Ik vind de sterfdag toch wel zwaarder denk ik. Dan 'herbeleef' ik vaak haar laatste dag en de tijd daarvoor. Bovendien is het ook vlak voor de kerst en daar was ze gek op. Met haar verjaardag doen we wel vaak iets met de familie, maar meer positief/gezellig. Dus echt moeilijk vind ik dat niet. Meer fijn om samen te zijn.
Ik heb meer moeite met de sterfdag van mijn vader, dan zijn verjaardag. Zijn sterfdag is 7 oktober 1977 (ik was pas 4), dus het vieren van zijn verjaardag is mij eigenlijk ook nooit zo bijgebleven. En op bijzondere dagen en zoals met de Kerst en de jaarwisseling heb ik toch ook best wel moeite. Maar dat had ik ook toen ik m'n diploma voor school haalde, m'n rijbewijs haalde en nu ik zelf zwanger ben ook. De vraag blijft altijd "hoe zou hij gereageerd hebben" of "wat zou hij gedaan/gezegd hebben". @Tuti: heel veel sterkte toegewenst de komende tijd!
Ik vindt nu de sterfdag zwaarder, dan beleef je alles helemaal opnieuw. Mijn vader is iets meer dan 1.5 jaar geleden overleden en was nog maar 56. Mijn dochtertje was toen net 7 weken. Vooral in het eerste jaar heb je voor de eerste keer zijn verjaardag, je eigen verjaardag, sinterklaas, kerst, je dochters eerste verjaardag. Ik was steeds blij als die dagen voorbij waren. Vooral de eerste verjaardag van mijn dochter was zwaar zeg!! Als mensen dan in het begin zeiden 'van het zal wel een zware dag zijn met de kerst', zei ik altijd 'iedere dag is zwaar, dus niet speciaal alleen met kerst. Nu blijft het moeilijk, vooral omdat hij zijn mooie kleindochter niet ziet opgroeien, maar ik ben er van overtuigd dat hij haar beschermengeltje is.
Ik heb meer moeite met de 'verjaardagen'. Maar dat komt omdat dat een paar weken voor zijn overlijden was en hij was toen al ziek. Ik had hem een kaart gestuurd, alleen was hij toen al zo ziek dat hij het niet meer zelf kon lezen. Toen heb ik het voorgelezen en ik kreeg steeds een brok in mijn keel wetende dat dit de laatste kaart en de laatste verjaardag zou zijn.
Meid, verschrikkelijk nieuws! Heel veel sterkte voor jou en je familie. De feestdagen had ik ook absoluut geen zin in en helemaal niet in het kerst 'vieren'. We hebben wel met de familie gezeten, en tuurlijk dan is het niet compleet, een groot gemis. Maar achteraf vond ik het samenzijn met de familie rond kerst toch fijn en was het zelfs gezellig. Hoe gek het ook klinkt, maar bij verdriet komt vaak ook een hoop vreugde, door het ophalen van grappige herinneringen. Dat is iets onbewusts, wat je op de been houdt.
mijn mama is afgelopen woensdag overleden, we hebben haar vandaag net naar haar laatste rustplaats gebracht. kan me nu nog niet voorstellen dat er dagen komen waarop de pijn ook maar iets minder zal zijn.
mijn moeder is een week na haar verjaardag overleden. dus het is gewoon 1 hele rotte week maar met de feestdagen mis ik haar het meest, het zal nooit meer zo worden als kerst met haar, ook al heb ik nu zelf een heel rijkdom om de feestdagen mee te delen.
Ik heb meer moeite met de sterfdag omdat ik die erg bewust heb meegemaakt.We hebben er dagen "naar toe geleefd".Dan is het zover en dan neem je dus echt afscheid.Nu precies 4 jaar geleden hadden we net de crematie achter de rug trouwens.Zijn ziektebed heeft samengelopen met het gevecht dat onze dochters op dat moment moesten leveren om te kunnen leven.
met de sterfdag van mijn vader, aankomende november 2 jaar geleden...dat is namelijk op mijn eigen verjaardag, dus erg dubbel allemaal.
Ik mis mijn moeder altijd, al ben ik me daar gelukkig niet altijd van bewust. Deze data maken dit niet erger.
dank je, ik vind het vooral erg voor mijn vader, die is in 2,5mnd zowel zijn vrouw als moeder verloren... hij is nu ook helemaal van de leg...
Mijn vader en stiefvader zijn overleden en eigenlijk vergeet ik hun verjaardag en sterfdag altijd,meestal denk ik er een paar dagen later aan. Eigenlijk een goed teken;dat ik verder ga met mijn leven.
Mijn schoonvader is overleden en wij hebben altijd meer moeite mijn zijn verjaardag omdat hij 1 dag voor mijn man jarig is. Het is dus een dag die nooit ongemerkt voorbij gaat.
HIer sta ik er op beide dagen wel erg bij stil. Al denk ik dagelijks aan hem. En vooral nu met de kleine. Ik wijs dan naar de foto en zeg dan: kijk daar is opa. Maar helaas heeft opa hem nooit gekend. Dat doet me nog het meest pijn.
Eigenlijk geen van beide. Ik mis mn moeder op ander momenten. In het begin had ik wel meer moeite met haar sterfdag dan met haar verjaardag. Maar de laatste 2 jaar is haar sterfdag aan me voorbij gegaan zonder dat ik erbij stilstond (bedacht het mij een aantal dagen later). Het is inmiddels wel ruim 13jr terug. Ook de feestdagen zijn niet echt de dagen dat ik erbij stil sta. Wel toen ik ging trouwen en toen ik zwanger was van ons dochtertje.