Ik moet het gewoon even kwijt. Ik heb dit deze week voor het eerst met iemand gedeeld en dacht hier misschien wel wat ervaringsverhalen te lezen. Ik ben ruim een jaar geleden bevallen van ons zoontje (2e kindje). Een hele snelle bevalling, dus zeker in het begin erg aan hem moeten wennen. Dit hoorde bij een snelle bevalling, dus het was niet gek zeiden ze. Ik had totaal geen zin in kraamvisite en kraamhulp e.d., wilde alles graag zelf weer doen. De zwangerschap was zwaar geweest, dus ik was blij dat ik weer uit de voeten kon. Maar het "geen zin hebben" verdween niet. Ik wilde eigenlijk nergens heen en zat al helemaal niet op visite te wachten. Ik voelde me constant opgejaagd en was eind van de dag ook gewoon gesloopt. Ook in bed echt totaal geen zin, echt 0,0%. Een keertje geprobeerd, maar ik lag serieus te janken omdat ik echt niet wilde. Dat gaat inmiddels wel beter gelukkig, want voor mijn partner was het natuurlijk ook niet leuk. Maar nog steeds kan ik me verschrikkelijk opgejaagd voelen en heb ik geen zin in visite of om ergens zelf naar toe te gaan. Inmiddels ben ik ook zover dat ik gewoon nee zeg als ik geen zin heb. Eerst vond ik nog dat ik dat niet kon maken en deed dus van alles tegen mijn zin in. Maar dat hielp natuurlijk niet mee aan mijn herstel. Ik zal echt niet de gezelligste persoon geweest zijn afgelopen jaar, maar merk beetje bij beetje dat het beter gaat. Ik vermoed dat ik een postnatale depressie had/heb. Voor wie is dit herkenbaar en duurde dit ook zo vreselijk lang?
Ik heb zelf geen ervaring maar mijn moeder heeft een postnatale depressie gehad. Die wilde ook totaal niks meer en had volgens mij zelfs suicidale gedachten. Zij heeft hier al snel medicijnen voor gekregen die goed hielpen, dit moest ook wel voor een vrij lange tijd. Gelukkig dat t weer beter gaat met je! Maar als je dit nog eens meemaakt, gewoon naar de huisarts gaan. Deze kan je helpen met medicijnen zodat je je weer wat gelukkiger voelt
Wat erg voor je. Ik zou zo snel mogelijk hulp zoeken, gewoon eerst via je huisarts. Je hoeft je er niet voor te schamen, het overkomt veel vrouwen. Sterkte!
Laat ook je schildklier checken, zeker dat opgejaagde gevoel is een symptoom van schildklier-problemen.
Inderdaad zou ik ook kijken of je lichamelijke oorzaken kunt uitsluiten. Schildklier, bloeddruk, hartritme... Hier heb ik wel een postnatale depressie gehad. Dit weekend wordt mijn zoontje 2 en nog steeds zijn de gevoelens herkenbaar. Net weer een week achter de rug dat ik het niet meer zag zitten en nu gaat het op zich wel weer. Het schommelt hier dus nog steeds..
Ik zou dit verhaal zo hebben kunnen schrijven een tijdje geleden. Ondertussen heb ik hulp gezocht en gehad, en gaat het beter. Maar zonder hulp had het waarschijnlijk nog langer geduurd. Blijf er niet mee rondlopen, ook al gaat het nu beter zou ik toch overwegen eens met iemand te gaan praten. Ik hield het ook voor mezelf, en het ging wel steeds een stukje beter maar nadat ik hulp heb gezocht ging het vele malen sneller. Je mag me altijd een PB sturen om verder te kletsen als je dat wilt. In ieder geval heel veel sterkte, en weet dat je echt niet de enige bent!
Jeetje, na 2 jaar nog steeds herkenning. Wat helpt jou om weer een beetje tot jezelf te komen? @Julialove. Bedankt voor je reactie. Ik weet idd dat ik niet de enige ben. Ik dacht alleen tot voor kort dat zoiets mij nooit zou gebeuren. Ik ben altijd de vrolijke sterke ik geweest en dit past gewoon totaal niet in mijn "plaatje". Maar het is iets wat je overkomt. Toen ik ging lezen over PND's vielen een heleboel stukjes op hun plek. Ergens was dit ook wel fijn om te weten, zeker naar mijn partner toe, want die begreep mij echt niet al die tijd. Nu kan ik het ook gewoon zeggen wanneer hij me echt met rust moet laten. Eerder werd dat niet begrepen. Wat betreft lichamelijke oorzaken ga ik maar eens afspraak maken bij de huisarts. Als je daarmee e.e.a. kan uitsluiten, of juist op kan sporen, dan is dat natuurlijk prima. We gaan nu eerst vrijdag een week op vakantie. Daarna maar eens actie ondernemen. Bedankt voor de reacties dames. Ook deze hebben me weer verder geholpen.
Eigenlijk word j3 nooit meer het zelfde als van te voren dat kan ook niet je blijft verandere en vooral na een bevalling moe zijn gejaagd snel boos en dat soort dinge ik herken het ik heb ruim een jaar een pnd gehad me dochtertje is nu 18 maanden ben er nu ruim 6 maandjes vanaf maar nog zo nu en dan een paniek gevoel juist omdat ik dan gejaagd en moe ben... Eigenlijk slijt het weg naar vanloop van tijd .. het ebt ineens weg kan het me eigenlijk niet eens meer herrinneren Maar de tijd dat het begon nog wel indd geen zin in kraamhulp of visite ik had echt zoiets van ga weg blijf weg want ik heb er geen zin in en het huishouden doe ik zelf wel ( deed helemaal niks) Huilen deed ik ook heelvaak zomaar uit het niets ben toen hulp gaan zoeken en als je denk dat je een pnd heb moet je nu dat ook zeker gaan doen ook al gaat het beter beetje bij beetje dan gaat het veel sneller beter!! Veel succes en sterkte!!
Wat ik de afgelopen tijd vooral geleerd heb is om te begrijpen en te accepteren dat ik mij soms erg slecht voel. Eerder probeerde ik het weg te stoppen maar daar werd het alleen maar heftiger van. Ik geef eraan toe wanneer ik meer behoefte heb aan rust, sluit me een beetje af voor prikkels/ mensen die teveel energie vragen. Persoonlijk heb ik er erg veel aan om op die momenten lange einden te gaan wandelen op rustige plekken. Een PND is ook enorm ingrijpend, dus ik denk dat het voor mij niet zozeer meer hormonaal is maar dat het zo'n verschrikkelijke periode is geweest die ik nu aan het verwerken ben. En waar ik het soms dus nog heel moeilijk mee heb.
Bij mij duurde het een maand of 8 eer ik me weer mezelf voelde. Tot die tijd ook wel PND klachten. Ik vermoed nog steeds dat bij mij de borstvoeding een rol speelde (je raadt het al, ik heb 8 maanden gevoed..) de hormonen die daarbij een rol spelen maken mij volgens mij een beetje gek.. Erg jammer wel, de tweede komt er nu aan en hoewel ik mij niet kan voorstellen dat ik straks weer 'zo' word, ben ik er wel een beetje bang voor. Ik denk dat ik dan wel eerder zal stoppen met borstvoeding, terwijl ik eigenlijk heel lang zou willen geven.. Ik beschouw mezelf ook wel als bv-fanatiekeling, dus t doet me veel pijn dat te moeten concluderen Geef jij (nog) borstvoeding?
Hier ook totaal in de war. Dan voel ik me oke en dan voel ik me super depri en down en praat mezelf dan allerlei ziektes en weet ik veel wat aan. Mijn ijzer waarde was laatst nog goed (7.8 ) en vitamine d is (46 kwam van 39) maar alsnog super moe, geen eetlust, spieren en gewrichten pijn. Ik geef trouwens volledige borstvoeding al ruim 5 mnd. Oja en vaak last van angst/hyperventilatie/duizelig. Slaap heel slecht ook daardoor. Erg vermoeiend.