Stel je eens voor dat je in een depressie zit, wat is begonnen als PND. Zo af en toe heb je nog paniekaanvallen die gepaard gaan met hyperventilatie en huilbuien. Je man moet erg vroeg uit bed (05:00) en dreumes wordt wakker omdat vader per ongeluk iets omstoot. Moeder slaapt nog maar wordt wakker van dreumes die ineens hard gaat gillen, dat doet denken aan babytijd, volledig in paniek dus. Moeder trilt, huilt, hyperventileerd, kind ook hysterisch. Man probeert vlug beide te sussen, wat niet werkt want dreumes wilt uit bed en wilt absoluut niet meer slapen. Vader kijkt ondertussen op zijn horloge want hij moet eigenlijk weg. Hij kan 2 dingen doen, of bellen naar het werk dat hij wat later komt of toch meteen weg gaan. Vader besluit het laatste te doen en laat kind en vrouw compleet overstuur achter. Wat vinden jullie?
Het ligt eraan of man zich kan veroorloven als hij iets later is. Als dat mogelijk is vind ik dat hij even had moeten bellen. Maar is dat niet mogelijk (nog in proeftijd/belangrijke afspraak etc.) dan heeft die man weinig keus vind ik. Want zo'n man kan en wil dat risico niet lopen denk ik en dat zou ik ook terecht vinden. Tegenwoordig schoppen ze je er om de meest gekke redenen eruit als dat mogelijk is. Maargoed, is dit allemaal niet aan de orde dan vind ik dat hij eerst even had moeten blijven. Aan de andere kant, hoe moet je het dan doen als zoiets gebeurt en man is al op zijn werk?
Dat zou ik niet op prijs stellen. Ik zou erg teleurgesteld zijn in mijn man. Heb weleens gehad dat zoontje wakker werd en ik werd kotsmisselijk wakker en dacht dat ik buikgriep had. Man heeft zoon uit bed gehaald, aangekleed, bij mij op bed gezet en is gewoon gaan werken. Vond ik ook niet zo leuk. Gelukkig zakte de misselijkheid en was er uiteindelijk niet veel aan de hand. Maar ik voelde me wel een beetje in de steek gelaten.
Zijn leidinggevende kent in grote lijnen de situatie, ze heeft hem zelfs eens zorgverlof gegeven omdat het erg slecht met me ging. Verder waren er geen belangrijke afspraken en dergelijke.
tja.. hoe moet je het doen als je man op zijn werk is en er gebeurdmzpiets? sta je er ook alleen voor....
Dat scenario is nog nooit gebeurd dus daar kan ik geen antwoord op geven. Bovendien gaat het erom dat ik uit mijn slaap werd gehald door gekrijs waardoor ik een flashback kreeg. Overdags zal zoiets niet snel gebeuren.
Klinkt hard maar ik ben het hier mee eens. Ik weet hoe jij je voelt en dat snap ik ook. Maar jou man heeft ook een verplichting om te werken. Natuurlijk voelt het veilig dat jou man er is als jij een paniekaanval hebt. Maar je zult het toch echt zelf moeten gaan doen en hulp zoeken!
Overleg het gewoon met je man, zeg tegen hem dat je het als niet zo fijn hebt ervaren dan kan hij er de volgende keer rekening mee houden of dan vragen aan je of hij weg kan gaan of moet blijven en dan kun je samen bespreken watje zult doen.
Tuurlijk is het ook zijn 'probleem'. Ze hebben een relatie en samen een kind. Hij zal haar moeten ondersteunen en niet zo weglopen. Hij had vast nog tien minuutjes kunnen wachten. Om de kleine rustig te krijgen, iets wat zij op dat moment niet kan. Ik vind dus dat hij jullie niet zo achter had mogen laten. Heb je hulp Ts?
Ik ben het hier ook mee eens. En misschien ligt het aan mij, maar vind de OP best verwijtend richting je man klinken, in de hoop hier vrouwen te vinden die het helemaal met je eens zijn, zodat je vanavond kunt zeggen: lees eens schat, deze dames vinden ook dat je thuis had moeten blijven. Is misschien niet zo, maar zo komt het op mij over. (sorry als het niet zo is ) En hoe rot dit ook klinkt: kruip uit je slachtofferrol en zoek hulp, daar voel je je uiteindelijk prettiger onder.
Ik zit in ongeveer dezelfde situatie, alleen heb ik geen paniekaanvallen, maar wel nare buien. Wat ik vind? Je man had thuis moeten aanbieden thuis te blijven. Wat ik nog meer vind? Jij had daarop moeten zeggen dat hij wel weg kon gaan. Ik weet dat het zwaar is, maar uiteindelijk ben jij toch diegene die het probleem aan moet pakken, dat kan je man niet voor je doen.
Stel dat.. Je man net de deur uit was naar zijn werk, jouw zoontje gillend wakker werd en jij overstuur raakte? Dan had je het ook zelf moeten doen en dat had je wel gered. Ik begrijp heel goed dat je je man het liefst bij je hebt op zo'n moment maar had hij jou rustig kunnen krijgen in een paar minuten? Je past je vaak aan aan de omstandigheden. Jij was waarschijnlijk eerder weer rustig als je alleen was geweest dan wanneer je man erbij was geweest, dan hij wel een uur later weg kunnen gaan. Je bent sterker dan je denkt. En je man heeft blijkbaar ingeschat dat jij dat ook bent. Als hij had gedacht dat jij het niet zou redden met de kleine had hij je vast niet alleen gelaten.
En idd wat Maja zegt: het is goedgekomen. In plaats van nu boos te zijn op je man, kun je ook trots zijn op jezelf, het was misschien niet makkelijk, maar het is je wel gelukt er zelf uit te komen.
Ik hoopte hier wat van me af te schrijven en wat meer steun te vinden, Mamabri. Ik was zeker niet van plan om dit aan mijn man te laten lezen. Ik ben de eerste helft van de ochtend doorgekomen gelukkig. Ik moest wel nog huilen, mijn dochter reageert daar vervolgens op door te zeggen: "mama huilen?" vervolgens dept ze mijn tranen met haar knuffeldoekje, erg aandoenlijk waardoor ik nog meer moet huilen! De rest van de dag kom ik wel door, ben nu vrij rustig. Ik had al blij geweest als mijn man 10 minuutjes langer was gebleven om de kleine idd rustig te krijgen. Hulp heb ik trouwens al, maar soms heb ik een kleine terugval. Bedankt voor de feedback en ondersteunende berichtjes. Ps. Kreeg net berichtje van man: "Sorry dat ik weg ging. Ik weet soms gewoon niet hoe ik moet handelen als jij zo doet."
Ik vind dat je man moet gaan werken. Iedereen gaat werken voor het gezin te onderhouden en hoe vaker mn belt dat mn later is hoe sneller er onbegrip gaat komen vanuit het werk. Niet alleen van de baas maar ook heel zeker van de collega's en dat is te begrijpen. In nederland zijn ze ook veel te los op de werkvloer, ik heb in Nederland en in Belgie gewerkt. Hier in Nederland mocht je zo vaak bellen als je wilde als je niet kon. In Belgie krijg je 3 kansen. 3 keer ziek of 3 keer te laat komen en je vliegt buiten. En dat vind ik veel beter en eerlijker. Zo ontstaat er geen onbegrip en jaloerzie op de werkvloer