Nu komt mijn vraag even buiten alle opmerkingen en dingen hiervoor. Wat wil je dochter??? Want technisch gezien is het dan samenwonen en misschien wil ze dat nog helemaal niet. Dit is ansich toch ook gewoon een prima situatie en denk eerlijk gezegd dat je niet moet kijken naar financiële voordelen als je het over dat soort dingen hebt.
Technisch gezien; ja. Maar omdat het gezien wordt voor precies wat het is - een administratieve formaliteit, dus - kleeft daar geen emotie aan. We hebben inmiddels een paar belletjes gepleegd en het lijkt erop dat een stap als deze kostenneutraal zou zijn. Beetje aan de ene kant erbij en aan de andere kant eraf. Zinloos, dus. En gaan we niet doen, we houden het lekker bij het huidige.
Ik ben het hier mee eens. Zelfs al gaat het ‘slechts’ om een administratieve formaliteit en verandert er praktisch niets, het gaat imo wel om meer dan dat. Gevoelsmatig verandert er namelijk wel een hoop. Jouw huis (het huis van je moeder) is niet meer je huis. Het huis van je schoonvader is nu jouw huis. Sommige geven daar weinig om, anderen heel veel. En sommige weten pas hoeveel ze er eigenlijk om geven als ze er niet meer thuis wonen. Maar ik denk dat als ze er wel om zou geven dat het grote verschil zit in de eigen keuze vs moeders idee om dit te doen. Want zou ik 18 zijn en de helft van de tijd bij mijn vriendje zitten, dan weet ik niet of ik het wel zo tof zou vinden als mijn moeder oppert mij over te schrijven naar mijn schoonvader want dat is financieel voordelig. Het voelt ergens toch.. tja.. een soort van onverschillig misschien? Een kind besluit uit huis te gaan, een kind besluit zich te scheiden van zijn/haar ouders. Natuurlijk gezien is dat een gezonde, niet schadelijk event. Maar de ouder scheidt zich niet van een kind. Dat voelt verkeerd, misschien zelfs als een soort afwijzing. Al zou het slechts gaan om een administratieve formaliteit. Ik zou het niet zo simpel zien. Zou het idee 100% vanuit de dochter zelf komen dan zou ik er heel anders tegenaan kijken. Maar als moeder zelf zou ik het idee nooit opperen. (Dit geschreven met de beste intenties.)
Ik lees nu dit berichtje pas. Je zegt : Maar omdat het gezien wordt voor precies wat het is - een administratieve formaliteit, dus - kleeft daar geen emotie aan. Voor jou geen emotie of voor haar geen emotie? Ik zou daar toch wel voorzichtig mee zijn.
Voor haar én haar vriend en vader trouwens. Eerlijk; voor mij juist wél een beetje. Precies om wat je in je eerste bericht schreef. Ik ben ook gewoon maar een mama die het lastig vindt dat het erg dichtbij komt dat de eerste wellicht gaat uitvliegen… Maar het was gewoon een optie om te onderzoeken. En dat het dus zinloos blijkt is ergens een opluchting. But don’t tell anyone.
Sorry maar vind vader is laagopgeleid en dus een laag gezinsinkomen ook niet echt nodig om te zeggen. Reden van een lager inkomen is toch niet van toepassing, snap dat je die man wil helpen, maar help hem dan, misschien heeft die man wel keihard maar dan ook keihard gewerkt maar word wel laagopgeleid genoemt ik kan daar zo boos om worden. Kon het niet laten om te reageren maar het raakt mij hoe mensen reageren op ''laagopgeleid" alsof ze zielig zijn. Die mensen zijn vaak ''hoogpraktisch'' opgeleid Echt soms denk ik dat veel jeugd van tegenwoordig er geestelijk doorheen zit en dat dit een oorzaak is. ''wat is goed genoeg" Je moet minstens ''hoogopgeleid'' zijn. Nogmaals sorry hoef geen discussie. Vraag mij alleen af zou die vader het zelf willen of is hij ''tevreden'' met wat hij heeft. Zou anders regelmatig wat meegeven aan dochter. Zelf zou ik die financiële verantwoording niet willen neerleggen bij 18,19, 20 jarige, natuurlijk mogen ze iets bijdragen maar geen eind verantwoording erover hebben.
@esklessebes je hebt een punt. Ik wilde beknopt zijn dus legde het zo uit. Ja; ‘hoogpraktisch’ is een geschikt woord. Want ik bedoelde het geenszins beledigend. Het is een fantastische hardwerkende man die gelukkig is met wat hij heeft. Maar om daar nu zo’n ding van te maken en zó over te vallen? Misschien had je de rest ook even moeten lezen. Uit je uitspraken blijkt namelijk duidelijk dat dat niet het geval is.
Ik was zelf 21 dat ik uit huis ging en ik weet hoe moeilijk mijn moeder dit vond en dit zal ik net zo hebben <3 (je kan het nu ook nog eens goed onderbouwen ahahahha)
Schijnbaar denken wij daar dan anders over, heb de rest ook gelezen. Een laag opgeleide man met daardoor een lager inkomen. Hoe jij het noemt. Naast een fantastische hardwerkende man die is tevreden met wat hij heeft. Wat jij daarna zegt. Vraag mij af of je snapt van wat je zegt. Hoe je die man neerzet. Wens je succes ook in dit bericht wil je je punt maken maar je kan nog wat leren van die man.
En dat vind jij……op basis van wat ík over hem zeg. Sorry, maar dit slaat nergens op. Laat ik maar gewoon ‘dank je wel voor je feedback’ zeggen en het hierbij laten.
Qua inkomen voor vader zie ik geen voordelen. Jouw dochter is niet zijn dochter, bovendien zijn ze meerderjarig. Je zou kunnen kijken op de duo site, wat de mogelijkheden zijn voor uitwonende student. Zodat ze evt ‘huur betaalt voor de kamer’ maar dan moet ie wel weer toestemming hebben vd woningstichting. Persoonlijk, denk ik, dat het praktischer is, dat je een x-bedrag contant aan de vader geeft per maand. Maar dat doe je al.
Ik kan je vraag helemaal begrijpen, ze 'woont' er nu ook grotendeels dus als t op papier vastleggen daarvan hem financieel voordeel zou hebben gegeven, waarom niet? Helaas dus niet aan de orde. Ik las echt niets vreemd aan je vraag en je idee. Ik vind het allemaal erg liefdevol klinken. Je dochter en vriend, zijn vader, en jij, hoe jullie in de situatie staan ♡.