Ik zal maar bij het begin beginnen. Na een jaar vol ellende van ziektes en crematies dachten wij het jaar goed af te kunnen sluiten. 19 november kwamen mijn man en ik er achter dat onze lang gekoesterde wens werkelijkheid zou gaan worden. We waren zwanger! Vol trots hebben we het tegen de aanstaande opa's en oma's verteld..... Een week lang ging het goed tot 26 november, ik verloor bloed. Volgens de huisartsenpost kon het van alles zijn maar in mijn hart wist ik dat het fout zou gaan. Helaas is dit ook gebeurd op 27 november na een zwangerschap van ongeveer 5,5 week hebben wij ons mooie wondertje verloren. Vorige week hebben we samen een engeltje gekocht die bij ons op de schoorsteen staat en waar we elke avond een kaarsje bij branden. Het ging weer redelijk goed met me. Ik kon me weer concentreren op mijn werk en dacht niet meer 24/7 aan m'n kindje. Tot gisteren! Via de mail kregen we te horen dat een vriendin van ons 9 weken zwanger is. Het eerste wat ik voelde was, waarom mag zij haar kindje wel houden en ik niet!? Woede en verdriet liepen door elkaar heen. Natuurlijk ben ik blij voor hun maar het steekt! Na een onrustige nacht vandaag toch weer zin om de kerstboom te zetten en daar lekker van te genieten. Tot vanmiddag! Een andere vriendin mailde doodleuk dat zij ook zwanger is en ongeveer 11 weken ver is. Ik had het gevoel dat de wereld onder mijn voeten werd weggeslagen. Waarom, waarom waarom???? Waarom zo onpersoonlijk via de mail? Goed, ze wisten niet dat het bij ons was fout gegaan maar wel dat we aan het proberen waren. Was het nou zoveel moeite om even de telefoon op te pakken en ons dit persoonlijk te vertellen? We wilde het verlies van ons wondertje eerst zelf een plekje geven en het dan aan een aantal vrienden vertellen waaronder de 2 die zwanger zijn! Ik voel me zo ontzettend kl*te op dit moment...... Moest dit echt even kwijt.
Hey tammie, weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar kan me voorstellen dat het zo oneerlijk voelt. Echt een gemene wereld is het Sterkte!
meis ik begrijp je hele gevoel heb t in april mee gemaakt en gelukkig mogen we ons prijzen met weer een zwangerschap. ik hoop voor jullie dat t snel weer raak mag zijn,iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier ik heb tijdens mijn miskraam gewoon doorgewerkt omdat ik dacht en vond dat ik dan afleiding had,jullie doen dat door iets te kopen en een kaarsje te branden. ik hoopdat je daar ook een beetje steun aan hebt en het een plekje kan geven maar t is ontzettend kl*te ik weet t meid veel sterkte
Tammie, wat moeilijk en oneerlijk allemaal...ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies van jullie engeltje.
Ik snap heel goed dat het oneerlijk aanvoelt, maar neem het je vrienden niet kwalijk dat ze jullie niet persoonlijk gebeld hebben. Ze wisten immers niet dat het bij jullie is misgegaan. Sterkte ermee, hopelijk is het snel weer raak....
Hallo allemaal, Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben ook echt niet boos op die vrienden maar heb gewoon het gevoel dat als ze even gebeld hadden of langsgekomen waren het nieuws wat minder hard was aangekomen. Ookal was het bij ons niet fout gegaan en was ik nog niet zwanger geweest had het waarschijnlijk nog steeds pijn gedaan alleen dan wat minder erg. Ik probeer nu maar positief te zijn en te denken dat 2011 een geweldig jaar gaat worden. Na alle kl*te dingen van 2010 kan het gewoon niet slechter gaan.
tammie wat giga kut dat het mis is gegaan. Ik ken het gevoel heel goed en het is zo kut. 2010 was tot nu toe ook niet ons jaar maar ik hoop dat 2011 een veel beter jaar gaat worden.
sterkte ik herken je gevoel helaas ook erg goed. in 2006 raakte ik samen met de vriendin van mijn beste vriend zwanger. scheelde precies 2wk. dolblij gingen we de 1e weken door, deelde onze ervaringen wat betreft klachten etc. het was hun 2e kindje en onze 1e. samen de 1e echo op de zelfde datum en ja hoor ook die was goed. we spraken al af om samen te shoppe etc. ineens met 10wk werd ik erg ziek. koorts, overgeven en ga maar door. met een echo bleek het mis te zijn gegaan. met 10wk en 5dg was het hartje gestopt en enkele dagen later kreeg ik een curetage omdat ik zo ziek was dat ik compleet was uitgedroogt. jaloezie volgde. ik wilde ook zwanger zijn, ik kon het niet verdragen om nog met hun te shoppe. wilde het wel maar kon het niet. haar dikke buik, hun blijheid deed mijn zoveel pijn. ik wilde dat ook. op 13 januari 2007 teste ik positief en 15 januari werd hun kleine uk geboren. ik denk doordat ik wist dat ik weer zwanger was ik het op kon brengen om te gaan kijken naar hun kleintje. z'n mooit meisje en langzaam wegdromend dat ik dit geluk ook ging meemaken. de jaloezie was weg. het is hun gegunt. enkele maanden later kreeg ook ik mijn kleine meisje. als ik niet zwanger was geweest weet ik niet of ik het op had kunnen brengen om daar op kraamvisite te gaan. vond het erg moeilijk
Tammie, Ik snap PRECIES hoe je nu voelt. We hebben wel al een zoontje van 3 maar we wilden zooo graag een brusje voor hem; ik heb in oktober 2010 een curretage moeten ondergaan en heb 2009 een miskraam gehad met 12 weken. Een vriendin van mij is net bevallen van de tweede. Iedere keer als ik bij haar op visite ben geweest ben ik helemaal van slag. Maar ook iedere keer dat ik weer ongesteld word ben ik in een soort van rouwproces...soms vind ik het gewoon allemaal niet te doen.