Mijn moeder heeft euthanasie gedaan,......ze hadden alvleesklier kanker en uitgezaaid naar buik uiteindelijk ook de lever. Hield ook vocht in de buik vast....lag merendeels in het ziekenhuis, chemotherapie sloeg niet aan...werd alleen maar zieker en veel pijn leefde op morfine pleisters die pijn deden op haar huid had bijna geen huid meer zo mager geworden kon amper nog eten alles smaakte vies. Mijn moeder wilde niet het punt bereiken dat ze ons niet meer herkende of zou overlijden zonder afscheid te nemen....dus voor euthanasie gekozen, allemaal hebben we afscheid kunnen nemen en is ze rustig ingeslapen.......dat was haar laatste wens gelukkig was die nog uitgekomen. De arts zei achteraf dat ze anders binnen 3 dagen zou zijn overleden....zo slecht ging het.....ogen waren ook geel. Blij dat ze deze keuze nog zelf heeft mogen maken. Ik ben voor euthanasie en de versoepeling ervan want mijn moeder was dan erg ziek maar nog werd er wel ff moeilijk gedaan.
Wat nou als de gevorderde dementerende patiënt niet meer wil of niet meer begrijpt wat de arts aan het doen is? Moet je dan een levensbeeïndigend middel inspuiten bij iemand die 'nee' en 'help' roept omdat hij het eerder heeft opgeschreven? Als je lijdt aan dementie, dan gaan er steeds meer hersencellen dood. Dit zorgt ervoor dat je hersenen steeds minder goed kunnen functioneren, en je afhankelijk wordt van de hulp van anderen. Het proces van achteruitgang kan heel snel verlopen. Maar dat hoeft niet. Wie wil er nou zo leven? Zodra je die keuze gemaakt heb, heb je dat ( ga ik even vanuit ) met een weloverwogen keuze en met je volle verstand gedaan. Je kan een arts niet dwingen om iemand te doden nee, maar iemand zien lijden kan dan toch ook niet? Wetende dat die gene niets meer kan, en graag dood wil. ( of dit ooit als keuze heeft op gegeven ) iemand bewust laten creperen terwijl je weet dat de keuze was gevestigd op euthanasie, vind ik eigenlijk best schrijnend. "In het laatste stadium van de dementie is de dementerende zeer passief. De patiënt is volledig verzonken in zichzelf en is niet meer in staat om contact met de omgeving te maken." Dit is allang geen waardig leven meer. Dan is het toch een "fijn" gevoel om te weten dat je dan een euthanasieverklaring achter de hand hebt mocht je dit overkomen? "Wat nou als de zoon, die uit is op de erfenis, die verklaring heeft opgesteld? " Daarom zou je kunnen verplichten dat zoiets alleen persoonlijk wordt opgesteld, en wordt ondertekend waar een arts of notaris bij zit. Ook zou je bijvoorbeeld om de 5 jaar je verklaring kunnen "hertekenen" zodat je keuze "recent" blijft. - dat er sprake moet zijn van een vrijwillig en weloverwogen verzoek van de patiënt zelf ( juist ja, van de patiënt zelf! Maar daar wordt niet altijd naar gekeken. Een arts weigert dit verzoek soms om geloofsovertuiging. ) - er moet sprake zijn van ondraaglijk en uitzichtloos lijden ( Dat lijkt mij ook vanzelfsprekend.) - de patiënt moet voorgelicht zijn over zijn situatie en de mogelijkheden / prognose ( Ja, dat wel, maar wat als de patiënt dit niet meer wil? ) - arts en patiënt moeten overeenkomen dat er geen redelijke andere oplossing is ( Ook dit is niet altijd even redelijk. De patiënt vindt bijvoorbeeld medicatie geen prettige oplossing omdat hij maar 1 wens heeft, terwijl de arts vindt dat er met medicatie genoeg te onderdrukken valt. ) - er moet ten minste één andere arts worden geconsulteerd ( Vanzelfsprekend ) - de euthanasie moet zorgvuldig worden uitgevoerd ( Vanzelfsprekend ) Dus nee, dit moet niet zomaar uitgevoerd worden. Maar laat dan op zijn minst de verklaringen die van te voren zijn vastgelegd, en ondertekend zijn onder toezicht van een arts of notaris, in behandeling nemen. Scherp de wetten aan op de verklaringen. Onder toezicht tekenen + om de 5 jaar "hertekenen". Dit is ook veiliger voor de artsen. Zij kunnen aantonen dat dit de keuze was van de patiënt.
Amen! Niets aan toe te voegen. Ik geloof in zelfbeschikking. Mijn leven, dus ik bepaal wanneer ik er genoeg van heb. Of ik nu ernstig ziek ben of dat ik gewoon geen reet meer aan het leven vindt. Bij het laatste zou voor mij wel meespelen of er kinderen zijn. Dan zou ik niet snel voor het laatste kiezen.
In de volkskrant van 7 januari 2016 schrijven ze het volgende : "In Nederland woedt al jaren een discussie over euthanasie bij dementerenden. Veel artsen weigeren dit als de patiënt zo dement is dat hij niet meer duidelijk kan maken wat hij wil, ook niet als hij dit in zijn wilsverklaring heeft aangegeven. Voor veel artsen en patiënten is onduidelijk wat wel en niet mag." ( daarom zou het zo belangrijk zijn als de regels worden aangepast wat betreft de wilsverklaring. Desnoods tekenen onder toezicht van een arts of notaris zodra je dit hebt opgesteld. ) ( en eens in de 5 jaar bijvoorbeeld hertekenen ) Dan is het voor iedereen duidelijk. "Nu zijn we weer een stapje dichterbij het honoreren van de wens van de patiënt', zegt hij. 'Deze handreiking benadrukt het belang van de schriftelijke wilsverklaring. Daarin heb je bij je volle verstand opgeschreven dat dit de situatie is die je niet wilt." Daar gaat het uiteindelijk ook om, om de wens van de patiënt. Je moet het eigenlijk doen als je nog net goed genoeg bent om de wens te kunnen uiten. Om 'vijf voor twaalf', zoals dat heet. Dan voelt het voor iedereen het beste. Dat denk ik dus ook. Wachten tot het laatste moment is ook niet de bedoeling. Je wilt de keuze weloverwogen kunnen blijven maken, en er nog steeds zelf achter staan.
Precies dit! Moet ik dan maar gewoon mensen komen doodmaken als ze erom vragen? Daarom ben ik geen arts geworden hoor..
Is een heel lastige discussie. Want er moet sprake zijn van ondraaglijk lijden. Maar wat is dat dan? Als een patiënt vindt dat hij ondraaglijk lijdt, kan de arts vinden van niet. De arts kan helemaal niet bepalen of iemand ondraaglijk lijdt vind ik, maar mag wel euthanasie weigeren om het zelf te doen. Ik vind dat iedereen recht op leven heeft, maar ook om te gaan wanneer hij of zij dat wil, ongeacht of er van lijden sprake is. Er zijn stichtingen die informeren over en helpen bij euthanasie.
Niks hoeft. Een arts mag altijd weigeren. Maar dat een arts bepaald of iemand wel of niet ondragelijk lijdt is natuurlijk van de zotte. Ondragelijk lijden is zo subjectief als het maar kan zijn. Dat kan de persoon alleen voor zichzelf bepalen. Wat dat betreft is zwitserland stukken verder. Daar kan je je ergens melden (ook voor de mensen die in eigen land niet worden geholpen), krijg je een gesprek met een arts en psycholoog om vast te stellen of uit het leven stappen echt is wat je wil en dus niet een opwelling. En dan krijg je een drankje of pilletje mee en kan je het zelf uitvoeren. Op een humane manier.
Ik ben voor versoepeling van de regels. In ieder geval bij terminaal zieke patienten wanneer zij aangeven dat zij er klaar mee zijn. Mijn neef had zijn euthanasie helemaal geregeld, maar toen hij het wilde laten uitvoeren hebben mijn tante en zijn vrouw DRIE dagen moeten vechten en smeken bij de artsen om hem uit zijn lijden te verlossen.....DRIE hele dagen lang!! En dat terwijl het al een paar jaar eerder geregeld was, ivm de ziekte van Huntington. Ik vind het echt schandalig dat zij hem niet wilde helpen. Als je als (huis)arts niet aan euthanasie wilt meewerken, is dat je goed recht, maar vertel dat dan op tijd aan je patient. Zodat er op tijd iemand kan worden ingeschakeld die daar wél toe bereid is. Mijn vader heeft nu ook de ziekte van Huntington en wilde zijn euthanasie regelen, maar heeft het weer ingetrokken omdat hij het te definitief vond (wat ik me ook in kan denken). De ellende is nu wel, dat wanneer hij straks echt geen kwaliteit van leven meer heeft (dat is nu al minimaal) er geen euthanasie gepleegd kan worden, mocht hij het dan wel willen.
Oh wauw...Dit zou in Nederland eigenlijk ook echt zo moeten. Ik zit er erg mee om ouder te worden en dement te worden. Ben er heel bang voor.
Ik ook! Het lijkt me vreselijk! Er waren een aantal dames die feiten wilden zien. Vandaag heb ik resultaten gevonden die onderzoek deden naar dementie en euthanasie. Het onderzoek is van éénvandaag. Dit onderzoek is onder 33.000 mensen gehouden. Waarvan 4000 mensen met een ouder of partner met dementie. 93% vindt dat euthanasie in principe mag als een patiënt ondraaglijk en uitzichtloos lijdt. 86% vindt dat euthanasie mag worden uitgevoerd als de patiënt zelf kan verklaren dat hij zo niet meer wil verder leven als hij al in het beginstadium zit van dementie. Maar dit moet hij dan zelf aan kunnen geven. 87% vindt dat euthanasie uitgevoerd mag worden als een patiënt al in een gevorderde stadium zit als hij niet meer in staat is om zelf aan te geven dat hij uit het leven wilt stappen. Hij moet dan wel een wilsverklaring hebben en regelmatig zijn wens hebben besproken met een arts. En signalen hebben van ondraaglijk en uitzichtloos lijden. 85% is blij dat de nieuwe handreiking meer mogelijkheden geeft om een dementerende die uit het leven wil stappen te helpen. 66% vindt dat je euthanasie kan uitvoeren bij iemand die niet meer weet waar het over gaat. 50% van de mensen denken dat artsen niet zullen meewerken. 61% van de artsen willen ook daadwerkelijk niet meewerken. 56% wil de regelgeving verruimd hebben 27% vindt het zo goed genoeg. van de 4000 mensen met een dementerende ouder of partner is 90% blij met de nieuwe handreiking.
Ja eigenlijk moet je dat dan wel ja, daar wordt je voor betaald daar ben je toe bevoegd. Dat weet je als je arts wilt worden.
Het spijt me dat ik het misschien onaardig zeg, maar dit vind ik echt pertinente onzin. Je raakt hiermee aan de basis van het mens-zijn en aan de basis van iemands waarden, je kunt niet van iemand verlangen dat hij een ander mens dood maakt als die dat toevallig wil. Zo werkt het nu eenmaal niet. Ga er zelf maar eens aan staan! Want je kunt als dokter nog zo opgeleid zijn, je blijft ook mens, met gevoelens, normen, waarden, belevingen, etc. Hebben we wel allemaal door dat het om het onherroepelijk, doelbewust dood maken van iemand gaat? Want er word hier zo gemakkelijk over gedaan! Ik vind in de maatschappij een veel te grote "u vraagt, wij draaien"-mentaliteit ten aanzien van zo'n ingrijpend besluit, zowel ingrijpend voor patiënt als dokter. Helaas in dit topic dezelfde houding Komt denk ik ook door de enorme hoeveelheid misverstanden / onwetendheid over euthanasie. Zo lees ik een aantal keer dat de euthanasie al jaren is geregeld maar dat de arts opeens niet meer wil. Dat is een misverstand, want een euthanasie wordt per definitie pas op het laatst onderzocht, getoetst en toegezegd en dan binnen enkele dagen tot weken uitgevoerd. Er kán wettelijk gezien niet al jaren een belofte tot euthanasie liggen.. En dat er een aantal dagen overheen gaan: ik snap, echt waar, dat dat ongelooflijk moeilijk is als je een geliefde ziet lijden, maar je kunt als arts toch niet op stel en sprong iemand dood maken? Daar moet je toch over nadenken, je op voorbereiden, een collega voor raadplegen?! We willen toch helemaal niet leven in een samenleving waar iemand 's ochtends zegt dood te willen en de dokter hem dezelfde middag in zijn lunchpauze iets toedient? Een dood is toch groter dan dat?
Nee hoor, zo zit het (gelukkig) niet. Niemand kan gedwongen worden een ander mens te helpen om te sterven. Ook een arts niet. Een arts is dan wel bevoegd. Maar werkt er alleen aan mee als hij of zij daarachter staat.
Helemaal mee eens. Er wordt hier ook heel makkelijk gesproken over het euthanaseren van dementen die niet meer wilsbekwaam zijn. Die mensen mogen niks meer zelf beslissen. Ze mogen niet zelf meer beslissen over hun eigen huisvesting, over hun eigen medische behandeling, of ze wel of niet medicijnen nemen, ze mogen niet meer beslissen over financiën... maar iedereen lijkt het normaal te vinden dat ze wel mogen beslissen over leven en dood. Natuurlijk snap ik dat als zulke mensen in een eerder stadium een verklaring hebben opgesteld dat ze dan niet verder wilden leven, dat je dan snel geneigd bent te denken dat je door het plegen van euthanasie iemands wil uitvoert. In veel gevallen zal dat ook zo zijn. Maar het komt echt ook voor dat zulke mensen tegen die tijd best blijken te genieten van het leven dat ze dan hebben of zelfs aangeven dat ze niet dood willen. Ze zijn door hu ziekte zo veranderd, dat ze eigenlijk min of meer een ander mens geworden zijn. Moet je dan toch overgaan op euthanasie, omdat diegene in een eerder stadium dacht dat te willen?
Dank! De meeste mensen zouden het nog niet eens aandurven om een kip te doden, maar er wordt nogal makkelijk van artsen verwacht om mensen dodelijke middelen toe te dienen.. Ikben echt blij met de goede wetgeving rondom euthanasie en ben blij dat er Innederland zoveel mogelijk is. Maar het recht van ern arts om te weigeren vind ik echt heilig, je kunt gewoon niet van iemand verlangen medemensen dood te maken, vaak patiënten die je al jaren kent en een goede relatie merhebt opgebouwd. Euthanasie is voor geen enkele arts routine, gelukkig niet! De meeste artsen gaan echt niet over 1 nacht ijs, elke euthanasie blijft je bij!
Wat ik wel raar vind in dit verhaal dit gaat over een buwuste keus van de persoon zelf toch? waarom hebben de artsen mijn zoon van 6 maanden wel kunnen helpen met pijnstilling en iets om het te versnellen , hij had dus geen pijn en is wel geholpen naar zijn oversteek. waarom kan dit niet bij volwassenen die lijden? alleen omdat hun wel een leven hebben gehad?
Volwassenen krijgen ook pijnstilling en sufmakende middelen, en soms ook in zodanige hoeveelheden dat het het einde misschien iets bespoedigt. Er is ook zoiets als palliatieve sedatie: als iemand lijdt en je kunt hem daar met geen middel bij helpen, dan kun je iemand versuffen of als dat lukt zelfs helemaal in slaap brengen tot hij overlijdt. Maar dat is wat anders dan euthanasie. Bij euthanasie prik je een infuus bij een persoon die niet perse op het punt staat te overlijden, dien je een sterk slaapmiddel toe en dien je daarna een middel toe wat het ademen stopt. Daardoor stopt na enige tijd (binnen seconden tot 10-15 minuten) het hart en overlijdt de patiënt. Overlijden zal nooit helemaal pijnvrij en zonder lijden gaan, dat hoort er nu eenmaal bij. Zo hoort pijn en lijden bij meer dingen in het leven (liefde, geboortes, etc.). Wel kan er een heleboel gedaan worden voor patiënten die lijden, waardoor euthanasie vaak niet eens nodig is om iemand comfortabel (genoeg) zijn laatste tijd door te helpen. Overigens, voor ik het verkeerde beeld wek: ik ben niet tegen euthanasie, sterker nog, ik ben een sterk voorstander! Waarschijnlijk komt het ooit op mijn pad om euthanasie uit te gaan voeren en daar zou ik ook toe bereid zijn. Maar wel binnen bepaalde grenzen, niet 'u vraagt, wij draaien' en alleen als ik ná de euthanasie mezelf in de spiegel kan kijken en er mee door kan in de rest van mijn (beroepsmatige en privé-) leven.
Zover ik weet gebeurt dit ook bij mensen die ziek zijn. Ik weet genoeg ouderen of zieken die hoge dosis morfine (of andere versuffende middelen) toegedient kregen om het proces te versnellen en ze langzaam 'te laten gaan'. Mijn oma bijvoorbeeld kreeg toen ze op sterven lag een steeds hogere dosis morfine waardoor het proces zou versnellen en de familie werd hierover ingelocht en waren gewoon aanwezig en hebben dus ook allemaal nog een afscheids woordje kunnen doen.. Maar dit is absoluut geen euthanasie. Ik weet zo uit mn hoofd het fijne niet vanaf maar ik kan het wel even voor je navragen als je er meer over wilt weten.
Ja hij doet het weer, even mijn verhaal voor de 3e keer typen Bij Huntingtonpatienten is het helemaal niet raar om jaren een belofte van euthanasie te hebben en kan dus wel degelijk. De arts van mijn vader heeft gezegd dat alleen al het 2 maandelijks tegen hem uitspreken dat hij op den duur euthanasie wil krijgen voldoende grond is om, wanneer hij niets meer kan, dit ook te krijgen. Uiteraard wel met een schriftelijke euthanasieverklaring erbij. En stel op sprong??? In deze gevallen zijn patienten 15-20 jaar ziek en hebben alle tijd om hierover na te denken en te beslissen. Dit was in het geval van mijn neef ook zo. Hij is 18 jaar ziek geweest, waarvan de laatste periode hij gewoon echt NIETS meer kon: niet eten, niet drinken, niet lopen, niet praten. Bij alles moest hij geholpen worden. Hij wilde echt niet meer verder en dat heeft een arts maar te respecteren. Want ook de arts wist jaren ervoor in principe dat dit moment er ooit aan zat te komen. En wil de arts dit niet, is dat zijn/haar goed recht hoor, maar kom daar dan niet op het allerlaatst mee aan!! Zorg dan ruim van te voren dat er een arts is die daar wél in mee wil/kan/en durft te gaan. Mijn vader wil in zijn hart wel euthanasie, maar durft dit niet. Hij heeft jaren geleden tegen mij gezegd dat hij zelfmoord wil plegen, maar dat hij dit niet doet vanwege mij en mijn zusje. Maar zo diep gaat dit dus bij mensen die ernstig ziek zijn. Dat kun je met geen mogelijkheid "stel op sprong"" noemen. Niet voor de patient, maar ook niet voor de arts die in feite al jaren weet dat zijn patient hier voor wil kiezen.