Mijn man heeft spreekuren waar mensen voor komen, die kan op die dagen onmogelijk thuis blijven wil hij z'n baan blijven behouden. Hij zou wel de oma inschakelen zodat hij in elk geval rustig kan gaan werken.
Mijn man heb een belangrijke baan dus kan voor zulke dingen niet thuis komen. Ik heb in hetzelfde gezeten als jou en herken heeeel goed je verhaal.. Wat ik doe, bel mijn schoonmoeder die zorg dan even 2 of 3 uurtjes voor mijn zoontjes. en mn man belt mij wel vaak hoe het gaat en kom dan als het kan smiddags iets eerder naar huis.. Maar goed sochtends heb je daar niks aan Heb jij hier nog wel begeleiding voor?? Want ik zou dat zeker zoeken.
Sorry ts ff off topic. mijn moeder heeft ook soms hyperventilatie, huibuien en paniekaanvallen. zijn begonnen nadat ze een zware operatie moest ondergaan waardoor ze erg geschrokken was en dit dus allemaal nu krijgt. Vroeger meer dan nu. Maar ik had geen idee dat het een naam of iets dergelijks had. Kun je me wat meer erover vertellen. sorry, als je er niet over wilt praten is het ook goed. xxx
Dat zou mijn lat ook doen. En proberen om over je paniek heen te zetten en de dag die begint dan vroeger. Heb het met je te doen. Heb zo ook wel eens gestaan. maar uit eindelijk als je rustig na denkt kan je er over heen komen. Man kan niet altijd aanwezig zijn. Toch? Het is een rotgevoel en snap je echt volkomen. Daarom wil ik niet hard over komen. Je moet toch verder.
Doe je al ademhalingsoefeningen? Als je een aanval heb probeer dan te gaan liggen. Adem heel rustig in door je neus. En probeer zo lang mogelijk dan uit te ademen net of je door een rietje blaast. Langzaam. En je voelt dat je weer rustig word. Ik heb zelf ook paniekaanvallen. Als ik zo'n aanval heb heb ik het gevoel dat ik mijn onwerkelijk voel en dat ik zo dood ga neervallen. Super eng. Ik probeer eerst altijd rustig te gaan ademhalen maar als ik voel dat het mij niet lukt dat gebeurd ook nog wel eens dan kan ik wel iemand er voor bellen. Ik heb nog nooit aan mijn man gevraagd of hij naar huis wilde komen. Soms lukt het mij wel om zelf door die paniekaanval te komen. Ik had het namelijk laatst in de bioscoop. Opeens voel ik een heel onbehagelijk gevoel. Ik begin te zweten en heb het gevoel dat ik dood ga. Mijn man zat naast me en zag het die zei nog ga dan even naar buiten. maar ik ben blijven zitten en dacht bij mijzelf ik ga nu niet dood het zit tussen mijn oren en ga niet vluchten voor die angst want er is niets. Ik ben daar rustig gaan ademhalen en na 10 minuten was het over. Yoga kan daar ook goed bij helpen.
Is ook moeilijk voor de partner maar denk dat ie juist gehandeld heeft door gewoon naar z'n werk te gaan, jij hebt ernaar gehandeld en hebt de paniekaanval overwonnen en met dit berichtje laat ie wel blijken dat ie erover nadenkt...en ik weet wat een paniekaanval en hyperventilatie met je doet. Sterkte!
Bedankt voor de tip. Ik probeer mezelf al wat onder controle te krijgen door op mijn ademhaling te letten, alleen lukt dat niet zo goed met een gillende dreumes
Ik denk juist dat het wel goed is geweest dat hij is weggegaan ook al voelt dat voor jou niet zo. Uiteindelijk is het goed gekomen, er is je niks overkomen, je kind ook niet.. je kunt het zelf!
Ik ben het hier wel mee eens. Daarnaast denk ik je kunt wel vragen hoe wij het vinden, maar het draait erom wat jij ervan vindt. Als je dit niet vindt kunnen moet je een gesprek aan gaan met je man en aangeven hoe jij je voelt. Maar alsnog denk ik dat het goed is dat hij is weggegaan want je hebt het zelf nu ook kunnen handelen!
Ik heb deze gekocht: Hyperfree tegen hyperventilatie | Alfaco Die gebruik ik dus als ik een aanval heb als de kinderen wakker zijn. Dan hoef ik niet te gaan liggen en heb je ook snel weer je ademhaling onder controle. Nog een tip die ik kreeg. doe niet alleen ademhalingsoefeningen bij een aanval maar ook in rust. 3 keer per dag 10 minuten.
Dat snap ik maar zo'n moment moet toch een keer komen denk ik, hoe vervelend het ook is. Mijn zus heeft ook last gehad van paniekaanvallen ed en het liefste wilde ze altijd alles aangekondigd en onder controle hebben, een keer ging dit ook helemaal anders en was ze ontzettend boos op mij (in dit geval dan) maar het heeft dr uiteindelijk echt goed gedaan. Hoop voor jou ook!
Ik snap je wel hoor. Toen onze dochter er een paar maanden was ging het fysiek niet goed met mij. Ik was dan ook bek en bekaf. Op een gegeven moment had mijn dochter heel veel huilbuien. Ze lag net op bed en huilen, ik was al een paar keer bij haar geweest en toen begon ze weer. Mijn vriend moest voetballen. Sorry hoor maar ik moet nu weg, zei ie en hup daar ging ie. Wat was ik pissed! Nu ik mij beter voel, kan ik het beter opvangen, dus maakt het mij niets meer uit. Maar ik ben het niet met de dames eens die vinden dat het jouw verantwoordelijkheid is. Jij en je partner hebben nml. zorgplicht naar elkaar toe. Jullie zijn een gezin en jullie horen voor elkaar te zorgen. Soms missen mannen een beetje voelsprieten hoe ze moeten handelen. Toch maar even het met elkaar erover hebben, maar niet een halszaak er van maken.
Heel herkenbaar. Mijn man heeft het altijd geprobeerd te sussen maar na een paar maanden moest hij gewoon op tijd op de zaak zijn, ook al is het onze eigen zaak. En uiteindelijk heeft dat mij het meest geholpen, door het gewoon zelf te MOETEN doen.
Voor je dochter moet dit ook vreemd zijn? Zij ziet mama huilen en weet niet waarom, ze wil je troosten.. wat een lieverd Fijn dat je man nog even een berichtje stuurde. Ik denk dat dit toch de beste oplossing was dat hij is weggegaan. Zal vast moeilijk zijn, maar zo kan je misschien wel leren om het zelf onder controle te krijgen.
3 keer ziek en je vliegt er uit is toch niet eerlijk? Ziek is toch ziek, kun je vaak niets aan doen (en dan heb ik het niet over verkoudheidje oid). OT: Dit soort situaties zijn voor niemand makkelijk, je man zegt al dat hij ook niet weet wat hij dan moet doen. Misschien op een rustig moment eens gaan zitten om te overleggen hoe jullie dit soort dingen oplossen, wat je van hem verwacht en hoe hij je kan helpen.
Een jong kind dat een huilende moeder troost vind ik de omgekeerde wereld. Het is voor kinderen vaak erg angstig om de moeder te zien huilen. Ik zou nog meer hulp inschakelen en zoeken om deze rotgevoelens onder controle te krijgen. Het lijkt me verschrikkelijk om je zo te voelen en ik gun je weer blije gevoelens. Maar, je moet het zelf doen. Je kunt niet blijven hangen in een situatie waarin je man vaak later komt op werk en je kind jou moet troosten. Dat is niet realistisch. Jij bent volwassen en jij moet aangeven dat er meer hulp moet komen. Het lijkt me echt moeilijk maar kom op meid, gun jezelf weer een fijner leven. Heel hard doorzetten en een vrolijke moeder zijn.