begrijpt als je dit zelf hebt mee gemaakt. Tuurlijk gaat'n ieder er weer anders mee om, maar in grote lijnen is er altijd gelijkenis. Vooral bij vrouwen is het nig extremer, omdat wij door de ingespoten hormonen nog meer heen en weer geslingerd worden tussen hormonale schommelingen van emoties.. En telkens maar weer proberen om een balans te vinden, maar ben er inmiddels achter dat de beste methode is meegaan met de flow en je eraan overgeven, want er tegen verzetten heeft geen zin! Schrijf eb praat vooral van je af..
He meid, balen dat je de mmm in moet Aan de andere kant gaan ze jullie nu wel onderzoeken en misschien schept dat ook weer duidelijkheid. Bij iedereen verloopt het traject wel anders maar bij ons zijn er eerst bloedonderzoeken gedaan (hormonen e.d.) wat ok bleek, ik heb een kijkoperatie gehad waarbij ook alles ok bleek en het zaad van mijn man werd onderzocht en daar zat bij ons het probleem. Toen we al met onze behandeling waren gestart (in ons geval ICSI) is ook nog mijn bloedstolling onderzocht en er is een erfelijkheidsonderzoek gedaan. Ook deze testen waren ok, gelukkig Maar zo ging het bij ons. Ik sluit me aan bij de andere meiden die op je vraag hebben gereageerd dat praten met je partner echt heel belangrijk is (mijn man en ik willen beiden een kindje maar staan er emotioneel anders is, toch begrijpt hij me en ik begrijp hem, je maakt het samen door, mensen van buitenaf zullen nooit voelen wat jullie voelen zeg maar ). Qua emoties. Ik ben erg nuchter van nature maar dit is een vrij emotioneel traject. Je wens is een kindje en je weet dat dit niet zomaar gebeurt. Als we een tegenslag te verwerken hebben ben ik meestal een dag van slag, daarna herpak ik mezelf ook weer want het leven gaat gewoon door en houdt geen rekening met hoe jij je voelt en dat werkt goed voor mij. Zoals Visje zegt, mocht je met hormonen aan de slag moeten, dat kan wat meer emoties opwekken, weet ik uit ervaring hahaha. Ik wens je super veel succes en hoop op positieve berichten!