Stof tot nadenken ( meedenken)

Dag lieve Hope je kent me wel niet, maar lees nog steeds zo af en toe mee met vruchtbaarheidsbehandelingen. Hoe verdrietig dat je dit nu weer mee moet maken.....
Het is mij niet helemaal duidelijk wat je nu precies van anderen wilt horen? Woorden van troost en hoop, zover dat mogelijk is hoop ik dat je dan heel veel lieve en welgemeende berichten krijg (maar daar twijfel ik eerlijk gezegd niet zo aan).
Of je wilt horen hoe anderen erover denken of je wel of niet door moet gaan met behandelen? Ik denk dat wij dat helemaal niet kunnen maar ook niet mogen beoordelen. De hele mmm is een zwaar traject, maar zeker als je telkens zover bent in het hele proces en dan ook nog eens zulke heftige teleurstellingen te verwerken krijgt, dat is onbeschrijflijk..
Dat je je nu zoveel dingen afvraagt lijkt me ook wel heel logisch. Zoals je zegt 'je bent een volhouder en gaat door tot het 'bittere eind'(al hoop ik dat je na al deze ellende toch een mooi 'eind'resultaat mag meemaken.
Bedoel je met het gesprek een gesprek met de arts dat je hebt gehad of met iemand anders? 'Men' zet je op een dwaalspoor...wie zijn 'men'?
Persoonlijk denk ik dat, zolang artsen je reële kansen geven dat het wat dat betreft niet op hoeft te houden.
Wel is het natuurlijk zo hoe het met jullie eigen draagkracht is. Zoals je beschrijft is zeker het jaar 2008 heel heftig geweest met alles wat je al te verwerken had en dat voor je gevoel dat jaar helemaal aan je voorbij is gegleden. En nu deze teleurstelling weer...dit hakt er echt heftig in.
Ik denk dat het niet verkeerd is dat je eerst dit alles weer een plaatsje moet zien te geven (vraag me niet hoe je dat moet doen, maar zo zegt 'men' dat zo mooi).
Belangrijkste wat denk ik telt is hoe jij en je partner er sámen in staan en dat kunnen alleen jullie beoordelen en niemand anders(goedbedoeld of niet).

Ik wens je heel veel sterkte meis.....Erna.

 

Hallo Hope,

Ik denk dat je echt een megazware tijd achter de rug hebt en vindt het echt knap van je dat je alles zo goed kan verwoorden.

Het is gewoon niet eerlijk dat mensen die zo graag kinderen willen er zoveel voor moeten doorstaan en andere mensen ze "zomaar" krijgen en ze verwaarlozen!

Ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf spreken en weet dat ik niet zulke zware behandelingen heb gehad als IVF, maar toen ik eenmaal zwanger was van mijn dochter na het hele MM traject en 6 mislukte IUI's was het grootste verdriet meteen over. Gelukkig ging die zwangerschap goed en ookal zal ik nooit die moelijke tijd vergeten de scherpte van de pijn en verdriet van die tijd is er af.

Ik kan dus alleen voor mezelf spreken maar ik was tot het uiterste gegaan en achteraf is het alle ellende waard geweest. Ik weet dat ik makkelijk praten heb want aan het einde van de rit kregen we wel een gezonde dochter, maar ik denk dat jij alleen weet hoe ver je wilt en kunt gaan.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je veel blijft praten zowel met je partner als met lotgenoten. Op deze manier kun je alles toch een beetje een plek geven.

Mijn dochter huilde naar de geboorte veel en ik weet dat ik daar afentoe van baalde. En dan voelde ik me weer zo schuldig want wat hadden we allemaal wel niet doorstaan om haar te krijgen en ik moest gewoon dankbaar zijn en niet zeuren.

Hopelijk wordt 2009 een mooi jaar voor je Hope, ookal kun je daar misschien op dit moment niet in geloven. Misschien is het goed om voor jezelf op IVF gebied even rust in te lassen en alles een plekje te geven. Maar dat is ook iets wat je moet willen en kunnen. Ik wilde gedurende het traject geen rust maar mijn man heeft tussendoor wel aangegeven laten we maar even een pauze doen. Ikzelf kon die beslissing niet nemen want ik had maar 1 doel en dat was zwanger worden en liever gisteren dan vandaag. Gelukkig had ik iemand aan mij zijde die niet onder invloed was van al die hormonen en mij halt toe kon zeggen.


Een hele dikke knuffel...

 

Ik weet het niet meis...

Ik denk zelf dat je alleen de translocatie hebt, maar ik zou wel doorgaan.

Ik bedoel je bent niet voor jan doedel toch deze kindjes verloren?

Wat vindt je van adoptie?
Wij waren zelf al bijna begonnen met de adoptieprocedure. Dus ja...

Is moeilijk te zeggen en zoveel mensen zoveel meningen.

Maar als ik voor mezelf spreek: ik zou doorgaan als ik in jouw schoenen stond.

 

Hope: je hebt heel veel doorstaan en je verdriet is voor niemand zo te voelen als voor jou. Niemand kan jou vertellen wat je moet doen/laten/voelen/denken.

Ik heb voor mezelf in het laatste halfjaar geleerd niet meer naar het waarom te zoeken, en van dag tot dag te leven, niet meer denken aan als... en misschien..., nee gewoon; dit is de dag van vandaag en daar maken we het beste van.
En als ik dan verdrietig ben, dan ben ik dat gewoon, en als ik wel wat vrolijker ben, ben ik daar ook blij om.

neem je gevoelens en verdriet zoals het komt, en ja, ga door tot het bittere eind, zodat je voor jezelf weet dat je er alles aan gedaan hebt.

Wat een ander daarvan zegt doet er niet toe, zolang jij en je man/vriend het nog aankunnen, moet je het proberen.

Maar stop met jezelf af te vragen waarom, antwoord krijg je toch niet. Het is zoals het is (helaas) en meer dan doorgaan met ademen kun je momenteel gewoon niet.

Sterkte...

 

Ik probeer het nog eens:
* hoe gaan / gingen jullie met tegenslagen om?
Veel huilen en gewoon door blijven ademen. Klinkt stom, maar je kunt niet anders
* heb je wel eens getwijfeld aan het feit of er ooit een kindje komt?
Nee, heb veel gelezen dat er mensen zijn met 7 mk en die ook een kind gekregen hebben. De vraag was alleen wanneer het bij ons zo ver zou komen. En ik heb geen geduld, dus ja die vraag was een crime
* Laat je je wel eens van slag brengen door wat mensen om je heen zeggen wat je zou moeten doen?
Nee want bijna niemand weet het
* heb je ook oneindig gezocht naar alternatieve geneeswijzen, in de hoop dat er maar iets is wat zou kunnen helpen.
Nee, maar denk daar nu wel vaak aan.

Bedoelde je dit?

 

Hoi Hope,

De hele MMM is een echte achtbaan van hoop en verdriet en soms wat blijdschap. Na onze twede mislukte IVF poging, zat ik er helemaal doorheen. Ik had totaal geen hoop meer. Toen kregen we nota bene ook nog eens een IUI. Dat was nog eens 10 % minder kans op een zwangerschap! Dus daar putte ik al helemaal geen hoop uit!
Uiteindelijk bleek ik wel zwanger te zijn van de IUI! Op dat moment leken al de IVF pogingen en cryo tp, een eitje. We zijn al vanaf aug 2005 bezig voor een kindje, maar door onderzoeken en alles pas in aug gestart met echte behandelingen. Dus we hadden nog maar 4 behandelingen gehad en ik was al zwanger. Helaas werd het een miskraam, waar ik flink van onderste boven ben geweest en soms nog steeds. Nu denk ik heel anders en ben ik niet meer zo hoopvol. Nu denk ik juist; we hebben al 2 IVF pogingen ondergaan, dus hebben we nog maar 2 die we vergoed krijgen...en dan....als die ook verprutst zijn? Ik word daar heel bang van.
Vrienden van ons zeggen altijd dat we zo positief blijven en hoopvol zijn. Ja soms, van de buitenkant! Ik wil het namelijk niet hardop zeggen tegen hun dat ik heel erg bang zijn dat we misschien wel nooit een kindje krijgen! Mijn man is veel positiever ingesteld dan ik. Wat soms irri is maar ook vaak mij weer hoop kan geven.
Ik hoop dat je de hoop weer krijgt voor je kindje.
Ik probeer het elke dag weer opnieuw...

Liefs Nikkie

 

* hoe gaan / gingen jullie met tegenslagen om?
mijn ervaring is dat ik na een tegenslag altijd behoorlijk in een zwart gat val, ik kan dan niet direct zeggen 'we geven niet op'. het ziet er dan zo uitzichtsloos uit, na de 1e ivf zat ik echt tegen een overspannenheid aan. maar wat doen ik dan daaraan: vooral direct vastklampen aan de volgende poging, al is die maar klein. de grootste stap die ik heb gezet is een dag minder gaan werken, nu heb ik 1 dag per week om mezelf te verwennen, daardoor krijg ik meer energie om deze moeilijke periode vol te houden.
* heb je wel eens getwijfeld aan het feit of er ooit een kindje komt?
ja, ik twijfel daarover vaak, ik durf niet meer te zeggen 'het komt goed'. ik hou alleen de moed erin en ga daarom door, wat moet ik anders...?
* Laat je je wel eens van slag brengen door wat mensen om je heen zeggen wat je zou moeten doen?
ja, door opmerkingen wordt ik vaak boos (van binnen) gelukkig heeft mijn vriend dat ook veel, dat hij frusti thuis komt en dan kunnen we wel daarover lekker tegen elkaar klagen. we zijn zowieso tot de conclusie gekomen (ondanks echt onvoorwaardelijke steun van een handjevol mensen) we doorstaan dit alleen samen en soms zelfs ieder voor zich, de buitenwereld weet niet wat we voelen. de keuzes maken we zelf en daar laten we ons niet vanaf brengen.
* heb je ook oneindig gezocht naar alternatieve geneeswijzen, in de hoop dat er maar iets is wat zou kunnen helpen.
ik ben nu deze poging begonnen met acupunctuur en ben totaal enthiosiast, het voelt heel positief en doordat ik nu daardoor op advies mijn voedingspatroon heb aangepast (mij lichamelijk beter voel daardoor) heb ik het gevoel dat ik toch zelf ook nog een bijdrage kan leveren

 

Hoi Hope,

De hele MMM is een echte achtbaan van hoop en verdriet en soms wat blijdschap. Na onze twede mislukte IVF poging, zat ik er helemaal doorheen. Ik had totaal geen hoop meer. Toen kregen we nota bene ook nog eens een IUI. Dat was nog eens 10 % minder kans op een zwangerschap! Dus daar putte ik al helemaal geen hoop uit!
Uiteindelijk bleek ik wel zwanger te zijn van de IUI! Op dat moment leken al de IVF pogingen en cryo tp, een eitje. We zijn al vanaf aug 2005 bezig voor een kindje, maar door onderzoeken en alles pas in aug gestart met echte behandelingen. Dus we hadden nog maar 4 behandelingen gehad en ik was al zwanger. Helaas werd het een miskraam, waar ik flink van onderste boven ben geweest en soms nog steeds. Nu denk ik heel anders en ben ik niet meer zo hoopvol. Nu denk ik juist; we hebben al 2 IVF pogingen ondergaan, dus hebben we nog maar 2 die we vergoed krijgen...en dan....als die ook verprutst zijn? Ik word daar heel bang van.
Vrienden van ons zeggen altijd dat we zo positief blijven en hoopvol zijn. Ja soms, van de buitenkant! Ik wil het namelijk niet hardop zeggen tegen hun dat ik heel erg bang zijn dat we misschien wel nooit een kindje krijgen! Mijn man is veel positiever ingesteld dan ik. Wat soms irri is maar ook vaak mij weer hoop kan geven.
Ik hoop dat je de hoop weer krijgt voor je kindje.
Ik probeer het elke dag weer opnieuw...

Liefs Nikkie

 

* hoe gaan / gingen jullie met tegenslagen om?
mijn ervaring is dat ik na een tegenslag altijd behoorlijk in een zwart gat val, ik kan dan niet direct zeggen 'we geven niet op'. het ziet er dan zo uitzichtsloos uit, na de 1e ivf zat ik echt tegen een overspannenheid aan. maar wat doen ik dan daaraan: vooral direct vastklampen aan de volgende poging, al is die maar klein. de grootste stap die ik heb gezet is een dag minder gaan werken, nu heb ik 1 dag per week om mezelf te verwennen, daardoor krijg ik meer energie om deze moeilijke periode vol te houden.
* heb je wel eens getwijfeld aan het feit of er ooit een kindje komt?
ja, ik twijfel daarover vaak, ik durf niet meer te zeggen 'het komt goed'. ik hou alleen de moed erin en ga daarom door, wat moet ik anders...?
* Laat je je wel eens van slag brengen door wat mensen om je heen zeggen wat je zou moeten doen?
ja, door opmerkingen wordt ik vaak boos (van binnen) gelukkig heeft mijn vriend dat ook veel, dat hij frusti thuis komt en dan kunnen we wel daarover lekker tegen elkaar klagen. we zijn zowieso tot de conclusie gekomen (ondanks echt onvoorwaardelijke steun van een handjevol mensen) we doorstaan dit alleen samen en soms zelfs ieder voor zich, de buitenwereld weet niet wat we voelen. de keuzes maken we zelf en daar laten we ons niet vanaf brengen.
* heb je ook oneindig gezocht naar alternatieve geneeswijzen, in de hoop dat er maar iets is wat zou kunnen helpen.
ik ben nu deze poging begonnen met acupunctuur en ben totaal enthiosiast, het voelt heel positief en doordat ik nu daardoor op advies mijn voedingspatroon heb aangepast (mij lichamelijk beter voel daardoor) heb ik het gevoel dat ik toch zelf ook nog een bijdrage kan leveren

 

* hoe gaan / gingen jullie met tegenslagen om? Heel hard huilen, het gevoel dat alles langs je afgaat, weinig zin in activiteiten. Kortom best wel depressief maar ergens kom ik dan weer wel op een punt dat ik mezelf onder de kont schop!

* heb je wel eens getwijfeld aan het feit of er ooit een kindje komt? Ja, dagelijks!

* Laat je je wel eens van slag brengen door wat mensen om je heen zeggen wat je zou moeten doen? Ja, dat maakt me boos, verdrietig en cynisch.

* heb je ook oneindig gezocht naar alternatieve geneeswijzen, in de hoop dat er maar iets is wat zou kunnen helpen. Ja, maar heb niets echt aangegrepen. (ook omdat alternatieve geneenswijzen niet helemaal my cup of tea is.

Nee Hope, je draaft volgens mij helemaal niet door. Je zit in een heel verdrietig proces dat je heel machteloos kan maken. Dat doet uiteraard heel veel met je, dat lijkt me heel logisch. Ik geloof ergens wel in een omslagpunt tijdens zo'n dergelijk proces. Ergens moet er volgens mij een punt komen waarop men het helemaal beu is geworden. Beu van het hopen, het wachten, intensieve behandelingen, enz, enz.
Volgens mij helpt het wel om goede afleidingen of passies te gaan zoeken en er je ergens geforceerd toe zetten. (althans voor mij geldt dat zeker zo anders blijf ik hangen in mijn eigen sombere periodes en daar word ik echt niet beter van).

Ik gun je het allerbeste Hope! Weet dat je niet alleen bent!

Liefs, Lola2

 

Tja het is altijd makkelijker gezegd dan gedaan hoor, het heeft mij 1,5 jaar gekost om nu uiteindelijk een beetje zo te leven. En nog heb ik momenten dat het me moeite kost om mezelf af te remmen in de stroom van jaloerse/sombere/boze/verdrietige gedachten die ik nog steeds heb over mezelf of anderen die wel een gezonde zwangerschap en kindje hebben.

Ik zal ook nog even jouw vragen beantwoorden:

* hoe gaan / gingen jullie met tegenslagen om?
huilen, mezelf even voor de buitenwereld verstoppen, en daarna weer opstaan en verder gaan. Ik ben wel wat egoïstischer geworden, als ik verdrietig ben trek ik de telefoon uit het stopcontact en ik ga gerust niet naar verjaardagen toe omdat ik het moeilijk heb met al die baby's die momenteel in mijn vrienden en familie kring geboren zijn.
Ik merk wel dat ik de afgelopen 1,5 jaar wel steeds iets zocht om mezelf in te verstoppen, en dat ging van creatief knutselen, naar heftig veel te veel winkelen, afvallen en me storten op het maken van allerlei dingen zoals een website, kleding, enz. Ik wéét van mezelf dat het niet zozeer was omdat ik het zo geweldig vond om te doen, maar dat het gewoon een uiting was van: ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Maar ik heb het maar gewoon allemaal laten gebeuren, want het hielp om er in die periodes van druk zijn met iets anders, minder zwaar aan te tillen en niet teveel over na te denken. Maar ik was mezelf wel aan het verstoppen voor mijn echte gevoel, dat wel

* heb je wel eens getwijfeld aan het feit of er ooit een kindje komt?
Ja, ik twijfel elke dag.

* Laat je je wel eens van slag brengen door wat mensen om je heen zeggen wat je zou moeten doen?
Dat gebeurde na de eerste miskraam echt heel vaak, na de tweede werd ikzelf wat gevoelozer voor de opmerkingen, en nu praat er ik nog maar met een klein select groepje over waarvan ik weet dat ze geen pijnlijke dingen zullen zeggen. En als het toch voorkomt zeg ik dat het me pijn doet en dat ze het verdriet niet kennen en dus daarover niks kunnen zeggen, dat helpt wel. Ik ben wel wat harder geworden daarin, ik hoef niet te horen dat mensen vinden dat ik positiever moet denken, dat kan niemand sturen, en hun al helemaal niet, dus dat zeg ik ook gewoon, ik zeg meestal: laat mij mijn eigen weg maar zoeken, op mijn manier, er is namelijk geen foute of goede manier, iedereen doet het op zijn/haar eigen manier, en ja bij mij duurt het wat langer voor ik uit een depri periode ben, maar so what, I am still here, toch?

* heb je ook oneindig gezocht naar alternatieve geneeswijzen, in de hoop dat er maar iets is wat zou kunnen helpen.
Nee, ik wil bewust niks met alternatieve geneeswijzen te maken hebben, ik geloof dat als ik voorbestemd ben door God om moeder te worden, dat ik het ook zal worden, en als ik het nooit zal worden, zal ik waarschijnlijk een ander doel in dit leven hebben...hoe moeilijk te aanvaarden ook. Maar ik heb vertrouwen in mijn huidige arts, en dat is ook de enige arts waar ik op durf te vertrouwen.
Het aparte in mijn geval is dat mijn lichaam mij heel duidelijk verteld hoe het ervoor staat, en inmiddels na wat slechte ervaringen met artsen, vertrouw ik alleen nog maar op mijn eigen lichaam en gevoel, en niet meer op wat een ander zegt, behalve mijn huidige arts dan, want deze heeft tenminste respect voor wat ik aangeef wat ik voel.En hij draait er niet om heen, maakt het niet mooier/minder mooi dan het is. En zo probeer ik het voor mezelf nu ook te zien, het is zoals het is, en het enige wat ik kan doen is doorgaan met leven, en doen wat ik denk dat het beste is voor ons tweetjes, zolang wij dit alles nog aankunnen gaan we door in het traject, en ik heb voorlopig nog wel wat reserves om door te kunnen gaan. Ja de angst voor weer een miskraam zit heel diep, maar niet diep genoeg om het niet te proberen. Ik denk dat als ik belandt bij de grens dat wij het niet meer kunnen, ik dat vanzelf merk, en tot die tijd, gaan we door, de ene dag beter dan de andere, en ja ik heb mijn huilbuien, draken-buien (dat ik echt een draak ben voor mijn vriend) en dat ik heel bot tegen anderen reageer, die misschien belangstellend willen vragen hoe het gaat, maar so be it, ik ga me niet meer anders voordoen dan ik ben, voor mezelf niet en ook niet voor anderen.

 

* hoe gaan / gingen jullie met tegenslagen om?
Erg veel huilen, erg veel praten met elkaar en toch elke dag weer proberen de positieve dingen in het leven te zien (alhoewel dat soms wel erg moeilijk is). En het van me afschrijven in m'n blog op Hyves.

* heb je wel eens getwijfeld aan het feit of er ooit een kindje komt?
Ja, momenteel twijfel ik daar helaas dagelijks aan. Wij zijn 16 jaar bij elkaar, en vanaf begin af aan hebben we altijd een grote kinderwens gehad. Echter, door diverse omstandigheden hebben we bewust gewacht tot 2007. En nu... nu ben ik soms bang dat we te lang hebben gewacht...

* Laat je je wel eens van slag brengen door wat mensen om je heen zeggen wat je zou moeten doen?
Ja, en dat doet me pijn, maakt me boos, verdrietig en machteloos tegelijk

* heb je ook oneindig gezocht naar alternatieve geneeswijzen, in de hoop dat er maar iets is wat zou kunnen helpen.
Nee, in principe is dit niets voor mij... Maar... wat niet is kan nog komen, dus wellicht in de toekomst?

Hope, ik kan heel goed voorstellen dat je wil weten hoe anderen erover denken en hoe zij zich voelen. Weet dat je hierin niet alleen staat!
En wil je van je af praten, je mag me altijd een PB sturen.

Ik wil je heel veel sterkte toewensen, en hoop voor jou en je partner, dat jullie wens heel snel in vervulling mag gaan!

Liefs,
Con

 

Ben ik de enige bij wie bijna niemand ons verhaal weet?
En ben ik de enige die er altijd in gelooft heeft? ( maar dat komt misschien ook, omdat we al bijna gestart waren met adoptie. Dus een kindje kwam er toch wel of wel van onszelf ofwel voor onszelf)

 

Lieve Hope,

Allereerst hoop ik écht voor jullie dat jullie grootste wens uit zal komen! Heel veel sterkte met alle verdriet en heel veel succes met het realiseren van jullie droom.

Soms denk ik dat er meer persoonlijkheden in mij zitten. Van heel nuchter naar heel emotioneel. De antwoorden die ik geef zullen dan ook wel wat tegenstrijdig kunnen klinken, maar het is wel zoals ik het voel.

* hoe gaan / gingen jullie met tegenslagen om?
Wij hebben nèt onze 1e IVF achter de rug. Helaas negatief. Eigenlijk weet ik niet goed hoe er mee om te gaan. Ik heb mijn tranen voluit laten vloeien, in de armen van mijn grote liefde. Maar daarna heb ik gezegd: "Het is nu eenmaal zo, er is niets aan te veranderen. Eerst maar een gesprek met de gyn." Ook mijn man denkt er zo over. Dat klinkt misschien hard en alsof het niets met me doet, maar van binnen voelt het veel emotioneler, alleen wil ik niet dat het zo mijn leven gaat bepalen, dat er niets anders meer belangrijk lijkt. Ik weet niet of iemand me zo begrijpt, ik begrijp mezelf soms niet eens.
* heb je wel eens getwijfeld aan het feit of er ooit een kindje komt?
Ik twijfel alleen maar. Ik denk vaak dat het misschien wel een reden heeft, dat we geen papa en mama mogen zijn. Ook niet realistisch, maar ik vraag me vaak af waarom dan. Ik heb Colitis Ulcerosa gehad (een dikke darm aandoening). Heb vele zware operaties gehad, maar sinds 2 en half jaar gaat het heel erg goed met me. De ziekte is mijn lijf uit en ik heb een stoma. Had ik maar veel eerder voor een stoma gekozen, dan was de kans wellicht groter geweest dat het wel zou lukken met de kinderwens. Waarom is het allemaal zo gelopen. Ik weet het, die gedachten spinsels slaan nergens op, maar ze zijn er wel...
* Laat je je wel eens van slag brengen door wat mensen om je heen zeggen wat je zou moeten doen?
Soms wel, maar over het algemeen niet. Ik maak mezelf meer gek dan al die anderen. Maar er zijn altijd mensen waarvan ik de opmerkingen nooit zal begrijpen. Maar dan heb ik het er met deze mensen ook gewoon niet meer over. Gelukkig zijn er ook veel mensen om ons heen die het ons heel erg gunnen en heel erg meeleven. Zij zorgen ervoor dat ik ook met beide benen op de grond blijf staan.
* heb je ook oneindig gezocht naar alternatieve geneeswijzen, in de hoop dat er maar iets is wat zou kunnen helpen?
Zoals ik al zei, dit was onze eerste IVF. Het is nog maar een begin. 2 Jaar geleden wilde ik niet eens aan IVF beginnen, maar de grenzen zijn inmiddels behoorlijk verlegd. Ik kan het alleen per moment bekijken. Ik weet niet hoever we zouden gaan. En natuurlijk hoop ik dat niet te hoeven beslissen.

x M