Ik kom er even niet meer uit met mijn dochtertje van ruim 10,5 maand. De laatste week gaat het slapen overdag niet meer zo goed.. Ze heeft ontdekt dat ze kan zitten/staan in bed, dus dat doet ze ook de hele tijd. Ze weet alleen nog niet hoe ze weer moet liggen. Dus dan wordt er op begeven moment hard gehuild. Ik leg haar dan steeds plat, kusje en weer weg. Na een paar keer geeft ze het wel op.. dit doet ze ook 's nachts vaker. Maar nu is het ook steeds huilen als ik de kamer uit ga. Dit heeft ze wel eerder gehad, maar ging vanzelf weer over. Alleen nu is het continu zo en dat in combinatie met gaan zitten/staan.. waardoor ik uiteindelijk steeds naar haar toe ga om haar goed te leggen. Ze ligt dan namelijk in een rare houding of zit in een hoekje van haar bed. Of de knuffel is eruit gevallen door al dat gedraai. Nu zei de gastouder tegen mij (waar ze overigens slaapt als een roosje ) dat ze ons misschien uitprobeert. Maar ik heb daar dan een beeld bij van huilen en als je binnenkomt is er niks aan de hand. Maar ze huilt echt heel zielig, dikke tranen.. dat is volgens mij geen uitproberen. Dus is het misschien toch meer verlatingsangst? Maar waarom bij de gastouder wel goed slapen? Ga ik dan toch te veel/te snel naar haar toe? Herkenbaar voor iemand? Tips welkom!
Een kind hecht zich veel sterker aan de ouders dan aan de gastouder, verlatingsangst uit zich dus ook veel meer meer thuis. En bovendien: vreemde ogen dwingen. Dat ga je nog wel meer tegenkomen, thuis wil ze niet slapen/eten/wat dan ook en bij de oppas doet ze het voorbeeldig, grrr. Uitproberen denk ik eigenlijk niet echt, dan verwacht ik meer iets uit bed gooien en dan (nep)huilen tot jij het komt oprapen, dat is een leuk spelletje maar daar zou ze dan redelijk vrolijk bij zijn. Het is denk ik een combinatie van verlatingsangst en niet zelf weer kunnen gaan zitten/liggen, waardoor ze in de problemen komt. Ik denk dat je er gewoon doorheen moet. Ga regelmatig terug als ze huilt, leg haar weer goed en vertrek weer. Zo komt ze over haar verlatingsangst heen en ze leert over een tijdje ook hoe ze zelf weer kan gaan zitten, dat scheelt alweer 1 ding. Kiekeboe spelen helpt ook tegen verlatingsangst.
Ik zou het idee dat een baby het vermogen heeft om iets uit te proberen snel laten varen. Kan je je het überhaupt voorstellen Verlatingsangst is rond deze leeftijd heel heftig. Komt en gaat in fases. Bevestigen dat je er voor ze bent vind ik het beste en meest liefdevol.
Hier gaat dat ook in fases... soms wel 10x naar boven terug leggen. Die periode hebben we nu gehad. Nu is knuffel uit bed gooien favoriet. Ook hier huilt ze soms nog wanneer ik weg ga, alleen ben beneden en is het gestopt. Voor hoe lang het duurt want hebben ook andere fases gekend. Ik ging altijd heen wanneer het te lang duurde. Knuffel er weer in, kusje en ging weer weg. Soms hielt het snel op en andere keer een erg lange adem nodig.
Owh en dat uit proberen daar ben ik het niet geheel mee eens. Mijn dochter is 11 maand en doet dat echt wel. Blokjes over de muur krassen, nee zeggen, lachen en dan nog een keer doen. Met eten de eerste hap niet willen. Na 1 hap eet ze het hele bakje leeg. Ik merk echt wel dat het op deze leeftijd dikke donderstenen zijn die meer door hebben dan dat ik soms denk.
Ze onderzoeken oorzaak en gevolg. Daarnaast experimenteren ze volop om grip te krijgen op wereld. Dat is normaal en hard nodig om te ontwikkelen. Kinderen zijn er niet op uit om te manipuleren.
Ik denk ook niet dat het uitproberen is, daar is ze nog wel klein voor. Mijn zoontje heeft dit ook veel gehad in verschillende periodes en was naar mijn idee echt verlatingsangst. Inderdaad ging hij dan ook zitten of staan en begreep hij volgens mij niet meer goed hoe hij dan zelf weer rustig kon gaan liggen om te gaan slapen. Het is heel vermoeiend, maar ik zou als ik jou was gewoon steeds even terug gaan na een aantal minuutjes, kusje geven en weer neerleggen en zeggen dat ze lekker moet gaan slapen. Verder niets.. Dit kan best een tijdje duren maar misschien gaat het ook wel snel en slaapt ze weer lekker zelf in! Bij de gastouders is alles idd heel anders, kindjes tonen veel meer hun hechting en emotie bij papa en mama
Dat is dus gewoon uitproberen. Maar dan op een andere manier genoemd. Veel mensen hebben bij het woord uitproberen een negatieve associatie. Dat is jammer, want zo komt het over als manipuleren en daar zijn baby's inderdaad nog niet toe in staat.
Rond die leeftijd hadden ze dat hier ook allebei, en nu heeft mijn jongste het weer rond 2 jaar. Ik ben niet van het laten huilen, nam ze altijd bij me.
Bedankt voor al jullie reacties! Ik had ook niet het gevoel dat het uitproberen was.. ze is echt behoorlijk overstuur. Maar ik vind het wel lastig om er mee om te gaan! Zo was ze gisteren de hele dag wakker tot 16.00 u.. toen is ze toch in slaap gevallen. De andere momenten van de dag, dat ze duidelijk slaap had, ging ze keihard huilen. Ik ben steeds teruggelopen om haar recht te leggen, kusje en weer weg, maar ze was echt overstuur. Dikke tranen en een paar keer heb ik haar even vastgepakt en dan snikte ze echt een tijd na. Dus na steeds zo'n 45 minuten heen en weer lopen heb ik haar er maar uitgehaald. Haalden jullie je kindje dan gewoon uit bed en dan maar niet slapen? Want het is ook zo sneu dat ze moe is, maar ja.. ze houdt niet op met huilen. En dan breekt mijn hart ook! Ook probeerde ik wat te rommelen in de buurt van haar kamer, dat ze me hoorde, maar dat hielp niet.
Wat doet ze als je naast haar bedje gaat zitten en haar handje vasthoudt, maar verder geen interactie? Komt ze dan tot rust en gaat ze slapen? Als dat werkt en je niet uren naast haar bed moet zitten kun je dat ook overwegen. En als ze al drie kwartier aan het huilen is zou ik haar er ook uithalen, je moet ook weten wanneer je verloren hebt. Dat slaapje gaat gewoon niet meer lukken. 's nachts gaat het wel beter toch? Dan zal ze het voor die dag daarmee moeten doen, het is niet anders. Slaapt ze in de buggy of autostoel? Dan zou je ook een ritje kunnen maken rond haar normale slaaptijd, dan kan ze wat inhalen. Blijf haar verder zo normaal mogelijk naar bed brengen, als haar verlatingsangst over het hoogtepunt heen is zal ze weer gewoon gaan slapen.
Hoi Zohra - bedankt voor het meedenken! Als ik naast haar bedje ga zitten en mijn hand op haar buikje leg, dan wordt ze rustig en gaat in haar oogjes wrijven. Alleen blijft ze dan maar wakker. Ik zing ook liedjes voor haar en dan ligt ze rustig te luisteren, maar slapen ho maar. Ik heb wel eens geprobeerd te blijven zitten, maar ze blijft maar wakker. Soms trekt ze de knuffel over haar hoofd en blijft ze zo liggen.. dan sluip ik weg en is het ook stil. Maar als ik die op haar hoofd leg, trekt ze hem weg . 's Nachts gaat het inderdaad goed en bij de gastouder slaapt ze dus ook een gat in de dag Even slaap inhalen. Ik ga inderdaad vaak dan een stukje wandelen of even fietsen en probeer het daarna nog eens. Nu was ze inmiddels al 3,5 uur op en toen wilde het wel na een poosje. Dus misschien maar gewoon lang ophouden en dan naar bed. Voor nu dan .