lastige stelling...ik denk wel dat het grotendeels zo is. Natuurlijk maken sommige mensen dingen mee waar je doodongelukkig van wordt zoals het verliezen van een kindje. Ik heb het nog nooit meegemaakt maar ik denk dat ik dan het gevoel zou hebben dat ik nooit meer gelukkig werd...mijn kindjes zijn mijn alles. Maar uiteindelijk blijf jij leven en zul je dmv de keuzes die je maakt ongelukkig blijven of toch weer het geluk in de kleine dingen vinden. Zoals ik het nu inschat denk ik bij de eerste groep te horen dan...maar toch is dat dan een gevolg van mijn keuzes.
Mee eens. Ik ben nu heel gelukkig maar als 1 van de bovengenoemde situaties mij zou treffen, weet ik zeer dat ik in 1 klap de meest ongelukkigste persoon zou worden
Foei, moeilijke vraag. Neig toch te antwoorden met 'ja'. Er gebeuren veel dingen in het leven van een mens die je verdrietig en boos kunnen maken. Het feit dat ze gebeuren heb je vaak geen invloed op. Het is wel een keuze om jezelf daarna weer bij elkaar te rapen en te eisen van jezelf dat je best gelukkig mag zijn. Soms met professionele hulp (is ook een keuze), soms zal het je op eigen kracht lukken. Als je niet gelukkig bent, kun je jezelf de vraag stellen waarom je dat niet bent en ook hoe je dat wel zult worden. Het is dan je eigen keuze of je daaraan gaat werken of niet. Iedereen zal bij tijd en wijlen ongelukkig zijn, maar je kunt er aan werken om daar niet in te blijven hangen. Hoewel dat voor iedere situatie en ieder individu verschillend is.
Maar niet voor eeuwig, toch? Ik heb gelukkig nooit zoiets ergs meegemaakt, maar ben wel mijn moeder verloren. Zij was op dat moment het middelpunt van mijn universum, en ik mis haar nog steeds elke dag. Na haar overlijden overleed twee jaar later ook nog eens haar zus (eeneiige tweelingzus zelfs) en weer twee jaar later mijn oma (hun moeder). In vier jaar tijd de halve familie overleden. Nu weet ik dat dat heel wat anders is dan een kind verliezen: de oudere generatie gaat nu eenmaal eerder dood, dat hoort ook zo. Maar niet zo jong, en niet op zo'n manier. Ik ben er stuk van geweest (heb bijna een jaar in bed gelegen), ik mis ze nog steeds (mijn moeder natuurlijk het allermeest), maar ik kan wel zeggen dat ik gelukkig ben. Ik geloof dus toch dat je het geluk kan vinden in andere zaken. Al geef ik toe dat er vast een grens is aan wat je kan handelen.
Zodra je iemand in je omgeving mee hebt gemaakt met een ernstige depressie, is het meteen duidelijk dat gelukkig zijn geen keuze is áls de depressie neurologisch is en niet veroorzaakt wordt door omstandigheden in het dagelijks leven. Ik heb het hier niet over neerslachtig zijn of sombere buien...ik heb het over een ernstige depressie waarbij zelfs lichamelijk te zien is dat iemand aan een zware depressie lijdt....houterig lopen....lege blik in de ogen....langzaam praten enz.
Ook mee eens; soms overkomt je iets waar je heel ongelukkig van wordt en waar je geen controle over hebt. In mijn geval een complexe zwangerschap, gezin moeten missen door opname en uiteindelijk een vroeggeboorte met enorme nasleep. Gelukkig was ik toen helemaal niet en ik kon zelf ook niks doen om we wel gelukkig te voelen. Dat is nu weer terug aan het komen nu alles rustig is en we weer samen zijn.
gelukkig zijn is gedeeltelijk een keuze, maar niet altijd een keuze. Zo kun je veel tegenslagen (3 te vroeg geboren kinderen met 27 weken) hebben in je leven en daardoor je hele leven op zijn kop komen te staan (10 maanden ziekenhuis en daarna nog een half jaar geïsoleerd leven thuis, veel onzekerheden over de gezondheid van je kinderen), dan heb je ook tijd nodig om dat weer te verwerken. Maar zoals ik nu in het leven sta, vind ik wel dat geluk een keuze is. Bijvoorbeeld, ik heb nu niet veel geld, maar ik ben wel gelukkig omdat ik me heel vrij voel. Mijn kinderen zijn redelijk gezond en bij me, ik ben gelukkig met mijn man en lieve mensen om me heen, ik kan me sinds lange tijd steeds beter concentreren. Ik denk dat je voor veel dingen je moet inzetten (bijvoorbeeld om contact goed te houden met mensen met wie jij het belangrijk vindt, een baan zoeken die bij je past) om je leven zo in te kunnen richten waar je je fijn bij voelt, en dat je gedachtengang ook bepaalt of je gelukkig bent/ je gelukkig kunt voelen (is het glas halfvol of halfleeg-verhaal).
Geluk is een keuze die je maakt, maar ook hangt het er vanaf of je altijd 'de wind mee' hebt. Ik ben zelf iemand waarbij het glas meestal halfvol is. Bij een vriendin is deze altijd halfleeg. Altijd heeft ze wel wat te klagen en verteld ons dan ook dat het ons allemaal komt aanwaaien en dat zij er zo voor moet vechten (Ze ziet nog altijd niet in dat wij gewoon niet zeuren over dingen die niet gaan zoals wij willen ) Al kunnen er tegenslagen zijn, waar je gewoonweg geen keuze bij hebt. Het verliezen van een dierbare, het kwijtraken van je baan etc. etc.
En toch denk ik dat je nadat je zoiets hebt meegemaakt op de een of andere manier wel weer gelukkig kan zijn. Voor ons is het gegeven kinderloosheid (zeer ongewenst) een reeële mogelijkheid, die wetenschap en gedachte maken we ongelukkig, maar anderszijds is het de manier waarmee we hiermee omgaan hetgeen me weer gelukkig maakt..
Moeilijke stelling. Las net een topic waarbij de rillingen over m'n lijf lopen. Moet er niet aan denken om een van onze kinderen te verliezen. Dat zou mij diep ongelukkig maken..dat is nooit een keuze! Maar van sommige dingen denk ik weleens, elk huisje heeft z'n kruisje. Maak je niet druk. Veel bevallingen gaan moeilijk, 1op de 3 huwelijken eindigt in een scheiding, we hebben allemaal wel eens een moment ergens flink de balen van, een bad hairday of voelen ons een periode down. Problemen met familie, het verleden kan je niet veranderen etc etc Misschien iets voor een nieuw topic; waar wordt je gelukkig van? zelf wordt ik dat van ons gezin. Als we met zn allen zijn denk ik; wat boffen we toch dat we allemaal gezond zijn. Oja een grote bak ijs met caramel en pecannoten maakt mij in elk geval ook altijd erg blij ook als ik me eens een tijdje ergens heel verdrietig over voel...
Zelf heb ik niet bepaald het ideale leven als alleenstaande mama die de kar zelf moet trekken, terug in Nederland, helemaal opnieuw beginnen enz enz...maarrrr, ik koester wat ik heb:binnen een paar maanden werk gevonden, een lief zoontje, gaat super met hem, ondanks een zeer druk leven met werk studie en scheidingstress kan ik toch erg genieten van de kleine dingen... Inderdaad ik ben er nog lang niet maar ik ben blij met ieder klein stapje voorwaarts! Mijn keuzes zijn nu erg doelgericht en ik ga wel voor het geluk op langere termijn!
Het verliezen van je kind of een andere dierbare, ziek worden o.i.d. Is natuurlijk geen keuze maar dat bedoelt ts denk ik ook niet...