Ik heb hier al vaker gepost over onze dochter van 15 maanden. Eerdere tips heb ik waar mogelijk toegepast maar het lijkt alleen maar erger te worden. En ik weet het eigenlijk niet meer. In haar leven heeft onze jongste nooit stelselmatig meer dan 1 of 2 nachten na elkaar doorgeslapen. Op een gegeven moment zaten er echter steeds vaker nachten tussen dat we er om het uur uit moesten. Uiteindelijk werden er in 9 weken tijd 3 oorontstekingen geconstateerd dus een dikke maand geleden zijn er buisjes geplaatst. De eerste nacht na de ingreep leek het gelijk iets gedaan te hebben want ze sliep klokje rond. Maar helaas; sindsdien gaat het weer van kwaad tot erger. Elke nacht er in ieder geval 1x uit voor een flesje (geen idee of ze wakker wordt van de honger maar we hebben gemerkt dat ze 9 van de 10 keer na een flesje gewoon weer gaat slapen dus dat doe je dan, alles voor een beetje slaap), waarvan ik denk: dat zou toch niet meer moeten? Ze eet als een bootwerker en krijgt nog een fles van 210 voordat ze gaat slapen. Op slechte nachten echter, zoals de laatste paar dagen is het meer: om het 1,5 uur eruit. Flesje helpt dan niet, (preventieve) zetpil helpt niet, ze brult het uit. Soms blijft ze brullen als je haar vasthoudt, meestal stopt ze gelijk. Maar tegelijkertijd merk je aan alles dat ze wil slapen (ze overstrekt, ze wriemelt in je armen, wisselt wild haar duimpjes af). In ons bed wil ze duidelijk niet; ze blijft maar smijten en gooien. We blijven altijd op haar kamertje, houden het donker en praten niet tegen haar. Maar in haar bedje laten resulteert alleen maar in brullen, dus dan haal ik er haar toch maar uit. Zo onderhand zijn we kapot. Onze oudste van 5 is ook elke nacht wakker door haar zusje en ook bij haar beginnen zich wallen af te tekenen. Zij is eigenlijk ook de voornaamste reden dat we de jongste nooit laten huilen; dan krijgt ook de oudste geen rust. Familie woont ver weg dus je doet ze ook niet zo makkelijk uit voor een nachtje uit logeren, bovendien vind ik het nogal wat om iemand je kind te overhandigen met de gedachte dat zij dus de hele nacht wakker zullen zijn vanwege hun logee. We proberen echt wel af te wisselen (man en ik) maar omdat ze zo hard brult is het meestal zo dat de een de fles maakt en de ander houdt haar alvast rustig. Daarbij: ik merk dat ik zo langzamerhand toch niet meer slaap, in zijn geheel niet: ook als ik haar niet hoor, hoor ik haar. Zeg maar. Laten huilen? Blijven troosten met fles/eruit halen/rondlopen? Toch terug naar de dokter (huisarts/KNO)? Accepteren? Ik weet t niet meer..
Huisarts om dingen uit te sluiten zou ik sowieso doen. Laten huilen is niet mijn manier. Hier heeft zoon tot ruim 2 jaar nog nachtvoedingen gehad. En nu nog wordt hij regelmatig snachts 1 of 2 keer wakker, hij heeft dan even een knuffel nodig en gaat weer verder slapen. Hij heeft me blijkbaar even nodig. Ik ben er niet alleen overdag voor hem, hoe graag ik ook door wil slapen.
Haar bedje naast dat van jullie? Dan is ze wel bij je, maar gaat niet spoken in je bed. Als ze duidelijk wel wil slapen maar het om de een of andere manier niet kan in haar eigen bed Is dit misschien wat.
Tja, als het even een knuffel geven is, vind ik het geen probleem maar ik kan haar gewoon niet stil krijgen..
Misschien juist wel tegen haar praten en knuffelen/vast houden? Ik snap de redenatie niet als je kind huilt dat je er wel bent maar hem/haar dan negeert? Dat is toch super rot als iemand dat doet? (ik bedoel het niet als kritiek hoor, ik snap het oprecht niet, ik vind het zelf heel vervelend als ik met iemand in 1 ruimte ben en ik wordt genegeerd). Mijn zoontje slaapt ook nog niet door (bijna 2 jaar). Wordt op goeie nachten 1x wakker en op slechte elk uur ook. We hebben bij hem fysieke dingen laten uitsluiten (meestal gaan we ff langs de huisarts voor orencheck, ondanks buisjes kan je nog wel oorontsteking hebben en dat doet toch ook gewoon zeer, buisjes verhelpen de druk, maar meer ook niet). Ik zet s nachts flesje al klaar, eentje met melk en eentje met water (het is elke nacht verschillend wat hij wilt) dat is sneller dan dat je het nog moet maken en op de nachten dat hij zo vaak komt, slaapt hij bij ons op de kamer (in een ledikantje meestal). Mijn zoontje heeft nog wel honger s nachts. Hij is denk ik vergeten de boeken te lezen die zeggen dat het niet meer hoort (nee ik bedoel, tsja.. mijn kind heeft honger/dorst, moet ik hem dan laten huilen omdat iemand heeft bedacht dat een kind geen honger/dorst meer mag hebben s nachts? Ik drink zelf s nachts vaak ook nog wel een halve liter, maar mijn kind mag het niet? Nee hoor. Gewoon geven!) En de nachten dat hij elk uur wakker wordt, meestal hou ik dan zijn handje vast en slapen we een soort van verder. Dat helpt wel. Hij in zijn ledikant naast mijn bed (ledikant is niet verlaagd, zo liggen we op dezelfde hoogte en hij kan er niet zelf uit (alleen op mijn matras).
oh wat een vriendin van me heeft geprobeerd is een peuterbed, haar kind voelde zich opgesloten in het ledikant. Misschien zoiets proberen? (of matrasje op de grond ofzo?)
Ik zou eerst alles uitsluiten, medisch gezien. Buisjes of niet, ze kan toch nog ergens last/pijn hebben. Mijn jongste is ook 15 maanden en ik herken die nachten wel. Hier heeft dat altijd met tanden te maken. Ook is 15 maanden een 'ideale leeftijd' qua verwerking en verlatingsangst. Ik zou, ook voor je oudste, haar bij jullie op de kamer zetten en dan zo mogelijk de deur dicht. Het is wel sneu dat zij ook slaaptekort komt nu. Ik herken het zeker, want heb nog twee meiden en dat is de voornaamste reden dat ik de jongste nooit een keer laat 'uithuilen'.
Ik moet er ook echt wel ff naar gaan liggen. Maar hij slaapt wel in eenpersoonsbed, dus is makkelijker. Met 15 maand kon ik dat ook nog niet. Moest ik ook echt voeden. Geen borst betekende drama.
Tja, ik baseer me dan weer op de mensen die zeggen: maak het vooral niet gezellig, geef niet altijd een fles, want dan wen je ze aan het contact/voeding. Ik weet het ook niet. Je doet maar wat Ik weet wel dat manlief en ik het op deze manier niet meer volhouden. Dus er moet hoe dan ook iets op verzonnen worden. De sfeer in huis gaat er niet bepaald op vooruit en onze oudste lijdt er nu dus ook onder. En elk uur wakker? Dat is toch niet gewoon? Dan moet er toch gewoon een duidelijke reden zijn? Verlatingsangst oid heb ik verder nooit bespeurd bij haar, niet overdag maar ook niet bij het afscheid nemen om te gaan slapen 's avonds.
Pff, moeilijk he. De jongste slaapt op zolder, de oudste naast onze slaapkamer. Dus als we de jongste bij ons leggen, wordt het wellicht nog erger voor de oudste..
Maar in ons geval zou dat dan betekenen dat ik de hele nacht flesjes zit te geven..dan kan toch niet nodig zijn?
Het kan zich ook s nachts uiten he, zulke dingen. 15 maanden is een hele heftige tijd, vol met frustratie, ze wil van alles, kan het nog niet, ze denkt van alles , maar kan het nog niet uiten. Ik zag aan mijn zoontje dat hij soms echt in paniek raakte als ik hem niet begreep, zeker s nachts. Ik kon dan rustig mee huilen hoor en dat vertelde ik hem gewoon 1000x dat ik het zo rot vond dat ik hem niet begreep, dan knuffelen we , lopen we rondjes, gaan even naar beneden, even uit de situatie, drinken we wat, ik ben zelfs regelmatig met hem in de doek even buiten gaan lopen.. en dan proberen weer opnieuw te vinden wat hij bedoelde. En nu kan hij zich steeds meer uiten en dat helpt, ook voor de nachten. die zijn rustiger. Hij wordt nu vaak wakker en roept wat hij wilt (mama drinken!) hoor ik dan over de babyfoon, of mama au! mama boem! of mama nijn , dan is hij zijn konijn kwijt.. En hij is dan soms nog wel vaak wakker, maar in ieder geval met minder gehuil. Probeer, evt. met je man eens terug te gaan naar je eigen oergevoel , even alle adviezen negeren, alle regeltjes/boekjes die mensen hebben en wat is je eerste reactie als ze huilt? Voer dat uit. je moedergevoel zal vaak gewoon goed zitten. Maar dat is ook heel lastig als je kapot moe bent. En is het een optie om je oudste op zolder te leggen? en de jongste naast jullie? Dan heb je die stress wat minder dat je oudste wakker wordt? En evt de nachten verdelen 1 van jullie bij de jongste op de kamer er naast op een stretcher, zodat de ander kan slapen (evt met oordoppen) en dan de nachten afwisselen. Het is hoe dan ook heel zwaar en de gouden tip heb ik niet.
En flesjes water? Mijn zoontje drinkt soms gewoon een halve liter water, verdeelt over 5 of 7 flesjes. Vaak is dat bij ons een teken trouwens dat hij wat warm heeft.
In het geval van flesjes is het een stuk lastiger idd. Het is in ieder normaal gedrag voor zo’n jong kind, het is alleen heel zwaar. Nodig, tja, blijkbaar is het nodig, anders had je het zonder ook gered. Sterk verdunde flesjes met de kleinste speen een idee? Of een flesje water in bed zodat ze hem zelf kan pakken als ze wakker wordt?
- Valt ze in slaap in haar bedje? Zo niet dan weet ze misschien niet goed waar ze is als ze een beetje wakker wordt en dat kan zorgen voor paniek. - Flesje water in haar bed is ook een goed idee. - Een knuffeltje kan ook helpen - Bij je in bed nemen en een tijdje samen slapen. Misschien heeft ze verlatingsangst en behoefte aan nabijheid. Klinkt voor mij alsof ze heel druk bezig is in haar hoofdje en vooral snachts dingen verwerkt. Daar kan ze van gaan dromen en misschien schrikt ze daarvan. Ze loopt nog niet zeg je. Misschien is ze daar (ook) druk mee bezig. En sowieso zou ik weer naar de huisarts gaan om pijn uit te sluiten. Zo te lezen is ze een kno klantje.
Misschien de kinderen bij elkaar leggen? Mijn middelste sliep veel beter toen ze bij de oudste op de kamer kwam. En anders de oudste op zolder?