Hee meiden, ik zit met een probleem en ik zou graag via deze weg tips krijgen om ermee om te gaan. Ik ben inmiddels 4 jaar samen met mijn man waarvan bijna 1 jaar getrouwd. In november ben ik bevallen van een zoontje met een hartafwijking, na 5 maanden in stress en angst geleefd te hebben is de rust wedergekeerd, ons zoontje is geopereerd en zijn toekomst ziet er rooskleurig uit. Mijn man heeft uit zijn vorige relatie een zoontje van 5 jaar. Toen ik mijn man leerde kennen waren er al een hoop problemen omtrent de omgangsregeling en dat is eigenlijk alleen maar erger geworden. Na 1,5 jaar dan weer wel en dan weer geen contact te hebben gehad, rechtzaken, ruzie over en weer en zinloos gevecht heeft mijn man de strijdbijl begraven en is er geen contact meer geweest met zijn ex en zijn zoontje. Een hele tijd daarna ik denk een dik jaar heeft zijn ex weer contact opgenomen met ons omdat ze het toch wel heel belangrijk vond dat hun zoon zijn vader zou leren kennen ( haar vriend zat toen vast dus dat is de reden dat er weer contact moest komen ) Wij zijn hier direct op in gegaan natuurlijk want we waren dolblij dat er weer hoop was op contact. Na 2 afspraakjes te hebben gehad heeft ex besloten om een verhaaltje op te hangen dat de zorginstelling waar ze hun zoon had aangemeld wegens ernstige gedragsproblemen, het niet eens zou zijn met omgang met vader. Dit zou te heftig zijn voor een 5 jarig jongetje die al zo veel had meegemaakt. We wisten gelijk dat dit klare onzin was en hebben dan ook besloten om er verder niet meer op in te gaan, de zoveelste poging om ons leven zuur te maken over de rug van hun zoontje. Ik begrijp dit overigens echt niet maargoed. Nu het 'probleem' Er is eigenlijk nooit fatsoenlijk contact geweest tussen vader en zoon, en dus ook niet tussen mij en zoon. Een paar weken geleden kregen wij een telefoontje van bureau jeugdzorg met de vraag of het kind bij ons kan komen wonen omdat moeders is opgenomen in een psychische instelling en het kind niet meer aankan wegens zijn opstandige gedrag. We wisten niet wat ons overkwam en in eerste instantie wilden we dit allebei doen, maar met de hartoperatie van onze zoon in het verschiet konden we dit niet aan. We hebben dan ook te kennen gegeven heel graag een omgangsregeling te willen zodat er een band opgebouwd kan worden zodat hij in de nabije toekomst naar ons kan komen. Het klinkt misschien onwijs egoïstisch van mij als aankomend stiefmoeder maar ik weet me geen raad meer. Ik ben heel bang dat ik dit allemaal niet aan kan. Het kind heeft zeer ernstige gedragsproblemen en als ik de rapporten lees van de zorginstellingen waar hij in behandeling is (geweest) maak ik me daar heel druk om. Mijn man werkt 2 dagen in de week en loopt 4 dagen in de week stage. Hij is van maandag t/m zaterdag weg tot 6 uur weg en op vrijdag zelfs tot half 10 's avonds. De grootste zorgtaak komt dus voor mijn rekening en als ik heel eerlijk ben zie ik dat absoluut niet zitten. Van de andere kant wil ik het kind een thuis geven want hij wil zo graag bij ons wonen. Hij heeft behoefte aan regelmaat en structuur en hij heeft een consequente verzorger nodig. Ik wil deze taak wel op mij nemen maar iets in mij zegt doe dit niet. Ik ben bang dat mijn huwelijk op deze manier kapot gaat, en dat wil ik natuurlijk niet. Anderzijds vind ik het ook belangrijk dat het kind een fijn leven krijgt, en niet telkens heen en weer geslingerd word en overal gedumpt omdat niemand de zorg voor hem op zich wil nemen. Op dit moment woont hij bij zijn oom en tante ( van moeders kant ) dit gaat eigenlijk goed, we hebben fijn contact met ook de tante en oom en de regeling verloopt tot nu toe prima. ( sinds 4 weken contact ). We willen over 2 weken beginnen met weekend slapen dan zal hij elke zaterdagavond tot zondagavond bij ons komen logeren. Zijn er meer meiden die in een vergelijkbare situatie zitten of hebben gezeten en tips hebben?
Niet precies hetzelfde, maar wel een moeilijke situatie met het zoontje van mijn man (niet zijn biologische kindje). Hij heeft zijn toenmalige vriendin leren kennen toen ze zwanger was. Besloten om het kind te laten komen en hij heeft het erkend. Zijn vriendin kreeg toen diverse psychoses en is uiteindelijk opgenomen in een zorginstelling. Zoontje bleek naarmate hij ouder werd, ook ernstig geestelijk beperkt te zijn en woont nu ook in een gezinsvervangend tehuis. Kindje weet overigens niet dat mijn man niet zijn echte papa is, en dat gaan we hem ook nooit vertellen, dat begrijpt hij niet (niveau is van een 5 jarige, hij is nu 13).... We hebben de afgelopen jaren enorm gevochten voor onze eigen relatie, voor de ex van mijn man, want daar hebben we nog contact mee en wij hebben uiteindelijk samen ervoor gezorgd dat zij nu zit waar ze zit (komt niet uit Ned. heeft uiteindelijk 2 jr moeten wachten op een paspoort) en dat de zorg voor het kindje goed is. Heel veel verwijten hebben we gehad. Ik heb vanaf moment 1 gezegd zijn zoontje NIET in huis te willen hebben. De precieze reden ga ik hier niet noemen, maar daar werd fel op gereageerd. Nu nog steeds nu we zelf een kindje hebben. Maar het zou betekenen dat één van ons zou moeten stoppen met werken, bovendien hebben we zelf van alles voor onze kiezen gehad. We halen zijn zoontje 1x per maand op (rijden we 400 km) op zaterdag en brengen hem op zondag weer naar huis. Deze weekenden vind ik zwaar en intensief, mede door de handicap. Maar ook omdat het toch een vreemde situatie is. Ik heb in het begin de afstand tussen ons wat groter gehouden, omdat zijn mama toen nog in beeld was. Naarmate de jaren verder zijn gevorderd, is die band er gewoon niet tussen ons. Ik vind het een hartstikke lief manneke, maar ik voel geen liefde voor hem. Dit klinkt heel hard, maar dat heeft met meerdere dingen te maken... Gelukkig krijgen we de laatste tijd ook steeds meer respect voor de situatie van mensen.... Het is niet niks wat jullie nu gevraagd wordt! Ik vind het knap dat jullie wel overwegen om hem uiteindelijk in huis te nemen. Zorg dat alles goed gerregeld is en dat jullie je er beide prettig bij voelen! En blijf praten!!! Heel veel sterkte!!
jeetje wat een verhaal heppiedepeppie. heel knap van jullie dat jullie dit doen, en wat heftig hoe dat is verlopen met zijn ex.. heb respect voor jullie dat jullie hier zo goed mee omgaan. het is niet niks! Ik heb in eerste instantie ook gezegd het niet te willen, maar ben daarop teruggekomen en nu twijfel ik weer heel erg Ben bang om veroordeeld te worden en natuurlijk speelt er ook een groot schuldgevoel mee naar mijn man toe en zijn kindje. De tijd zal het leren, ik weet t ook ff niet meer. Heb he gevoel dat ik de enige ben die zich opoffert hier terwijl het niet eens mijn kind is. denk dat ik maar eens een goed gesprek met jeugdzorg moet gaan hebben... ik wens jou en je man heel veel sterkte voor de toekomst, heel knap!
Kun jij er met je man wel goed over praten? En hoe staat hij er tegenover? Het zal ook wennen zijn voor je stiefzoontje dat er nog een kindje in huis is. En voor jullie kleine vent natuurlijk ook! Zeker met jeugdzorg in gesprek gaan en de lijntjes kort houden. Wij moeten hier overal achteraan bellen. Zien de voogd van D. bijna nooit, alleen als wij daar zelf om vragen.... Er gaat veel mis in jeugdzorgland vinden wij, en wij lopen ook tegen heel veel dingen aan. Succes en mocht je je verhaal kwijt willen, dan pb me maar!
Ik begrijp het wel, het is ook niet niets.. Tsja is een moeilijke situatie. Maar het contact is er eerder ook niet geweest, vind ik al een ander verhaal dan wanneer kind altijd al in zijn leven is geweest en jij hem ook zo met kind hebt leren kennen. Jouw eigen gezinnetje is nu heel belangrijp. Voor het andere kind natuurlijk ook, dat maakt het moelijk. Maar persoonlijk zou ik eerder voor mij eigen gezin gaan, juist wanneer er nog zoveel andere problemen bij komen kijken. Een omgangsregeling is een goed begin, vanuit daar kan je de situatie later nog eens beoordelen. Ik zou sowieso niet halsoverkop besluiten een kind (dat je niet of nauwelijks kent) zomaar in huis nemen. Misschien egoistisch, maar ook realistisch!
Heel eerlijk: ik zou het wel raar vinden als kind niet terecht kan bij zijn eigen vader, ondanks het verleden van hun kind-ouder-relatie. Ik begrijp wel dat dat wellicht niet per direct mogelijk is, hij heeft gelukkig opvang bij oom en tante die hem niet vreemd zijn (denk ik). Maar mijn gevoel zegt dus: hij kan eindelijk bij zijn papa zijn, werk daar naartoe. Dat jochie zal zich vast afvragen waarom hij niet bij papa kan wonen. En dat jij de volledige zorg op je moet nemen...daar kun je afspraken over maken denk ik? Een 5-jarige gaat naar school en is niet heel de dag bij je, toch? En ik ken jullie situatie verder niet maar de papa kan misschien wat tijd maken voor zijn zoontje door minder te werken? Lijkt mij dat hij toch wel veel zelf moet doen, vooral ook om een band op te bouwen met zijn zoon en ook om jou te ontlasten gezien jullie zorgen om jullie kleine. Veel succes en sterkte gewenst met alles.
Nu is het nog niet te laat voor hem, hij heeft al geen moeder die voor hem kan zorgen. Hij heeft zijn papa nodig. Hij heeft een fijne thuis nodig, hij heeft helaas niet v4oor dit leven gekozen en hij is nog zo jong hij zou een onbezorgd leventje moeten hebben. Mensen om hem heen die zijn gebreken voor lief nemen en hem liefde geven Voor hem is het wel te laat Uit de bak, aan de bak: zo 15 apr 2012, 16:05 - Uitzending Gemist
Dacht ook meteen aan dit programma @TS: wat zitten jullie in een lastige situatie zeg,jeetje! Ik kan me je gevoel heel erg goed voorstellen. Veel sterkte met alles
Ik begrijp je situatie hoor en ik betwijfel of ik t aan zou kunnen, maar weet je, misschien is het wel een superlief kind, als hij genoeg aandacht, liefde en structuur krijgt van zijn eigen vader....
Ik begrijp op zich wat je zegt en als ik het vanuit mezelf zou bekijken zou ik er misschien ook zo over denken, weet ik eigenlijk niet, zit natuurlijk niet in de situatie. Maar feit blijft wel dat het niet EEN kind is, maar ZIJN kind, dat is de realiteit. Zijn vader heeft dan wel een nieuw gezin maar ook dan vind ik dat een ouder er voor de kinderen moet zijn uit zijn vorige relaties, ongeacht wat. Ik snap de twijfels van TS heel goed, het is niet niets om voor een kind te zorgen die zulke problemen heeft, lijkt me heel zwaar. Maar ook voor het kind vind ik het heel zielig, vooral in het geval dat hij misschien wel met open armen ontvangen zou worden als ie die problemen niet gehad zou hebben. Hele lastige situatie dit.
Zelf geen ervaring mee maar ik wil je dit mee geven. Je kunt dit op DIT moment simpel weg niet beslissen. Een kind wat je niet of nauwelijks gezien hebt. Waar je allerlei verhalen over dat jochie in die rapporten gelezen hebt en waarmee je simpel weg totaal nog geen echte (of hechte) band mee hebt. Daar van kan je niet inschatten wat het met je gezin doet. Of je het aan kan. Of het goed zal gaan uiteindelijk. Dus ik zou als ik in jullie situatie was eerst een hele tijd een omgangs regeling hebben en elkaar leren kennen. Is ook beter voor het jochie want die kent van zijn kant jullie ook niet of nauwelijks! En dan; Staar je niet blind op die rapporten! Zwart op wit klinkt het altijd veel dramatischer als het waarschijnlijk is. En de rapporten gaan over een jochie wat waarschijnlijk niet de juiste zorg en regelmaat gekregen heeft ivm de toestand waarin zijn moeder nu verkeerd (dat is een inschatting maar ik denk dat je hier wel rekening mee moet houden) Hoe meer regelmaat en vastheid dit soort kinderen krijgen hoe begrijpelijker de wereld om hen heen wordt en hoe rustiger ze zelf worden. Als hij nu goed zit bij oom en tante en jullie rustig een relatie op kunnen bouwen dan kunnen jullie later als in jullie gezin de rust ook weer is weder gekeerd. En jullie het ventje kennen en hij jullie, veel beter naar de situatie kijken en een veel betere inschatting maken of dit haalbaar is. Sowieso denk ik dat als je zo'n knul zijn wereldje nu weer over hoop haalt dat het er niet beter op zal worden. Sterkte! (mijn oudste heeft PDD-nos, niet het zelfde als wat je man zijn kind heeft maar wel verwant aan elkaar)
dankjewel voor jullie reacties. jullie hebben allemaal gelijk, en dat maakt het juist ook zo verdomd moeilijk.. als iemand mij zou zeggen dat hij zijn kind niet in huis zou nemen zou ik ook denken WAT?!! en nu zit ik zelf in deze situatie en kan ik me daar wel wat bij voorstellen. het kind is ook lief, daar zeg ik niks over, en dat er een band moet groeien is ook begrijpelijk, maar hij is ook agressief, heeft een hechtingsstoornis met alle problemen die daarbij komen kijken, en juiy dat ook nog eens maakt het heel lastig. ik zoek gewoon een manier om hier mee om te gaan, ik wil wel heel graag alles perfect doen, doen wat ik moet doen in de ogen van andere mensen, maar dat is wat makkelijk gezegd.
Wat jullie ook zullen beslissen, maakt niet uit wat..de ene helft zal achter jullie staan en de andere helft niet. Op de eoa kan je(niet jij, maar in het algemeen) het toch nooit goed doen. Mijn tip is om te doen wat jullie denken dat goed is. Andere mensen zitten niet in jullie situatie en hebben dus makkelijk praten/oordelen.
Heel veel sterkte met deze moeilijke situatie. Mijn schoonmoeder heeft iets vergelijkbaars meegemaakt. Mijn schoonvader is eerder getrouwd geweest en zijn ex heeft op een gegeven moment hun dochter bij haar vader afgeleverd. Zat mijn schoonmoeder in ene met een vreemd kind in huis. Die ex was ook niet helemaal goed. Mijn schoonmoeder heeft vervolgens jarenlang voor het meisje gezorgd, totdat de moeder haar dochter weer kwam opeisen en meenam. Kind is nog een paar keer over en weer gegaan, heel drama is dat geweest. Het meisje heeft wel een tik meegekregen en is inmiddels om psychische redenen afgekeurd. Naar aanleiding van dit verhaal heb ik mijn vriend gevraagd wat zijn moeder volgens hem beter had kunnen doen en zijn antwoord was heel helder, hij wist het niet. Ik denk dat je niet beter dan je best kunt doen en dat is wat je op dit moment het beste lijkt. Achteraf kan je altijd denken dat het beter had gekund, maar achteraf is altijd makkelijk praten.
Je moet niet doen wat goed is voor anderen je moet doen wat goed is voor jullie (inclusief dat jongetje) Anderen hebben makkelijk lullen zolang ze aan de zijlijn commentaar kunnen geven. Als ze er zelf midden in staan piepen ze ook wel anders. Het zal echt niet makkelijk zijn! Maar als je voor hem kiest zorg dan wel dat je er helemaal achter staat want half om half werkt niet en daar heeft niemand wat aan. En NIEMAND is perfect. Geen situatie te vinden die 100% perfect zal zijn. En je zal het nooit perfect doen. Dus dat kan je meteen weer opgeven. Kies je niet voor hem zorg dan ook dat je 100% achter staat want ook daar over twijfelen zal niemand wat aan hebben. Ik ben blij dat ik de keuze niet hoef te maken. Zeg ik eerlijk. Want ik zou ook echt niet weten wat te doen. En ik wens je alle wijsheid en sterkte die nodig zijn.
Hey frummeltje, Ik denk dat jullie de zaken op deze manier heel goed aanpakken! Leer hem eerst maar eens goed kennen en bouw alles rustig op. Hechtingsproblematiek en gedragsstoornissen zijn enorm heftig om mee om te gaan en al helemaal als het 24 uur per dag 7 dagen per week is. Uiteindelijk zou ik er naar toe werken zodat hij bij jullie kan wonen. Maar misschien blijkt dat het helemaal niet haalbaar is, of misschien gedeeltelijk en de rest bij zijn oom en tante.. Dat zijn allemaal dingen voor de langere termijn. Het jongetje heeft er namelijk niets aan als hij fulltime bij jullie komt wonen terwijl de situatie misschien helemaal niet werkbaa is. Het kan dan een negatieve ervaring voor hem en jullie worden en dat kan de problemen bij hem alleen kaar groter maken. Ik denk dat je het zeker kan, stiefmoeder zijn. Alleen ik denk dat jullie eerst moeten beginnen met hem leren kennen en het rustig opbouwen en er ingroeien en ik denkdat jullie dat aan het doen zijn. Mocht hij bij jullie komen wonen dan zal dat misschien betekenen dat jou man vaker thuis moet zijn en misschien consessies moet doen ten aanzien van bijvoorbeeld zijn stage? Zodat jij niet alles alleen draagt 6 dagen per week. In elk geval heel veel succes, ik del dat jullie het echt goed doen!! Groetjes Chocotof Ps ik heb heel veel ideeen verder, als je geinteresseerd bent mag je me pb en.. wil je net bij voorbaat al 'vermoeien', of teveel op de zaken vooruit lopen.
Ik bn het met wardi eens Het zou raar zijn als papa niet de zorg voor zijn kind op zich neemt Daarbij heeft hij nu al geen moeder die voor hem Kan zorgen En hem waarschijnlijk ook geen stabiliteit kon bieden Misschien komt daar zijn gedrag ook wel vandaan ! Als hij in een stabiele wereld komt waar papa en stief mama geen onderscheidt maken tussen 2 kindjes en hij merkt dat hij bij jullie meer dan welkom is ... Veranderd zijn gedrag misschien ook wel Daabij is 5 en gaat dus waarschijnlijk elke dag wel een paar uurtjes naar school
Je zegt zelf al wat hij nodig heeft. Jullie als ( neem ik aan ) stabiele ouders kunnen hem dit geven. Misschien verdwijnen zijn gedragsproblemen wel heel veel als hij in een stabiele en liefdevolle omgeving zit. Sorry maar ik zou hier niet eens over hoeven na denken. Hoe kan je als vader en (stief) moeder nou nee zeggen als er gevraagd wordt of je je eigen zoon in huis zou willen.
Ik denk eerlijk gezegd dat je geen keuze hebt. Je bent getrouwd met een man die al een kind heeft. Dat betekent dat je ook met zijn kind getrouwd bent! Hij is de vader, dus hij moet voor het kind zorgen. Of jullie dat nou leuk vinden of niet, die arme jongen kan niets aan deze situatie doen en heeft heel hard een stabiel, liefdevol thuis nodig. Hij heeft het heel hard nodig om door zijn vader met open armen te worden ontvangen! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er enorm tegenop ziet hoor! Maar je hebt destijds zelf de keuze gemaakt met je man te trouwen, dus dit risico genomen. Aangezien de jongen bekend is bij allerlei hulpinstanties, zullen jullie ongetwijfeld hulp kunnen ontvangen, bijvoorbeeld in de vorm van opvoedingsondersteuning. En je hebt best kans dat als de jongen in een stabiel gezin komt en consequent en liefdevol opgevoed wordt, zijngedragsproblemen veel minder zullen worden. Heel veel sterkte en succes!