MenM, ik begrijp je vrehaal prima hoor. Ik herken eigenlijk in ieder verhaal wel wat van mezelf. En nee, ik begrijp mezelf soms ook niet, hoe moeten anderen het dan begrijpen. Nu denk ik wel eens: komop vooruit kijken en niet blijven hangen. Maar als ik dat dan doe dan voel ik me rot en schuldig. Pfff het valt allemaa niet mee. Ik kan me vaak gewoon niet voorstellen dat we nu al meer dan 3 jaar bezig zijn en nog met lege handen staan. En dat vorig jaar, dat ik daar voor mijn gevoel niet bij was dat komt volgens de psycholoog door: depersonalisatie. Dat is eigenlijk iets niet bewust meemaken om jezelf te beschermen. Eigenlijk een hele gek iets. Zo, nu ga ik maar weer de proef op de som nemen en met andere dingen bezig zijn, zoals poetsen en boodschappen doen, in de hoop dat ik weer iets meer vooruit kan ipv achteruit. Liefs Hope
Lieve Hope, wat een vragen, wat een vragen. Weet je waar ik een tijd lang heel boos over ben geweest? Over het feit dat ik mezelf dat soort vragen moest stellen, terwijl honderdduizend andere mensen zonder enige tegenslag een kind krijgen. Ik vond het zo oneerlijk... Dan liep ik door het winkelcentrum en dan kwam ik allemaal kinderwagens tegen en dan wilde ik die moeders soms wel toeschreeuwen dat ze echt, echt onvoorstelbaar gezegend waren met die kinderen van ze. Vooral na mijn miskraam (en dat was er maar eentje, dus dat viel in verhouding nog best mee). Ik ben zó boos geweest. Ik heb nu eigenlijk geen idee meer hoe ik de drie jaar voorafgaand aan deze zwangerschap ben doorgekomen. Ik had een hoop te doen, dat wel. Toen we er achter kwamen dat het bij ons helemaal mis zat, liep ik al bij een psycholoog en zat ik al aan de antidepressiva. Niet daarom, maar gewoon omdat ik zo iemand ben. Het heeft zeker niet bijgedragen aan mijn herstel, maar andersom heeft het denk ik wel een beetje geholpen dat ik toch al psychologische begeleiding had toen ik in die onmogelijke situatie terecht kwam. In de periode rondom mijn eerste zwangerschap en mijn miskraam was ik ontzettend druk met mijn band. We hadden net een mini-cd opgenomen en we stonden aan de vooravond van een uitgebreide Nederlandse clubtour. Ik was helemaal kapot toen het mis ging, maar the show must go on, dus een dag nadat ik hoorde dat ons kindje niet meer leefde, stond ik al op het podium voor een try out, en mijn eerste, extreem heftige menstruatie na de curettage maakte ik mee op een bloedhete festivaldag. Ik lag backstage te kronkelen van de buikpijn terwijl ik op vol volume mee kon genieten van een live optreden van Normaal. Heel bizar eigenlijk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook ontzettend veel gedronken heb in die periode. Om het allemaal niet zo hard te voelen. Om mezelf staande te houden. Om er soms effe niet aan te denken. Tuurlijk, da's niet gezond, maar soms dwingen extreme omstandigheden een mens tot extreem gedrag. Drinken was denk ik mijn vorm van depersonalisatie... In de donkerste periode kon onze omgeving ook weinig voor ons doen. Ik denk dat Meneer Belle en ik ons onbewust behoorlijk hebben afgesloten voor andere mensen. We lieten eigenlijk alleen iets van ons horen als mensen echt stomme opmerkingen maakten, en verder zaten we vooral samen in een coconnetje van verdriet. Heel dicht bij elkaar, als twee kleine vogeltjes die onder een blad zaten te wachten tot de storm voorbij was. En inderdaad, de onzekerheid was slopend. We wilden heel graag geloven dat we ooit papa en mama zouden worden, maar hoe langer dat duurt, hoe meer je eraan twijfelt. Ik ben in die tijd ook wel meer en meer spiritueel bewust geworden. Soms had ik momenten van een soort universeel bewustzijn en eenheid, momenten waarop ik me realiseerde dat het niet nodig was dat IK kinderen zou krijgen, omdat IK niet besta. Dan voelde ik mijn eenheid met alle moeders van de wereld en wist ik dat het goed was. Maar zulke momenten gaven me weinig rust. Ik werd er juist heel verdrietig en (jawel) opstandig van. Ondertussen vertelde mijn zusje me dat ze zag dat ons kindje heel dichtbij ons was. Maar ik kon dat (door mijn cynisme, de drank of mijn verdriet) niet voelen. Ik was echt stomverbaasd dat ik weer zwanger was. Ik snap het nu nog niet eigenlijk. Ineens is alles op zijn plaats gevallen. Dat is bijna net zo merkwaardig als al die jaren waarin het niet goed was, waarin niks klopte. Ik denk dat je went aan de staat waarin je verkeert, hoe vreemd of verdrietig die ook is. Maar jij noemt jezelf Hope. En dat is een krachtige naam. Hou dat vast, lieverd. Blijf hopen. Ik wou dat ik je kon beloven dat alles goed zou komen. Ik kan dat helaas niet, maar ik blijf met je mee hopen. Een dikke knuffel! Belle.
wat een mooie woorden Belle, raak er helemaal ontroert van. Zoals als jij het omschrijft, zo voelt het precies. Ik hoop dat ik binnenkort me ook mag afvragen waar opeens een zwangerschap vandaan komt, en dat het verdriet van al deze tegenslagen op de achtergrond zullen treden. Want wat ik al eens eerder heb gezegd: IK BEN HET ZAT! steeds die teleurstellingen. Hope
lieve hope ik lees dit nu van jou en zie dat je toch op de een of andere manier van anderen wilt lezen hoe zij het doen in de hoop dat je denkt ja zoals die het heeft gedaan dat is goed zo wil ik het ook doen. Goed om te kijken maar vergeet niet jezelf he je doet het zoals je het zelf het beste aankunt ik kan me jou verdriet niet vergelijken met de mijne maar mijn houvast was. Dat ik ergens een heel diep gevoel van binnen had die zei dat het ooit goed kwam Daar hield ik mij heel erg aan vast en dat iedereen in mijn omgeving alles weet van de eerste miskraam tot aan de laaste en we ook met iedereen ons verdriet om danique gedeeld hebben dat gaf mij kracht meid ik wil er zoveel mogelijk voor je zijn. Weet nooit goed op welke manier ik er voor je kan zijn ben ook bang dat je het juist heel confronterend vind nu berichtjes van mij maar laat me het weten knuf miriam
jeetje belle wat heb je dat weer mooi geschreven. ik ben elke dag even op dit topic geweest, te kijken, te lezen, om antwoorden te geven op je vragen. maar ik weet het niet, en dus sloot ik dit topic weer af. wilde je graag een antwoord geven om je te helpen, maar wist niet het juiste antwoord te geven op je vragen. ik weet niet eens hoe ik het zelf doe allemaal. wat ik al in je andere topic schreef is het geheim houden van dit alles voor mij toch prettig. niemand weet het dus hoef ik er ook niet over te praten. mss ook wel helemaal fout. maar het voelt goed zo voor mij. lieve hope, ik kan je dus alleen maar zeggen, doe waar jij je lekker bij voelt meid, huilen, lachen, feestje, bankhangen noem maar op. dat kan iemand anders niet voor jou bepalen. ik denk aan je