Ik ben inmiddels 30 weken zwanger en de angst voor het 2e kindje wordt steeds groter en groter... Elena is net 2 als de 2e is geboren en Elena is mijn schatje, maar een heerlijk eigenwijs opdondertje, zelfs een ongeleid projectiel soms! Gister heb ik een verjaardag moeten verlaten omdat mevrouw ff geen zin had om zich te gedragen en de hele boel op stelten heeft gezet . En in de auto op weg naar huis moest ik ineens vreselijk huilen omdat ik gewoon depri wordt van het idee dat ik straks 2 kindjes heb, terwijl ik 1 nog niet eens goed aankan! Hebben meer van jullie dit gehad en hoe ga je hiermee om? Ik voel me heel schuldig tegenover het frummeltje in mijn buik maar ik kan gewoon niet meer uitkijken naar zijn komst uit angst dat ik het straks niet meer aankan..
als ouder ben je altijd "de baas". concequent blijven is denk ik het beste zoals in zo'n geval de kleine even in de gang te parkeren tot het uitgeraasd is, anders denkt ze straks dat jij alles aanpast aan haar gedrag terwijl zei degene is die bij nee is nee of ja is ja hoort te luisteren geef aub niet te snel op want hoe ouder ze worden hoe groter vaak de driftbuien. Ik vind het wel heel verdrietig te horen dat het je twijfel brengt over het volgende wonder dat je draagt, het enige wat ik je kan mee geven is dus concequent te zijn en metteen met je regels te beginnen hoe je het wel of niet wil compromies zijn nog niet aan de orde op die leeftijd goed gedrag word beloond en laat haar ook weten dat je dat graag doet, maar dat zei dat dan wel moet laten zien want hoe dan ook ben jij de baas, sterkte met je miepje en de kleine en blijf ademen.
Hi, ik kan me je angsten echt helemaal indenken! Het is voor mij zelfs 1 van de redenen om geen 2e kindje te nemen. Helaas kan ik niet echt iets zeggen om je op te beuren, maar ik begrijp je wel heel goed! Misschien kun je deze periode gebruiken om dingen te verzinnen om het makkelijker voor jezelf te maken straks. En wat natuurlijk ook zo is dat je niet meteen met 2 peuterpubers zit. Als jouw jongste straks 2 is, is Elena al 4. Heel veel succes! ps: wat bij dit soort angsten bij mij altijd goed werkt is kijken naar de realiteit van de dingen die je je voor de geest haalt. Ik kan me voorstellen dat je nu allerlei situaties zit te bedenken waarin je verzeilt zou kunnen raken, maar hoe realistisch zijn die? En hoe zou je ze voor het goede kunnen veranderen? Hoop dat je daar wat aan hebt!
Ik snap je angst wel een beetje. Mijn zoontje is ook 2 als deze kleine wordt geboren. Hij kan soms ook echt een ongeleid projectiel zijn die je goed in de gaten moet houden. Toch kijk ik heel erg uit naar dit kleintje. Ik bedenk me gewoon dat er genoeg moeders zijn die het doen en als zij het kunnen, waarom ik dan niet? Ach, dan sta ik maar een keer voor lul bij een verjaardag of in de supermarkt, het zal vanzelf ook wel weer makkelijker worden. Ik denk niet dat het bij ons iets met consequent zijn te maken heeft. Wij zijn beiden erg consequent, maar het ene kindje is nu eenmaal lastiger dan het andere.
Meid, maakje niet druk (al snap ik je wel) ieder kind is anders, ik kan het weten En helaas een lastige peuter in het openbaar hoort er eenmaal bij, daar ontkom je niet aan. Ik heb dat al 5 keer doorstaan en kan niet wachten op dit nieuwe kleine humpie Komt helemaal goed joh!
Ik spreek niet uit eigen ervaring! Mijn vriendinnen hebben allemaal 2kinderen en zij hadden soort gelijke angsten. Het grappige is dat als kind een broertje of een zusje krijgen dat ze hierdoor ook veranderen en je het dan ook makelijker kan krijgen.
Dank voor jullie lieve reacties en vooral het begrip! Ik was al bang dat ik boze reacties zou krijgen.. Het heeft niet echt iets met consequent te maken, denk ik. Ik en mijn man overigens ook, ben wel consequent in mijn regels enzo. Alleen Elena heeft soms gewoon schijt aan mijn regels en dat kan ik nu echt niet hebben! Het gaat hopelijk wel goedkomen!