Een hele begrijpelijke reactie van jou en je stelt je absoluut niet aan! Ik heb een soortgelijke situatie meegemaakt en de emoties komen nog regelmatig omhoog. Ik heb het nog niet helemaal verwerkt maar wel een plaatsje gegeven. Gelukkig kan ik er goed over praten met mijn man, ouders en schoonouders. Zij zijn ook nog wel eens geemotioneerd. Ze waren ons kind bijna kwijt geweest en dat is niet niets. Sterkte meid!
Onze krummel was niet prematuur, maar heeft wel twee weken op de NICU gelegen omdat ze een hersenbloeding heeft gehad. Uit ervaring weet ik dus dat je zoiets niet zomaar los kunt laten. Ik heb in haar eerste jaar heel wat afgehuild en vorig jaar in de week voor haar verjaardag heb ik elke avond met haar in m'n armen in de stoel op haar kamertje gezeten en m'n tranen de vrije loop gelaten. Dat was blijkbaar nodig. En ik kan ook geen verhaal over prematuurtjes of andere zorgenkindjes lezen of op tv zien zonder tranen in m'n ogen te krijgen. Maar dat vind ik niet gek. Ik kan zo meevoelen met die ouders en wat ze door moeten maken. Die hoop en vrees en het idee alleen al dat je kindje het niet zou overleven, vreselijk! Bij mij hakte dat er echt verschrikkelijk in en het heeft zich hardnekkig vastgezet. En ja, ze deed het goed en doet het nog steeds hartstikke goed. Maar als je naar huis gestuurd wordt met de boodschap dat het afwachten is of ze er nog niets aan over houdt, is het logisch dat je af en toe van de kaart bent, lijkt mij. Ik herken het echt heel erg, had heel erg het gevoel dat ik iets kwijt was wat ik nooit terug zou krijgen. En ik kon daar heel verdrietig van worden. En ik kan nog steeds emotioneel worden bij het idee dat het ook zo anders had kunnen zijn. De tranen die dan komen, zijn gelukkig niet alleen van verdriet, maar ook van blijdschap vanwege ons wonder in het kwadraat. Want zo zien wij haar nu wel. Ik vind dus absoluut niet dat je je aanstelt. En ik hoop dat het voor jou ook makkelijker wordt als je kindje zich verder ontwikkelt. En alsnog van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je kindje! Wat een mijlpaal!
je bent echt geen aanstelster, jeetje wat kunnen sommige mensen zich totaal niet in een ander inleven zeg. Stomme sm Met mijn dochter mankeerde bij de geboorte helemaal niets en ook ik heb de weken ervoor en erna veel emotionele momenten gehad. Zullen we het dan maar niet hebben over het moment dat we gingen zingen Laat je niets aanpraten. Als jij iets ervaart, dan is dat zo. Alsnog gefeliciteerd en zo te lezen heb je eigenlijk gewoon een hele erge rotperiode achter de rug.
Nee hoor meid je bent het gewoon nu aan het verwerken, je hebt het eerste jaar 'overleeft' en schijnbaar heeft je lijf (en hersenen) nu de tijd om het allemaal te verwerken.
je stelt je niet aan hoor!!! De uitgerekende datum van mn eerste is ook nog steeds een moeilijke dag en nu mijn 2de (netjes met 40 wk geboren) er is en ik zie hoe goed en snel ze zich ontwikkelt, is dat ook erg confronterend... Iedereen zegt dan: wees blij dat het met deze goed gaat. Dat ben ik natuurlijk ook, maar ik had het mn oudste ook zo gegund....
nee hoor je stelt je echt niet aan. Het is niet alleen verjaardag van je kindje, maar ook beetje jouw dag. en natuurlijk die van papa. Het is geen makkelijke geboorte geweest, en voor jou is het dus al helemaal een hell geweest. Je heb álle recht om daarbij stil te staan. mensen die dat niet acccepteren en begrijpen, daar is wat mis mee. lekker laten kletsen. hier ook geen super bevalling gehad en ook hier komen de tranen met bakken eruit als ik naar een programma kijk met geboortes en babytjes. zat van de week nog te janken bij een film waar een kindje werd geboren, weet niet waarom maar kon het niet droog houden. met verjaardag van mijn zoon heb ik savonds zo ongelovelijk zitten huilen, wel waar niemand bij was. maar het brengt gewoon zoveel emotie met zich mee. ene geboorte is niet niks, het blijft bij je voor de rest van je leven. waarschijnlijk het mooiste wat je ooit maar mee kan maken. verjaardag over de top vieren, ja dat ken ik. hier 30man en 2 taarten. veel te veel van het goeie maar dat boeide me niet. het was een dag om niet te vergeten, en als je inderdaad een vreselijke bevaling heb gehad, heb je des te meer reden om de eerste verjaardag extra groot te vieren.