Ik vind zelf persoonlijk het best hard om te zeggen “na zoveel jaar dan..” alsof rouwen dan stopt. Ik snap je zus en vader persoonlijk heel goed. Ik ben mijn moeder verloren nog niet zo lang geleden. Alle eerste keren zonder haar zijn moeilijk. Maar het wordt niet makkelijker hierna en verdriet wordt niet minder. Ik had persoonlijk het op zondag gevierd omdat ik me heel goed kan indenken dat zo een dag “beladen” blijft, ja ook na 8 jaar.
Blijft altijd een lastig iets hoor zulke dagen. De een hecht er veel waarde aan een ander niet. Onze jongste is geboren daags na de sterfdatum van mijn vader. Als het qua planning beter uit was gekomen had ik gerust voor die datum gekozen. Mijn vader was 8 jaar daarvoor overleden. Toen ik het er met mijn moeder over had gaf zij ook aan dat ze dat niet erg had gevonden. Misschien heel raar van mij, maar ik kijk er eigenlijk van op dat de vader van @MSL12 er nog zo'n moeite mee heeft. Hij heeft een nieuwe relatie. Ik weet heus wel dat je iemand niet vergeet. Dat zie ik ook bij mijn moeder. Zij heeft ook alweer een aantal jaren een nieuwe man en ik merk aan haar dat ze onze vader ook zeker niet vergeten is. Voor mijzelf voelt het nu wel gek om op bijv de geboortedag van mijn vader mijn moeder te bellen. Het voelt dan gewoon niet fijn dat ik dan haar man aan de lijn krijg. Ik voel daar dus zeker een drempel bij mijzelf. Als het het beste in jouw agenda uitkomt om de verjaardag die dag te vieren, dan zou ik dat dus ook gewoon doen. Iedereen staat vrij om wel of niet te komen. Spreek gewoon af met diegenen om op een andere dag te komen.
Maar jarig zijn op een sterfdag heb je niet in de hand natuurlijk. Dat gebeurt. Mijn broer is ook jarig op de sterfdag van oma. Tja. Kun je niets aan veranderen: je kan niet iemands geboorte of sterfdag aanpassen dus logisch dat daar geen opmerkingen over komen. Hij is gewoon jarig op die dag en oma ging toevallig ook nou net op die dag t tijdelijke voor het eeuwige verruilen. In dit geval is het kind niet jarig op de sterfdag zelf en hecht de zus wel waarde aan de sterfdag. Maar goed, zo op t lossen: haalt zus andere keer een taartje. No problemo
Het verdriet wordt wel anders. En of het makkelijker en minder wordt, zal per persoon verschillen. Ik merk aan mijn doen en laten dat het echt anders wordt en omdat het minder overheersend wordt, je je ook weer tot andere dingen kunt zetten. Maar hoe en wat precies, dat verschilt per persoon.
Het verschilt inderdaad per persoon en daarom is het belangrijk het gevoel van andere te respecteren. Ik had een trouwerij op de overlijdensdag van een van mijn zoontjes, ik ben naar de ceremonie geweest, maar ik kon het niet opbrengen ook nog te dineren en te feesten. Ik zou ook niet de verjaardag van een van mijn zoontjes op een van de overlijdensdagen kunnen vieren (jongste is 7 dagen na overlijden zoon 2 en 6 dagen voor overlijden zoon 1 geboren), dat is dit jaar 10 jaar geleden. Maar goed, een ander kan dat misschien wel, ieder zijn keuze, dat zou ik dan ook niet veroordelen.
Waarschijnlijk vallen ook veel mensen hier overheen. Maar ik vind dit echt wat anders. Ik vind echt dat de familie van ts zeurt, en dat een kinderverjaardag moet kunnen, zeker na 8 jaar. Maar waren wij familie of goede vrienden en is 1 van mijn kinderen jarig rondom de sterfdatum van 1 van jouw zoontjes, dan zou het niet in mn hoofd opkomen om dan een verjaardag te plannen. Ook niet na 8 of 10 of weet ik het veel hoeveel jaar. Ik vind dit zo iets anders.
Je wilt niet weten hoeveel mensen de data vergeten zijn… Ook al een kinderverjaardag gehad (terwijl ze niet op die dag jarig was) Er zijn slechts enkelen die daar aan denken, maar dat waardeer ik des te meer❤️ Maar goed, het was een zijstapje, maar wel in het verlengde van de vraag.
Ik snap jou hierin. De verjaardag van een kind op de sterfdag van een ander kind vieren voelt gewoon nooit goed denk ik.... Maar een opa of oma die is overleden voelt bij zoiets plannen voor veel mensen denk ik wel anders.
Het komt voor mij over (kan ik verkeerd begrijpen) dat jij het meer als een smoes/excuus ervaart om niet te hoeven komen (vanuit je pa en zus). Dus dat ze de sterfdag gebruiken als excuus maar dat er eigenlijk een andere reden is waarom ze niet komen. Ik zou zelf de verjaardag gewoon vieren wanneer je wil. Als iemand dan niet wil komem is dat jammer. Ik was ook altijd tegelijk jarig met mijn oma. Toen zei overleed was dat ook raar. Maar ja ik was een kind en wilde gewoon die dag mijn verjaardag vieren dus dat deden we gewoon.
Ik weet het helaas en dat is na 1 jaar al zo dat mensen het vergeten of opmerkingen krijgt van zit je daar nog steeds mee ect Knuff ❤️
Het komt over alsof ze vinden dat het niet hoort om op die dag ook nog iets feestelijk te kunnen vieren, los van eventuele rouw. Zelf vind ik dat er ruimte moet zijn om na 3-5 jaar van diepe rouw te gaan naar een periode van 'het een plekje geven' en dan doorgaan met je leven. Herinneringen zullen er altijd zijn, maar op een gegeven moment kun je je afvragen of dat dan ook per se op de geboorte- of sterfdag moet. Mijn vader is al even overleden. We gaan nu meestal uiteten rond zijn verjaardag, maar dat is meer omdat we dan weer een moment hebben om met zijn allen af te spreken. Mijn vader is vaak nog eens niet meer gespreksonderwerp. Ik snap dat dat voor iedereen anders is, maar in rouw blijven hangen lijkt me niet goed. Mijn sm blijft al wel jaren in rouw hangen en het wordt er voor haar niet beter op. Je merkt dat het lastig wordt als de rest wel wil doorgaan, maar door sm verplicht worden om toch op die dagen (geboorte/sterf/trouwdag e.d.) op te moeten komen draven.
Ik vind je posts wel vrij hard ja dus ik val hier wel overheen. “Mensen niet vergeven als ze niet komen” en dat “mensen zeuren” zijn nou niet bepaald hele vriendelijke opmerkingen. Tuurlijk is het verdriet om verlies van je kind anders dan die van je ouders. Maar anders betekent niet minder, niemand kan bepalen hoe beladen of hoeveel verdriet men nog mag hebben na x aantal jaar. Respect en begrip is hierin wel fijn.
Rouwen is zo persoonlijk. Dat is gewoon niet voor een ander te bepalen of in te vullen en al helemaal niet om over te oordelen hoe iemand een bepaalde mijlpaal dag beleefd. Niet na 1 jaar. Niet na 10 jaar. Niet na 50 jaar. Daarom is het prima dat de verjaardag gevierd wordt, maar is het ook prima als zus zegt; ik voel mij er niet fijn bij op die dag en kom liever niet.
Nou iedereen heeft inderdaad zn eigen kijk hier op. Maar voor een kind dat jarig is, is dat de belangrijkste dag. En ik snap dan inderdaad niet dat iemand daar niet een uurtje heen kan na 8 jaar. Ik zeg niet dat het rouwen dan over moet zijn, dat kan de hele dag. Maar gewoon een verjaardagsvisite voor een kind.
Kom op, jullie zijn 8 jaar verder. Begrijp nooit zo goed dat mensen daar zo in willen blijven hangen. Is het nu een jaar na dato dan vind ik het wat anders maar 8 jaar, nee je moet ook een keer verder in het leven. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat je iemand na 8 jaar niet meer mag missen maar ik ben in dit soort dingen altijd nogal nuchter ( een echte Westlander
Klopt maar ik vind het wel vrij heftig dat haar zus, na 8 jaar, niet de moed/kracht kan vinden om een uurtje ( of langer) naar de verjaardag van haar tantezegger kan vinden.
Ik zou er geen probleem mee hebben en vind het eerlijk gezegd ook wel een beetje aandachttrekkerig overkomen als mensen zeggen er een probleem mee te hebben. Ik besef dat dat een beetje hard en weinig meelevend over komt, maar dat soort dingen wekken bij mij altijd het gevoel op dat mensen meer bezig zijn met hoe iets hoort, dan hoe ze zich echt ergens bij voelen. Natuurlijk mis je je moeder en ik kan me voorstellen dat mensen juist op de sterfdag er even bij stil willen staan. Maar brengen ze die dag dan al 8 jaar in stilte en afzondering door of gaat het leven door? Ik denk dat mijn moeder juist heel gelukkig zou worden van het idee dat haar geliefden ook als zij er niet meer is allemaal bij elkaar komen, misschien wel juist op de sterfdag. Dat gezegd hebbende: ik zou ruzie met hechte familie, zeker om iets dat met de herinnering van je moeder te maken heeft, willen voorkomen en zou met de personen die het betreft in gesprek gaan om te kijken of jullie eruit kunnen komen. Misschien gezamenlijk even aan je moeder denken, over haar praten, met deze personen apart afspreken, of toch verzetten. Is er met de vader van je dochter te praten over ruilen van een weekend bijvoorbeeld?