Moet even mn ei kwijt want zit niet lekker in mn vel laatste tijd. Ik heb een zoontje van bijna 10 maanden samen met mijn vriend. En ik ben de enige die ervoor zorgt. Al 10 maanden ga ik snachts me bed uit,geef ik de fles,troost ik hem etc..Mijn vriend werkt en doet veder niets. Ik zit er soms zo ontzettend doorheen en krijg totaal geen waardering of begrip van hem. Voed mn zoontje echt alleen op heb ik het idee. Ja als mn zoontje vrolijk en lief is is het ineens zn trots. Als ik zelf ziek ben moet mij eigen moeder of schoonmoeder komen om te te passen omdat hij gewoon niet voor hem zorgt.En daarbij ook niet voor mij. Ik zit echt avonden te huilen omdat het zo frustrerend is dat hij zo is :'( Zo dat is eruit
Heb je dit al eens met je partner besproken? Krijgt hij wel de kans om te zorgen? Of doet hij niets ook niet wanneer je hem vraagt iets te doen.
Wat een vervelende situatie zeg Inderdaad praten praten praten.. zet desnoods wat op papier Hoe jij het graag zou willen dat hij ook weleens wat overneemt
Hoe lang zijn jullie al samen en hoe oud zijn jullie? Niet dat het ook maar iets goed praat maar zet de dingen wel in een bepaald plaatje. ... Wel verdrietig zeg!!
Ik zou toch ook hem héél duidelijk maken dat je hulp wil. Dat als hij een echte vader wil zijn, hij niet alleen de "leuke momenten" moet doen. Blijven praten dus. En als het op termijn en na veel praten en hem duidelijk maken echt niet werkt, zou ik toch mijn conclusies trekken.
Dit zijn inderdaad belangrijke vragen.. - Welke afspraken heb jij met je vriend over de opvoeding? - Wat is zijn visie op de opvoeding van zijn kind, en wat is die van jou? - - Komen deze twee met elkaar overheen, en zo niet, waarom niet? - Wat doet jouw vriend als jij om 18uur weggaat en zegt: hier is de baby, om 19uur moet ie in bad, daarna een fles, en dan naar bed. Succes, daaag! Heb je dit ooit weleens geprobeerd? Hoeveel inspraak heeft hij in de opvoeding? Voelt hij zich al 100% een vader? Misschien is het een stuk onzekerheid..
Zou dit wat je hier zegt aan hem duidelijk maken. Helpt dat niet dan zou ik denk ik op een zaterdag zeggen ik ben een dagje weg en veel plezier met zijn 2e
Precies. Wel vind ik het heel erg dat jou moeder of de zijne moet komen als jij ziek bent. Heb je in die 10 maanden het ooit al besproken?
Heb al sinds mn zoontje geboren is gesprekken met hem. Maar hij gooit zichzelf in de slachtofferrol..hij werkt 5 dagen per week punt. Ik werk maar 3 ochtenden dus ik moet volgens hem niet klagen. Een deel onzekerheid is het zeker maar dat is vooral omdat hij het zelf gekweekt heeft. Als je een kind hebt en je hebt misschien 15 luiers in 9 maanden verschoond en hem 1x zelf in bad hebt gedaan (met kraamzorg) dan weet je inderdaad niet wat je moet doen. Op het moment dat ik zou zeggen ik ga fijne avond etc..dan word ie woest op mij en rijd vervolgens met de kleine naar zijn moeder zodat zij erop kan letten. Zijn moeder behandeld hem als een soort heilige dus daar hoef ik niet mee te praten. Misschien is het indd een idee om het op papier te zetten.
Zeer herkenbaar helaas. Mede daarom is hij nu ook mn ex. Weet niet of je het al geprobeerd hebt, maar praten is 1 van de opties. Alhoewel ik persoonlijk vind dat het gewoon van hem zelf af moet komen en dat je er niet eens naar zou moeten vragen, is namelijk ook zijn kind. Succes ermee, hoop voor je dat het nog goed komt.
Ga inderdaad met hem praten. Maar ga ook eens bij jezelf te rade: is dit iets van de laatste 10 maanden of was hij altijd al prinses op de erwt en is het je nu pas gaan irriteren?
Oei ik weet precies hoe je je voelt. Mijn ex heeft nog nooit een luier gedaan of een badje! Toen mijn dochter 9 maanden was zijn we vertrokken! Hij maakt geen deel meer uit van haar leven. Valt in mijn ogen echt onder verwaarlozing! Dit moet je niet pakken hoor! Ik zou maar eens een flink gesprek aan gaan!
Het was altijd al een verwende..maar laten we eerlijk zijn als je een kind krijgt hoort je verantwoordelijkheidsknop toch wel aan te gaan. Ik had dit gedrag naar zijn kind nooit verwacht.
Dit is toch niet vol te houden! Zou maar eens een goed gesprek aan gaan en anders eens goed nadenken of je zo verder wil....
Dit gaat niemand leuk vinden maar ik wil het toch zeggen: Zoals dr phil altijd zegt:"The best indicator for future behaviour is past behaviour". Mensen veranderen niet zomaar, en nooit schokkend veel. Je kunt zijn gedrag niet veranderen. Hooguit aangeven wat je graag anders zou willen zien, of ermee leren leven. Want zoals ik het lees was hij zo altijd al. Hij was goed genoeg voor een relatie, om een kind mee te krijgen, dus ik zou niet zo het bijltje erbij neergooien. Je hebt namelijk met je volle verstand een kind met hem gekregen en hij is niet veranderd, alleen jouw verwachting van hem.
heel herkenbaar mijn ex wist ook niets hoe hij de kinderen moest verzorgen. het enigste wat hij deed was straf geven als hij vond dat ze te luid oid waren. Ik deed echt alles alleen. als ik ziek was moest ik alles alsnog gewoon doen. als hij ziek was had ik 3 kinderen ineens. na heel veel tijd en energie in hem gestoken te hebben ben ik ermee gestopt. en nu doe ik het alleen. is zwaar, maar tien keer beter dan 'samen' met iemand die niet helpt. mijne vond zichzelf zieliger dat hij pijn in zijn hand had na mijn 1e bevalling. (lag ik daar met totaalruptuur en 3 liter bloedverlies) dan heb ik jaren moeten horen! nee gedrag is helaas vaak niet te verbeteren. maar ondanks dit horror verhaal ben ik wel van mening dat je eerst moet vechten voor je de handdoek in de ring gooit. Ik heb 5 jaar gevochten voor ik vond dat mijn kids en ik beter af waren zonder hem
Wil niet zo snel opgeven. Daarbij kom ik dan in een hoop ellende..huis kan ik alleen niet betalen. Mijn schoonmoeder past op als ik werk dus dat valt weg...en zo zijn er nog 100 dingen waardoor ik hoop dat er iets gaat veranderen bij hem. Misschien naïef maar ik hou wel ontzettend van hem
Dat snap ik best maar je moet dit niet pikken. En waarom zou zijn moeder niet meer oppassen mocht het overgaan?