Goede morgen Dames, Ik zou graag jullie inzichten / meningen en tips willen over onderstaande situatie: Ons gezin bestaat uit: mijn man, zijn zoon van 12 , zijn dochter van 11, onze dochter van 3 maanden en ik. Mijn stiefkinderen kwamen hier altijd om het weekend slapen, en elke vrijdag eten. Stiefdochter doet dit nog steeds, stiefzoon helaas niet... En daar gaat dit topic ook over. Stiefzoon zegt al vanaf hij 8 jaar is dat hij liever niet bij ons is. Zijn moeder heeft hem vanaf die leeftijd gezegd dat als hij 12 is, hij zelf mag kiezen of hij nog naar ons toe gaat ja of nee. Contacten met de moeder zijn verder goed. Nu is hij dus bijna een jaar 12, en vanaf de dag dat hij 12 is komt hij bijna niet meer. Afgelopen jaar is hij 2x wezen slapen, en een stuk of 5x wezen eten. Onder het mom: een kind dwingen hier te komen heeft ook geen nut. Mijn man heeft afgelopen jaren eindeloze gesprekken gehad met hem waarom hij niet meer wilt komen. We hebben ook wat aanpassingen in onze ideeën over opvoeden aangebracht en wat van onze huisregels aangepast zodat hij zich hier hopelijk ook meer in kon vinden. Niets leek te helpen. Ook diverse gesprekken met externe hulpverleners liepen op niets uit. Nu heb ik mijn man gezegd, dat als de verhoudingen zo blijven als dat ze nu zijn, ik het niet zie zitten dat stiefzoon volgend jaar zomer mee op vakantie gaat. Dit wilt stiefzoon namelijk wel. Ik zie dit niet zitten omdat ik stiefzoon bijna niet meer ken. Hij een redelijk negatief karakter heeft en eigenlijk altijd klaagt op onze vakanties over van alles wat niet leuk is. Hij en zijn zus gaan ook écht niet samen. En ik vind het principieel niet kloppen: niet gewoo langs willen komen, maar wel mee willen op vakantie. MAAR: hij is nog maar 12 / bijna 13. Een kind dus. En ik voel aan de ene kant dat ik het niet kan maken om te zeggen: hij mag niet mee. Aan de andere kant, ik zie het echt niet zitten. Ik had gehoopt met dit aan mijn man aangeven, dat hij iets meer moeite er in zou steken om de frequentie van bezoeken te verhogen. Echter is hij van mening dat al die moeite niet helpt ( na 4 jaar knokken, komt hij toch niet) en wil hij er voor waken niet zelf in een negatieve cirkel te belanden door het continue ' moeilijke gedoe ' . Ik ben niet teveel inhoudelijk gegaan omdat ik dan 3 pagina's vol kan schrijven. Dus vraag maar raak. Maar wat is jullie mening / tips / inzichten? Ik voel me nu zó egoïstisch ivm mijn gevoel hier in. Maar weet het gewoon even niet wat ik er nou mee aan moet... Mijn verstand zegt: blij zijn dat hij nog wél mee wilt op vakantie en hem dus gewoon mee nemen. Mijn gevoel is alleen zo anders.... Brand maar los, ik sta open voor kritiek
Ik snap op zich snap ik dat je hem niet mee wilt, het is jammer dat hij wel mee wilt op vakantie maar daar buiten niet tot weinig contact met jullie zoekt. Maar je kan het ook anders bekijken, misschien word de band juist sterker als jullie met zijn alle op vakantie gaan. Wie weet komt het tot goede gesprekken en word het duidelijker wat er exact scheelt. Je bent dan toch in een andere omgeving, vaak is alles wat minder stressvol dan in het normale dagelijkse leven ( zo ervaar ik meestal vakanties ) en je bent dan ook misschien wat losser. Ik zou het dus wel doen en gewoon kijken hoe het gaat, probeer tijdens de vakantie met hem te praten maar ook gelijk te genieten. Wie weet is dit voor hem ook wel een vorm van kijken waar hij nu staat voor zijn gevoel. Maar ik snap dat het een moeilijke keus is.
Zou toch een vragen aan hem waarom hij wel mee op vakantie wil en dan dus wel tijd met jullie door wil brengen en om de 2 weken niet eens een nachtje blijft slapen of vaker eens mee eet voor de gezelligheid. Mss vind hij het heel moelijk om zijn ouders niet bij elkaar te zien?
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen! Ik denk dat ik hem eens zou vragen waarom hij wel mee op vakantie wil, maar het (blijkbaar) niet fijn vind om gewoon bij jullie thuis te zijn.
Dit vind ik ik te kort door de bocht. Hij kan ook heel goed en duidelijk zijn dat hij niet naar zijn vader en TS toe wil. Ik kan heel goed begrijpen dat die een beetje voelt als misbruik maken van de situatie.
De zomervakantie is nog zo ver weg! Kan je niet aangeven aan je stiefzoon dat het leuker is als hij wat vaker komt onder het mom van wat dichter naar elkaar toe groeien voor als jullie op vakantie gaan. Geen chantage, maar je mag er zeker wel wat voor terug verwachten als hij mee op vakantie gaat.
Ik snap je gevoel. Maar het is echt geen optie om hem niet mee te laten gaan in mijn ogen. Daarbij is het een perfecte kans om nader tot elkaar te komen
Waar gaan jullie heen op vakantie? Hoe is de relatie met stiefdochter met jullie? Aangezien er goed contact is met de moeder zou ik aan de moeder vragen of zij kan vissen waar het aan schort. Hij woont daar en haar band met hem zal wellicht beter zijn. Waarom hij wel meewil op vakantie en niet op bezoek wil komen en wat voor hem het verschil daarin is. Zelf vond ik het bezoek aan mijn Vader soms ook als een verplichting voelen. Niet omdat ik niet naar hem toe wilde, maar ik wilde ook gewoon even lekker thuis zijn in het weekend. En ik woonde bij mijn moeder dus mijn thuis was daar. Het was een soort verplichting omdat het ook op gezette tijden was. ik moest al zoveel (school, huiswerk, sport) en wilde dan in het weekend gewoon even rust. Op vakantie wilde ik wel. Is het een idee om voor het eten op vrijdagen ook de moeder (tijdelijk) uit te nodigen?
Tjee, wat een lastige en verdrietige situatie voor alle partijen. Ik begrijp jouw standpunt heel goed dat je hem liever niet mee wil op vakantie. Maar een kind van 12 verbieden om mee te gaan op vakantie terwijl hij dit wel wel, vind ik niet kunnen. Het zou anders zijn als jullie een keer alleen met jullie dochtertje op vakantie zouden gaan, bijv. buiten het hoogseizoen als de andere twee naar school moeten. Maar een gezinsvakantie waarbij zijn zus dus wel mee mag gaan... nee, dat zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen. Dat is het een regelrechte, persoonlijke afwijzing van zijn vader en pleegmoeder. Het zal de verstandhouding zeker niet ten goede komen. Je schrijft dat het niet lukt om met hem te praten om er achter te komen waarom hij niet graag bij jullie is (en waarom hij wel mee op vakantie wil). Wat voor antwoorden geeft hij dan? Weet hij het echt niet of probeert hij de vraag te ontwijken? Is het misschien een idee om hiervoor professionele hulp in te schakelen? Niet alleen mbt de vakantie, maar mbt de hele situatie dat hij blijkbaar niet graag bij jullie komt eten en/of slapen. Er is blijkbaar wel iets aan de hand, maar hij kan er (nog) niet over praten. Je schrijft dat jullie al met externe hulpverleners hebben gepraat. Waren dat ook gesprekken MET hem, of alleen maar OVER hem? Ik denk dat het belangrijk is om hem hierbij te betrekken. Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen. Succes, het lijkt me een moeilijke situatie!
hmm moeilijk. Hoe zien jullie vakanties eruit? En hoe verwacht zoon dat de vakantie eruit ziet? Als hij jullie als vervoermiddel en slaapplaats ziet en verder liefst de hele dag weg is met vriendjes etc - dan weet ik het ook niet. Want dan ben je alleen maar politie-agentje aan het spelen op vakantie en heb je geen rust - discussies als je een keer iets wil gaan bekijken enzo. Ik denk dat je naar elkaar duidelijk moet zien te maken hoe jullie verwachten dat de vakantie eruit ziet. En of dat met elkaar matcht.. zeker als hij ook echt niet goed met zijn zus samengaat wordt iets wat leuk moet zijn, nu voor iedereen afzien... Waarom wil HIJ dat?
Dit klinkt inderdaad heel logisch, zo had ik het nog niet bekeken mss is dit ook wel zo voor deze jongen.
Het klinkt mij als een puber die zich af zet tegen alles wat verplicht is omdat hij graag zelf wilt beslissen. Jullie hebben ooit de omgangsregeling bepaald en de scheiding en hij moet het allemaal maar zo willen. Daarnaast heeft hij ol deze leeftijd zo hard bevestiging nodig dat hij geliefd is. Misschien zelfs door de scheiding nog wel meer. Jullie geven aan al externe hulp te hebben ingeschakeld. Dan zou ik mij als kind moeilijk en afgewezen voelen. Ik zou het proberen los te laten dat hij niet vaak komt en alleen aangeven dat de deur altijd open staat. Gaan jullie vervolgens vakantie regelen nodig je hem uit om met z'n allen op zoek te gaan naar de perfecte vakantie waarbij met elk gezonslid rekening wordt gehouden en ieders wensen serieus genomen worden. Vakanties met kinderen zijn anders dan zonder en je zult politie agent moeten spelen, moesten mijn ouders bij hun biologische kinderen ook. Maar geef die jongen vooral het gevoel dat hij erbij hoort en zijn keuzes geaccepteerd worden. Misschien komt hij ook daarna vaker langs wanneer hij zich niet op de lip gezeten voelt. Ik heb geen pubers in huis, ik werk ermee, dus misschien zit ik er volledig naast maar als ik het zo lees, inclusief reacties, krijg ik vooral het gevoel laat het los en open je armen voor dit mannetje van 12. Dat eindeloze praten wat wij volwassenen altijd willen werkt zo vaak ave rechts.
Ik zou een gesprekje met hem aangaan als hij echt graag mee wilt hij dan niet gaat klagen etc Duidelijke afspraken maken over wat jullie beide verwachtingen zijn
Oh wauw bedankt voor jullie inzichten zover dames. Ik heb er even snel doorheen gelezen en zie al verschillende dingen en inzichten waar ik iets mee kan. Als ik meer tijd heb zal ik de reacties eens aandachtig doorlezen en wat inhoudelijker reageren.
Ik heb makkelijk oordelen maar ik zou ook naar nee neigen. Als hij oud genoeg is om de keuze te mogen maken om wel of niet langs te gaan met eten en slapen, dan is hij mij inziens ook oud genoeg om een gesprek te voeren over waarom wel en waarom niet. Ik zou mijzelf namelijk hierin ook gebruikt voelen. Is het haalbaar om een lang weekendje weg te boeken waarbij jullie met zijn alle kunnen. Dan kunnen jullie aftasten of de zomervakantie haalbaar is. Het zou natuurlijk vreselijk zijn als dat je hem meeneemt en dat hij zich dan een week misdraagd.
Ik snap je gevoel, maar ik denk wel dat je er goed aan doet om je te blijven realiseren dat het de zoon van je man is. Net zo goed zijn kind als jullie gezamelijk kind. En dat maakt dat dit al moeilijk genoeg is voor je man (denk ik tenminste). Dus nee zeggen tegen een kind van twaalf omdat hij nu niet vaak genoeg komt of omdat zijn gedrag niet geheel wenselijk is, zou ik niet doen. Evt. in gesprek gaan met moeder. Aangezien haar band met zoon beter is (dit haal ik iig uit je verhaal) kijken hoe haar blik hier op is en haar verwachtingen over waarom zoon wel mee wil op vakantie. En met je stiefzoon duidelijke afspraken maken over de vakantie.
Tja, ik denk daar anders over. Een kind van 12 heeft toch niet een andere manier om dingen duidelijk te maken? Wat is de reden dat hij niet wil komen, misschien liggen die wel in een heel andere hoek. Wonen ouders bij elkaar in de buurt? Wil hij met vrienden afspreken. Weet ik veel. En misbruik maken? Het is een puber. Hij wil niet naar zijn vader vaak, daar zal hij vast zijn redenen voor hebben. Hij wil wel mee op vakantie, dat lijkt hem wel leuk. Gun hem dat gewoon en gebruik die kans om eventueel nader tot elkaar te komen.
Een kind van jezelf kan zich ook misdragen tijdens een weekje weg, neem je die dan de volgende keer ook maar niet meer mee? Het is niet een kennis oid, het is de zoon van haar man. Ook als hij niet altijd blijft slapen.