Een hechtingsproblematiek verdwijnt niet als hij rust reinheid en regelmaat krijgt door een stabiele verzorger. Maar er valt wel goed mee om te gaan. Ik heb veel kids voorbij zien komen met hechtingsproblemen op mijn werk in de jeugdzorg. Ik denk dat jullie nu de juiste keuze maken. Maar ga vooral ook met jeugdzorg praten een dossier klinkt vaak veeeeellll erger dan dat het in de praktijk is. Ook in mijn huidige baan kan ik enorm sxhrikken van een dossier wat ik op mijn bureau krijg maar in de praktijk valt het wel goed te begeleiden. Het is heftig en zwaar maar je krijgt er ook veel voor terug. Dat mannetje een stabiel gezin geven waarbijhij zich volop kan ontwikkelen bij zijn eigen papa. Ga praten met jeugdzorg, ga misschien samen eens bij een therapeut langs of bij de gedragswetenschapper van jeugdzorg die kunnen je veel handvaten en raad geven. Zeker de gedragswetenschapper en/ of sociotherapeut van jeugdzorg kent het jochie zelf ook en kan jullie voorzien van veel raad... Ondanks dat er veel fout gaat bij jeugdzorg zijn er ook veel dingen goed geregeld. (en ik heb er jaren gewerkt)
Ik heb het -helaas- al een paar keer om me heen gezien; een stiefmoeder die die taak niet op zich wilt nemen. In geval 1 heeft de moeder zelfmoord gepleegd toen de jongens 0 en 2 waren. In eerste instantie zaten ze doordeweeks bij een pleeggezin en in het weekend bij vader. Toen vader een nieuw vriendin kreeg heeft zij de jongens nooit geaccepteerd(wilde zelf een gezin stichten en wilde de last van eerdere kinderen niet aan) vanaf 12 jaar mochten de kinderen oprotten en hebben ze overal en nergens gewoond. De jongste is nu mijn zwager en is aardig beschadigd. Weet niet hoe hij een goede vader voor zijn eigen dochter moet zijn, hoe hij een goede man voor zijn vriendin kan zijn, is hartstikke egoistisch(vroeger deed ook niemand wat voor hem) en ontzettend materialistisch(want vroeger had hij niets). In geval twee heeft mijn oom zo'n 15 jaar geleden de dochter erkend van zijn toenmalige vriendin. Zij draagt ook zijn achternaam. Zij zijn weer uit elkaar gegaan en een aantal jaar geleden leerde mijn oom zijn huidige vrouw kennen. Tot die tijd deed mijn oom echt zijn best om een goede vader te zijn(haar echte vader heeft haar en haar moeder haar eerste paar levensjaren ernstig mishandeld en zat daarvoor ook vast). Ze is moeder geworden op haar 14e, dit jongetje zit in een pleeggezin, maar om de 2 weken mochten ze samen een weekend bij haar 'vader' zijn. Ook was ze er altijd welkom, werd regelmatig financieel ondersteund en kon hem overal voor bellen. Sinds de komst van nieuwe vrouw is de regeling van 1 keer per twee weken naar 3 keer per jaar gegaan, is ze eigenlijk niet gewenst in het huis en wordt ze niet meer financieel ondersteund. Dit terwijl dit meisje van nu 20 jaar het zó hard nodig heeft om in ieder geval ergens gewenst te zijn. Echt, als je een man kiest, dan kies je voor het totaalpakket, en niet alleen voor de man zelf. exvrouwen en kinderen; je krijgt ze erbij. Of dat makkelijk is? Vast niet, het lijkt me verschrikkelijk moeilijk. Maar nog veel erger vind ik het als een kind(!) de dupe wordt van een vrouw die eigenlijk geen zin heeft in het verleden van haar man omdat ze het te lastig vindt. Verdiep je erin en neem jezelf voor om de beste stiefmoeder ooit te worden. Zodat dit kind later weet hoe het er in een gelukkig gezin aan toe gaat en dat er van hem gehouden wordt.
automatisch zie ik toch veel verwijten naar 'stiefmoeders'. enerzijds begrijpelijk, anderzijds heb ik zoiets, Ikzelf ben 22, bijna 23, ben net moeder geworden en die taak valt me soms best zwaar. Begrijp me niet verkeerd, ik zou hem niet meer willen missen maar het is absoluut een grote verandering waar ik zelf nog niet helemaal mijn draai in heb gevonden. en tijdens het vinden naar die draai krijg ik daar ook een 5 jarig ventje bij met problematiek. het is ook niet dat ik hem niet accepteer, zoals hierboven genoemd wordt. maar weekenden of fulltime inwonen vind ik toch wel heel iets anders. ik heb inderdaad het idee dat ik het toch niet goed kan doen. ieder zijn mening hierover maar ik heb nog weinig reacties gezien van stiefmoeders die mij kunnen vertellen hoe het voor hun is geweest en of ze het nog eens zouden doen als ze de keuze hadden gehad.
Persoonlijk snap ik dit echt niet hoe kan je als moeder zijnde een kind zo laten vallen terwijl ie zo hard iemand nodig heeft en vooral erg veel liefde, hij heeft zijn moeder al niet normaal dus jullie zijn zijn laatste redmiddel en dan wijs je hem af omdat je het niet "aan kan" natuurlijk snap ik dat het zwaar is en misschien kan je extra hulp krijgen maar dit zal ik echt nooit snappen als moeder zijnde, wat als het jullie kindje zou zijn die iemand zo hard zou nodig hebben en iemand anders het geeneens wil proberen...? Nee kan er echt niet in bij mij... arm mannetje dit is nu precies de redenen waarom wij als de kids wat groter zijn pleegkindjes willen verzorgen zodat er ergens een plekje is waar ze rust en liefde krijgen.. Ik hoop dat er een goede oplossing word gevonden voor dit kindje en eindelijk zal krijgen wat ie verdiend een echte papa en mama die van hem houden (of dat nu een stief is ja of nee dat maakt verder niet uit)
misschien zal je dit hard vinden maar ik vind dat het gewoon jullie taak is om het kindje in huis te nemen.. jij heb voor jou man gekozen en je wist dat hij een kindje had,dus dat je er vroeg of laat mee te maken zou krijgen,hoe dat maakt niet uit! als je geen stiefmoeder had willen zijn.had je een man zonder kind moeten zoeken. en daarbij zou ik het ook heel erg zwak vinden van je man (want laten we eerlijk zijn hij IS de vader) je eigen kind niet in huis nemen.. zonder het geprobeerd te hebben! als je kinderen krijgt is het toch je plicht om te zorgen voor een kind! als jullie kindje (van jullie samen) gedragsproblemen krijgt zet je hem toch ook niet uit huis omdat het moeilijk is en nu weet ik wel dat ik heel makkelijk op schrijf dat zal het zeker weten niet zijn,het zal echt wel moeilijk zijn! maar ik vind dat jullie (zeker je man) het verplicht zijn aan het kind om het iniedergeval te proberen!
triskele, hoe kom je erbij dat ik het niet eens wil proberen? waarom zou ik dan een topic openen voor tips en moeders die in een vergelijkbare situatie zitten om hun hart te luchten waar ik dan weer van kan leren?
Ik zou het bonus-moeder noemen dat klinkt al minder beladen dan steimoeder. Ik begrijp wat je bedoelt al is hier de situatie niet het zelfde. Ik kan voor mij spreken dat het echt heeft moeten groeien. Hou gewoon in gedachtte dat het kindje er niks aan kan doen en probeer je best te doen. Ik weet zeker dat het uit eindelijk goed komt.
vivianbraak, dat is zeker waar. hij heeft een hoop meegemaakt in zn leventje. van huiselijk geweld tot misbruik, nooit een vaste woonplaats, geen vaste school, vriendjes. het is om te huilen, dat iemand zo met haar eigen kind omgaat. hij heeft hier tenslotte niet om gevraagd! vorige week wenste hij een zwaard waarmee hij mensen mee kon doodsnijden dan had hij rust!! daar zijn we erg van geschrokken. het is niet gezond dat een 5 jarige deze gedachtes heeft, het beangstigt me
Wat zegt je man? Het is zijn kind en hij is verantwoordelijk voor hem. Ik snap heel goed dat het zwaar is, en een jongetje van 5 die al een rugzak aan ervaringen heeft is moeilijk, ook voor een kersverse moeder. Je kunt de bezoekjes met de jongen opbouwen, dat is misschien wel zo verstandig, maar het is uiteindelijk wel de taak van je man (en dus voor jou ook) om zijn zoon in huis te nemen. In mijn optiek zou dat niet eens een onderwerp van twijfel moeten zijn. Je bent vader, daar horen plichten bij ...
Ik niet, maar de bovenstaande situatie klinkt niet slecht, met het oog op uitbreiding. Misschien kan ie later wel full time bij jullie terecht.
Moeilijk hoor... Is het wel de bedoeling, dat als de jongen bij jullie komt wonen, dat hij dan ook blijft. of als de moeder psychisch weer in staat is om voor de jongen te zorgen, dat hij weer terug gaat? Dat zou voor mij nl ook een rol kunnen spelen...
ja dat is een goede vraag. Is het dan voor altijd of als moeder idd weer in staat is dat dat jongetje weer naar haar toe moet. Dat lijkt me dan geen leuke situatie.
marloes80 het is de bedoeling dat hij dan bij ons blijft. mijn man vind het ook een moeilijke situatie, heeft ook een dubbel gevoel maar wilt natuurlijk wel daar zijn voor zijn kind. anderzijds, hij is bezig met zijn studie, hij moet nog 1 jaar en dan is hij klaar. cruciaal moment dus om zo'n zware taak er ook nog bij te nemen. ikzelf ben voor een omgangsregeing voor de komende tijd en langzaam opbouwen, mocht ik straks een band met zijn kind hebben dan zal het voor mij ook makkelijker zijn om hem in huis te nemen. nu is het een vreemde, wij zijn vreemd voor hem en hij voor ons. toch vraagt hij geregeld of hij niet bij ons mag wonen. dat breekt mijn hart, tuurlijk wil ik er voor dat kleine manneke zijn, maar hoe?!
Van dat gesleep en getouwtrek wordt dat kind zeker niet beter. Je ziet het bij voorbaat niet zitten, de kans dat het dan ooit een succes wordt is niet groot. Het vraagt een enorme toewijding om zo'n kind tot rust te brengen. Hij heeft ontzettend veel achter de rug. Ik zou dit topic eens bekijken. Dan weet je wat er met kinderen gebeurd die nergens geen thuis krijgen. http://www.zwangerschapspagina.nl/films-televisie-nieuws/352188-u-bak-de-bak.html Dat kind heeft gedragsproblemen door de volwassenen in zijn omgeving. En nu zien de volwassene het niet zitten omdat het wel bloed zweet en tranen gaat kosten. Ik kan er niets aan doen, maar ik kan daar niet bij met mijn hart. Hij krijgt niet eens een eerlijke kans.
Ik had al lezende nog wel enig begrip. Het stiefmoederschap kan enorm zwaar zijn en als je er ineens zo keihard mee geconfronteerd wordt, nou, dat is niet niks. Ik geef je dan ook groot gelijk dat je je hart lucht en probeert mensen te vinden die dat begrijpen. Het is veel, het is heftig, maar het is ook iets waar je je nou eenmaal toe zult moeten zetten. En daarom snap ik jouw man niet en quote ik jouw stukje daar over. Het is zijn kind!! Het komt allemaal misschien wat lastig uit, maar even grof gezegd: jammer dan! Het is zijn kind, hij gaat er maar voor.
wonen jullie bij elkaar in de buurt? Als dat niet zo is, dan zou ik hem sowieso het schooljaar op zijn huidige school af laten maken. Kan hij gewoon op zijn school blijven, dan zou ik naast de weekenden dat hij al naar jullie toe komt, misschien de woensdagmiddag dat hij vrij is, hem ophalen... zodat jij hem ook leert kennen. Zou het niet te snel doen... van een weekend om de week, naar elk weekend, de vakanties en daarna de hele week en misschien dan nog af en toe een weekend naar z'n oom en tante, zodat hij ook contact blijft houden met de familie van zijn moeder. Hij is pas 5 en je kunt voor zo'n mannetje nog zo heel erg veel betekenen en zo'n belangrijke rol in zijn leven gaan spelen. Jullie kunnen hem dat geluk weer geven, een fijne jeugd en toekomst in een goed, stabiel gezin.
Ik snap dat er mensen zijn hier die het direct 'veroordelen' dat TS en haar man het kindje niet direct in huis nemen. Maar dit komt voor hun volkomen onverwacht, natuurlijk wist TS voordat ze gingen trouwen dat haar man een kindje heeft. In eerste instantie moet je zoiets ook laten bezinken lijkt me als er ineens gevraagd wordt of jij voor het kindje wilt zorgen. In enkele reacties lees ik dat er geschreven wordt over stiefmoeders/nieuwe partners die 'geen zin' hebben in het verleden van hun man. Ik heb ook een man met 'zo'n verleden', al gaat het hier niet om zijn biologisch kind, hij heeft het destijds wel erkend. Dus het is wel degelijk zijn zoontje. Wij hebben ook heel veel problemen gehad, mijn 'stiefzoontje' heeft een ernstige hechtingsstoornis, een IQ van 49 en daarbij ook nog autistische trekken. Is nu 13 maar gedraagd zich op sommige vlakken als een 5 jarige. Hij heeft al op heel veel verschillende plekken gewoond, zelfs in een pleeggezin wat er na een jaar ineens mee op wilde houden 'omdat hij toch wel meer eigenaardigheden had dan ze gedacht hadden'.... Het is niet zo dat ik er geen zin in heb, of dat wij het direct afketsen, maar dit zijn wel echt moeilijke beslissingen hoor! Natuurlijk heeft zo'n kind een stabiele thuissituatie nodig en alle liefde die hij kan krijgen. Maar in overleg met jeugdzorg én zijn voogd is besloten hem in een gezinsvervangend huis te laten wonen, waar hij nu enkele jaren woont. Dit gaat super, hij krijgt hier heel veel zorg/structuur/aandacht. Hij vind het heerlijk om er te wonen en komt nu 1x per maand naar ons. Als wij deze beslissing niet genomen hadden was onze relatie nu kapot geweest. En dat komt niet door mijn man of door mij of door zijn zoontje, maar door de hele situatie en alle gedoe er omheen. Ik veroordeel dus niemand, niet de TS maar ook niet andere mensen die hier posten. Ik wil alleen maar duidelijk maken dat het echt niet zo makkelijk is, en dat als iemand de zorg niet kan dragen, dit ook niet altijd kiezen voor de makkelijkste weg is. Maar dat is mijn mening dus! TS, ik heb je een pb teruggestuurd! Blijf goed praten met je man én met jeugdzorg! Houdt de lijntjes kort en laat je goed informeren! Heel veel sterkte en succes met jullie keuzes en beslissingen!
Nou idd! Als hij nu nog ben de moeder was geweest had jij toch ook dat kindje gehad! Ik vind het zooo oneerbiedig dat hij zijn bloedeigen zoon niet op wil nemen omdat hij nog een studie doet!