Scheiding van mijn ouders op 14-jarige leeftijd. Mijn veilige thuis was weg,mijn ouders gingen er ook helemaal niet goed mee om,mijn vader ging er vandoor met een vriendin van de familie.Ik heb nooit meer een echte thuis gehad,mijn basis en veiligheid was weg,ik blijf er met vlagen nog last van houden.(in de zin dat het me nog steeds pijn doed).
De nasleep nadat onze meid geboren is, een hersenbloeding kreeg en zeer kritiek lag. Het heeft mij een ander mens gemaakt.
Mijn ongeluk van oktober 2011 Ik ben niet meer de vrouw die ik was voor het ongeluk ben bijna 25 maar voel me soms 70, kan weinig meer hebben, kan me niet goed concentreren, loop bij een revalidatietraject, ben altijd moe, altijd pijn en momenteel weer maar 50% aan het werk door de klachten.. Als ik dat ongeluk niet had gehad had mijn leven er heel anders uitgezien denk ik..
De mmm om een kindje te krijgen ik vond het zooo zwaar maar het is het zo waard geweest. En natuurlijk het krijgen van ons dochtertje.
Zwanger zijn en moeder worden. Zwanger worden is hier meestal niet een groot probleem, maar zwanger blijven is wat moeilijker helaas. Tijdens de zwangerschap van mijn zoon ben ik erg ziek geweest, zoon veel te vroeg en te klein geboren, 6 weken ziekenhuis elke dag 5x naar toe, genezen van de keizersnede en de hele nasleep van het ziek zijn. Erg pittig en ik merk ook dat ik nog steeds mezelf niet helemaal ben. Erg veel en vaak moe, kan soms weinig hebben, kort lontje af en toe omdat ik niet tevreden ben met mezelf. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik heb gefaald en dat is ene erg naar en vervelend gevoel. Mijn vriend zegt dat ik het allemaal erg goed doe en geeft me heel veel complimenten. Maar toch is er een vervelend gevoel dat aan mij knaagt. Dus tja, het zwanger zijn op deze manier, heeft mij veranderd... Zowel positief als negatief trouwens hoor! Het heeft ook heel erg veel goeds meegebracht, hoe pittig het ook is geweest.
Het overlijden van mijn vader toen ik middenin de pubertijd zat. Ben altijd een papa's kindje geweest en ineens was dat weg en kon ik voor mijn gevoel nergens meer heen met mijn dingen. En de geboorte van onze dochter!
Er zijn meerdere dingen die mij steeds weer veranderen. Het krijgen van ons eerste kindje nog het meest.
paar gebeurtenissen.....op mn 17e tot mn 20e een vriend gehad met psychoses dit heeft veel impact gehad, zat regelmatig gedwongen opgenomen en deed rare dingen.....daarna 3 jaar lang geestelijk en mishandeld worden van mijn 21e tot 24e door een andere ex....verkracht, geslagen, gestompt, over de grond gesleurd, mes op m'n keel zulke erge dingen zijn er gebeurd. Ik was compleet mezelf kwijt en mijn waardigheid. Toen nog een ex die al een vriendin die notabene ook nog zwanger bleek te zijn achter de hand nad...Mijn huidige man die ik vlak daarna heb leren kennen, heeft echt moeite voor me moeten doen.....helaas kreeg hij 4 jaar terug een herseninfarct en is ons leven compleet veranderd, zie het af en toe somber in....snak zo naar wat rust in mijn leven, maar ja ze zeggen je krijgt in je leven wat je aankunt....wil hem nooit kwijt we hebben samen een zoontje, maar echt een normale relatie heb ik nooit echt gehad waar rust en stabiliteit in zat.
Hellp syndroom bij de jongste, uiteindelijk een infarct(je) gekregen en daardoor nu clusterhoofdpijn.
Ik ben door het plotselinge overlijden van mijn moeder en alle gevolgen, die dat had voor mijn familie, wat harder voor mezelf en de mensen om mij heen geworden. Daarna heb ik drie ellendige jaren in de mmm gehad en uiteindelijk weer geluk in mijn leven gekregen door mijn bruiloft en de komst van mijn prachtige dochter. Ik denk dat niet je ervaringen je maken tot wie je bent maar de manier hoe je met die ervaringen omgaat.
De grote verandering in mijn leven is toch wel heel voorspelbaar. Maar het is toch de geboorte van mijn zoon die mijn leven op zijn kop heeft gezet. In positieve zin en negatieve zin. Het heeft mij bewuster gemaakt van mijn eigen kwetsbaarheid.
Overspannen doordat ik na mijn opleiding geen werk kon vinden, in de bijstand zat en als een soort crimineel werd behandeld door medewerkers van gemeente en arbeidsburo. Vooral mijn contactpersoon bij arbeidsburo kon ik wel schieten, wat een klote wijf!(sorry). Uiteindelijk heb ik op eigen kracht elke keer werk gevonden, had dat arbeidsburo helemaal niet nodig, maarja, dat ben je verplicht als je een uitkering krijgt. Op den duur had ik een baan in de productie van 40u. Verdiende goed, maar was zo geestdodend, dat ik dáár weer overspannen van raakte. Ik kreeg zelfs hyperventilatie aanvallen. Ik heb van mijn overspannenheid geleerd dat ik meer naar mijn lichaam moet luisteren, ik ken mijn grens nu erg goed, als het me teveel wordt moet ik aan de rem trekken en komt het meestal binnen 24u wel weer goed. Ook mijn 1e zwangerschap op dit moment geeft weer een heel nieuwe dimensie aan mijn leven. Ik leer mezelf nog beter kennen. Heb wat meer zelfvertrouwen omdat ik weet dat ik straks een voorbeeld moet zijn voor mijn kindje. Je wordt ook wat volwassener vind ik en heel veel dingen waar ik me druk om maakte zullen mij nu een worst wezen.
Mijn leven is veranderd door het krijgen van een relatie met mijn, inmiddels, man en kort daarna het overlijden van mijn vader en een aantal jaren daarna de inbraak in ons huis. Binnen 3 dagen heb ik een belangrijke man in mijn leven erbij gekregen en moest ik een andere belangrijke man in mijn leven afstaan. Mijn vader overleed plotseling, hoewel we wisten van zijn hartklachten. Hij had zijn pilletjes af kunnen bouwen en zelfs mogen stoppen. Ik was toen 17, helemaal verliefd op die lieve, leuke, mooie jongen die zo ook over mij dacht (WAUW!), zat een maand voor mijn eindexamens en moest allerlei tegenstrijdige emoties verwerken. Uiteindelijk heb ik heel veel aan manlief te danken en zijn we hierdoor enorm snel naar elkaar toe gegroeid. Ook ben ik door die hele situatie ontzettend zorgzaam voor mijn familie en zelfs voor mijn schoonfamilie geworden: Kom je aan een van hen, dan kan je jezelf maar beter opmaken voor grote problemen met mij!!! Ook met mijn moeder en zusje ben ik een stuk hechter geworden, we delen alles (nou ja, tot op zekere hoogte...) en zijn over bepaalde dingen heel erg nuchter geworden: Dingen gebeuren met een reden, of dat nu het lot is of dat God daarin mee speelt, dat mag je zelf weten, maar veranderen doe je er niks meer aan! Iets langer dan 1 jaar geleden is er bij ons ingebroken. We hebben de daders op heterdaad betrapt, manlief heeft zelfs nog met een van hen gevochten in de achtertuin en ik ben er met de auto, we kwamen thuis van een avondje weg, dus die had ik voor de zekerheid draaiende gehouden , nog achteraan gereden. Dat heeft ons gevoel van veiligheid een heel eind naar beneden gebracht. We zijn dingen anders gaan doen, zijn heel erg blij dat we een half jaar daarna konden verhuizen en hebben meer dan een jaar lang moeten wachten tot de, mede door onze hulp, opgepakte dader zijn vonnis heeft mogen horen. We zijn zelfs naar de rechtzaak geweest, deels om het voor onszelf af te kunnen sluiten (zo voelt het wel) en om de dader te laten zien dat ons niks te verwijten valt en wij niet meer bang zijn voor hem! Pfff, wat een verhaal. Sorry voor de lengte ervan!
Door de breuk met mijn ex. Hij heeft me voor altijd veranderd. En natuurlijk de geboorte van mijn zoontje. Door hem ben ik nu veel volwassener en heb ik meer rust gevonden in mezelf.
Het pesten wat mij van de basisschool tot einde middelbare school heeft achter volgt heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Het heeft mij tot wanhoop gedreven laten denken aan oplossingen/verlossingen waar je (op zo'n leeftijd) niet aan hoort te denken. Maar ik ben er sterk uitgekomen! En ook al zal het mij mijn leven lang boven achtervolgen ik kan het aan en zal het nooit meer toe laten dat anderen mij zo'n pijn kunnen doen. Mijn leven is nu goed en de geboorte van onze kanjer heeft het nog zoveel beter en mooier gemaakt dan ik ooit had durven dromen!
Dingen die ik op me 15e heb meegemaakt, zoals een mk, aanrading, misbruik door jongens, enz hebben mij helaas zo gemaakt zoals ik nu ben. Onzeker, afstandelijk, hard voor anderen en mezelf, angstig enz.....En het pesten van groep 1 tot de 3e klas van de hoge school!!
Het krijgen van mijn huidige vriend en na mijn studie meteen gaan samenwonen. Superleuk, maar ik werd ineens wel heel volwassen.