Mijn zwangerschapsperikelen in het kort: Juni 2013 zwanger bij 1e poging Mk bij 13.5 weken Mei 2014 weer zwanger Leeg vruchtzakje bij 8.5 weken 1dec14 positieve test: natuurlijk 1 brok onzekerheid 7wk zwanger: gedraaide eierstok door cyste, spoedoperatie, alles goed gekomen 13wk zwanger: combitest kans op Down 1:56 15 wk zwanger: Nipt test niet-afwijkend, opgelucht 20 wk echo: baby klein, afmeting+gewicht voor 18wk / placenta ziet er papperig (?) uit én ligt voor de uitgang. Vruchtwaterpunctie wordt aangehaald. 20w4d forse bloeding. 4 dagen opname in AMC (ben ik onder behandeling ivm SLE en antifosfolipidensyndroom) 22wk echo: doorbloeding navelstreng en bloedvaten hersenen lijken in orde. Geslachtsbepaling (wilden we eigenlijk niet weten) lijkt ook weer moeilijk, want als het een jongetje is lijkt er sprake te zijn van hypospadie (probleem met urinebuis), maar als het een meisje zou zijn zou er een groter probleem zijn (woorden van de gyn). De gyn zou contact opnemen met het lab om na te gaan of het geslacht bij de niptuitslagen staat. Geen woord meer over vwp. 23wk (groei)echo: baby is gegroeid in afmeting en gewicht, wel nog te klein, maar in een lijn. Dit kan aan de placenta liggen. Dat weet ik dondersgoed, want sinds de positieve test spuit ik hier verdorie heparine voor en slik ik sinds week 16 ascal. Veel méér kan ik er niet aan doen. Dan wordt er bij de baarmoeder ook nog een hematoom ontdekt die ook weer voor bloedingen in de baarmoeder kan zorgen. Maar voordat dit met ons besproken wordt verdwijnen 2 gyns en een echoscopist naar een kamertje voor overleg. Dan mogen we bij een andere gyn terecht. Het zit jullie allemaal niet mee.. Dan barst bij mij de bom. Verdorie, elke keer als ik in dat zkh komt worden er 3 nieuwe MOGELIJKE narigheden over mijn zs verteld. Er wordt alleen maar gepraat in worst case scenarios en eerlijk gezegd kan ik er gewoon niet veel meer bij hebben. Ze weten verdorie nog steeds niet het geslacht op basis van de nipt (arts neemt telefoon niet op), maar ze hebben het al over mogelijke genitale afwijkingen bij het kind. DOE EVEN NORMAAL!! Artsen schrikken toch van mijn reactie en willen nu weer de 20wk echo helemaal opnieuw doen en de placenta nog eens goed onder de loep nemen. Zogenaamd met de beste arts die je hiervoor in NL kan krijgen.Fyi, zij was er de 1e keer ook bij geroepen. Ondertussen ga ik helemaal onderdoor aan de stress van de zwangerschap. Serieus, ik heb geen privé zorgen, heb t meer dan naar mijn zin op mijn werk. Maar die zs nekt me gewoon, of nee, al die onderzoeken en meningen van artsen. En dan groeit mijn buik ook niet genoeg naar mijn smaak (alsof dat íets wil zeggen, maar ondertussen ga ik ook op elke slak zout leggen). Ik ben gewoon 3 dagen van slag (zeg maar depressief) na zon zkh bezoek. Ik durf geen binding te maken met de baby uit angst dat ik weer afscheid moet gaan nemen. Nu ben ik heel erg in dubio of ik nog wel naar dat onderzoek moet gaan volgende week: weer concluderen dat de baby te klein is, met een mogelijkheid dat het door de placenta komt (of niet, want 100% garanderen doen ze ook weer niet), de hematoom wordt nog maar eens bekeken. Dus worden we weer met een hele hoop onzekerheden naar huis gestuurd, waar ik steeds meer moeite heb om het allemaal positief te bekijken. Ik weet gewoon niet meer wat ik hier allemaal mee moet. (ok misschien was het misschien niet echt 'kort' )
Jezus wat vreselijk voor je. Wij zo soortgelijke zwangerschap gehad bij de laatste wat een mega onzekerheid en wat een stress wij moesten ook elke week naar het ziekenhuis word je echt niet vrolijk van.. Ondanks alles natuurlijk mega blij. Maar goed ik denk dat hebben wij ook gedaan dat je gewoon moet gaan en heel heel erg duidelijk moet zijn dat als ze hiermee doorgaan het zo ie zo niet goed komt. Het is tenslotte jou lichaam en jij bepaald al kunne hun nog zo veel zeggen. Vergeet dat niet. Vind het echt rot voor je zwanger zijn zou geweldig moeten zijn op een roze wolkje helaas loopt het niet altijd zo. Hoop dat alles toch nog goed komt. Heel veel succes en sterkte. Liefs.
Jee meis, wat klinkt het heftig allemaal! Ik heb echt totaal geen ervaring met wat dan ook over wat je schrijft, maar wil je wel heel veel succes en sterkte wensen. Kop op, je hebt een prachtig kindje in je buik en over een aantal maanden weet je waarvoor je dit doorstaan hebt. Het komt vast goed! Dikke knuffel
Het zit je idd niet mee meis. Kan me voorstellen dat je zwangerschap je voor je gevoel nekt. Ik zou je graag aan willen raden om eens te denken over een second opinion in een ander academisch ziekenhuis (Leiden bijv)... Bij onze jongste hebben wij dit ook gedaan, en werd er gekeken door 2 professoren. Ik ben blij dat wij toen deze keuze gemaakt hebben.
Ik snap dat dit allemaal vreselijk veel onzekerheden met zich meebrengt maar wat moeten de artsen dan? Als ze iets afwijkends zien moeten ze dat melden.. Ik denk ook dat het een goed idee is om een second opinion te vragen in een ander zkh. Je vertrouwen in deze artsen is duidelijk weg en ik denk dat een schone lei een hoop kan schelen. Ik hoop voor je dat er niks ernstigs aan de hand is met je kleintje en dat eventueel een andere arts je onzekerheden weg kan nemen! Sterkte meis...
Ik zie niet (meer) de noodzaak van het vooraf af roepen van dingen die er mogelijk aan de hand zouden kunnen zijn. Het kindje is is kleiner dan gemiddeld, ja dat kan, hoe komen ze anders aan gemiddelden?? Maar om dan maar meteen over een vwp te beginnen. Op basis van 1 meting!! Lijkt mij dat je pas bij 2 of meer metingen, als er wel of geen lijn zichtbaar is, een dergelijke vervolgstap gaat bespreken. En dan onduidelijkheid over het geslacht, maar wel meteen over een serieuze genitale afwijking beginnen. Ik vind t gewoon allemaal voorbarig en ik vraag me serieus af wat ik met al die informatie moet. En of het in het belang van de zwangere en kind is om het maar te roepen. Want het enige wat je met die info kan is erover zorgen maken. En of het echt zo verplicht is om het te moeten zeggen, want ze zeggen t niet tegen iedereen, maar dit zou theoretisch gezien iedereen kunnen overkomen, als t geslacht even niet zichtbaar is op de echo. Ik ben zeker niet tegen een 2nd opinion, maar ik ben eerlijk gezegd informatie-moe. Ik word bijna onverschillig van alle info van wat er mogelijk zou kunnen gebeuren. Zelf heb ik nl het gevoel dat het wel los zal lopen, maar in de aanloop en aansluitend op een onderzoek zit ik er mentaal weer helemaal doorheen. Misschien ligt t aan mij hoor, neem ik de verhalen te serieus en is dat t hele probleem.
Jeetje wat ontzettend heftig allemaal zeg! Heb er gewoon geen woorden voor..... Zal voor je duimen dat alles toch nog mee gaat vallen! Heel veel sterkte en succes! Ps: ik zou zeker aangeven dat je er alleen maar neerslachtig en onzeker van wordt op deze manier.
Hier ook een niet bepaald zorgeloze zwangerschap achter de rug. Maar met een belangrijk verschil: namelijk dat onze hoofdbehandelaar altijd van het positieve uitging, ons daarin ook stimuleerde en ons geen onnodige stress bezorgde. Kortom, hij had zich perfect aangepast aan mij als persoon. Ik ben ook wel heel open geweest over mijn gevoelens en gedachten. Uiteindelijk ligt er nu een kerngezonde maar kleine (ook vanwege placentaprobleem) zoon in zijn bedje. Ik weet niet wat voor tips ik je kan geven. Je bent al voor jezelf opgekomen. Ik wil wel even zeggen dat ik het vreselijk voor je vind om op deze manier je zwangerschap te beleven. Mij hielp het om vertrouwen te houden in ons kleintje en om te genieten van de kleine momentjes. Maar ook hier was het genieten overwegend ver te zoeken. Ik heb wel veel baat gehad bij gesprekken met maatschappelijk werk tijdens mijn opnames.
@Light, ja maatschappelijk werk zat ik vanmiddag ook aan te denken. Waar ik ook een probleem mee heb/had is dat ik dus geen hoofdbehandelaar heb. Elke keer dat ik daar kom (en dat is ondertussen vaaaaaak) ontmoet ik weer een andere arts/specialist. Daar gaan ze vanaf nu rekening mee houden. Ik voel de baby nu ook eindelijk, dat scheelt zeker wel in positief blijven denken. Want ik heb nu sinds 24 maart non stop bloedverlies, daar word je soms ook zo moedeloos van.
O en trouwens, aan allemaal bedankt voor de reacties. Ik heb er om 1 of andere reden moeite mee om er in mijn omgeving over te praten (behalve met mijn vriend). Lucht toch een btje op.
Nou, ik kan me voorstellen dat je er stevig de balen van hebt en da's nog zacht uitgedrukt Ik hoop dat ze snel met de nipt uitslagen komen qua geslacht, maar dan nog, je weet nooit zeker wat er aan de hand is tot de bevalling. En het is heel wat om zolang in de zorgen te zitten en als de artsen dan ook steeds met worst case scenario's komen is het helemaal geen genieten van je zwangerschap Ik hoop dat het toch meevalt allemaal!
Pfoe, het zit je zeker niet mee! Wat een ongevoelige sufferds heb je ook rond lopen he. Terwijl het hun vak is! Heel veel sterkte meid, en een dikke knuffel voor jou! Ik hoop dat al je onzekerheden snel zullen wegvallen
Hi Pechvogel, Wat onwijs klote allemaal.. zo kun je je niet echt voorbereiden om het moederschap.. laatstaan "genieten" van het zwanger zijn. Wijzelf zitten ook in de medische molen, iedere week zitten we in het ziekenhuis.. Onze dochter is extreem prematuur geboren en om dit te voorkomen bij deze zwangerschap moet ik regelmatig alles laten meten en controleren. Krijg ook medicatie. Door al die controles kom je veel te weten over de "mankementjes" van je lijf... bij ieder gevoel van kramp oid zit in psychisch al te stuiteren. Omdat ze zo goed controleren heb ik ook allerlei testjes moeten doen want ze hadden ook weer wat opgemerkt wat uitgesloten moest worden. Volgende week mag ik een hele ochtend in het ziekenhuis bifaceren voor een diabetes test... ik heb nergens last van maargoed.. 2 wkn geleden was de meting van mn baarmoeder niet goed en moest ik een nachtje blijven. De nachtzusters hebben me enorm bang gemaakt over de gevolgen en de ingreep die hierbij hoort... verschrikkelijk bang was ik. Volgende dag.. meting weer goed.. waarschijnlijk verkeerd gemeten. Week later meting ook goed.. ga maar lekker ontspannen word er gezegd. Maartoch.. de dagen kruipen voorbij en je maakt je toch veel zorgen. Het vreet energie! Ik weet dat onze verhalen heel anders zijn maartoch kan ik me beetje indenken hoe je je moet voelen. Je mag balen absoluut! Goed ook dat je het hier van je af schrijft! Ik sta op overlevingsmodus, ik tel af naar de week dat onze ongeboren zoon levensvatbaat is en hoop zo dat daar meer weken aan vast zitten! Ik wens je veel geluk toe vanaf nu en hoop echt dat de wirwar van alle medische draaimolens nu even tot stilstand komen voor jullie. Veel liefs!
Vreselijk rot. Mijn tip: nog beter luisteren en zelf actief deelnemen in de gesprekken. Vraag bij alles na: weten jullie dit zeker of moeten jullie dit nog uitzoeken. Als ze zeker weten dat er iets aan de hand is met die geslachtsorganen is dat een ding. Als ze een educated guess doen: ook goed. Maar je moet weten wat ze wanneer waarom zeggen. Zodat jij eventueel ook kunt aangeven dat je geen rampscenario wilt horen voor de ramp zich aandient, omdat je het anders niet volhoudt. Het is natuurlijk wel een beetje struisvogelpolitiek, ik zou zelf zeggen dat het makkelijker leven is met kennis die je in staat stelt beslissingen te nemen dan jezelf achteraf af te vragen of er niet iets gedaan had kunnen worden. Maar als het jou rust brengt... jij bent de baas over je lijf en je kind. Je hebt de vrijheid om je aan dat hele circus te onttrekken En om de regie in handen te houden.
Thanks allemaal. Ik ga er zeker wat kritischer instaan. Ik ga de vragen opschrijven waar ik t antwoord op wil weten en verder hoef ik het allemaal even niet te horen. Op basis van de antwoorden van woensdag ga ik bepalen hoeveel (of hoe weinig) echo's ik daarna wil hebben.