1e keer bevallen; hoe moet ik het me voorstellen?

Tja als ik zeg dat de bevalling pijn deed dan bedoel ik het moment dat mijn dochter eruit kwam. De weeën waren ook wel pijnlijk maar nog redelijk dragelijk.....

 

Goh meid dat is per bevalling verschillend, Mijn ervaring was helemaal niet zo erg. Natuurlijk doet het pijn maar ik vond het best 'meevallen' eigenlijk, heb geen verschrikkelijke pijn gehad. het öigt ook aan je pijngrens denk ik, de mijne ligt erg hoog, kan heel veel hebben. (40 km lopen met gebroken voet ) Dus ja..........je moet je er gewoon niet teveel zorgen om maken en het gewoon laten gebeuren. Als je nu al vanallles gaat lezen word je helemaal nerveus en dat helpt niet.

liefs Es

 

Heb je wel eens dat je heeeeele erge darmkrampen hebt? dat je de lucht voelt borrelen in je darmen?
Dat je krom van de pijn op de wc zit?
Daar vond ik het mee te vergelijken, alleen minder pijnlijk!


Als je weeen hebt, heb je zo'n ontzettende oer-kracht!
Na die tijd denk je: WOW, dat heb IK gedaan! Hoe heb ik dat volgehouden?

En tijdens de weeen, had ik echt niet zoiets: ooh ik weet waar ik het voor doe.
Nou no way! Ik dacht heel boos: IK GELOOF ER NIKS VAN DAT ALS IK DAT kIND STRAKS IN MIJN ARMEN HEB, IK ALLES VERGETEN BEN!
Maar dat is echt zo!
Ik zou zo nog 10 x willen bevallen voor het voldane, trotse, liefdevolle gevoel wat je daarna hebt..

Je hebt zelf een kindje op de wereld gezet!
Pijn doet er dan even niet toe!

Succes!!

 

Ik heb het precies zo ervaren, flinke menstruatiekramp die een minuut aanhoud en dat weer pauze. Ik vond het hardstikke te doen.
Ben alleen wel flink uitgescheurd. Dat voel je niet als het gebeurt maar naderhand des te meer.
Hoop dat het nu weer te doen is

 

Hallo,
Tja, ik dacht ook: het zal wel meevallen. Die vrouwen zullen allemaal wel overdrijven. Maar... Toen begon het feest! De weeen waren echt wel héél erg. Zeker toen ik er steeds bij moest overgeven. Toen mocht ik eindelijk persen, maar het voelde alsof ik een hele grote steen door een heel klein mini-holletje eruit moest persen. Ik heb geroepen: het past niet, het past niet!
Maar toen kwam het hoofdje. Het pastte dus wel. Blij was ik daarmee! Ze zeggen tenslotte als het hoofdje eruit is, dan is de bevalling zo goed als klaar. Maar natuurlijk weer niet voor mijn jongetje. Hij dacht: even mijn schouders erachter en krkkkk, totaal ruptuur! Dus toen kon mama (na dat gelukzalige moment) gelijk de ok in.

Maar eigenlijk achteraf gezien, viel dit nog allemaal mee. Mijn herstel heeft me veel meer moeite gekost. Je hebt dan eenmaal je baby, maar iedereen loopt ermee rond behalve jijzelf omdat je dat niet kan. Dus tien dagen moest ik opnieuw naar de wc leren gaan zeg maar. Dat was niet echt een pretje.

Maar nu is weer alles over en vergeten en ben ik bezig met het proberen om een nieuw kindje te krijgen. Die ik dan toch ook weer gewoon natuurlijk en zonder ruggeprik wil gaan krijgen. Hopen dat ik dan een kind krijg die zijn/haar schouders een beetje intrekt!

Maar aan het einde is het dus inderdaad weer snel vergeten!

 

het is inderdaad voor iedereen anders, ik vond de weeen verschrikkelijk en tijdens het persen zat ik weer geintjes te maken. ik ben thuis bevallen en heb dus geen pijnmedicatie gehad was ik in het ziekenhuis geweest had ik er wel om gevraagd. en tja als al die vrouwen het kunnen kan ik het ook dacht ik en het is gelukt ik heb een prachtige dochter en ik zie toch niet op tegen deze bevalling. Pijn doet t wel maar dat is maar een dag, 8 uurtjes in mijn geval de vorige keer.

heb trouwens niet geschreeuwd en niet au gezegd alleen: wat een rotgevoel! moest de verloskundige wel om lachen.

 

Ik denk dat het voor iedereen anders ligt. Ik vond de weeën echt verschrikkelijk en ik kan echt veel hebben. Nu ben ik ingeleid met Gel en later infuus en het schijnt dat de weeën met infuus veel heftiger zijn?

De weeën gingen van kop tot teen zeg maar, schoot in de kramp in mijn rug, hoe ontspannen ik ook was. Ik dommelde 5 minuten, wee, dommelen wee. Na 22 uur weeën heb ik echt om pijnstilling gevraagd, ik was echt kapot en dacht, als ik zo nog moet persen met die kramp komt het niet goed. Prik in been gehad, ruim 2 uur gedommeld, weeën waren nog steeds pijnlijk maar te doen, ik was HIGH en toen ineens mocht ik, nog half high, gaan persen. Binnen 11 minuten was onze dochter er, minimaal scheurtje waar ik niets van gevoeld heb en het persen zelf viel mij echt reuze mee!

Direct nadat ze eruit was stopten de weeën, mijn god wat een opluchting! Ik kon de hele wereld weer aan, heb gedoucht, gegeten en ben zelf opgestaan om naar het toilet te gaan en voelde me direct weer kiplekker na ruim 40 uur wakker te zijn geweest.

 

bij mij gingen de weeën echt als een golf, op het moment dat je denkt: dit kan niet nog meer pijn doen, dan wordt het nog wat erger en dan neemt het af. Dus een opbouw en afbouw fase, met een behoorlijke piek in het midden.
De pijn vind ik met niks te beschrijven, maar je kunt er ook niks tegen doen. laat het over je heen komen, en elke wee brengt je dichter bij je kindje!

 

Bij mij is de bevalling ingeleid vanwege zwangerschapsvergiftiging en meteen kwamen de weeën... en gingen niet meer weg. Dat golvende heb ik helemaal niet zo ervaren, het was één grote wee (weeënstorm) maar toch vond ik een manier om ermee om te gaan (heb niet geschreeuwd of iets dergelijks, maar was helemaal in mezelf gekeerd en rustig om me te ontspannen - voor zover dat gaat, moest wel veel overgeven van de pijn).

Pijnmedicatie hebben ze wel aangeboden, maar heb ik niet genomen. Door de voortuderende pijn, had mijn lichaam denk ik voldoende pijnstilling aangemaakt.

En daarna is het echt waar: je weet niet eens meer hoe het PRECIES voelde.
Succes!

 

Volgens mij is het ook al eerder gezegd, maar inderdaad iedere bevalling is anders...

Ik persoonlijk vond de laatste cm's ontsluiting de hel op aarde. Ik vond de pijn letterlijk onvoorstelbaar, met niets te vergelijken. De eerste uren is het wel buikkramp-achtig met duidelijke rustmomenten.
Maar hoe verder je bevalling vordert, hoe sneller de weeen elkaar opvolgen en heftiger worden, ik vond het pijn doen in mijn botten.. rug, benen, bekken. Zoiets had ik echt nog nooit gevoeld.

En als je denkt dat je echt niet meer verder kan, dan opeens mag je gaan persen, ha! Ik zag daar nog meer tegen op dan tegen de weeen, maar vond ik achteraf heel erg meevallen, terwijl ik toch een flinke baby (3800 gr) eruit moest krijgen. Ik vond dat ook niet echt "pijn" doen ofzo, alleen als het hoofdje staat is het even bikkelen, maar daarna is het ook echt meteen voorbij... alle pijn is weg op het moment dat dat warme gibberige lijfje op je buik gelegd wordt.

Ik zou het zo weer doen. Zonder pijnstilling. Ik vond het echt een prachtige ervaring, waar ik veel zelfvertrouwen door heb gekregen. Je doet het toch maar effe, een kind baren en daar mag je best trots op zijn!

 

iedere persoon is verschillend.
Ik vond de hele bevalling van de eerste wee tot dat ze werd geboren helemaal niet ernstig pijnlijk.
Ik vond de rugweeen alleen maar heel erg vervelend

 

Ik vond de bevalling behoorlijk pijnlijk, maar dat komt ook doordat ik tussen de weeën door amper een minuut rust had en dat direct nadat m'n vliezen waren gebroken. In het ziekenhuis kreeg ik ook nog weeënopwekkers via het infuus omdat m'n ontsluiting niet vorderde en dat was erg heftig (dat schijnt ook heviger te zijn dan normaal). Na 13,5 uur weeën heb ik een spoedkeizersnee gekregen omdat de ontsluiting weer terug liep en ik was nog maar gevorderd tot 6 cm....wist niet dat dat kon hoor! Maar, zoals hierboven al vaak aangegeven, iedere bevalling is anders en je kan je er niet echt op voorbereiden. Zoals ik me het had voorgesteld is het iig niet gegaan . Maar het moment dat je je kindje in de armen krijgt is onvoorstelbaar mooi en dan wordt je overspoeld door geluk.

Alleen...ik ben niet vergeten hoe het voelde en weet het nog wel . Ik had het er dik voor over en wil het zelfs vrijwillig nog wel een keer doormaken , maar vergeten?? Nee, dat niet!

 

Gewoon nog even een paar weekjes wachten, dan ga je vanzelf minder opzien tegen het bevallen.
Na mijn vorige bevalling die niet heel makkelijk was zag ik er deze zwangerschap tegenop weer te moeten gaan bevallen.
Maar mag nu ieder moment gaan bevallen en moet zeggen dat ik alleen maar uitkijk naar het moment dat ik met dit kindje kennis mag gaan maken.
Ik wil ook heel graag mijn eigen lijf weer voor mezelf.
En het is echt waar, op het moment zelf is bevallen niet leuk, maar je bent het snel vergeten.

 

Wat een handig onderwerp, wilde eigenlijk ook zoiets openen, maar is dus al gedaan
Ben ook erg benieuwd naar hoe de bevalling zal verlopen, maar zoals hier al veel omschreven staat, iedere bevalling zal anders zijn en de 1 ervaart het als "valt wel mee" en de ander ging door een hel.

Ik laat het wel over me heenkomen, meer kun je er niet aan doen...
Het zal er toch een keer uitmoeten!(helaas), alhoewel, je hele leven met zo'n dikke buik rondlopen is ook niet makkelijk

 

iedereen ervaart het op zijn eigen manier idd. de eerste paar weeen die ik voelde waren pijnlijk maar niet zo pijnlijk dat ze ondraagbaar waren. eerder een vervelende buikkramp die zich steeds herhaalde. het persen heb ik niet gevoeld want ik kreeg toen een verdoving.
maar ik vind de weeen wel te doen..behalve als je een paar uur ween heb zoals je wel eens leest dat vrouwen wel 10 uur lang met weeen lopen.

 

Nou ik vond het wel zeer pijnlijk en ben ook al heel wat gewend qua pijn, maar weeën zijn voor mij toch wel het allerergste. Ik ben bevallen dmv een inleiding en kwam meteen na het aansluiten van het infuus in een weeënstorm terecht. Dat zal er ook wel mee te maken gehad hebben. Ook had ik rug- en beenweeën dus die leuke cursus waar je leert puffen daar heb ik helemaal niets aangehad. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest en heb uiteindelijk maar om pijnstilling gevraagd. Dat wou ik eerst echt niet, maar ja de ontsluiting vordert ook niet als je je niet kunt ontspannen. Daarna ging het heel snel en kon ik gaan persen. door de rug- en beenweeën kon ik zelf mijn benen niet optillen en moest daar dus mee geholpen worden. Dit was geen pretje, ook heeft het persen bij mij nog zo'n 1.5 uur geduurd, uiteindelijk hebben ze mijn zoontje er uitgeduwd (hard drukken op de buik) na een flinke knip want het duurde te lang en ik raakte op. Het cliche is waar daarna was ik die erge pijn vergeten. Alleen jammer dat door het geweld mijn bekken een opdonder hebben gehad en ik ruim een half jaar later nog steeds bij de therapeut loop. Maar voor de rest, als je je hummeltje vasthoudt dan gaat alles verder aan je voorbij. Succes met je bevalling, het gaat bij iedereen anders probeer je een beetje blanco op te stellen en geniet van het meest bijzondere moment in jullie leven.

 

In het begin waren de weeën prima te doen, inderdaad een soort menstruatie-achtige krampen. Maar toen ik eenmaal op 6cm zat en de gyn. mijn vliezen brak, meeeeeeennnn, echt een HEL OP AARDE! Wat verschrikkelijk zeg. Ik kon gewoon niet bevatten wat me overkwam. Heb ook echt wel even gegild en heb ook wel gehyperventileerd, omdat ik gewoon niet meer wist hoe ik moest ademen van de pijn. Maar het persen vond ik echt een verademing en heeft me totaal geen pijn gedaan. Ik was direct daarna de pijn ook al weer helemaal vergeten en nu weet ik alleen nog dat het pijn deed, maar kan me niet meer voorstellen dat het echt zo was.

 

iedere bevalling is verschillend en dus niet te vergelijken.

ik weet dat ik als kind een blindedarmontsteking had gehad en toen zooooo veel pijn had, dat ik dacht dat zal ongeveer wel het zelfde zijn, maar niet dus.... het is erger en niet te vergelijken.

ik vond de voorweeen al erg pijnlijk maar die waren nog goed op te vangen. maar toen dacht ik al, veel erger dan dit kan het toch niet worden...nou .... wel dus. iedere wee overtrefte de vorige.
ik voelde het dus idd als een golf, pijn bouwt op, en op het moment dat het niet te houden is, dan gaat het nog een stukje verder en dan zakt het weer af.
zoals al eerder gezegd, voor de laatste centimeters zijn echt hel!!! ik had bij 8 cm al persdrang en dat is geen pretje als je niet mag persen. ik vond dat persen echt hemels (mag je tenslotte wat doen) voelde hem erdoor heen glijden, alleen had ik het idee dat hij veel verder was dan hun zeiden. uiteindelijk met de pomp gekomen.

maar het enige wat ik als advies kan geven, probeer (is heel makkelijk gezegd) te ontspannen tussendoor en tijdens inwendige onderzoeken enzo.... hoe ontspannender je bent, hoe minder pijn het doet, anders werk je het tegen.
maar laat het op je afkomen, je zit op het moment dat je bezig bent in totaal andere wereld en kan maar aan 1 ding denken. maar het is ooooh zooo mooi als je kleine op je buik ligt. niet te omschrijven dat moment!

Succes ermee! en geniet nog maar van je nachtrust haha!

 

ik heb 2 keer een weeënstorm gehad van 5 cm naar 10 cm in 3 kwartier en dat is niet grappig, dan heb je dus continu heftige pijn en weet je op een gegeven moment niet meer hoe je moet liggen maar de persweeën waren echt een verademing, dan ineens is de pijn helemaal weg en is het zo gepiept, tenminste in mijn geval dan.