Hoii lieve meiden.. Ik wil even wat van me afschijven, het liefst natuurlijk ook eventueel wat advies... Mijn man en ik zijn pas 2 jaar samen, maar hebben een heleboel meegemaakt. In 2 jaar tijd ben ik 2 keer zwanger geweest, zijn we beide hele belangrijke personen in ons leven verloren, hebben we een dochter gekregen, zijn we getrouwd, zouden we bijna een huis hebben gekocht en is er nog het nodige in het verleden gebeurd... De laatste tijd komen er gevoelens naar boven die ik 2 jaar geleden eigenlijk een beetje heb opgekropt. Het komt er eigenlijk op neer dat ik 8 maanden op hem heb "gewacht" tot hij er 100% met mij er voor wou gaan. Een paar dagen later kwam ik er toen achter dat hij erotisch had gesmst met een of andere meid. (nadat we "officieel" een relatie hadden) Ik heb hem dit toen heel voorzichtig verteld en hij had er spijt van en.. Naja je weet hoe mannen reageren. Nou goed ik had het hem vergeven toen. Een maand later ongeveer kwam ik er toen ook nog eens achter dat, in de tijd dat ik op hem wachtte en hij beweerde tijd nodig te hebben maar dat hij wel helemaal gek op me was, hij in die tijd gewoon met 3 verschillende meiden naar bed is geweest, ook met een meisje waar hij voor mij helemaal gek op was en ook met een meisje erotisch had gesmst. (En ik bleef toen regelmatig al bij hem slapen, we waren eigenlijk een stelletje zonder relatie zeg maar) Ik heb hem nog ZO duidelijk verteld in die tijd dat als hij wat met een ander meisje doet, of een ander meisje leuk vind of wat dan ook, dat hij me dat echt moest vertellen omdat ik gewoon wou weten waar ik aan toe was. Ik was ongelovelijk verliefd op een jongen die beweerde ook gek op mij te zijn, maar nog even tijd nodig had om voor zichzelf er uit te komen wat hij precies wilt omdat hij zoveel relaties achter elkaar heeft gehad. Dus terwijl ik elke nacht huilend in m'n bedje lag omdat ik zo graag een echte relatie met hem wou, deed hij dit. Dit heeft eigenlijk letterlijk m'n hart gebroken toen... Ik heb ook verteld daarna dat als hij me dit eerder zou hebben verteld, we nu niet samen zouden zijn. (logisch, toch?) Maargoed ik heb er eigenlijk nooit verder aandacht aan besteed.. Het dringde ook niet helemaal tot me door ofzo. Nu gaat het de laatste tijd dus niet echt soepel meer. Het gevoel is wat minder geworden door alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Ook irriteer ik me mateloos er aan dat hij me soms echt als een klein kind behandeld (hij is 31, ik 21, maar ik vind niet dat hij dan het recht heeft om mij als een kind te behandelen) Ook heb ik sinds een poosje het contact met mijn schoonmoeder verbroken. Het is een lang verhaal (ik zal het jullie besparen haha) maar het komt er op neer dat ze me gewoon meerdere malen keihard de grond in heeft gestampt en dit pik ik niet meer. Laatst hebben we zo'n gigantische ruzie gehad dat ik toen zelfs zei dat ik er over nadenk om nu al te gaan scheiden, omdat ik me gewoon doodongelukkig voel. En dat is ook zo, ik merk het ook aan mijzelf. Ik verslons m'n huis en mijzelf. Vroeger douchte ik lekker elke ochtend vroeg, maakte ik me op en kleede mij leuk aan, nu loop ik gewoon regelmatig in mn huispak en mn uiterlijk en huis interesseert me gewoon niet meer. Ik voel me niet depressief ofzo, maar ik heb gewoon geen motivatie-gevoel meer. (mijn dochter verzorg ik wel goed hoor.. Die gaat bij mij voor alles) We leven eigenlijk gewoon als broer en zus. Intimiteit is er ook niet echt veel meer, de laatste keer dat we intiem waren is euhh.. 2 dagen geleden en daarvoor ik denk wel bijna een maand. Nouja..zo pff dit lucht op zeg. Ik heb dit aan bijna niemand verteld, maar ik weet gewoon niet zo goed meer wat ik nu moet doen. Hij zegt dat hij beter zijn best zal doen en dat we er aan moeten werken, maar dit hebben we al zo'n 5 keer gezegd tegen elkaar!! Is het dan zo gek dat ik nu op een punt zit dat ik denk van.. "Jaja.. Eerst zien dan geloven" ?? Naja..Lieve meiden, sorry voor het gigantische verhaal, maar ik moest het echt even kwijt... Liefs.. xxx
nou meid,wat een verhaal. ik kan je geen advies geven, maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen. liefs Roeska
Is het niet raadzaam om eens proffesionele hulp in te schakelen? Er is in de afgelopen tijd zoveel gebeurd en veranderd, misschien is het handig om dit soort dingen eens bij een (relatie)therapeut neer te leggen. Het kan soms verhelderend werken als een buitenstaander er eens naar kijkt! Veel succes en sterkte ermee!
ppff ik snap je gevoel heel goed van "als ik dat eerder had geweten".. Mja daar heb je nu helemaal niks meer aan.. Ik zou voor jezelf goed nagaan of hij de man is/kan zijn die jij wilt hebben en die jou gelukkig kan maken.. Praat ook met hem daarover.. En leg hem ook voor dat je op het punt staat om bij hem weg te gaan.. Je kan niet de rest van je leven bij een man blijven waar je niet van houdt.. Dat is voor jezelf niet goed, en uiteindelijk ook niet voor je kindjes.. heel veel sterkte ermee!
jee wat een verhaal en wat vreselijk rot voor je... hebben jullie er weleens ECHT wat aan gedaan dan? je kunt elkaar wel beloven eraan te werken maar als er 1 is die al niet meedoet blijft alles hetzelfde he... doen jullie weleens wat met zn tweetjes? zoals een biosje pakken of lekker uit eten? of als het mogelijk is een weekendje weg? probeer jezelf smorgens onder de douche te "schoppen" maak je weer leuk op en trek je leuke outfit weer eens aan...!! en probeer samen nog een laatste keer het goed te krijgen door echte aandacht te geven... als het dan na een half jaartje nog niet goed gaat en je je nog steeds zo voelt dan kan je erover gaan nadenken om uit elkaar te gaan.... tenminste zo denk ik erover... wil je wel veel sterkte wensen en ik hoop dat voor jullie de zon weer mag gaan schijnen...
Zo te horen voel jij je niet bepaalt prettig in deze relatie. Je zult keuzes moeten gaan maken, jullie hebben immers samen een dochtertje.. die zal hier ben ik bang ooit onder gaan lijden... Misschien relatietherapie voor jullie?
Ze zeggen altijd dat het eerste jaar samen een kindje hebben je relatie onder een hoop druk zet als er dan al iets niet goed zat dan "knapt" er vaak iets (je bent vaak moe, geïrriteerd hierdoor, je dochter heeft nu je prioriteit even en das okay trouwens!) Dus alle problemen die er eigenlijk al waren maar je niet wilde erkennen (of niet zag zeg maar) komen da naar boven. De vraag is of je er aan wilt werken ja of nee, je hoort elkaars gelijke partners te zijn, dus als jij je als een kind behandeld moet je dat meteen zeggen en duidelijk! Verder hoort bij een volwassen relatie; communicatie op een normale rustige manier, zet alles een op een rijtje (op papier) en zet alles wat je leuk en niet leuk aan hem vind ook eens op papier, misschien maakt dat dingen wat duidelijker. problemen zijn er om opgelost te worden maar houd zoiezo in je achterhoofd dat het eerste jaar samen een kindje hebben best heftig kan zijn voor de relatie..
Wat er 2 jaar terug is gebeurd, moet je achter je laten. Je hebt toen gekozen voor hem. Je moet kijken naar nu, wat kan je nu doen om gelukkig te worden. Is de enige oplossing zonder hem? Of zou je nog (als dit en dit gebeurt) gelukkig kunnen zijn met hem?
Tsja dat is inderdaad een heel moeilijk verhaal. Er zijn veel verschillende factoren die meespelen. Buiten het feit dat jullie relatie niet bepaald vlekkeloos is begonnen, hebben jullie in zo'n relatief korte tijd dingen meegemaakt die allemaal tijd nodig hebben om verwerkt te worden. Met als hoogtepunt een mooie dochter, wat natuurlijk fantastisch is, maar wel heel veel tijd wegneemt van eventuele verwerkingsprocessen uit het verleden. Ik denk dat jullie het beste kunnen gaan praten met een psycholoog. Zo iemand kan helpen om de verschillende issues die spelen, uiteen te zetten en ze per probleem te bekijken, behandelen en verwerken. Het zou zonde zijn om jullie relatie stuk te laten gaan op iets wat in eerste instantie al speelde voordat jullie de belangrijke stappen van een kindje en trouwen ondernamen. Zoals ik het lees is er nadat jullie besloten hebben voor elkaar te gaan en te trouwen e.d. geen ontrouw meer geweest van zijn kant. Dus alles wat nu bij jouw naar boven komt heeft een plekje nodig en ik denk dat je daar echt een professioneel onafhankelijk persoon bij nodig hebt om het te begeleiden anders raak je steeds verder in de knoop en dat zou zo jammer zijn. In ieder geval veel succes en sterkte toegewenst!
ik denk dat het goed is om eerst weer wat aandacht aan jezelf te geven. Maak jezelf weer mooi voor jou, dan voel je je sterker, zelfverzekerder. Mijn man en ik hebben ook de nodige stormen gehad (wel hele anderen) maar ik denk dat elke relatie die kent. Het blijft werken. keihard soms.. Maar ik kan je geen advies geven, dat moet je eigen hart doen
wow had niet zoveel reacties verwacht eerlijk gezegd, wat lief van jullie. Relatie therapie heb ik het over gehad, enige probleem is dat het klauwen vol met geld kost. (zal in totaal zo'n 500,- kosten) Die mogelijkheid hebben we momenteel niet. Aan het eind van dit jaar zitten we financieel veel beter dan nu en houden we veel geld over, maargoed.. Dat is pas eind dit jaar. We kunnen moeilijk tot die tijd zo door gaan. We krijgen wel binnenkort een gigantische smak geld terug van de belasting, (zo'n 3.000,-) waarvan ik mijn deel wil gebruiken om mijzelf ook eens op te peppen door eindelijk een keer naar de kapper te gaan, (sinds euh.. bijna 2 jaar ofzo) kleding te kopen (zit nog steeds met m'n positiekleding) en van die zwangerschapslingerie af te komen.. Ik denk dat ik daardoor ook al een stuk beter in m'n vel zal zitten. Maargoed de rest wil hij gebruiken om van z'n auto lening af te komen. Waar ik ook bang voor ben.. Of nouja, hij vooral eigenlijk, is dat met relatie therapie je ook een soort van "ik heb het licht gezien" moment kunt krijgen door alles. Zodat ik dan eventueel in ga zien dat ik zo gewoon absoluut niet meer verder wil en het op houd. Het is gewoon heel dubbel allemaal.. Ik heb het gevoel alsof het gewoon niet meer echt goed zal komen, maar ik wil gelukkig zijn, met mijn dochter. Daarom sta ik op het punt om voor mijzelf m'n leven op orde te krijgen, zonder hem. Omdat er gewoon steeds niks veranderd. Komt ook nog eens bij trouwens dat hij weg is gegaan bij mijn bevalling, toen ik een ruggeprik kreeg omdat hij oververmoeid was. Ik heb hem bijna gesmeekt om alsjeblieft te blijven, maargoed.. Hij wou echt slapen. (omdat ik tijdens de weeen de hele boel bij elkaar liep te schreeuwen en hij daardoor in t ziekenhuis niet kon slapen door mij) Ik was ook zo ontzettend boos een paar weken daarna.. Ik begreep gewoon niet hoe hij me gewoon kon laten liggen daarna, ondanks dat ik zei dat ik een ruggeprik kreeg en daardoor geen pijn meer zou hebben. (maar hij wou "voor de zekerheid" toch naar huis om te slapen voor het geval ik alsnog helse pijn zou hebben) Bij de geboorte was hij ook niet, hij zat vast in het verkeer en kwam pas 10 minuten na haar geboorte binnen. Dat is onmacht, weet ik, maar heeft me wel pijn gedaan. Anderzijds wil ik natuurlijk met hem verder, omdat we een dochter hebben, omdat ik weet hoe gek we op elkaar waren, omdat we zoveel hebben opgebouwd en omdat er heus nog wel momenten zijn dat ik gek op hem ben. Hij laat me nog steeds lachen, bij een enge film kruip ik nog steeds bij hem weg, dat soort dingen. De slechte dingen overheersen alleen verschrikkelijk. Nee, hij is niet meer ontrouw aan mij geweest. Wel is hij nogal flirterig geweest met meisjes via hyves, ook had hij echt veel meisjes op hyves en daar irriteerde ik me mateloos aan. Ik heb toen aangegeven dat ik wou dat hij z'n hyves zou verwijderen omdat ik me gewoon zo achterdochtig voelde, werd er gek van. Inmiddels heeft hij weer zo'n hyves, maar hij zoekt geen contact meer met meisjes ofzo. Ja, hij zegt ook dat ik alles wat gebeurd is gewoon achter me moet laten. Maar je moet begrijpen dat dat soms echt gewoon heel verdomd moeilijk is!! Zeker omdat we nu een dochter hebben en getrouwd zijn, maakt het het allemaal een stuk gecompliceerder. Ik ben dolblij dat ze er is hoor, maar ik zou willen dat ze eh, tja, onder een betere omstandigheid zou zijn geboren. Ookal zou ik uiteindelijk de keuze maken om bij hem weg te gaan, ligt dat ook weer lekker gecompliceerd. Dan zou ik weer bij mijn moeder in moeten trekken met m'n dochtertje. Een huis kan ik nog lang niet krijgen. (urgentie krijg je tegenwoordig ook niet meer als je gescheiden bent)
Heb totaal geen advies...maar er moet me 1 ding van het hart. Mijn kin zakt op mn knieen wat hij je heeft geflikt bij je bevalling!! Naar huis gaan om bij te slapen??? Meid, ik vind t nog knap dat je m nadien bij jullie dochter hebt gelaten. Er is veel wat ik over m wil zeggen, maar slik ik maar ff in... Mijn man heeft bij mijn oudste ook van smorgens 7.30 tot snachts 4.00 naast me gezeten, zonder te slapen....ik vind dat niet meer als normaal als je vrouw ligt te bevallen!
Je kunt het ook omdraaien hè. Dus niet van oké dan hebben we nu een reden om maar uit elkaar te gaan. De therapie is opgezet om te zien waar jullie gezamenlijke kansen liggen! Dus waar kun je aan werken, waar kun je begrip voor elkaar tonen. Ik denk juist dat je nu kansen laat liggen door om de verkeerde redenen geen therapie te nemen (en dan heb ik het niet over het geld) Ben bang dat je achteraf zegt: had ik dat geweten dan had onze relatie nog wel een kans gehad! Praten is altijd belangrijk!!!! Tjemig ik kan me voorstellen dat je boos op hem was. Wel heel egoïstisch van hem hoor, om thuis te gaan slapen terwijl jij helse pijnen doormaakt. Het had de mijne niet moeten zijn, hij had alle hoeken van het ziekenhuis gezien :x Het is ook al eerder gezegd, de geboorte van een gezin is heel heftig, zeker het eerste jaar. En ook nog met jullie voorgeschiedenis. Blijf vooral praten en blijf allebei investeren in je relatie!!!! Sterkte meid!
Ja dat is waar.. Naja ik zal het nog even met hem daar over hebben dan. Bijvoorbeeld wat ik nu hier allemaal heb neergezet, ik wil het gewoon zo graag..Kwijt. Dat van de bevalling; Hij heeft jaaaaren geleden een depressie gehad waardoor hij ook heel erg last van z'n maag kreeg ofzo.. En daardoor werd hij weer ziek. Naja dat met z'n maag krijgt hij wanneer hij nauwlijks slaap heeft, toen bij de bevalling dus ook. Hij zei dat hij fit wou zijn voor mij wanneer ik moest gaan persen. (toch vind ik dat dat het niet goed maakt aangezien ik de hele tijd zei "Nee ga niet weg alsjeblieft.. Niet doen.. Blijf alsjeblieft bij me) Maargoed uiteindelijk heb ik de eerste 10 minuten alleen gedaan, daarna kwam godzijdank m'n moeder binnengestormt en was er meteen voor me, toen nog 10 minuten geperst en toen was ze er al. En eerlijk gezegd was het persen het minst zware van de hele bevalling van 18 uur. Dus tja.. Maargoed dat kon niemand weten natuurlijk, maar die 5 uur dat ik alleen heb gelegen voelde ik me wel echt enorm verdrietig.
Sorry, maar dat vind ik nog geen excuus. Vind ik t nog steeds een slappe zak...kan er echt niks anders van zeggen
Waarom denk je dat ik zo kwaad ben. Naja hoe dan ook, dat heeft er zodanig ingehakt dat ik dus nu op een punt ben gekomen dat ik niet meer weet wat ik moet doen. Ik stel me in iedergeval dus niet aan als ik jullie reacties hier zo op lees.. Was ik wel bang voor namelijk.
Je stelt je absoluut niet aan... Als het mijn man was geweest weet ik niet of ik überhaupt nog bij hem zou willen blijven! Zoals het op mij overkomt is hij er voor je wanneer het hem uitkomt en is hij heel egocentrisch in jullie relatie. Je verdient beter, zoiets hoef je niet te pikken. Jullie hebben een prachtige dochter samen, maar hoe ouder zij wordt hoe meer ze zal meekrijgen van alle perikelen in jullie relatie. Als je er samen niet meer uitkomt, is het misschien toch beter om evt. tijdelijk even uit elkaar te gaan zodat je alles op een rijtje kunt zetten en meteen kunt zien of dat is wat je echt wilt. Je kan hier wel urgentie krijgen, het duurt alleen een tijd voor je die toegewezen krijgt, maar om daarom maar in een situatie te blijven zitten waarin je je ongelukkig voelt is ook niet goed natuurlijk. Sterkte meis!
wat vervelend voor je dat je je zo voelt. Ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent in zijn gedrag. In mijn ogen maakt hij een beetje misbruik van zijn machtspositie. Er is toch een behoorlijk leeftijdsverschil. Nu wil ik niet zeggen dat iemand van 21 niet voor zichzelf op kan komen hoor. Maar ik herken dit van een relatie waarin ik zelf heb gezeten. Ik was 16 en hij was 29. Ik dacht, nou wat hij zegt en doet zal wel allemaal zo horen. Hij heeft alles immers al een keer meegemaakt. Hopelijk kom je er op een goede manier uit voor jezelf en voor je kinderen. Je bent nog jong en het is zonde om je leven aan zo'n loser te verkwisten.
Vind het heel sneu voor je, maar ik vind het alleen een beetje moeilijk te bevatten dat je hem nu zo afvalt over de start van jullie relatie, en dat ie met meerdere meiden toen het bed deelde. Als hij je toen al zo vreselijk heeft gekwetst, wat is dan de reden geweest dat jullie zo graag een kindje wilde? en trouwen? Dat doe je toch alleen als je helemaal 100% happy bent in je relatie en als ik jou verhaal zo lees was je dat vanaf het begin af aan al niet Volgens mij hadden jullie niet echt een goeie sterke basis om aan kinderen te beginnen...... en een kindje is ook nog eens een fikse aanslag op je relatie dan denk ik.... het vergt veel tijd en energie. Ik denk ook dat jij misschien harder moet worden. Met je bevalling ook, als mijn vent ook maar ergens had gemurmeld dat ie moe was had ie van mij zon gigantische mep gekregen.... en als ie dan NOG het lef zou hebben om weg te gaan zou ie er bij mij niet meer inkomen. Misschien laat je te makkelijk over je heen lopen. en wat hier net ook al werd genoemd, Geef ook jezelf eens een schop onder je kont, leg niet alleen de schuld bij hem. Jullie zijn getrouwd, hebben een kind, wonen samen. en 2 jaar geleden waren ''jullie'' er nog niet eens, als je al die grote stappen hebt gezet binnen 2 jaar vind ik niet dat je nu al zo makkelijk kan denken, '' ik denk niet dat het nog goed gaat komen'' Je had ook van te voren kunnen bedenken dat het even zwaar zou gaan worden.. En je zegt dat relatie therapie duur is, nou een echtscheiding kost je ook klauwen vol geld meid. dat is tegenwoordig echt niet gratis! Denk ook aan je dochter. die verdiend een mama en papa die samen zijn. Leen desnoods geld van je moeder of vader of weet ik t, en zeg dat je t volgend jaar terug betaald. Je moet wel vechten voor je relatie, ga douchen, koop leuke kleren.. hoeft helemaal niet zo duur te zijn... Mijn vriend zou het ook niet leuk vinden als ik na anderhalf jaar nog steeds in mn zwangerschapsbroek zou lopen. Ga desnoods sporten, zoek ergens een thuiskapster voor een tientje en schop jezelf onder de douche. Je zal zien dat wanneer jij meer je best doet, je vriend vast ook beter zijn best gaat doen... Maar dat zul je wel beide wat voor moeten doen. Gaan zitten afwachten tot de ander wat gaat doen lijkt mij vrij nutteloos! Ik hoop heel erg dat jullie eruit komen....... sterkte liefs Muis
Meid wat enorm herkenbaar! Ik zit in precies dezelfde relatie, al speelt er nog veel en veel meer. Heb relatietherapie geprobeerd maar dat werkte niet. Voor mij kwam de omslag toen ik voor mijn gevoel al had gebroken met hem, het besef dat ik echt niet meer verder wilde. Vanaf dat moment interesseerde het me ook niet meer wat hij deed (klinkt heel hard, maar is voor mij heel goed) en lag dus niet meer wakker als hij laat thuis was van werk (is hij wel aan het werk, is hij niet bij een ander etc..). Ik heb nieuwe kleren gekocht, draag weer make-up, en doe nu alles om voor mezelf een leuk leven te hebben met de kinderen. Vroeger voelde ik me verplicht om als hij aan het werk was ook te werken, dus echt huishoudeljke dingen etc, nu als ik een dag weg wil met de kinderen ga ik gewoon, en voel me niet meer schuldig dat ik iets leuks aan het doen ben ipv de ramen lappen ofzo. Intiem samen zijn we al bijna een jaar niet meer, ik heb gewoon geen behoefte om dat met hem te doen. Ik ben wel monogaam, en offcieel zijn we nog samen, dus verder ook niet met een ander, maar de vrijheid dat het me niks interesseert wat hij doet is onbeschrijfelijk. We wonen nog samen, hij weet ook dat ik niet verder wil met hem, maar hij beseft het nog niet helemaal lijkt wel. Ik ben nu bezig met dingen informeren, instanties die evt kunnen helpen zodra de stap eenmaal genomen is. Hoe lang het nog precies gaat duren durf ik niet te zeggen maar voor mijn gevoel is het al over. Ik begrijp dat dit heel hard over kan komen hoor, het is ook zeker niet de situatie die ik voor ogen had toen we elkaar leerde kennen (inderdaad, als ik het had geweten..). Je zegt zelf dat het gevoel er niet meer is, je leeft als broer en zus. Dit heb ik ook, maar wat ik dus nu gedaan heb is het los te laten. Er zit geen toekomst meer in mijn relatie, en vanaf het moment dat ik dat kon accepteren voor mezelf viel er een last van mijn schouders, en heb ik daadwerkelijk weer hoop om in de toekomst gelukkig te zijn. Het enige wat er nog moet gebeuren is de echte stap van uit elkaar gaan op papier, in mijn hart ben ik vrijgezel, en ik voel me beter dan ik in jaren heb gedaan. heel veel sterkte, je komt er wel meid! dikke knuffel