Ik heb dit topic ook geopend in de vlindertjes tot 16 weken maar wil graag hier van jullie weten hoe dat is gegaan. Ik weet namelijk dat er voor mij in ieder geval een verschil zit tussen een miskraam(vroeg) of ma en een zwangerschap die geeindigd is met een geboorte van een kindje (weet niet zo goed hoe ik dat nou moet zeggen maar hoop dat het duidelijk is) Ik heb zelf in april 2008 een ma gehad met 10 weken en daarna een curretage en ging toen na 2 weken weer aan het werk (1 week viel in mijn vakantie) Nu voelt het allemaal toch heel anders, ben voor mijn gevoel echt mama geworden van mijn Eline, heb echt afscheid van mijn kleine meid moeten nemen en ik zit er echt helemaal doorheen. Ik hoop dus niet dat ik de meiden met een vroege miskraam voor het hoofd stoot want dat is helemaal niet de bedoeling, jee wat is dit lastog zeg ik hoop maar dat iedereen het begrijpt. Ik ben gewoon ook nog erg warrig momenteel. Hieronder eigenlijk mijn vraag... Ik zie er echt zo tegenop om weer te gaan werken en mijn baas wil eigenlijk deze week ook al langs komen, en zelfs dat trek ik niet. Hij heeft een boekje wat hij wil geven, hebben de kids uit mijn klas gemaakt en ik ben bang dat ik echt helemaal emotioneel word en dat wil ik niet waar hij bij is. Ik wil wel heel graag dat boekje hebben maar wil hem eigenlijk nog niet zien, ik wacht wel tot we terug zijn van Terschelling (gaan we zaterdag een weekje naar toe) Hoe lang zijn jullie thuisgebleven? Oh ja ik werk in het onderwijs, sta 3 dagen voor groep 7/8 die samen met mij helemaal blij waren met de komst van dit zeer gewilde meisje. Mijn duo-collega is net (een week geleden) bevallen van een wolk van een zoon en een andere directe collega is 3 weken verder dan ik was (wilde zeggen ben ) Kortom vrij confronterend allemaal, als die ouders en kinderen. liefs Nicole
Lieve Nicole, Ik ken niet je hele verhaal, maar meen dat ik ergens zag dat je dochtertje trisomie 13 had? Dat maakt ons dan lotgenoten, ik ben in december bevallen van een dochtertje met trisomie 13 (met 22 weken). Je bent ook echt moeder geworden, al ben je jammer genoeg alleen een 'onzichtbare moeder'. Wanneer ben je precies bevallen? Ik kan je alleen maar de raad geven om je gevoel te volgen als het om werk gaat. Maar vier weken is toch wel het minimum om zowel fysiek als emotioneel te herstellen van de bevalling. Het is wel attent van je baas, maar als je er nog niet aan toe bent moet je dat ook aangeven. Je kunt ook aangeven als je een afspraak maakt dat je misschien emotioneel wordt, dat zal je baas echt niet gek vinden! Een weekje Terschelling kan ik zeker aanraden, ben zelf een weekje op wintersport geweest. Zelf ben ik vanaf het slechte nieuws (20 weken echo) niet naar mijn werk geweest, dat was zo'n 7 weken. Nu ben ik mijn werk langzaamaan weer aan het opbouwen, steeds weer wat meer uren per week. Dit heb ik allemaal besproken in een aantal gesprekken met de arbo-arts. Ik wens je in ieder geval veel kracht toe om met het verlies van Eline* (en alle confrontaties) om te gaan. Liefs, Elmootje
Lieverd.. wat een verhaal. Ik kan je geen advies geven, maar ik wil je heel veel sterkte en wijsheid wensen. Liefs
Bedankt voor jullie reactie , Elmootje,onze dochter is 25 februari geboren, en het gaat inmiddels een beetje beter met me, we zijn net een week weg geweest met 'n 2en en de honden , veel gelopen en gepraat, dat geeft wel rust merk ik. Nu weer het echte leven oppakken valt me zwaar. Ik vind het moeilijk om andere mensen te zien en zeker te gaan werken waarbij ik ineesn te maken krijg met honderden mensen (sta voor de klas op een basisschool). Ik heb vandaag een gesprek gehad met iemand in het LUMC en die vertelde me ook dat ik echt de tijd moest nemen, dat ga ik dus ook echt maar doen, ook al voel ik me daar best schuldig over naar mijn collega's , die het allemaal moeten oplossen nu ik er niet ben... Donderdag komt mijn baas even langs met een boekje van de kinderen en dan heb ik het er wel met hem over, de 24e moet ik naar de bedrijfsarts. Tja trisomie 13, we hebben 6 april een afspraak bij de klinisch geneticus die ons wat meer gaat vertellen. Elmootje, ik las in jouw verhaal terug dat je drager bent van 13/14 , weet niet meer precies hoe dat heet, hebben jullie het laten onderzoeken bij jullie zelf? n was daar aanleiding voor of is dat standaard? Nicole
Hoi Nicole, Fijn om te horen dat het wat beter met je gaat. Ik vind dat ook wel knap hoor, ik had na een paar weken nog steeds regelmatig erge huilbuien en was er echt nog niet aan toe om het 'normale' leven weer een beetje op te pakken. Pas sinds de laatste paar weken voel ik me weer wat stabieler. En je moet je echt niet schuldig voelen hoor, het is niet niets om een kindje te verliezen! Bij ons dochtertje zat een van de chromosomen 13 aan een chromosoom 14 vastgeplakt, dat heet een Robertsoniaanse translocatie. Omdat dat kan wijzen op dragerschap, werd om ons bloed gevraagd door het ziekenhuis. Uit de uitslag bleek dat ik daar zelf drager van ben. Maar in de meeste gevallen is trisomie 'gewoon botte pech', zeker als er een losse chromosoom extra was. Je kunt er zelf ook om vragen om je bloed te laten onderzoeken, meestal wordt er gelukkig niets gevonden. Elmootje
Ik had een MA met 10 weken heb toen een curretage gehad, de dag erna was mijn vrije dag en de dag daarna ben ik weer aan het werk gegaan, m'n baas was op vakantie en kon m'n collega niet alleen laten. Maar doordat ik me lekker op m'n werk kon storten heb ik dus weinig last gehad. Maar iedereen doet en wilt het anders. Ik bben achteraf blij dat ik gewoon ben gaan werken, maar misschien was even de tijd nemen voor mezelf ook goed geweest...
Bedankt voor je reactie Susan, Tja die situatie ken ik van mijn ma met 10 weken ,die ik in april gehad heb, sorry wil niet vervelend klinken maar dit is toch een heel ander verhaal geweest, een bevalling met bijna 17 weken... Kijk een ma is echt verschrikkelijk dat weet ik maar al te goed maar voor mij is het echt heel anders dan deze keer. Elmootje, We gaan waarschijnlijk wel ons bloed laten onderzoeken, het schijnt aangeboden te worden met 2 miskramen die al verder waren heeft de gyn ons verteld. We hebben begin april een gesprek met de klinisch geneticus hierover. Ik klink misschien heel flink hier hoor maar het overvalt me nog steeds regelmatig en dan zit ik weer even lekker een potje te huilen. Gisteren is mijn baas op bezoek gewees (de eerste die hier behalve mijn vriend dan binnen is geweest na de bevalling) ik vond het wel moeilijk hoor, ik wil mijn verdriet gewoon niet echt delen merk ik, raar he? Hier kan ik het wel omdat hier niemand iets met mijn normale leven te maken heeft. Nicole
Allereerst gecondoleerd met je verlies... Het is zeker niet niks om zoiets mee te maken. Ik zelf ben vorig jaar 18 April bevallen(22wk zwanger) van ons zoontje die een groeiachterstand had van 6 weken. Hij had een 'setje' chromosomen 'teveel' en dat word dan tripiolide genoemd (kans van 1 op de 10.000) Onze wereld stortte ook in,mijn zus liep zwanger,ik was 3 dagen verder dan haar,we gingen een maand later trouwen,een maand daarna verhuizen... Ik kon het wel accepteren dat onze jongen geen overlevingskansen had en dat het voor hem beter zou zijn zo snel mogelijk de zwangerschap af te breken,maar door ook al die dingen eromheen in ons leven ben ik na 2 weken weer een paar uur gaan werken.... DAt was mijn fout want een maand later zat ik aan de slaappillen en verplichte rust van de huisarts. Mijn nachten duurde erg lang,kon niet in slaap komen waardoor ik op mijn werk niet kon functioneren en in mijn priveleven ook niet! Mensen om je heen proberen je al hun ervaringen te delen (hoe goed ze t ook bedoelde) en probeerde me weer op te vrolijken terwijl ik keihard schreeuwde! Doordat in mijn omgeving de 1 dit zei en de ander dat,Hoe ik met me verdriet om moest gaan heb ik in totaal 5 maanden in de ziektewet gelopen omdat ik ZELF moest uitvogelen hoe ik deze verschrikkelijk ervaring een plekje kon geven. Het kon mij ook niet schelen wat ze hiervan op me werk dachten of in me sociale omgeving,het ging hier om mijn verdriet,en dat moet je toch echt zelf doen... Ik heb hier ook hulp gehad van een deskundig persoon en dat heeft mij echt wel geholpen. Dus wat ik je voor advies wil geven is,luister naar je eigen hart,je eigen gevoel,en doe wat jou het beste lijkt! En het klinkt cliche maar het enige wat het ook heelt is tijd.... En neem die tijd! ANders loop je alleen maar jezelf voorbij,want je rouwt nu om je eigen kindje! Voor ons is het over een paar weken 1 jaar geleden,en er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk,ik ben nu dan weer zwanger en alles ziet er tot nu toe gezond uit,maar ik ben pas gerust als ik me kleine in me armen heb... Ik wens je heel veel sterkte en kracht met dit verlies! Groetjes Mariska
Hoi, Ik ben zelf in juli bevallen, mijn dochtertje was 23 weken en 2 dagen oud. Zelf werk ik niet, mijn man wel. En die is na zo'n 6 weken weer gaan werken, al was het toen nog steeds moeilijk voor hem. Veel stertke. Liefs
Bedankt weer voor jullie reacties, ik heb het er gisteren met de bedrijfsarts over gehad en zij vertelde me dat ik niet te lang moest wachten omdat dan de drempel om te beginnen steeds groter wordt. Zo ervaar ik dat zelf niet, ik voel me nu veel sterker dan een week of 2 geleden, ik wil gewoon wachten tot ik er klaar voor ben. Gisteren was er een collega voor het eerst op bezoek en met haar heb ik dit ook besproken en zij stelde me voor om eerst eens even 2 of 3 weken helemaal niets te hoeven besluiten, en dan een tijdstip af te spreken om dan daarna een beslissing te nemen wanneer of te gaan werken. Ik ga zo mijn baas bellen en hopen dat hij zich daar in kan vinden. Nicole
Nou dat gesprek was een drama. Mijn baas wat absoluut begripvol en lief maar ik blijk niet zo goed voor mezelf op te kunnen komen als ik dacht. Ik durfde niet te vragen om even 2 weken niets te hoeven... Ik heb het nu zo laten gebeuren dat ik volgende week vrijdag langs kom na school voor een kop thee in de teamkamer... Ik moest steeds huilen tijdens het telefoontje en toen ik neerlegde begon ik bijna te hyperventileren van verdriet of weet ik veel wat. Dat is zo niet mij, ik schrok er enorm van. Ik vind het zo moeilijk om te merken dat ik het gewoon allemaal nog niet aankan. Ik ga wel kijken of ik er vrijdag aan toe ben en anders zeg ik het maar gewoon af... Ik heb net op de site van lieve engeltjes zitten lezen en kan er alleen maar om huilen dus maar gestopt met lezen. Nicole
Dat geeft niks dat had ik ook,alleen maar angst en het gevoel hebben dat mensen je ergens toe dwingen terwijl je dat niet wil... Ik had dat met mijn werk ook,ze waren erg begripvol maar ondertussen gaan voor hun de zaken door. Klinkt hard maar is wel zo. Als jij vind dat je er nog niet aan toe ben,gewoon niet gaan,maar idd wat die bedrijfsarts zegt is ook wel zo,hoe langer je wacht hoe moeilijker het gaat worden om al je college's enz weer onder ogen te komen. Sterkte ermee! Liefs Maris
He Nicolioo, ik ben vorig jaar bevallen van mijn 20-weken zoontje die niet gezond was. Dus ook een echte geboorte en een afscheid en da's heel wat! Behalve een hoop geregel is het ook heel emotioneel allemaal. Ik ben toen zo'n 6 weken thuisgebleven en daarna begonnen met 2x een 1/2 dag werken en dat langzaam uitgebouwd. Ik moet wel zeggen dat ik enorme begripvolle collega's heb hoor.. die hebben mij totaal niet gepusht ofzo en ik heb mijn hele verhaal en hart bij hen uit kunnen storten. Heel fijn. Ook de arbo-arts op het werk was heel begripvol. En ik heb ook hulp gehad van een maatschappelijk werkster van het UMC. Die zei ook dat ik pas moest gaan werken als ik er echt aan toe was. Vind het belachelijk dat de arbo-arts je 'pusht' om al te gaan werken als je dat zelf niet wil. Volg je eigen gevoel dus, want bij de een gaat het sneller dan bij de ander. Dat kan alleen jij uitmaken.! Als je gaat werken en je voelt dat het niet gaat, gewoon aan de bel trekken en even een stapje terug. Dat heb ik ook gedaan! Het wordt vanzelf beter, al denk je in het begin van niet... Ik kon ik het begin ook alleen maar huilen. Ik zou wel proberen er gewoon over te praten met iemand. Hoop dat je dat kunt op je werk. Dat maakt het wel wat makkelijker denk ik. Ik ben zelf altijd heel open geweest in alles en dat heb ik zelf als prettig ervaren. Iedereen wist hoe en wat, anders krijg je zo van die rare stille blikken en ongemakkelijke situaties... Sterkte en succes met het verwerken.