Even mijn hart luchten (sorry heel lang verhaal met ongetwijfeld typefouten omdat mijn handen inmiddels versteend zijn ) Voor mijn eerste een miskraam gehad echt geheel onverwachts. Ik was nog zo heerlijk in de veronderstelling dat alles gewoon goed ging, tot ik vreselijk begon te bloeden... Bij mijn eerste was mijn zwangerschap allesbehalve gezellig en leuk, bekkeninstabiliteit vanaf 15 weken, ishias etc. etc.... ik ben zelf 2 maanden te vroeg geboren doordat mijn moeder HELPP syndroom had. Als zij niet had aangedrongen op een echo waren we er beiden niet meer geweest... dus bij elk pijntje en dingetje zat ik bij de vk. Gelukkig ging zij hier heel goed mee om. Ik was gewoon ontzettend onzeker. Uiteindelijk begon de bevalling na het strippen op de uitgerekende datum een dag later. Die heeft in totaal meer dan 48 uur geduurd. Uiteindelijk na 30 uur naar het ziekenhuis gegaan om een prikje te krijgen zodat ik was kon slapen... de ontsluiting schoot niet op terwijl ik wel echte weeën had. Na de prik kon ik niet slapen maar ontspande ik wel goed waardoor de ontsluiting toch snel kwam... mijn dochter helaas niet... na 1,5 persen grote knip en vacuümpomp kwam ze er eindelijk uit... Heb nog meer dan een half jaar met pijn gezeten van de hechtingen en de kraamweek van verschrikkelijk. De borstvoeding lukte niet doordat ik zo'n pijn had etc. En heel stom mijn babyshower was verschrikkelijk (ik ben altijd degene die het regelt bij anderen en wilde ontzettend graag zo'n echte Amerikaanse babyshower) Goed die periode afgesloten met een gesprek bij de psycholoog, maar ik wilde niet teveel overhoop halen omdat ik mijn laatste jaar hbo af wilde maken. HBO diploma gehaald en toen weer zwanger van de 2e. Deze zwangerschap verliep een stuk relaxter, wel had ik weer ontzettend last van stemmingswisselingen maar goed dat hoorde erbij. Ik was zelf heel relaxed en had vertrouwen in de zwangerschap en ons meisje. Tot ik met 32 weken ontzettende jeuk kreeg (had ik bij mijn eerste ook maar toen kwam er niets uit de testen). Voor de zekerheid toch maar bloedprikken en 5 dagen voordat ik 37 weken was kwam de uitslag. Even snel met schoonzusje en dochter naar de gyn we verwachtten toch geen rare dingen ivm de jeuk bij de eerste. Toen zei die man doodleuk over 5 dagen moet je terugkomen je waarden zijn te hoog je hebt zwangerschapscoleastase. We gaan je inleiden. Kon ik bij de eerste niet wachten tot ze eruit zou komen, had ik bij deze zwangerschap echt zoiets van blijf nog maar even zitten ik geniet wel... en uiteraard had ik mijn babyshower nog niet gehad (waar je al niet aan denkt, maar het was voor mij echt ontzettend belangrijk!!)... was ondertussen bijna 37 weken dus niet echt slim. Het weekend voor de inleiding (ik moest elke dag een ctg laten maken) had ik een veel te hoge bloeddruk... ik zei nog dat komt door de stress... maar ik moest blijven. Helaas was mijn babyshower dus dat weekend gepland. Zondag weer naar huis en maandagochtend melden....
...De inleiding wilde niet vlotten en ik kan niet tegen onzekerheid... verschrikkelijk was het. Uiteindelijk toch gelukt! Maar ik bleef steken op 1 cm ontsluiting, met veel moeite mijn vliezen gebroken en naar de verloskamer gebracht (zonder man die wilden we even laten uitslapen thuis ) daar aan de weeenopwekkers maar ons meisje had grote dips dus dat mocht niet meer... uiteindelijk gered door een verpleegkundige met het geweldige idee om het vruchtwater aan te lengen met gewoon water zodat ons meisje wat meer vocht had... Het werkte super!! Maar na een uur nog steeds niet meer ontsluiting maar wel veel pijn... ondertussen was man mijn er gelukkig ook. Toen maar om een pompje met pijnstilling gevraagd. Omdat ik toen blijkbaar weer kon ontspannen vorderde de ontsluiting binnen een half uur van 2 naar 10 cm... ik riep de vk erbij die geloofde niet dat ik persdrang had maar jahoor met 2 kleine persjes was ons kleine meisje daar. (ik had me ingesteld op weer 2 uur persen etc. dus nogal een schok!) 1 minihechting verder niets!! Weer thuis en het genieten kon beginnen... dat ik last had van een pnd kon je toen al merken omdat ik op de eerste dag naar het winkelcentrum ben gelopen (heen en terug een dik half uur!) en vervolgens de dag erna in de bakfiets ben gaan fietsen met de kleine (de kraamverzorgster vond het wel een goed idee!!!:x Terwijl we eigenlijk hadden afgesproken pas vanaf 4 maanden te gaan fietsen... ipv dat ze me remde moedigde ze me alleen maar meer aan... tot mijn man gelukkig in de gaten kreeg dat ik niet mezelf was en mij en mijn meisje verder heeft beschermd. al direct na de bevalling had ik een helse pijn in mijn lies... maar na 3 dagen trok dat weg en had ik alleen nog maar pijn in mijn kuit waar ik kramp had gehad tijdens de bevalling. Die pijn werd echter alleen maar erger... ik had op dit forum gelezen van 2 vrouwen die waren overleden aan een longembolie en was als de dood dat ik een trombosebeen had. Maar zowel de vk als de kraamverzorgster zeiden dat er niets aan de hand was... de 10e dag de kvz was weg maar de vk nog wel verantwoordelijk voor mij. Ik kreeg verhoging en voelde me belabberd, benauwd, kon de trap niet meer op of af door mijn been, ik voelde mij gewoon ontzettend slecht! Dus de vk gebeld, die zei doodleuk bel maandag de ha maar het is vast niets...:x Zondag hield ik het niet meer, echt heel benauwd, inmiddels koorts en ontzettende pijn in mijn been... dus ik heb (en dat is een grote drempel voor mij) de hap gebeld na het nog eens lezen van de verhalen hier wilde ik niet dood gaan ... ik moest gelijk komen en het was helemaal mis mijn pols was over de 100 en bloeddruk was gevaarlijk hoog dus gelijk naar de seh daar kwamen ze tot de conclusie dat mijn trombosewaarde was verhoogd dus ik moest blijven. Ze dachten dat het niets was maar gewoon voor de zekerheid... de mri was stuk die zou maandag gemaakt worden op de longfoto was niets te zien. Maandag een echo gekregen van mijn been waarop volgens de echoscopiste niets te zien was... dus ik blij, ik mocht naar huis! Maar moest toch voor de zekerheid een mri... helaas was daarop te zien dat ik longembolie had in beide longen... De longarts vertelde ook dat er zeker wel trombose in mijn been zat of heeft gezeten... Eerst moest ik naar de longafdeling zonder mijn kleine meid die toen amper 12 dagen oud was ik was compleet in tranen maar gaf geen borstvoeding (was wederom niet gelukt door de stress en pnd die ik achteraf bleek te hebben) dus het was onmogelijk 2 lieve verpleegkundige een van de longafdeling en een van de kraamafdeling hebben toen samen met de gynaecoloog gezorgd dat mijn meisje wel opgenomen kon worden en ik dus op de kraamafdeling kon blijven. Ik kreeg een eenpersoonskamer en mocht heerlijk van mijn meisje genieten! Na een verblijf van bijna een week mocht ik eindelijk naar huis daar kon ons leven samen beginnen. Wel moest ik een kous dragen en 6 maanden bloedverdunners slikken om een lang verhaal kort te maken de trombosedienst is niet gemaakt voor jonge mensen met kinderen ik moest 3 x per week prikken maar we hadden geen auto en het ziekenhuis was te ver, eigenlijk vonden ze het onzin dat ze bij me thuis moesten komen, ik was toch pas 25 (ja maar wel met een kleintje van 2 weken oud!) uiteindelijk mocht ik in een bejaardentehuis op 20 minuten lopen prikken 3x per week met een meisje van 2 en een meisje van 2 weken allebei huilend omdat ze een dutje moesten doen of eten moesten en geen bejaarde die je voorlaat gaan ik was helemaal op na 2 maanden. Toen ben ik gaan uitzoeken of thuis prikken een mogelijkheid was, eerst zeiden ze van niet, toen kon het wel maar moest ik 2 dagdelen een cursus volgen in een andere stad waar ik met de bus heen moest, er was echt niets anders zeiden ze tot ik zelf ging zoeken en de nationale trombosedienst vond! Wat een goed initiatief. Ik mocht een e-cursus volgen welke ik in 10 minuten had afgerond, vervolgens kwam er iemand thuis met een apparaatje waarmee ik met een vingerprikje en een druppeltje bloed mijn waarden kon bepalen. IPV het hele buisje dat ze bij de trombosedienst afnamen. Dit maakte het een stuk gemakkelijker. Nog steeds moest ik 3x per week prikken en dat is nooit weg gegaan. Ik was eigenlijk te jong, mijn lever functioneerde te goed waardoor mijn waarden steeds of de hoog of te laag waren. Daarna nog verhuisd en een pup genomen waarna ik in ons nieuwe huis compleet instortte.. ik kon niets meer alleen maar schreeuwen en huilen op het moment dat mijn dochtertje van 2 naar me toekwam en zei: stil maar mam, het komt wel goed schatje, pap is bijna thuis. Merkte ik pas dat er iets goed mis was dus ik naar de psycholoog wat een op geldbeluste lellebel bleek te zijn gelukkig hebben we na de verhuizing een andere ha gekregen en dat is zon geweldig mens!! Ze vertelde me na mijn verhaal te hebben gehoord (de eerste keer heb ik er meer dan een uur gezeten ) dat ze dacht aan een postnatale depressie, dus kreeg ik antidepressiva en ik werd mezelf weer deze mezelf had ik al 5 jaar niet meer gezien! Wonderbaarlijk hoe goed de antidepressiva bij mij aansloegen en hoe weinig last ik van de bijwerkingen heb. De ha denkt nu dat ik een bepaald stofje in mijn hersenen mis waardoor ik ook zo heftig reageer op hormonen. Waarschijnlijk blijf ik mijn leven lang pillen slikken, maar als ik me zo blijf voelen teken ik ervoor! Eindelijk gaat het fijner, we wonen in een prachtig huis, een geweldige omgeving, met 2 prachtige dochters, een stiefzoon en een lieve puperpup die ook grotendeels verantwoordelijk is voor mijn redding! Maar dat is nog niet het eind inmiddels ben ik al vanaf de bevalling ongesteld. Ik mag geen andere vorm van anticonceptie behalve het spiraaltje. Koperspiraal kon ook niet ivm groter bloedingsgevaar dus mirena maar ik ben letterlijk elke dag ongesteld. Inmiddels een ijzerkuur verder omdat ik bloedarmoede kreeg. Nu sinds 3 weken zitten mijn benen vol met blauwe plekken op onverklaarbare plaatsen, soms zijn ze even weg maar dan komen ze op andere plekken net zo hard weer terug dus was ik op een afspraak met de internist om te onderzoeken of ik misschien een erfelijke bloedziekte heb de gyn ben ik alweer geweest, de spiraal zit perfect en alles ziet er precies zo uit als zou moeten over een week of 2 de uitslag van de uitstrijkjes en als die goed zijn haalt hij de spiraal er weer uit om te kijken of dat het bloedverlies tegen gaat . Maar in combinatie met de blauwe plekken, de plotselinge trombose en longembolie, de vele bloedneuzen en tandvleesbloedingen en het continue ongesteld zijn, vertrouwde de huisarts het toch niet Dus we gaan een nieuwe periode tegemoet, een periode van onderzoeken, onzekerheid en onbewust toch ook zorgen maken over wat het is en of het iets is verder goed nadenken of we nog kinderen willen, want als het bloeden niet stopt moeten we gaan nadenken over een operatie om het slijmvlies weg te branden in mijn baarmoeder nu weet ik niet of ik het nog durf om een keer zwanger te worden en te bevallen, maar het is zo definitief eerst maar eens de afspraak met de gyn en de internist afwachten dan zien we weer verder Met mijn droppies gaat het gelukkig geweldig!!
Heftig. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat hierop te antwoorden dan Sterkte. (Ik wilde ook niet niks zeggen) Diggi Knuff.
De bloedingen en de blauwe plekken zijn toch een gevolg van de bloedverdunners die je moet slikken? Misschien toch een te hoge dosering? Ik was 19 toen ik een trombosebeen kreeg, en zat destijds dus onder de blauwe plekken en had ook vaak bloedingen. Maar sterkt!!
Lijkt mij ook, bloedneuzen en tandvleesbloedingen heb je daardoor ook sneller last van. Dat je nog steeds iedere dag ongesteld bent kan komen door de mirena, daar reageer je dan helaas niet goed op. Dan kun je wachten tot je een ons weegt maar zolang je die spiraal hebt blijf je bloeden. Meid, je hebt heel wat ellende moeten doorstaan, en ik kan mij voorstellen dat je hier en daar wat teleurgesteld bent in de zorg in NL. Ik begrijp ook helemaal dat je dit even van je af wilde schrijven en je moedeloos voelt. Maar, en dit is echt goed bedoeld, bekijk alles stukje voor stukje. Als je alles achter elkaar opsomt dan overheerst alle ellende en voelt het daardoor nog groter dan het al is. Daarmee maak je het voor jezelf heel zwaar. Ik zou je adviseren om goed steun te zoeken bij je man, maar probeer ook iedere dag een positieve gedachte of een positief moment te hebben en schrijf dat desnoods op. Blijf sterk en positief, hoe moeilijk dat soms ook is!
Nee dat kan niet meer ben er inmiddels meer dan 3 maanden geleden al mee gestopt en mijn waarde was weer normaal...
Lief allemaal doet me echt goed!! Wil er wel bij zeggen (dacht dat ik dat ook had gedaan haha) dat ik me een stuk beter voel hoor! Ik zit weer goed in mijn vel en kan langzaamaan weer dingen aan. Ik schrijf inderdaad elke dag aan het eind 3 dingen op die goed gingen... en tuurlijk heb ik nog dipjes maar het gaat wel veel beter! Alleen is het soms lastig dat je denkt een bepaalde periode te kunnen afsluiten en dan staat het volgende op de stoep...
Snap ik helemaal, mijn reactie was ook echt om je een hart onder de riem te steken. Knap dat je je overal doorheen geslagen hebt en nog met een rechte rug in het leven staat. Veel sterkte met dat wat nog komen gaat.
Wat een heftig verhaal,ik wil je toch sterkte wensen ook al kunnen we mekaar niet.Dikke knuff kittycat69
jeetje wat vervelend dat je dit allemaal mee hebt moeten maken! fijn dat je iig nog wel positief in het leven staat en je weer beter voelt sterkte verder