Hallo allemaal, Mijn dochter van 13 maanden is een heel ander kind dan haar zus van 3 jaar en 10 maanden. Ze probeert veel meer uit, ze durft veel meer, veel ondernemender en ook veel pittiger! Zo heeft ze nu al haar 3e woedeaanval gehad (mijn oudste dochter had dit pas veeeeeel later en was na 3 x al over en nooit meer terug gekomen). Sinds 2 weken gaat ze op een andere dag dan normaal naar het kdv. Ze kent de kindjes die op deze dag komen niet en blijkbaar vindt ze dat maar raar, ze is heel aanhankelijk en hangt erg aan de leidsters (normaal zit ze lekker te spelen en heeft ze het erg naar haar zin). Dus na zo'n dag is ze kapot. Vanavond gingen we eten en toen we haar in haar kinderstoel neerzetten begon het! Krijsen, lichaam in de strijd gooien en brullen! zo maar....we mochten haar niet voeren, ook wilde ze zelf niet eten. Het eten op de lepel werd de lucht in gegooid en daarna nog flink geramd met de lepel (alsof die er wat aan kon doen ). Niks hielp...tegen haar praten niet, eten weghalen niet, eruit halen niet, met haar lopen niet, haar even laten afkoelen op de grond niet, haar weer terug zetten in de stoel en negeren niet.....tot we haar maar boven op bed (ons bed) effe lieten uitrazen terwijl wij erbij zaten maar dat hielp bij mijn vriend ook niet. Toen ik erbij kwam en haar afleidde werd ze eindelijk wat rustiger.... Jeetje wat was dat heftig zeg! Daarna maar geen eten meer gegeven (wilde niet dat het weer begon) en lekker douchen en naar bed gebracht, ze sliep heel snel! Ik vind dit zoooooo moeilijk om mee om te gaan. Ik wil haar zo graag helpen maar weet niet hoe.... Kortom...hebben jullie ervaringen/tips??? Alles is welkom! groetjes, Wendy
Hoi hoi, Misschien was ze gewoon moe?? Heeft mijn mannetje ook wel eens en dan eet ie echt geen hap en gaat het er net zo aan toe zoals jij het beschrijft. Wij krijgen hem dan ook met geen mogelijkheid stil en hij valt inderdaad als een blok in slaap als we hem op bed leggen. Anders zou ik het ook niet weten, ik blijf mee lezen!
Hier ook die ervaring. Een zeer temperamentvol kereltje die ook al op jonge leeftijd giga driftbuien had. Toen hij 15 maand was had hij echt de piek. De buien duurden soms ruim een uur en niks was goed. Maar dan ook echt niks. Ik liet hem meestal op de grond uitrazen, proberen te negeren, maar dat was het ook echt niet, want dan lag hij er een uur later nog. Mocht niet aan hem komen, mocht eigenlijk ook niet bij hem weglopen, helemaal niks. Ik ging ook gigantisch aan mezelf twijfelen. Tegenwoordig zet ik hem als hij zo boos is in zijn bedje. De deur van zijn slaapkamer laat ik dan open en ik loop boven dan wat zinloos te rommelen. Als hij weer wat rustiger is ga ik naar hem toe. Begint hij weer opnieuw te krijsen, is het nog niet over en ga ik weer even weg. De bui is nu veel sneller weer over. Meestal na tien minuten (soms duurt het nog wel een half uur of langer, maar dat zijn tegenwoordig gelukkig weer uitzonderingen). Ik vertel hem altijd wel dat hij boos is en dat dat mag. Als de bui weer over is pak ik (of mijn man) hem altijd even op schoot. Even bijkomen. Probeer in ieder geval zelf de rustig te blijven (en dat is moeilijk!). Je moet voor jezelf en je dochter daar gewoon een weg in vinden dat werkt. Misschien het CB om advies vragen? Meest vreemde aan deze buien vind ik voor mezelf dat ik de aanleiding voor het hele boze gedrag volkomen mis. Die grote buien lijken vanuit het niets te ontstaan en kunnen op elk moment van de dag beginnen. Want boos zijn na een duidelijk grens duurt maar heel even. Dat is twee tellen en dan gaat hij weer verder met spelen. Heel vreemd.
Ik denk ook dat ze heeeel moe was. Heeft ze deze aanvallen pas sinds ze op een andere dag naar het kdv gaat? Misschien is het toch wel erg heftig voor haar. Ik zou ook denken, als het echt niet gaat, dan maar zonder eten naar bed als het het enige is wat helpt.
Ze heeft nu 3 x zo'n aanval gehad, de 2 vorige keren niet na zo'n "nieuwe" dag op het kdv maar in andere situaties. Tja het is zo heftig, je wilt er voor haar zijn, haar helpen maar niks werkt alleen maar toekijken, afwachten en er daarna voor haar zijn natuurlijk. En een keertje zonder eten naar bed omdat ze moe is is ook niet zo'n ramp alhoewel je dan soms ook wel weer gaat twijfelen aan jezelf ofzo..doe ik het zo wel goed? moet ik niet toch nog dit of dat? pffff... Hoop dat ze er snel vanaf is maar iets in mijn gevoel zegt dat dit niet zo is...als ik haar nu een beetje ken. hmmm Ja, was ook al van plan het cb te vragen (ga daar 29/4 naar toe) maar wilde alvast wat tips/ervaringen, dus thanks!
Ja heel lastig, Veel succes iig. Hopen dat het cb nog wat goede tips heeft. Maar alleen doen wat goed voelt he!!