Afscheid nemen van het zwanger zijn..

tuurlijk is dat niet egoistisch. Het is heel intiem zoals j al zegt en het kleine wezentje in je ga je natuurlijk missen. Gelukkig kun je straks het babytje echt zien en dat maakt veel goed lijkt me. ik ga het ook wel missen hoor. De trapjes en borreltjes. Maar ik zie meer uit naar de geboorte omdat ik het nu wel aardig zat ben.

 

Ik zal het trappelen en het intiem samen zijn ook wel missen, maar kan aan de andere kant ook niet wachten om te weten te komen op wie hij lijkt en hoe hij eruit gaat zien.

 

Toevallig had ik het hier van de week over met een vriendinnetje die ongeveer vijf maanden geleden bevallen is. Zij had in het begin ook wel dat ze het moeilijk vond om haar kleine te delen. Ik heb dat gevoel stiekem ook een beetje. Het lijkt me hartstikke leuk als iedereen de kleine vasthoudt en dergelijke, maar het is gewoon zo GEZELLIG met z'n tweetjes ... Dan zit je bijvoorbeeld achter je bureau op je werk en dan krijg je een schopje. Dan denk ik echt: hallo kleintje, kom je weer even 'spelen'... zoooo leuk! Ik vind het wel heerlijk dat mijn vriend het ook af en toe voelt, want met hem delen vind ik absoluut geen probleem haha

 

Aan de ene kant is het loslaten, maar aan de andere kant kun je dan vanuit die veilige positie je kleintje straks aan iedereen laten zien. Ik heb soms het gevoel dat ik de baby al helemaal ken, omdat het zo'n druk kindje is en we dus de hele dag gezellig samen zijn! Ik ben zo bewust van dat kleintje, en iedereen om mij heen ziet mijn kleintje niet. Ik kan er dus ook bijna niet op wachten tot ik mijn kleintje aan iedereen kan voorstellen.

Daarbij vind ik het heerlijk dat ik in DLD woon, en de eerste visite dus minstens een halve dag op zich laat wachten. Zo kunnen mijn man en ik lekker onze tijd met de baby doorbrengen voordat al die andere mensen binnen komen stuiteren. Ergens hoop ik ook (best gek) dat ik er straks heel erg aan toe ben en er niet zo veel mensen tegelijk op mijn ZH kamer komen. Het lijkt me vreselijk, die hele club mensen om MIJN kind heen...

Mensen vragen mij trouwens eerder of ik nu niet bang/gespannen word voor de bevalling, maar daar zie ik onwijs naar uit. Die 9 maanden wachten duren al veel te lang, dus laat die bevalling maar komen! Ook al doet het pijn, ik weet in ieder geval zeker dat mijn ukkie dan niet meer op zich laat wachten!

 

Ja hoor, ik kan me er wat bij voorstellen. Ik probeer nu extra te genieten van die schopjes, mijn buik en gewoon het feit dat we lekker samen zijn.
Vorige zwangerschap kon ik niet wachten tot mijn kindje geboren zou worden, maar toen ze er eenmaal was, miste ik de zwangerschap eerst ook. En mijn buik die weg was, ik werd er helemaal verdrietig van, terwijl ik daarvoor iedereen voor gek verklaarde die zei dat ze dat hadden gehad.
Hierna denk ik niet dat er nog een derde kindje komt, dus zal ik waarschijnlijk nooit meer zwanger zijn en het is toch wel een belangrijke en bijzondere periode.
Mijn dochter is 's nachts geboren en we hebben een paar uurtjes gewacht tot we iedereen gingen bellen. Datzelfde doe ik nu weer, ongeacht het tijdstip dat de baby geboren wordt. Gewoon eerst even samen zijn en daar de tijd voor nemen.

 

Helemaal niet egoïstisch hoor Heel normaal, nu heb je constant onderonsjes met de kleine. Straks worden er ook 'buitenstaanders' in zijn of haar leven betrokken.

Maar zelf ben ik toch héél blij als ik niet meer zwanger ben (straks.. als de kleine er klaar voor is tenminste ), zo'n geweldige zwangerschap heb ik niet en ik ben dan ook héél blij als ik straks weer lekker kan bewegen zoals ik dat wil zonder pijn of een buik en borsten die in de weg zitten!

 

Bij de eerste was ik bij voorbaat jaloers op anderen, ook mijn man.
Kon me niet voorstellen dat zij de kleine zouden optillen en knuffelen.. Ik was altijd al het jaloerse kreng zeg maar.
Maar vanaf het moment dat ze geboren is ben ik heel makkelijk! Had ik echt niet van mezelf verwacht. De eerste keer dat mijn man haar vast had was zelfs vertederend, ik had helemaal niet de neiging haar zo snel mogelijk uit zijn armen te trekken...
Het afscheidsmoment heb ik 8 maanden uit kunnen stellen door borstvoeding.
Het is ook wel heel fijn om niet de enige in het leven van je kind te zijn hoor, maar tot het zo ver is kun je je er toch niet echt een voorstelling van maken.
Het is heel normaal dat je dat niet kwijt wil, maar ik denk dat het ook een groot gedeelte hormonen is die maken dat je het fijn vindt om een kind in je buik te dragen. Als de kleine er straks is is het heel anders en ook dat is weer heel speciaal.

 

Ik denk wel dat ik het vreemd ga vinden dat iedereen zo maar aan de baby kan komen als ik ben bevallen.

 

Ik was blij dat ik eindelijk van die zwangerschap af was, hahahaha, maar toen mijn kinderen een maand oud waren miste ik het ook. Het nooit alleen zijn.

En ja je leert je kindje kennen als het in de buik zit, maar als het eruit is blijkt het allemaal toch even anders zijn dan je verwacht. Mijn zoontje was bijvoorbeeld een ontzettende hongerlap en dat had ik echt niet verwacht en ik herkende het huiltje nog niet dus ik wist begod niet wat ik moest doen (en dat terwijl ik al een had rondlopen hahaha) en op dat moment miste ik ook het oude vertrouwde gevoel van mijn baby in mijn buik en precies weten wat het aan het doen is.

Ach het went hoor, maar dat afscheid nemen zal je blijven houden, je kind zijn of haar hele leven lang. Mijn tante zegt altijd: "Afscheid nemen begint met de dag dat het geboren is." En het is verdorie nog waar ook *snik*!

 

ik zal het gedraai en de schopjes wel missen maar de dikke buik zal ik nog even niet missen denk ik hoor. zal wel opgelucht zijn als ik weer ff mn eigen lichaam terug heb.

maar ik zal het wel moeilijk vinden om mijn kindje te "delen" en hij zal de eerste tijd ook cker niet uitlogeren gaan. mischien wordt ik wel zo een gierige moeder (waar ik vroeger een hekel aan had) maar ja we zien wel hoe het loopt.

 

Hoihoi!

Ook ik heb het gehad hoor.. Mijn zoontje is nu 15 maanden. Ik was ook erg bang dat ik hem echt moest gaan delen. Tijdens mijn zwangerschap hield ik een zwangerschapsdagboek bij. In de 40ste week heb ik echt bewust afscheid genomen van mijn zwangerschap.Zo van: het is goed. Diezelfde nacht begonnen de weeen.
Heb gelukkig 9 mnd borstvoedding gegeven. Mijn kleine man is echt een mama's kindje. Zodra ik weg ga is het mama, mama!! DUs ben nog steeds erg belangrijk!
Dus echt waar, zodra het beebje er is komt het vanzelf goed!!

Ik heb elke seconde van mijn zwangerschap genoten maar sinds hij er is , is het genieten minstens verdubbeld!!

Groetjes Jellie

 

Oh ja, wat bij mij ook zo was , is dat de eerste paar dagen het advies werd gegeven (door zowel ziekenhuis als kraamverzorgster) mijn zoontje niet van hand tot hand te laten gaan. Hij is geboren met de vacuum en dan hebben ze vaak een lichte hersenschudding. Dus de 1ste 5 dagen was het advies; alleen papa en mama ( en kramverzorgster natuurlijk ) vasthouden. Daar hebben we ons aan gehouden ( hoe moeilijk dat ook voor de opa''s en oma's was maar die begrepen dat wel). Van hand tot hand doen hebben we zowiezo niet gedaan. Al die vreemde luchtjes aan je baby van mensne met net teveel parfum op. De volgende keer zo ik het weer net zo doen! ( indien geen vacuum mogen opa en oma natuurlijk wel het beebje vasthouden..)

 

Zodra ik de kleine kon voelen in mijn buik, had ik dit gevoel ook.
Ik zei met ongeveer 20 weken al dat ik heel sterk het gevoel heb dat ik na de geboorte zal gaan wensen dat hij/zij nog even in mij was en dat ik hem /haar niet hoeft te delen met wie dan ook.
En dat gevoel wordt alleen maar sterker naarmate de zwangerschap vorderd en die kleine zich steeds meer laat voelen!
Tuurlijk kan ik niet wachten om de kleine te ontmoeten, maar inderdaad, het afscheid nemen is dan ook begonnnen
Ik denk dat dit gevoel heel normaal is, vooral als je een redelijk makkelijke zwangerschap hebt zonder al te veel complicaties.

Ik geniet van elk moment, want voor ik het weet is het eind augustus!

 

Wel een beetje herkenbaar, maar meid als je het in je armen hebt (spreek uit ervaring) ben je het zo vergeten!

 

Je zult het idd zeker gaan missen, het eerste wat ik zei town ik de OK af kwam, was dat ik mn buik miste!

Maar gelukkig kun je dan nog steeds ongegeneerd knuffelen met je kleine (meid?)!! dus dat gaat echt wel goedkomen, nog even genieten, als je dalijk verlof hebt heb je echt tijd genoeg om er nog van te genieten!!

 

Ik kon de laatste weken niet wachten tot ze er was. Ik was zo benieuwd naar haar! Haar geur, kleur ogen, uiterlijk....
Maar nu.... Ik ben inderdaad een beetje overdonderd. Ik ben zo blij dat ze er is, begrijp me niet verkeerd! Maar ik mis het zwanger zijn af en toe wel, ook al heb ik geen makkelijke zwangerschap gehad. Je bent 1 met je kindje en nu moet ik haar inderdaad "delen". Toch zou ik niet terug willen.

Het is normaal dat je dat voelt. Ik vind het ook raar, geen getrappel meer, geen hikjes die ik voel, geen dikke buik meer waar ik mee kan pronken. Maar wel een hele mooie meid!

 

Ik kan nu al niet wachten tot oktober! (Hij moet natuurlijk nog lekker een tijdje blijven zitten ) Ik ben er niet bang voor dat iedereen straks aan ons kind zit. Mijn familie woont nogal ver, dus ik verwacht niet dat er erg veel mensen op kraamvisite zullen komen. Zwanger zijn zal ik niet missen, ik vind het helemaal niet leuk! Bekkeninstabiliteit en vele andere kwalen. Maargoed, de één kan niet wachten tot de bevalling zich aandient.. en van de ander mag het kindje nog wel even blijven zitten. Ik denk dat beide gedachten OK zijn

 

Ik vind t niet egoistisch hoor, maar ik herken het totaal niet!

Ik heb de zwangerschap en mijn buik nog geen seconde gemist! Oh, wat was ik blij toen ze er eenmaal uit was. Zwanger zijn vond ik verschrikkelijk; iedere dag ziek, zwak en/of misselijk.

Ja, de schopjes waren wel leuk en bijzonder, maar ik heb haar toch 1000x liever buiten mijn buik in mijn armen hoor! En ik heb er ook geen moeite mee als anderen haar vasthouden. Mijn zwangerschap en mijn kind zijn overigens voor mijn gevoel 2 losstaande dingen.

 

Ik zal het "wij" zijn ook heel erg gaan missen hoor!
Nu heb je continu beweging in je buik en je voelt je nooit alleen....

Ik ben heel nieuwschierig naar ons meisje maar ik zal het ook wel heel erg gaan missen hoor!