Hallo, ben 35 en ik ben 8 weken zwanger van numero 3. Onze twee dochters zijn nu 4,5 en 6 (twee uitstekende en gelukkige zwangerschappen). Deze zwangerschap was echt gewenst, ik heb er heel hard naar uitgekeken. Maar: sinds ik echt zwanger ben kan ik precies niet meer blij zijn.... ik ben zo bang plots, dat het teveel wordt voor ons, dat ik geen geduld voor dit kind ga hebben, dat we het financieel niet gaan aankunnen enzoverder. We zijn zo gelukkig met ons 4 en wat zet ik nu toch op het spel??? Het gaat zo ver dat ik snachts nadenk over abortus !!! Dat zal ik zeker niet doen, maar toch, alleen dat ik er al over nadenk vind ik al onvoorstelbaar! Ook mijn man begrijpt er natuurlijk niks van, ik ben normaal heel stabiel en wou dit kind heel graag (meer dan hij). Het zijn wel de hormonen, denk ik dan. Het zal ook wel overgaan eenmaal ik de eerste echo achter de rug heb. Heb zin om die eerste echo nu al te doen, om zo toch band met dit kind te kunnen opbouwen want voorlopig voel ik niks met deze baby... Maar ik voel me zo rot! Waarom kan ik niet gewoon blij zijn? kVoel me ook zo schuldig, dat kleine ukkie in mijn buik wordt niet echt welkom ontvangen zo, met al die negatieve gevoelens... Herkennen andere moeders dit? En komt het nog goed????
Herken het wel maar op andere manier En zijn echt hormonen althans bij mij want ben nu dolgelukkig en kan volgende week weer omslaan in angst en paniek.. Hoop dat je snel een echo krijgt en je anders gaat voelen
Hallo Aube, ik heb exact dezelfde gedachten gehad en soms nog. De gedachten die ik iedere keer had, heb ik pas afgelopen week voor het eerst tegen iemand uitgesproken. Want zoiets zeg je niet zo snel.Voor de rest ook hetzelfde; kind gewenst en ook stabiel voor de rest en normaal ben ik ook heel makkelijk. Maar nu... Ik ben nu 11 weken en afgelopen week eindelijk een positieve gedachte. Het was weliswaar maar heel kort. Maar eindelijk er kwam iets. Ik moet het maar gewoon accepteren
Hoi, wat kun je schrikken van die gevoelens en gedachten he? Goed dat je ze hebt uitgesproken naar je man! Ik herken het deels wel hoor, ben ook zwanger van de derde en soms denk ik ook 'waar beginnen we aan, alles is nu zo fijn en goed.' Ik denk dat het hormoon gerelateerd is. Ik kon bv. in mijn tweede zwangerschap (en zelfs nog een tijdje na de bevalling) enorm in paniek raken dat ik nooit zoveel van mijn tweede kon houden als van m'n eerste. Maar dat is ook helemaal goed gekomen. Best logisch dat je aan het idee moet wennen. Ken je meer gezinnen met drie kids? Misschien kun je eens met die ouders praten? Succes!
Haaai, Ik lees mijn verhaal.. Ook 35, 2 kids van 6 en 4 jaar.. En ook bang! Ik probeer er maar niet teveel over na te denken en wanneer je een baby hebt nemen de hormonen het wel weer over en komt t vast goed.. Sommige mensen in onze omgeving begrijpen het ook niet. Ben dan ook weer bang dat als er iets mis met het kindje is... Mensen gaan zeggen " zie je wel bla bla" Uiteindelijk komt het echt wel goed! Abortus zou ik niet kunnen hoor en jij ook niet als je het zo graag wilde! Oh ja.. Ben ook 8 weken en voel me medium of eigenlijk hewoon verrot! Kop op..klote hormonen Ps las dat iedere zwangeren twijfels heeft. Daar hou ik me dan maar aan vast
Ik vind het inderdaad heel moeilijk deze twijfel naar de buitenwereld te communiceren. De meesten weten nog niet dat ik zwanger ben, en degenen die het weten veronderstellen dat ik op een roze wolk zweef vanwege mijn uitgesproken derde kinderwens.... Daarom is dit forum zo goed: hier kan ik effe deze tweestrijd kwijt en word ik nog begrepen ook! Dank je wel! Had daarnet wel plots een positieve gedachte: dat het wel echt leuk zou zijn te weten op wie dit kindje nu gaat lijken en hoe mijn partner en ik weer vermengeld worden in een uniek schepsel. Toen was ik wel even blij en benieuwd. Ondertussen zit ik nu wel weer te twijfelen, maar het is toch een vooruitgang! Zo gek wat die hormonen met je kunnen doen! Ik was zo van plan op en top van deze zwangerschap te genieten en zie me hier nu zitten?! Gewoon accepteren, zoals je zegt Silki, t'is t'enige dat ik kan doen. Mezelf niet veroordelen en het de tijd geven. Erop vertrouwen dat het goed komt. Heb trouwens volgende week al een eerste echo. Dat is wel goed! De eerste nacht dat ik wist dat ik zwanger was besefte ik plots ook dat ik helemaal niemand ken met drie kinderen... al mijn vrienden en kenissen hebben er twee, op enkele uitgezonderd. Maar dat zijn dan tweelingen of nieuw samengestelde gezinnen! Toen ik dit zo overzag raakte ik echt in paniek. Kzal maar eens wat beter kijken aan de schoolpoort, want zo zeldzaam zijn die grotere gezinnen toch ook weer niet? En het zou me inderdaad kunnen helpen de dingen weer rooskleurig te zien. Hormonale groeten!!
hahaha ik herken het wel, en ik heb dat altijd geweten aan het zogenaamde ideale plaatje syndroom, man vrouw 2 kindjes (als het even kan jongen en meisje ) en hier gaat dat ideale plaatje wat de wereld je voor houdt, daarnaast kun je je af vragen wat een derde kindje nu voor toegevoegde waarde heeft, je hebt tenslotte al 2 kinderen, uit de luiers, geen nachtvoedingen meer blabla, ook vind ik persoonlijk dat je tegenwoordig té veel kan lezen over alles wat er wel niet fout kan gaan, dat had je vroeger helemaal niet was je zwanger en verwachtte je gewoon een kindje. maar geloof me tijdens je zwangerschap komen weer die momenten voorbij, je eerste echo, je tweede echo, wat zal het zijn, de schopjes het babyspul weer in je handen, en als de kleine geboren is wéét je gewoon jaaa dit is ons kind net zo goed als de eerste en tweede ( in mijn geval eerste tweede derde vierde vijfde en zesde )
Heb eens goed nagedacht wat mamaatje van vijf schreef en ik denk dat ze een punt heeft. Veel van mijn angsten hebben er inderdaad mee te maken dat ik uit het zogenaamd veilige, aanvaarde patroon van de hier 1,9 kinderen per vrouw stap en mijn hart volg. Door dit te beseffen zie ik nu in dat ik wat aan mijn zelfvertouwen zal moeten werken en niet zo'n rekening moet houden met wat anderen zouden kunnen denken. Plots kan ik weer een beetje trots zijn dat we het gewoon doen! Dit derde kindje! Want het komt reuzegoed!! BEDANKT!!
Hier zijn we zwanger van mijn 4 E kindje , mijn 4e en mijn vriend z'n eerste ... Ik was vooral bang voor wat andere zouden denken over deze zwangerschap waardoor ik er negatief naar keek . Reden is , ik heb nooit waar geluk gekend met een mAn maar wel prachtige kindjes ( verschillende vaders ) sommige mensen hebben het geluk dat gelijk te treffen en ik heb dat geluk nu ook gevonden en hij is al 3 jaar de vader van mijn 2 jongste ( oudste heeft wel contact met haar vader en heb ik gezamenlijke voogdij mee ) Het is meer het idee wat zouden andere mensen zeggen .. Lang erover moeten denken en echt bang en negatieve gevoelens gehad over deze zwangerschap maar heb nu zoiets van schijt van wat ze gaan zeggen , wij zijn gelukkig en voor ons gevoel zijn er maar 2 vaders in ons leven . De vader van mij dochter en mijn huidige vriend. Langzaam maar zeker krijg ik er zin in en nu ook we een kloppend hartje hebben mogen zien . Ik hoop dat de mensen om me heen de negatieve gedachtes voor zich kunnen houden en blij kunnen zijn met ons geluk zodat ik er ook positief inblijf en kan genieten !! Lieve meid geniet van je 3 E wondertje die in jou groeit , ookal denk je nu niet altijd positief maar neem van mij aan beetje bij beetje komt dat echt wel en schijt aan wat andere vinden