Ha meiden, Even mijn ei kwijt hoor, ik weet niet waar ik het moet posten, hier zal wel ok zijn toch . Mijn dochter is nu 1 jaar. Mijn beste vriendin zei al toen ik zwanger was dat ze niet zo veel met kinderen had. Ik stelde haar gerust dat ik het heus niet alleen over kinderen zou gaan hebben. En dat doe ik nu ook niet. Het eerste half jaar wilde ik eigenlijk niet weg zonder mn dochter en kwam mijn vriendin vooral bij mij. Maar de laatste keren ben ik bij haar geweest, doe ik dus ook wel al. Maar al vanaf het begin heeft ze commentaar op me, ze zei bijv :" je gaat wel bij elk huiltje al naar haar toe". En dat ze er chagrijnig van werd dat ze steeds bij mij moest komen. (waar ik dus al wat aan heb gedaan) Maar goed. Pas geleden is haar zusje overleden, heel vreselijk. Ik ben twee keer bij haar geweest daarna. Voordat haar zus overleed, hadden we afgesproken dat ze me zou helpen met een schilderklus. Dat wil ze nu niet meer. OK, dat je daar geen zin in hebt na zoiets vreselijks begrijp ik. Toen zei ik dat ik het initiatief mbt weer afspreken bij haar zou laten, waar zij behoefte aan heeft, dat doen we. Dus kreeg ik pas een mailtje of ik met haar koffie wilde drinken overdag. Ik zei dat mijn dochter dan wel mee zou gaan, want als ik thuis ben, ben ik met haar. En dat ik dat niet zo leuk voor mijn dochter vind omdat mijn vriendin vooral wil praten (en dan kan ik mijn gedachten er ook niet goed bij houden). Dus vroeg ik of ze vrijdagavond bij mij komt, als mn kindje in bed ligt. Wilde ze ook niet." Dan wacht ik liever tot je weer bij mij komt", was haar antwoord. Ik begin er een beetje tabak van te krijgen:x. Ik begrijp heel goed dat ze verdriet heeft om haar zus, en nu misschien geen zin heeft om bij mij te komen (alhoewel ze wel elke dag op de sportschool zit en volgens mij ook met vriendinnen afspreekt...) en ik wil haar behoeften ook respecteren. Maar ik heb het gevoel dat ze mijn behoeften en vooral mijn veranderde situatie niet begrijpt. Laatst was ik bij haar en zei dat ik om 21.30 weer naar huis zou gaan, zodat ik er zou zijn als mijn dochter wakker wordt voor de borst. Was ze ook geirriteerd. Wat vinden jullie nou? Herkenbaar? Zit ik te miepen? Is mijn ergernis terecht? Praten doen we nog wel hoor, maar ik vind dit niet het juiste moment en ze heeft zelf ook aangegeven nu geen moeilijke gesprekken te willen. En bij mij beginnen de dingen zich op te stapelen. Liefs
Oei, dat is inderdaad lastig... Ik herken het deels. Van mijn oorspronkelijke vriendinnen ben ik de eerste met een kind (en straks 2). Ik vind het moeilijk om het contact goed te houden. Ik heb er wel een 'mama-vriendin' bijgekregen en daarmee is het veel makkelijker. Met één vriendin heb ik een beetje hetzelfde verhaal als jij. Haar moeder kreeg kanker en moest daarvoor uiteraard behandeld worden. Gelukkig gaat het nu goed met haar, maar het was uiteraard een intensieve periode. Zij is idd ook geneigd om commentaar te hebben op mijn 'opvoedstijl': 'tja, je zou hem eigenlijk nu moeten negeren, he?' (als hij bijv. loopt te dreinen ofzo). Dat laat ik langs me heen glijden, maar ik erger me er later wel aan. Nu loopt het een beetje gelijk als bij jullie. Contact loopt stroef, afspreken is moeilijk, je hebt je eigen behoeftes en prioriteiten, maar wil haar ook niet teleurstellen. Je wil de vriendschap ook niet verliezen. Ik vind je geen zeur hoor, het is gewoon verdomd moeilijk. Je hebt allebei momenteel je eigen dingetjes en dat loopt nu niet synchroon. Ik weet niet zo goed hoe je het aan moet pakken.... kom er zelf ook niet echt uit Misschien eventjes accepteren dat jullie wat tijd los van elkaar nodig hebben ofzo? Met wat meer 'gelijkgestemden'? En dan op termijn weer naar elkaar toe trekken? Pfff... lastig
ik vind je vriendin onbegrijpelijk respectloos naar JOU toe. je hebt een kindje en zei zal moeten begrijpen dat dat een deel van jou is en het belangrijkste in jouw leven. en wat wil ze nou van je dat je oppas zoekt overdag zodat ze met jou kan zijn.... zou zei dat ook voor jou doen als ze zelf een kind heeft. ik ben laat met kinderen al mijn vriendinnen hadden kindjes toen ik nog geen kids had en heb me altijd aangepast aan de moeders uit respect
ik vond het ook vervelend toen mijn beste vriendin kinderen kreeg. ze kon niet focussen als we ergens over pratten, had weinig te vertellen behalve over haar kindjes pratten, en ik zag dat het haar enorm moeite kostte om het elders over te hebben. en dat merk je gewoon. ze moest zoveel keer weg midden in het gesprek om iets te doen voor kindjes en de kinderen die veel aandacht vroegen. ik had liever dat we een uurtje samen zonder kinderen ff n koffie gingen drinken dan uren lang met haar en samen met haar kindjes, dan met veel onderbrekkingen en niet echt goed luisteren of praten etc. ik werd er zo moe van!na een afspraak met haar was ik gewoon moe, alsof haar vermoeidhaar mij oversprong of zo. ik wilde dat ze haar kindjes ff bij papa achter liet(terwijl hij gewoon thuis was)en met mij ff luchen of iets drinken.maar dat deed ze steeds niet. ik heb haar dan verteld dat we misschien n paar jaar later beter door zouden kunnen gaan met onze vriendschap, dat het nu moeilijk is met kleine kinderen om zoals vroeger vrienden te zijn. ik begrijp dus juist je vriendin. en nu heb ik zelf een kindje, en ik vind het nog steeds dat je tijd kunt maken voor je beste vriendin zonder dat je kind erbij is of dat je daar aan bezig bent. ik vind ook dat het eigenlijk gezonder is om niet altijd en voortdurend in moeder rol te blijven en af en toe vriendin, dochter zus etc te kunnen zijn. dat je een tijd aan geeft(21:30uur of zo) wanneer je terug moet gaan voor BV vind ik eigenlijk erg normaal. daar moet ze geen probleem van maken. maar ik denk, omdat ze gevoellig is over de kwestie, dat je beter zegt dat je om 21:30 uur terug moet gaan zonder erbij te vertelen dat het om BV is of voor je kindje enzo.want op deze manier begin je je avond met haar niet als 'moeder' maar als haar vriendin.
zoooo... ik heb niet veel te zeggen maar als mijn vriendin zo zou reageren zou het dus geen vriendin meer van me zijn. De wereld draait niet om haar...
Ik begrijp van jou vriendins kant wel uit dat ze met je wilt praten zonder je kindje.. (omdat ze het nu moeilijk heeft) maar zij moet ook begrijpen dat jou kindje een deel van jou is en dat je je kindje niet iedere keer kan dumpen bij iemand omdat zij met jou af wilt spreken.
Snap jullie allebei wel. Denk dat het van je vriendin meer onwetendheid is maar ze is op sommige moment ronduit onaardig. Als ik zelf afspreek met een vriending doe ik dit meestal s avonds....vind ik zelf ook fijner dat ik meer kan kletsen. Dan kan je het afwisselen, soms overdag afspreken maar ook zeker s avonds. Maar goed, volg je gevoel maar wat betreft je vriendin. Succes
Ja doe ik dus ook! Heb ook al in t weekend n x koffie met haar gedronken, maar spreek altijd s avonds af eigenlijk
Sja ik ook. Ik snap ook niet wat ze nou wil. Ik ga dat ook aan haar vragen als ze het wel weer over moeilijke dingen wil hebben
Nee dat denk ik niet, ze heeft niks met kinderen, ze wil ze ook niet. Maar misschien is ze wel jaloers op het feit dat ik een man heb...dat wil zij ook graag maar haar relaties mislukken steeds.
belize ik ben het er niet mee eens. Je begint dan de avond niet als moeder... kom op zeg, je bent toch ook moeder. Als zij dat wil ontkennen, zo een diep onderdeel van jezelf, nou dan is het toch geen vriendin?
ik kan mensen niet zo makkelijk afschrijven. met mijn vriendschappen heb ik altijd ruimte, een relaxte sfeer om goed openhartig te praten wanneer er een probleem is. ja, mijn kindje is mij echt heilig.ook is hij t belangrijkste deel van me. maar dat betekent niet dat de vriendinen mijn kindje automatisch ook als deel van hun leven willen accepteren. zoiets kost wel tijd en veel aanpassing. je had wel 9 maanden tijd gehad om aan het idee te wennen dat je leven totaal anders zal zijn. ik geef mijn vrienden trouwens niet zo makkelijk op. zij mij ook niet dus gelukkig. zomaar zeggen dat ze 'geen vriendin' is vind ik erg hard. ik ben niet zo streng met mensen. maar ik ben ook n stukje ouder dan de meeste hier denk ik.
hier kan ik me dus goed bij aansluiten Ik heb zelf 2 kids als 1 van de weinige in mijn vriendengroep maar ik doe mijn uiterste best om tijd vrij te maken voor hun als mezelf en niet als moeder en ik moet zeggen daar geniet ik dan ook wel behoorlijk van wel is het zo dat zij de andere kant op ook respect voor mij hebben als het allemaal even niet lukt vanwege de kids (maar misschien werkt het dus wel zo omdat ik verder altijd tijd voor hun maak ) het is zeker een lastige situatie .. ik denk dat je gewoon goed na moet denken over wat JIJ nu echt wilt uiteindelijk draait het daar wel om en als daar deze vriendschap niet in past tja dan houd het misschien (nu even) op . Succes
Ik ben het met je eens hoor, ik ga haar ook niet opgeven! Ik was het in die zin met debby eens dat ze mij ook zou moeten accepteren. Net als ik haar manier van denken accpeteer... Niet zozeer dat ze geen vriendin meer van me is. Zoals ik al schreef, ik ken haar al jaren en wil haar niet kwijt (en zal ook niet zo snel gebeuren) Ik weet niet hoe oud je bent. Ik ben 33