Dat valt niet onder euthanasie maar onder palliatieve sedatie. Dat wordt gezien als medisch handelen. Daarom mocht dat wel. Overigens.... wat is het verschrikkelijk als je je kindje al met 6 maanden moet verliezen.
Van mix zou het ok wat soepeler mogen. Ik heb een keer euthanasie van dichtbij meegemaakt en al een aantal keren vanaf de zijlijn. Gisteren nog.... Wat ik ook wel eens denk is dat mensen wel graag willen, maar te lang wachten met dit aangeven naar hun huisarts. Ik geef dus ook altijd naar patienten aan om dit onderwerp (zeker in vroeg stadium van uitzichtloze ziekte) zo snel mogelijk met de huisarts te bespreken. Vaak maak ik al een eerste aantekening in het dossier. Hoe eerder en vaker besproken hoe beter denk ik. In sommige situaties denk ik dat door middel van palliatieve sedatie ook best wel wat mogelijk is. Net even dat beetje extra verhogen van de morfine dat het fataal is.
Dank je, je vroeg ook of hij hem nu nog kon ondertekenen? Nee, helaas niet, daar is hij nu wettelijk gezien te ziek voor. Hij mankeert in principe in zijn hoofd niets, maar kan het nu niet meer duidelijk maken. Hij kan bijna niet meer praten, en het dus niet meer goed duidelijk maken. In principe zou hij dit nog kunnen typen (praten doe ik via de mail met hem) maar dit zou niet worden goedgekeurd volgens mij (al weet ik het niet zeker hoor) Maar hij kan geen handtekening meer zetten onder een euthanasieverklaring etc. Er zitten nogal wat haken en ogen aan, zeg maar.
Zolang hij steekhoudend kan communiceren kan hij euthanasie bespreken met zijn arts. Je hoeft niet te kunnen praten en je hoeft ook geen verklaring te kunnen tekenen. Zo'n verklaring kan ondersteunen in een beslissing maar is niet nodig en geeft niet meer 'recht' op euthanasie dan bij iemand zonder verklaring. Zoals het voor mij klinkt kan hij het gesprek dus zeker nog aan gaan (via typen of spraakcomputer bijv.).
Als hij typt zijn het maar korte zinnen, bijv: vandaag heb ik in de zon gezeten.....Ik weet dat hij de beslissing niet durft te nemen en ik kan me dat echt heel goed indenken. Hij wil eigenlijk niet meer leven, maar durft ook niet dood te gaan, heel moeilijk. Ik moet wel zeggen dat hij sinds een half jaartje in het verpleeghuis zit en dat hij het (naar omstandigheden tenminste) er best naar zijn zin heeft. Hij gaat dus wel lichamelijk achteruit, maar ik heb soms ook het idee dat hij dingen weer wat leuker begint te vinden nu hij daar zit, en dat is heel fijn! Met de pinksteren hebben ze bijv een high tea gekregen en dat vond hij echt hartstikke leuk
En toch kan pas op het moment dat de patiënt zegt: "ik wil het binnen nu en een paar dagen-weken" de tweede mening e.d. geregeld worden. Wel kan er alvast een keer met een SCEN-arts worden gesproken, zodat je al kunt beoordelen of je verwacht dat iemand aan de criteria gaat voldoen, maar op het moment dat de euthanasie daadwerkelijk gewenst is moet die beoordeling opnieuw plaatsvinden (tenzij die 'extra' beoordeling in de afgelopen paar dagen-weken heeft plaatsgevonden). Dat is om te beoordelen of het niet zo is dat iemand in een bepaalde situatie een 'ok' krijgt, maar een maand of jaar later in heel andere toestand is en het niet meer legaal zou zijn om bij die persoon een euthanasie uit te voeren. Bovendien gaat er ook wat praktische planningstijd overheen: de gemeentelijk lijkschouwer moet van tevoren ingelicht, de arts moet een verslag schrijven over de uitvoering, de apotheek moet de middelen bestellen (die zijn niet op voorraad) en klaarmaken en het middel mag alleen door de apotheker rechtstreeks in handen van de arts worden gegeven, de arts moet zorgen dat de patiënt een infuus heeft (soms via ambulance, mensen met bijv. chemotherapie zijn moeilijk te prikken).. Als iemand in de ochtend meldt dat het nu tijd is voor de euthanasie, dan heeft zo'n arts nog een programma vol met patiënten én moet bovenstaande allemaal nog regelen. Dat is gewoon niet reëel om dezelfde of de volgende dag rond te hebben. Nogmaals, ik snap dat het ondoenlijk is om een geliefde ook maar een seconde langer te zien lijden, maar het moet met een bepaalde (naar mijn idee: de huidige) zorgvuldigheid gebeuren..
Hier ben ik het niet mee eens, zelfs verre van! Je bent arts geworden om mensen de juiste medische zorg te geven. Daar kan hulp bij het beëindigen van een leven bij uitzichtloos lijden onder vallen. Maar ik snap dat daar zelfs bij artsen altijd een ethische vraagstelling onder kan liggen. Waarbij het antwoord niet altijd zo simpel is. En om op de vraag van TS terug te komen; ik vind je vraagstelling ook wat breed. Kun je hem niet meer concreet maken door je stelling af te bakenen? Bijvoorbeeld; euthanasie moet toegankelijker worden, bij ziektes waarbij geestelijke achteruitgang is ontstaan. Of; een euthanasieverklaring moet ook geldig zijn, en uitvoerbaar worden, na geestelijke achteruitgang. Succes met je opdracht!
Ik snap het wel, en ik vind het ook zeker goed dat het met uiterste zorgvuldigheid gedaan moet worden, maar in het geval van mijn neef weigerde de arts. Op grond waarvan precies weet ik niet, maar ze wilden hem niet helpen. En geloof me als ik zeg dat hij echt, echt, écht niets meer kon. Dus het lag er niet aan dat hij niet ziek genoeg zou zijn geweest. Ik ben er zelf heel stellig in: ik ben niet voor euthanasie voor mezelf, ivm mijn geloof. Ik zal het dus zeker niet promoten Maar ik kan me wel goed indenken dat iemand zo ziek is dat hij/zij ervoor kiest, en dat ook zeker (ondanks mijn eigen bezwaren) respecteren.
Ja, daar ben ik ook echt blij om. Het neemt ook de druk voor mezelf wat weg, nu ik weet dat hij goed verzorgd wordt en hij ook nog wat fijne momenten heeft. Ja, Huntington is een verschrikkelijke ziekte, wij hebben er meerdere patienten van in onze familie gehad en het is echt vreselijk Hopelijk is mijn vader de laatste....