Voor de meiden die al lang bezig zijn; Krijgen jullie veel steun van vriendinnen (of vrienden)? Ik merk dat bij twee vriendinnen ik er wel met ze over kan praten op momenten dat we elkaar toch zien. Ik houd ze ook op de hoogte en dan krijg ik ook wel fijne reacties terug. Maar ze zullen niet zelf komen met een extra: " hoe gaat het" of iets tussendoor. Verder heb ik maar van 1 vriendin ooit 1 kaartje ontvangen toen ik had gehoord dat ik PCO had. Verder heeft niemand ooit iets extra's gezegd of gedaan om ons te steunen. En dat terwijl ik altijd degene ben die vriendinnen kaartjes en bloemen stuurt (en extra vaak bellen etc) als het even niet lekker met ze gaat of iets dergelijks. Ik vind dit best jammer eigenlijk. Of mag ik dit niet verwachten?
Ja dat is heel vervelend! Ik ken dat wel (niet qua zwanger worden betreft want niemand weet dat, en ben nog niet zo lang bezig) maar met andere dingen. Ik heb een tijdje in het ziekenhuis gelegen en hoorde van 1 vriendin helemaal niets! Toen ik uit het ziekenhuis kwam heb ik haar ook verteld dat ik haar dat heel erg kwalijk nam! Ze vertelde mij toen dat ze het heel moeilijk vond, ze niet goed wist wat te zeggen. Ik heb haar toen ook verweten dat ik niet eens een sms heb gekregen. Daar wist ze toen niets op te antwoorden. Nu is het zo, als ik iets heb weet ik dat niet op haar kan rekenen. Andersom wel! Ik verwacht niets en daardoor word ik niet teleurgesteld! Mijn tip is dus: vraag aan je vriendinnen hoe het komt. Wie weet vinden ze het ook lastig!
Wij zijn al 2 jaar bezig met zwanger worden, en ik moet zeggen dat ik het meeste heb aan de mensen waarvan ik het niet verwacht had. Ik heb een tijdje gewacht voordat ik het aan een goede vriendin vertelde, terwijl zij degene is die mij nu telkens opvrolijkt, of even een gesprek aangaat, terwijl degene waarvan ik het wel verwacht had het een beetje af laat weten. Gek is dat eigenlijk. Ik heb het na ongeveer 8 maanden aan 1 zus verteld en die vraagt wel regelmatig hoe het gaat. Hetzelfde geldt voor een tante van mijn man. Zij hebben helaas geen kinderen kunnen krijgen na vele IVF pogingen en dus is het wel "fijn" dat je het er even over kan hebben met iemand die weet waar het over gaat. Gelukkig gaat het er niet altijd over, want ik wil het ook niet te zwaar maken, maar ik kan mijn verhaal wel kwijt. Ik hoop dat het voor jou (Gerbera) ook goed gaat komen en dat je je verhaal toch kwijt kan. Enne; wij hebben altijd een luisterend oor!! (euh... lezend oog in dit geval)
Ik merk zelf persoonlijk dat mensen er toch niet echt bij stil staan. Misschien niet bewust omdat ze totaal niet begrijpen hoe het is om in zo'n situatie te zitten. Vandaag ook twee collega's die het hebben over hoe leuk hun baby is, ze weten van mijn verhaal. En dan toch zeggen, 'ja als je nog geen kinderen hebt weet je ook niet hoe het is..' dan denk ik echt dat je het niet begrepen hebt. Het doet me echt zeer, en dus ben ik nu iets minder open over. Misschien heb ik er wel spijt van dat ik er zo open over ben geweest, het wordt in mijn ogen totaal niet begrepen. Fijn dat er forum is zoals dit
Ik ben er vorige week achter gekomen dat ik toch wel super vrienden heb. Een meisje bij ons in de vriendengroep is zwanger en dat zag ik niet aankomen. Gelijk kreeg ik van 2 mensen de vraag hoe het met me gaat na dat nieuws. Het mooie is, dat ik niet verwacht had van hun steun te krijgen. Ik ben een heel nuchter type, en laat ook niet aan de buitenwereld zien dat mij zo'n nieuws raakt, dus is het des te fijn dat er mensen zijn die daar doorheen kunnen prikken op z'n tijd.
Ik denk dat het idd in veel gevallen er aan ligt dat mensen niet weten hoe ze moeten reageren.. Of dat ze er uberhaubt over moeten beginnen.. Ik heb een vriendin die ook moeite heeft met zwanger worden.. Ik begon er niet vaak over omdat ik niet wist of ze het er wel over wilde hebben.. Nu heb ik het gevraagd en weet ik dat ze dat nu juist WEL wil... *Knuffel* meis.. Tis niet niks allemaal!
Wat Lizzy1986 zegt herken ik wel. Ik heb ook een vriendin die in de MMM liep (verleden tijd, want nu wel zwanger) en het was mij vaak onduidelijk of ze er nu wel of niet over wilde praten. Eerst zei ze dat het iets tussen haar en haar vriend was, dus ben ik er tijden lang niet over begonnen. En toen ik zwanger was wist ik ook niet of ik bijvoorbeeld wel kon vragen of ze het moeilijk vond of niet. Later zei ze weer dat ik er wel naar mocht vragen en dat ze het wel aan zou geven als ze er even geen zin in had. Al met al vond ik het gewoon erg moeilijk. Ik was ook bang dat ik haar zou kwetsen of een rotbui zou bezorgen (zit je net lekker te kletsen, begint je vriendin weer over je vruchtbaarheidsprobleem: dat idee). Ik denk dat het er ook vanaf hangt of je omgeving wel of geen kinderen heeft. Ik denk namelijk dat mensen zonder kinderen, en zonder kinderwens op dit moment, zich er niets bij kunnen voorstellen en dus 'het probleem niet zo zien'.
Ik herken t niet, want er zijn uberhaupt maar weinig mensen die weten dat wij bezig zijn voor een 2e.. Maar een goede vriendin van mij is ook al bijna 3 jaar bezig met zwanger worden en het lukt maar niet. Ze loopt sinds kort bij een gyn. Elke keer als we elkaar zien vraag ik wel hoe het gaat, of ze nog bij de gyn is geweest en al meer weet. Dus we praten er wel over, ik vraag er wel na maar toch vindt ik dat ook wel een beetje moeilijk. Ik weet niet altijd goed wat te zeggen en wil er ook niet altijd over beginnen; misschien wil ze er juist wel even niet aan herrinerd worden.. Misschien kun je toch het beste er zelf eens over beginnen en dan langzaam duidelijk maken dat je er graag over wil praten en het fijn zou vinden als ze er naar vragen. 'T is heel vervelend voor jou nu maar misschien weten je vriendinnen ook niet goed wat te zeggen en te doen.