om verschillende redenen sta ik nu bijna op het punt om ontslag te nemen na mijn zwangerschapsverlof (zie ook een eerder topic van mij). Nu is het grootste punt met zo'n grote beslissing: ga ik er spijt van krijgen? Ik ben heel benieuwd naar ervaringen van mensen die misschien jaren geleden of vrij recent ontslag hebben genomen hoe ze daar op terug kijken. Eigenlijk maakt het dan niet uit of je altijd tbm bent gebleven of toch na een tijd weer een nieuwe baan bent gaan zoeken. thx!
Een goede vriendin van mij is jaren geleden gestopt met werken toen ze kinderen kreeg. Pas een jaar geleden (na 9 jaar), is ze weer aan het werk gegaan. Tbm zijn is haar goed bevallen. Zij is een heel ander type dan ik: ze houdt van haar huis poetsen (dat láát ik liever doen ), bakkie doen, Koffietijd kijken, etc. Nu ze weer aan het werk is, vindt ze dat ook weer fijn. Ze heeft even moeite gehad iets te vinden wat haar paste maar is nu helemaal happy als taxi chauffeur.
Ik heb per 1 maart ontslag genomen en ben toen toch 12u pw blijven werken. Denk nu dat ik misschien beter 16u had kunnen blijven werken. Ben nu 1 dag op mijn werk (donderdag) en werk een halve dag thuis, maar het kriebelt op dinsdagmiddag wel hoor.
Ik heb 7 jaar geleden ontslag genomen en heb daar nog geen dag spijt van gehad. Beste beslissing ooit. Eerst ruim een jaar TBM geweest om te kijken wat ik wilde. Dat was absoluut thuis blijven bij mn kinderen! Ik heb het geluk dat mijn werk prima te combineren is daarmee in deze vorm en daarom nu al weer 5 jaar zelfstandig ondernemer vanuit huis. Had ik deze combi niet kunnen maken dan was ik gewoon TBM gebleven.
Ja ik vindt het nog steeds heel jammer dat ik destijds Mn baan heb afgezegd voor een distributie centrum voor een baan bij een tuincentrum. Had bij beide bedrijven in 1 week sollicitatie, bij beiden aangenomen. Toen voor het tuincentrum gekozen omdat het Mn vakrichting was. Werkte bij het DC al via uitzendbureau, kon daar vast aangenomen worden. Had dat moeten doen. Mooie tijden zonder dat we opvang nodig zouden zijn voor de kids. Maar dat is achteraf, hadden toen geen kids dus dacht er niet bij na. Andere baan bij bouwmarkt afgelopen zomer ontslag genomen na 3 weken, daar nog geen seconden spijt van gehad.
Vorig jaar gedaan, nog geen seconde spijt. Het kriebelt wel weer om iets te gaan zoeken, maar ik wil echt eerst eens weer een beetje mezelf worden, nog herstellende van een langdurige burn-out, kan nu nog niet langer dan 3 uur achter elkaar slapen enzo.. dus heb me voorgenomen voorlopig even niks te doen (nou ja, behalve dan de zorg voor mijn kinderen). En als alles hier goed op de rit is wil ik weer gaan studeren. Iets totaal anders gaan doen. Dus zou ook echt niet meer terug willen naar mijn oude baan.
Ik ben na tien maanden weer gasn werken. Ik werd gek hele dagen thuis, hoewel ik dankbaar ben voor de start die ik met mijn dochter had, zou ik het niet nog een keer doen.
Bedankt voor jullie reacties! @Eppo82 Ben je dan na je zwangerschapsverlof gestopt, of ben je als gevolg van die burn-out thuis komen te zitten? Klinkt alsof jouw situatie dan wel deels vergelijkbaar is met die van mij. @Youtan oké duidelijk dus jij bent blij dat je weer aan het werk bent. Maar heb je dan spijt van dat je toen een tijdje thuis heb gezeten of dat niet? Want voor mij kan namelijk ook over een jaar de conclusie zijn dat ik graag wil werken, maar ik hoop vooral nooit te denken had ik toch maar die ene baan behouden.
Is het dan niet een idee voor je om een paar maanden ouderschapsverlof te nemen? Dan kun je kijken hoe thuis blijven bevalt zonder definitieve keuzes te maken.
Ik ben nu bezig om ontslag te nemen. O nou ja met een vaststellingsovereenkomst weg. Zit sinds een half jaar thuis. De dag dat ik teken hang ik de vlag uit. Ik ga overigens in september wel weer studeren.
Bijna 5 jaar geleden tbm geworden en ik vind het heel fijn. Nu dat onze zoon naar school gaat gebruik ik die vrije tijd om meer hobby's te nemen en wat meer beweging te krijgen. Had voorheen vaak hoofdpijn en migraine dat is sinds dat ik gestopt ben met werken vele malen minder geworden. Wel wordt ik helemaal gek van alle dagelijkse taken in huis; afwas, was, stofzuigen, opruimen etc het komt dagelijks terug en je kan niet van je werkende partner verwachten dat die dat eens doet.
Ik ben TBM geworden vlak voor mijn zoon naar de kleuterschool ging. Ik kreeg het benauwd van het idee wat ik allemaal moest regelen om het thuis soepel te laten verlopen (voor zoon). Ontslag nemen is voor mij de beste keuze ooit geweest. Ik vind mezelf ook een echte TBM, ik hou van anderen verzorgen, hou van poetsen, vind het heerlijk hier elke dag vriendjes en vriendinnetjes over de vloer te hebben voor een broodje of na school. Ik zie mezelf niet snel weer voor een werkgever gaan werken. Het enige wat ik wel doe is op kantoor bij mijn man bijspringen bij drukte of ziekte. Maar dit kan ik helemaal zelf inplannen dus dat doe ik dan onder schooltijd en dan kan dochter mee.
Spijt van de tijd thuis heb ik niet. Wel van de school die ik achter heb gelaten. Ik ben nu na 6 jaar daar terug, maar volgend schooljaar door de bezuinigingen kan ik niet blijven. Dus ja. Zeker spijt van de baan die ik heb achtergelaten.
Maarrrr. Als je ontslag neemt terwijl je zwanger bent, heb je dan nog wel recht op zwangerschapsverlof? Ik hoop binnen nu en zoveel jaar graag nog een kindje te mogen krijgen, maar zou ook wel een andere baan willen.
Thx voor alle reacties! Wat antwoorden op vragen @Flamingooo ov Is iets wat ik inderdaad nog overweeg. Alleen ben ik pas sinds 1 februari bij de huidige werkgever en voelt het ook niet heel prettig om ze heel lang aan het lijntje te gaan houden. Daarnaast heb ik al bij mijn vorige werkgever twee keer een extra lang verlof gehad en dat beviel toen heel goed.@anotherdayanotherstory Ik wil inderdaad tot aan mijn verlof doorwerken, maar heb wel heel veel vakantie weken (deels van vorige werkgever kunnen meenemen) waardoor ik effectief al over drieenhalve week zou kunnen stoppen. Ik ben op dit moment vooral aan het twijfelen of ik het nog een kans zal geven en gewoon kijken hoe het na de bevalling voelt of dat ik nu al definitief aankondig om te vertrekken. In principe is het eerste het verstandigste, voor mij dan, maar aan de andere kant is een definitieve keuze nu maken misschien wel prettig en ook wel zo duidelijk naar mijn collega’s en leidinggevenden. EEn ander a rgument om nu nog geen ontslag te nemen is dat mijn leidinggevende misschien gaat steigeren als ik nu al aankondig dat ik wegga maar wel tot begin oktober in loondienst ben. Mijn salaris is namelijk zo hoog dat ze ook een deel daarvan moeten aanvullen tijdens mijn zwangerschapsverlof (dus niet geheel door UWV vergoed)
Als je ouderschapsverlof neent zou ik wel goed naar de voorwaarden kijken. Bij ons krijg je 40% doorbetaald maar moet je na afloop nog minimaal ern jaar in dienst blijven anders moet je alles terug betalen.
Bedankt voor de tip. Ik krijg helemaal niks doorbetaald en dat is prima maar ik zou wel de pensioen op bouw moeten terugbetalen en dat doe ik inderdaad liever niet
Sja weet je. Soms moet je ook gewoon de sprong durven wagen. Je weet zelf wel of het goed voelt of niet toch? Ik heb zelf nooit spijt gehad van carrière beslissingen, inclusief ergens stoppen. Als ik jou was zou ik het niet voor me uitschuiven. Zonde om de rest van je zwangerschap en kraamtijd nog in je hoofd te blijven zitten met, zal ik wel, zal ik niet. Een vriendin van mij heeft pas ontslag genomen. Zat met een burn-out thuis. Was dat verstandig? Nee. Maar wat een opluchting zag ik bij haar. Geen bedrijfsarts meer, geen re-integratie plannen etc. Daarna kon ze het eindelijk los laten en de tijd nemen om te herstellen.
Vroeger wisselende ik vaak van banen, daarvan heb 1x spijt gehad. Leuke collega’s, fijne werkgever, geweldige bedrijfsuitjes. Als er genoeg werk is in je vakgebied, en je huidige collega’s en werkgever niet superfijn zijn. Dan kan ik me voorstellen om ontslag te nemen. In het ergste geval kan je na een tijdje weer makkelijk aan de slag.