Jemig.. Erg lastig! Ik twijfel. Ik heb nogal snel last van heimwee (zelfs met een weekendje weg!) Dus ik denk dat ik ongelukkig zou worden. Bovendien zou ik niet zonder mijn familie en vrienden kunnen.
Als eerste reactie zeg ik een dikke JA! Amerika is een land waar ik heel graag heen zou willen. Al zou ik het ook doodeng vinden en iedereen hier gaan missen.
Ik zou het doen! Sommige kansen komen maar één keer in je leven voorbij en ik merk aan gezinnen binnen het internationale kdv waar ik werk dat het vooral psychisch een grote stap is, maar de praktijk eigenlijk ook wel erg fijn. Dus ik zou het doen.
Ik zou het doen voor max een jaar of 2, maar niet permanent. Ik zou mijn familie echt te veel missen. Hun hart zou ook breken als ze mijn kinderen niet meer regelmatig zouden zien, en dus automatisch geen hechte relatie met hen ontwikkelen.
Ja! Onze halve familie woont in Amerika en ik ben gek op het land, de cultuur en de mensen. Zolang je eigen gezin erachter staat zou ik het zeker doen.
Absoluut. Woon persoonlijk al 17 jaar niet meer in Nederland, en ja dat is soms lastig qua familie, maar zolang je altijd weet dat je in geval van nood terug kunt zou ik het altijd doen. Zolang het een keuze is waar je zelf achter staat, is het juist een unieke kans. Grijp hem! Het leven is te kort voor 'had ik maars' achteraf...
Ik zou het wel doen als ik niet zo gehecht was aan mn omgeving haha maar als je elke 2 a 3 mnd terug zou kunnen zeg ik een dikke ja!
Ja! Ookal zou ik kapot gaan van heimwee... maar voor dat geld kan ik daaraan werken bij een psycholoog! En altijd een vakantie adres in NL.... Ik zeg: Doen!
Ik zie veel voors en tegens Het is een unieke kans voor ons als gezin. Maar inderdaad ik ben een echt familie en vrienden mens spreek en zie mijn vriendinnen en familie zowat dagelijks. Maar aan de andere kant kan ik elke 2 a 3 maanden voor 2 weken naar "huis" en mijn ouders en schoonouders komen dan 2x per jaar 2 weken over... Ik vroeg ook aan mijn man: " wat zou je hebben gedaan als ik en zoon er niet waren geweest en hij antwoordde eigenlijk meteen, ik zou zijn gegaan!" Tja dan denk ik dat ik achter mijn man moet gaan staan en zeggen we gaan ervoor!
Voor mezelf zou ik zeggen nog liever gisteren dan vandaag. Maar voor man en zonen ligt het anders, die zijn te gehecht aan mijn mans familie.
Hm, ik weet het niet. Ik denk niet dat ik zou staan te springen. Ten eerste omdat ik eigenlijk echt niet zonder mijn vader en stiefmoeder en mijn moeder in de buurt kan. Ten tweede omdat ik mijn moeders enigste kind ben en ik weet dat zij heel verdrietig zal zijn als ik en haar kleinkinderen helemaal naar de andere kant van de oceaan verhuizen. En ten derde, en dat zou helemaal doorslaggevend zijn, is dat mijn dochter lichte verstandelijk beperkt is enflink veel moeite met taal en spraak heeft en wonen in een land met een vreemde taal desatreus voor haar zou zijn op taalgebied. Nu is de "ten derde" in het leven van veel mensen natuurlijk niet aanwezig en dus geen struikelblok. Maar ook zonder de "ten derde" zou ik er echt heeeeeel goed over na moeten denken en niet zomaar ja zeggen. Ik heb na 2 weken vakantie al heimwee....
Wachtend: Een vraag : wat zegt je hart , die volgen is beste medicijn. Zo te lezen staat niets in de weg. Ik kan het bij deze wel zeggen , maar jullie moeten zelf de stap zetten niet ik.
Nou helemaal goed toch? Alleen de bureaucratie is niet erg prettig om te doen maar als je daar eenmaal voorbij bent komt het prima in orde.
Nee, absoluut niet. Krijg het al spaans benauwd bij het idee dat ik hier in NL 100 km zou moeten verhuizen. En ik heb hier een goed leven met familie, een goed huis, een gelukkig kind, fijne baan. Ik zou dood ongelukkig worden. Dus nee.