Dames, ik wil jullie even een hart onder de riem steken en laten weten dat ik een luisterend oor ben als jullie me nodig hebben. Mijn schoonzus is 2 jaar geleden haar zoontje verloren na 24 weken zwangerschap, hij had een zware vorm van down syndroom. Ze kreeg 8 maanden geleden te horen dat ze weer zwanger was ( na 5 jaar ivf pogingen e.d.) Ze heeft er alles aan gedaan om de zwangerschap goed te laten verlopen... zodra er iets was zat ze in t ziekenhuis. Op 1 oktober voelde ze haar kindje niet meer, is ze naar het ziekenhuis gegaan, en daar was op de echo niks raars te zien en het hartje klopte gewoon, ze hebben dr alleen nog gedraait. Volgende dag hebben ze haar nog even gevoeld... tot die laatste schop. Ze voelde niks meer. Dus weer naar t ziekenhuis, en daar werd hetgene bevestigt waar ze bang voor waren, hun kleine meisje was overleden. Haar hartje was gestopt met kloppen en ze heeft met die laatste schop, het laatste contact met haar moeder ( mijn schoonzus) afscheid genomen. Dagen van ongeloof en veel verdriet volgde. Op 5 oktober is mijn schoonzus ingeleid en op 6 oktober bevallen van een hele mooie meid, Vere. Ze was helemaal af.... het liefst wou je haar oppakken en wakker schudden.. dit kon niet waar zijn. Helaas zijn er een aantal complicaties geweest waardoor mijn schoonzus ook echt op het randje heeft gelegen (hoeveel kan een mens aan) ze had teveel bloed verloren omdat haar bloed niet stolde.. had een transfusie niet veel effect. 2 operaties verder is het gelukkig verholpen. Al met al een hele heftige week gehad. Afgelopen zaterdag is lieve Vere pas gecremeerd omdat mijn schoonzus er ook bij wou zijn. Zo indrukwekkend en oh zo zwaar! Het verdriet van de ouders gaat door merg en been, om mijn schoonzus en broer zo intens verdrietig te zien en te zien dat ze zoveel pijn hebben... och wat is dat zwaar! Het mooie riete mandje te zien met roze strikjes en Vere omgeven door lichtjes en heleboel bloemstukken. We hebben haar een mooi afscheid gegeven, hebben allemaal wat liefs gezegd en zijn allemaal ontzettend verdrietig om dit verlies. Meiden, ik heb gezien wat jullie meemaken en voelen, en dat gaat door merg en been. Het liefst zou ik die pijn bij jullie allen weg willen halen, helaas kan ik dat niet. Enigste wat ik kan doen is een luisterend oor bieden... dus mocht je hier behoefte aan hebben, pm me maar!!!! Heel veel sterkte meiden, mijn gedachtes zijn bij jullie!
Heel veel sterkte met het verlies van je nichtje. Het gaat indd door merg en been. Ik heb het ook meegemaakt met het dochtertje van mn zus en zwager Het hartje stopte met kloppen met 41 weken zwangerschap. De pijn is niet te beschrijven Heel veel sterkte voor de lieve mensen die dit meemaken of meegemaakt hebben liefs
Bedankt voor je steun en begrip. Jullie ook heel veel sterkte, ik zie aan je banner dat het voor jullie ook niet allemaal vanzelfsprekend is. Ook dit geeft vedriet, dan ook nog je schoonzus. Wat een pech kunnen mensen toch hebben maar wat een kracht hebben wij mensen ook tegelijkertijd, niet normaal. Sterkte met alles!!
Dank je meid, dat geeft heel veel verdriet. Zo nu en dan dringt het ineens door en dan zit je weer in dat rouwproces. Mijn neefje en nichtje zal ik nooit meer vergeten.. maar missen zal ik ze wel!
wat een mooi beschreven, maar oh zo verdrietig berichtje. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Heel veel sterkte voor jou, je broer en zijn vrouw natuurlijk en iedereen die verdriet heeft om het verlies van deze lieve kindjes!