Mijn kleine vent is vandaag voor het eerst naar de opvang geweest. Ik dacht van tevoren dat ik er moeite mee zou hebben, maar dat was totaal niet het geval! Toen ik hem wegbracht, lachte hij al naar zijn nieuwe juf. Ik ben amper een kwartiertje binnen geweest en toen stond ik alweer buiten. Geen tranen en geen schuldgevoel. Vervolgens heb ik een heerlijke dag gehad, lekker rustig een paar uurtjes voor mezelf. Ik ben nog met verlof namelijk, dus ik had het huis en de dag voor mij alleen! Heb er enorm van genoten. Natuurlijk vond ik het ook fijn toen ik de kleine man net weer ging ophalen, maar ik kan nu ook al uitzien naar morgen, als ie weer mag! (En daarna blijft ie weer even thuis hoor, twee dagen in de week vind ik wel genoeg...) Het suffe is, dat ik me nu wel een klein beetje schuldig voel, over het feit dat ik me totaal niet schuldig voelde vandaag... Herkennen mensen dat gevoel? Zo kun je het jezelf wel moeilijk maken natuurlijk....
Ja hoor heel herkenbaar! Ik heb altijd gedacht dat je dan hoort te.huilen, maar dat had ik totaal niet. Vond dat zo raar! Heb nog nooit één dag moeite ermee gehad om haar weg te brengen, ze vindt het kdv geweldig.
Je hoef je niet schuldig te voelen hoor, ik vond het ook helemaal niet erg dat mijn zoon naar de opvang ging, vond het ook even lekker een paar uur voor mezelf. Maar mensen verwachten wel vaak dat je het moeilijk vind. Al vind ik het bij mijn jongste een stuk moeilijker omdat hij een rotstart had en het nu pas een beetje beter gaat