Mijn man en ik hadden een discussie na een berichtje dat het zoveelste stel uit onze vriendenkring in scheiding ligt. Reden: verliefd geworden op een ander. Ik ben van mening dat verliefd worden op iemand anders kan gebeuren, maar: - je doet daar niets mee - je bent het je relatie verplicht na te denken over waarom je verliefd wordt op een ander - als er iets niet lekker zit in je relatie praat je er over met je partner, maar je gaat niet vreemd met diegene waarop je verliefd wordt Mijn man ziet dat anders. Als je verliefd wordt op iemand anders, kun je er niets aan doen als je wat met die gevoelens doet, vreemdgaan dus. Als je verliefd wordt op iemand anders denk je niet meer aan je vrouw thuis. Ik ben het echt niet met hem eens, vind het ook een enge gedachte dat hij zo makkelijk hierover denkt? Maar ben ik nu echt zo vreemd dat ik het zie zoals ik beschreef???? Dat zou ik wel een willen horen van julie
Zowel mijn vriend als ik denken precies hetzelfde als jij. Verliefdheid kan, maar dan weet je echt nog wel wat je doet. Hoe je man er over denkt vind ik echt een smoesje bedenken.
Mijn man denkt er op de vrouwen manier over. Als je verliefd wordt kan dat gebeuren maar dan moet je nadenken wat er thuis mis is, en als je er iets mee doet heb je ergens iets verkeerd gedaan om in de verleiding te komen (je zou nooit zo alleen en dichtbij met een ander horen zijn als je getrouwd bent )
Ik vind het een erg vreemde gedachtegang van jouw man. In zijn ogen mag vreemdgaan dus, als je maar echt verliefd bent op de ander. Dan kun je er niks aan doen?? Is hij verstandelijk beperkt ofzo? Een relatie aangaan is toch een weloverwogen keuze? Het zou mij in ieder geval niet 'per ongeluk' overkomen ofzo. Je weet toch wat je doet en kunt ervoor kiezen het niet te doen.
Wij denken er beide net zo over als jij. Krijg ook een beetje de kriebels van de gedachte gang van je man, zou ik bijna dingen van gaan denken.
Dat verstandelijk beperkt vind ik dan weer nergens op slaan?! Beetje heel erg kort door de bocht he. Maar voor de rest ben ik het met je eens. Zijn gedachtengang klopt in mijn ogen niet. (En ik ga er maar vanuit dat jij dat ook bedoelde)
Je hoeft er niets van de te denken hoor. Ik denk echt dat mijn man het niet zal opzoeken. Maar hij is wel van mening als het gevoel voor een ander er eenmaal is, het niet makkelijk uit te schakelen is. En dat helder nadenken dan heel lastig is. Ik denk er, net als jullie, heel anders over.
Eh.. hier denken we er beide net als jou over. Vind het wel erg vreemd, en ook erg makkelijk. "Sorry schat, ik ben vreemd gegaan, maar ik kon er niks aan doen want ik ben verliefd". Nee, sorry, dat gaat er bij mij niet in. Verliefd zijn beperkt toch niet je hersenfuncties, of houdt het in dat je hersenen gewoon helemaal niks meer doen als je verliefd bent, en je alleen nog je geslachtsdeel achterna kunt lopen? Ik zou (nu al) heel erg veel vraagtekens krijgen bij zo'n beredenatie..
er is ook nog verschil tussen verliefd en verliefd.. is het echte verliefdheid of meer een crush? dus dat je gewoon de blije gevoelens van iemand krijgt of de aandacht van die persoon. en idd ben je verliefd of heb je een crush wil niet zeggen dat je je verstand hebt verloren dus maar gewoon je gang kan gaan want ja het hart wil wat het hart wil. je gaat eerst op zoek bij jezelf of het het ene is of het andere en dan waar het vandaan komt.
Waar slaat dit nou weer op.. Zowel mijn zus als broertje denken hetzelfde als ts hoor.... Ik vind de gedachte van je man vreemd.. Ik ben het met jou eens
tsja, dat is dan weer een verschil in denken tussen mannen en vrouwen, ben het met je eens, maar geloof dat m'n man het met jouw man eens is.
Ik denk dat je het beste je energie kunt pompen in de kwaliteit van je relatie dan indenken wat er kan gebeuren als. Mensen waarvan je iets verwacht doen het niet, degene van wie je het niet verwacht stelt je keihard teleur...
Mee eens, ik heb die gedachte trouwens ook niet, dat ik mijn man nu ga wantrouwen hoor. Vind alleen zijn gedachtengang vreemd?!
Sommige mensen kunnen dingen lastig onder woorden brengen? Ik word er ook zo verdrietig van, mensen die uit elkaar gaan in mijn omgeving. Het hoort erbij ofzo, ik probeer er zoveel mogelijk voor ze te zijn en verder investeer ik in mijn eigen lief.
Ik ben het met je eens. Mijn man ook. Ik denk niet per se dat het man vs vrouw is wbt deze gedachtengangen, maar hoe je er als persoon over denkt.
Ik ben wel eens verliefd op iemand anders geweest hoor. We waren toen nog niet getrouwd, maar wel al een paar jaar samen. Toen stond ik voor de keuze; wat ga ik doen? Met die andere man aan de haal, of kiezen voor de relatie die ik al had? Op dat moment waren mijn verliefde gevoelens voor mijn vriend even wat minder. Maar ik bedacht me dat een nieuwe relatie ook vanzelf op dat punt zou komen. Verliefdheid gaat nou eenmaal met ups en downs. Daarom besloot ik voor mijn vriend te kiezen en op zoek te gaan naar waarom ik hem ook alweer zo leuk vond. Ik heb hem toen allereerst verteld over mijn gevoelens, en héél bewust afstand genomen van die andere man. Dat was best even lastig, maar omdat ik dat proces zo open in ging met mijn vriend, heeft onze relatie zich verdiept en kwamen de verliefde kriebels weer terug. Een jaar later zijn we getrouwd, en nu 9 jaar later ben ik daar nog steeds héél blij mee! Persoonlijk denk ik dat mee gaan in verliefde impulsen je leven zelden beter maakt. Op die manier kun je je leven lang van de een naar de ander hoppen, en je ongetwijfeld steeds even heel fijn voelen. Maar de andere kant, die met de brokken die achterblijven, die blijft veel langer hangen. Onderlinge trouw en toewijding zijn op de korte termijn niet altijd makkelijk, maar levert op de lange termijn wel het meeste op. Manlief denkt er -gelukkig- hetzelfde over als ik
Uit je verhaal begrijp ik als ik het goed heb dat je getrouwd bent? Als je trouwt ga je een verbintenis met elkaar aan. Je beloofd elkaar trouw en je bent er in goede en slechte tijden voor elkaar.
Dus volgens hem is je vrouw thuis ineens helemaal niks meer voor je en mag je die voorliegen? Dat je verliefd bent en daar wat mee wilt doen, vind ik ieder zijn goed recht dus op dat gebied ben ik het met hem eens. Maar dan verbreek je eerst de relatie die je hebt, of bespreek het zodat je partner dat voor je kan doen(zo zou ik zijn, kan ook anders natuurlijk). Zolang je het maar niet geheimzinnig doet.
Ik vind je opmerking wel een goede. Eigenlijk komt het daar wel op neer he? Ga hem dat nog eens even voor zijn voeten gooien Voor de rest wat je schrijft (en anderen ook), helemaal mee eens! In het woord "trouwen" zit voor mij niet alleen trouw, maar ook verTROUWEN. Een hele belangrijke basis.