Zijn er meer meiden die moeite hebben met "loslaten" van de kids en dan vooral t.o.v de partner?? klinkt misschien raar maar als mijn partner de kinderen bijvoorbeeld naar school wil brengen/halen of naar sportclubje met ze wil gaan raak ik lichtelijk in paniek. Kan het niet precies omschrijven maar heb daar echt heel veel moeite mee. Wil het liefst alles zelf doen. herkent iemand dit?
Nee eigenlijk. Ik heb het zelfs niet bij andere mensen, laat staan bij de papa. Lijkt me ook niet gezond, dat je hem niet vertrouwt bij je kinderen. Want daar komt het uiteindelijk op neer. Wat vindt hij daarvan? Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn partner zich zo zou gedragen.
Het lijkt mij ook niet gezond, waarom wil je alles zelf doen? Is dat ook niet ongezond naar je kind toe, als die dat gevoel bij je oppikt (wat kinderen altijd doen)?
Eens met Amdaa en Shakes! Mijn vriend zou zich erg beledigd voelen als ik hem daar niet mee zou vertrouwen. Hij kan net zo goed voor Dafne zorgen als ik.
Nee, herken ik ook niet. Ik heb er zelfs geen moeite mee om dingen aan vriend over te laten waarvan ik van tevoren al weet dat het niet perfect zal gaan. Dl is mondig genoeg, en daarnaast is het heel belangrijk dat ze leren dat niet iedereen hetzelfde is/ hetzelfde doet!
Mag ik vragen waarom je dit onprettig vindt? Ga je malen over alles wat fout kan gaan in het algemeen (ongeluk of dergelijke) of is er een angst dat je partner iets verkeerd zal doen? Waar komt je angst precies vandaan?
Nee ik herken het niet, ML gaat elke zondag met de oudste zwemmen en en elke woensdag naar judo. Hij gaat ook vaak genoeg met de jongste (of beide) in de avond een rondje fietsen of voetballen. Vind het eerlijk gezegd alleen maar leuk (en makkelijk) dat hij dit doet en heel normaal ook! Hij zou het echt raar/kwetsend vinden als ik hem niet met z'n eigen kinderen vertrouw.
Ik herken het wel ja maar daar is hier ook een reden voor. ML is aan een oog blind en ziet met de andere ook geen 100%. mijn tip laat het gewoon gaan. laat je partner er zijn eigen weg in zoeken. Dat is in het begin verschrikkelijk moeilijk dat geef ik eerlijk toe maar het scheelt een hele hoop kopzorgen en dat is ook wel lekker .
ik herken wel het deel dat ik nog even wil checken of alle spullen mee zijn en of hij bijvoorbeeld de ophaaltijd goed in zijn hoofd heeft . Maar wat betreft zorg of verantwoordelijkheid heb ik totaal geen twijfels!
Het lijkt mij echt heel naar als je je partner niet kan vertrouwen. Zijn er in het verleden dingen gebeurd waardoor je je partner zo wantrouwt?
Ik zou inderdaad proberen te ontdekken waarom je dat zo eng vindt, als je dat niet al weet. En dan, samen met je partner, kijken hoe je dat kunt veranderen. Want het is toch wel erg prettig als je hem gewoon kunt vertrouwen, lijkt me. Gedeeltelijk herken ik het wel. Ik vind het niet prettig als mijn man ergens alleen met de kinderen is waar het, naar mijn mening, noodzakelijk is dat hij goed op ze let. Dit omdat ik weet dat hij zijn aandacht nogal eens kan verliezen en dan niet goed oplet. Daarbij speelt ook wel mee dat als hij ergens is, ik er meestal ook ben, en hij weet dat ik toch wel oplet, omdat ik het niet los kan laten (en dat is dan weer een cirkeliets, want ik kan het niet loslaten, omdat ik weet dat hij soms gewoon niet goed oplet...). Ik vind het vervelend dat het zo is, maar ik weet waardoor het komt, waardoor ik mijn gevoel 'begrijp'. Met naar school brengen oid, heb ik dat gevoel overigens niet: dat is een heel gerichte 'taak'.
Nou in zekere zin wel; wat betreft mijn partner. Ik weet dat hij met heel zijn hart ervoor zorgt dat ik ons kind heelhuids terug krijg, maar de verzorging laat an sich wel te wensen over. Ik krijg een vervelend kind terug, met hier en daar een paar blauwe plekken extra Mijn partner is van het extreem makkelijk. Waarom zou je helemaal de moeite doen om 's ochtends een broodje te smeren als hij ook een banaan kan eten. Hij laat ons kind gewoon aanrommelen met speelgoed of voor de tv terwijl hij zelf achter de computer zit om een spelletje te doen. Hij houdt geen rekening met slaaptijden (middagdutje) of eventuele activiteiten. Wanneer ons mannetje hoort te slapen, gaat hij gerust erop uit waardoor ons kind vervelend begint te doen - en daar verbaasd hij zich dan over. Hij laat hem gewoon een beetje aan zijn lot over. Imho kan dat gewoon niet. Ik wil structuur, rust, reinheid, regelmaat. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het huis dat compleet geruïneerd is alsof er een bom is ontploft en niet opgeruimd wordt - want daar had hij geen tijd voor. Nou ja, het zijn misschien allemaal maar kleine puntjes voor een ander, maar het maakt wel dat ik het niet zo prettig vind om hun twee alleen achter te laten. Ik zou hem zelfs liever naar de opvang brengen Voor de rest vind ik het loslaten in het algemeen moeilijk. Oefenen met 'alleen' op de stoep laten lopen, staand eendjes voeren bij de sloot, niet elk moment zijn handje vasthouden, ook zelf dingen laten doen. Dat vind ik moeilijk.
Ik snap je wel. Mijn partner houdt zich dan wel iets meer aan de structuur van ons zoontje (ziet het gelukkig wanneer hij slaap of rust nodig heeft), maar is ook behoorlijk makkelijk en vrijgevochten. Ik heb hier veel moeite mee gehad. Tot ik besefte dat ik mijn zoontje hoe dan ook nog heel veel momentjes los zal moeten laten. Ik ben een controlfreak (schrijf ik met pijn in mijn hart) en dit was/is de perfecte les om zelf óók wat losser te worden. Onze partners doen het op hun eigen manier en ja, het is moeilijk dat dit nogal verschilt van onze manier. Maar we moeten er op vertrouwen dat het goede papa's zijn. En dan zorgen wij er na zo'n rommelig dagje gewoon weer voor dat de rust, reinheid en regelmaat terugkeren
Hier niet herkenbaar. Het kan ook niet want mijn man en ik hebben echt gelijke zorg: we werken beide 4 dagen en zijn dus allebei een dag thuis met S. En mijn man doet hetzelfde als ik. Oke, ik leg wel klaar wat hij S aan kan doen en ik zeg ook wel je kunt het beste vandaag dit op zijn brood doen en dat als tussendoortje geven. Maar nee ik laat mijn zoontje met heel mijn geruste hart achter bij mijn man. Hij of ik, dat maakt geen verschil. Ook loslaten van mijn kindje niet: ik laat hem graag de wereld ontdekken en ben niet snel bang.
nee totaal niet herkenbaar. Partner, zus en buurvrouw( en ik) brengen en halen kids + neef/ buurjongetje naar school. Partner zwemt met zoon, neemt ze rustig een hele dag mee en het enigste wat ik dan soms zeg is heb je extra vestje mee voor dochter. hij heeft het zelf nooit koud nl.
Wat daarbij goed helpt is het bedenken dat jouw partner ZIJN kind ook aan jou toevertrouwt, en dat ie vertrouwen heeft dat jij een goede mama bent.. Het werkt 2 kanten op, het is net zoveel zijn kind als de jouwe. Waarom zou een vader verkapte toestemming moeten hebben ('ik laat hem...') om voor zijn eigen kind te zoren? Hoe zouden moeders zich voelen in zo'n positie?
Ik denk dat ik zo had kunnen zijn, maar door de nasleep van mijn bevalling moest manlief meteen van alles zelf doen (wat hij ook heel actief oppakte). Tuurlijk doet hij dingen wel anders dan dat ik zou doen, maar ik laat hart gerust een avondje /dagje bij papa. Hij is alleen wel eens wat laks. Als ik bijvoorbeeld vraag of hij haar in bad wel doen vergeet hij dat gerust ach ik zeg altijd maar: zolang hij de flesjes niet vergeet en op tijd en schone luier aangeeft komt het allemaal wel goed!
Echt een hele dag samen zijn ze zelden maar zaterdagochtend gaan ze samen judo-en, heerlijk...herken het dus ook niet. Ben ook best een controlfreak maar van mij zouden ze juist wat vaker samen op stap mogen. Zeg wel als ik een dagje weg ga 'vergeet je 'm geen eten en drinken te geven' Bij anderen heb ik wel eens 'als ze maar goed opletten' maar beheerst dan niet m'n dag en is een gezonde bezorgdheid denk ik. Vind jou reactie eerlijk gezegd wat ver gaan, is het ergens op gebaseerd en hoe ver gaat het...laat je het wel toe dat ze eens alleen zijn met papa?