Ik heb een probleempje ik kan mijn schoonouders totaal niet verdragen om me heen als ze al bellen krijg ik de kriebels. Het is begonnen toen ik zwanger was toen ik 8 maanden zwanger was gingen ze een maand naar Spanje en ze lieten niks van zich horen:s dat vond ik zo moeilijk geen interesse niks. Toen was mijn zoon geboren kreeg hij een kadotje ze zeiden ja hij krijgt nog iets erbij hoor, tot op heden nog niks gekregen zeg dan niks denk ik dan. Ook tonen ze totaal geen interesse en dat vind ik erg moeilijk Mijn dochter ziet mijn moeder erg vaak en zeker belt ze 3 keer in de week maar mijn schoonouders hoor ik zo een maand niet. Ze wonen dan we 30 kilometer veder op maar toch je kan dan toch wel eens wat interesse tonen ? en als wij bellen is ze altijd ziek zwak en misselijk pfff. Of het gesprek gaat over haar dochter waar ze altijd ruzie mee heeft:s Nu ligt mijn moeder in het ziekenhuis en ik hoor niks van ze als ze een beetje interesse tonen dan wisten ze dit maar nee hoor en weer irriteer ik me dus. Ze zijn ook in de 60 en drinken erg veel ze kunnen eigenlijk niet zonder drank en vooral mijn schoonmoeder is alleen maar blij als ze drank op heeft. ik vind dit best erg ga eens aan je familie band werken dan steeds zuipen. Wie o wie herkent dit en hoe ga je hier mee om want ik krijg er steeds ruzie door met mijn man en wil dat niet. Ze komen me neus uit en kan ze niet eens meer zien heel erg we hebben het er al over gehad maar ze spelen steeds het slachtoffer rol wij doen alles fout enz enz je kent het.
Ik denk dat je je misschien te druk maakt. Als zij niet zo close zijn dan js dat zo. Dat ze graag drinken is jouw probleem niet, en dat ze maar eerst aan de familieband moeten werken is niet aan jou om te beslissen. Snap het wel, lijkt mij ook heel vervelend. Maar ik denk dat je het beter kunt latem voor wag het is en kunt bedenken hoe jij de rol an je so in het leven van jouw kinderen ziet.
dat denk ik ook hoor dat ik me te druk maak ik weet het maar vind het zo zonde en steeds worden we gebeld omdat ze ruzie hebben met hun dochter.. Ik denk dat ik het maar moet laten voor wat het is i wil zo graag een familieband. En het is zo irritant dat ze ons dan dronken opbellen en dan alles leuk is en als we bellen zijn ze ziek zwak misselijk
En herken het wel hoor, mijn vader was ook alleen gezellig met drank op. Mijn dochter wist tot een paar maanden terug niet eens dat s.ouders haar opa en oma waren.
Zullen we ruilen Mijn schoonmoeder belt zo vaak dat ik weleens denk: sloeg ze maar is een dagje over !
Ik snap dit niet , waarom moeten jou schoonouders weten dat jou moeder in het ZH ligt? Die mensen zien elkaar toch alleen met verjaardagen of bij jullie ook vaker?
Leef en laat leven! Ik heb me ook altijd groen en geel geergerd aan mn s-ouders vooral moeders! Haar eerste zoon en kleinzoon zijn haar alles en mn man en mijn zoon, tja.. Die neemt ze maar voor lief! Ik vind t ondertussen wel prima en als ik mn frustraties wil uiten, dan zoek ik mn man even op! Hij denkt gelukkig t zelfde!
Hehe, deels wel herkenbaar, vooral de desinteresse in onze levens. Bij de geboorte van ons meisje kregen we een appelboom als kraamcadeautje, en dat was het, niet eens een fopspeentje of iets anders voor de baby. En een half uurtje later wilden ze (stiefschoonloeder) ook nog even bepalen dat wij geboortekaartjes naar HAAR vrienden en HAAR familie over de hele aardkloot moesten sturen. Toen onze dochter 1 werd kreeg ze als verjaardagscadeautje 1 rompertje. Onze dochter is hun oudste kleinkind, de tweede is bijna een jaar jonger. Verjaardagscadeautjes hebben we nog nooit van ze gehad, zijn nu 4 jaar samen. We hebben onze hond de dag voor kerst naar het asiel gebracht, de dag erna was de hele schoonfamilie hier, en toen schoonpa en vrouw hier een paar weken geleden waren, vroegen ze ineens waar de hond was. Het was hun dus niet eens opgevallen dat ie er met kerst al niet meer was. Telefoongesprekken gaan al snel over wat zij beleven en wat zij willen en zulke dingen, vragen hoe het met onze dochter gaat, hoe het met mij gaat, en met de zwangerschap is teveel moeite. Ik heb die mensen dus ook nooit aan de telefoon, vriend mag dat afhandelen. Tja, ik heb me er heel erg druk over gemaakt, maar ben er nu gewoon klaar mee. Als het aan mij zou liggen hoefde ik ze gewoon helemaal niet meer te zien, maargoed. Onze dochter ziet die mensen ook echt niet als opa en oma, en daar ben ik ook niet bepaald rouwig om. Gelukkig wonen ze aan de andere kant van het land, en gaan wij daarom dus echt maar 1 keer per jaar die kant op. Ze komen hier denk ik zo'n 3-4 keer per jaar, maar mijn zwagers wonen hier ook in de buurt en doen ze dus alles in 1 keer. Nu met deze zwangerschap tonen ze nog minder interesse dan de vorige keer, enige wat ze graag wilden weten was of we het geslacht wilden weten en of we het ook gingen vertellen. NEE dus . Tja, ik heb inmiddels wel geleerd dat ik me er druk om kan maken, maar daar alleen mezelf mee heb. Al krijg ik wel nog steeds last van hartkloppingen enzo als ik weet dat ze een paar dagen later langs willen komen.
Denk ook dat het beste is je daar niet druk om te maken. Het is moeilijk om andere mensen te veranderen, en ik vraag me dan ook weleens af of we daar het recht toe hebben. Het is hun keuze, hoe vervelend, egoïstisch en stom wij het ook mogen vinden. Moet wel zeggen dat ik schoonouders soms best mis. Schoonvader is er niet meer, en schoonmoeder woont in Angola en praat alleen Portugees. Dus wanneer ik haar via Skype spreek is het echt te standaard voor woorden. Alles goed? Ja met u? Ja ook? Nog wat leuks gedaan? Ja, wat dan? Dit en dat. En haha daar blijft het een beetje bij. Het is een heel aardige vrouw, maar ik leer haar natuurlijk mede door de taalbarriere niet echt goed kennen (ben wel bezig met Portugees, maar naast werk, andere dingen is het gewoon best veel soms). Ach wie weet moet ik hier ook maar blij mee zijn, geen nachtmerrie relatie met schoonouders voor mij dus Rest schoonfam. Zijn broers die in NL wonen (en zn zusje uit Angola/Rusland) heb ik trouwens wel contact mee. Heel leuke, aardige mensen. Ook zus van zn moeder, etc etc. Achya, in the end off the day... (komt het uiteindelijk op je zelf neer). Niet dat een leuke schoonfamilie geen leuke bijkomstigheid is natuurlijk.
Meenstal lees je hier dat de schoonouders juist erg bezitterig zijn en dat ze vaak bellen en met dingen bemoeien....jij hebt last van het andere geen contact. Tja laat ze lekker...ieder hun leven. Zij missen het opgroeien van hun kleinkinderen...dat doen ze zich zelf aan. Misschien vinden hun juist dat jullie weinig contact met hun zoeken...daar al eens over gehad?
nou, tis toch iets dat haar zoon en schoondochter bezig houdt, maakt toch niet uit of ze elkaar kennen?? Ik toon ook interesse als de schoonfamilie van een vriendin bv in het ziekenhuis ligt, dat is toch gewoon meeleven. Nu zou mijn schoonmoeder ook bij mijn moeder op bezoek gaan, maar die kunnen het nu eenmaal goed vinden. Dat zal niet altijd zo zijn, maar het is toch gewoon meeleven met je naasten??
Ik zou me hier echt niet druk om maken, of iemand je wel of niet iets geeft. Het is zo zonde van je energie je daarmee bezig te houden. Je schoonouders hebben blijkbaar weinig belangstelling voor hun kleinkinderen, tja, pech, voor hun welteverstaan. Wees blij dat ze niet bezitterig en bemoeierig zijn, maar lekker op afstand blijven. En als ze bellen met zeurverhalen, hoor het aan, zeg ja en nee en hang op. Of laat je man met ze bellen. Maak het jezelf niet onnodig moeilijk. Je kan die mensen niet veranderen en dat moet je ook niet willen.
Oh hou op..ik wil er niet eens over beginnen, stoom al uit mijn oren.... Sinds de woordewisseling die zo ging: (kan ik met recht zeggen dat ik een gruwelijke hekel aan haar heb gekregen) ' Waarom neem je de telefoon nooit op als ik bel?" Mijn reactie, nou omdat ik dan of ons zoontje in bed aan het leggen ben, of werken ben, of bij mijn paarden bezig...ze belt altijd als ik of bezig ben of er niet ben.. ' Je hebt eindelijk je zin he, je hebt mijn zoon en mijn kleinzoon van me afgepakt' Oh vreselijk, ga k alweer, ik kook van woedde als ik eraan terug denk. Toen wij gingen adopteren was haar eerste reactie, als het maar geen zwarte is..(daardoor wilde ik eerst perse uit afrika adopteren) Toen we besloten dat we voor een kindje met meerdere special needs gingen (afwijkingen die wel of niet operabel zijn, ziektebeelden enz enz)..verklaarde ze ons voor gek dat we voor een gehandicapt kind gingen en wat haalden we dan wel niet in huis. Toen we net de fotos van ons zoontje kregen en wij midden in een verbouwing zaten (kamertje maken voor ons zoontje) moesten we alles laten vallen en naar hen toe gaan om de fotos te laten zien. Ze wonen 2 uur verder op. Terwijl wij moesten werken, in de puin zaten, ipv dat zij dan onze kant opkwamen (hij ww, zij 6 uurtjes werk per week en die week vrij!!) Komen we aan op Schiphol, iedereen is er behalve s.fam (leuk voor mijn man). Hebben we een aankomstfeestje (omdat daarna de drie maanden hechting ingingen, zodat ons zoontje zich aan ons kon gaan hechten, drie maanden nergens op visite en geen visite in huis), komen ze gewoon niet!!!!!!!!!!!!!! Dat was dus een soort van kraamfeest he, ze hadden hem nog nooit gezien. En dan gewoon niet komen. Owja, voor dat hele adoptieproces, was ik regelmatig zwanger, en altijd was het wel mijn schuld (al zei ze het niet zo direct) dat het weer mis gegaan was..ik had te veel gedaan, te weinig gedaan, was te dik, was te veel afgevallen in korte tijd..enz enz En wat was ze blij toen ze hoorde dat niet alleen mijn man een mankementje had maar ik ook (hashimoto). Dus het ligt niet aan ... (mijn man) ! Ja hoor, alsof wij elkaar met de vingers aanwijzen waar het probleem ligt. Inmiddels na het telefoongesprek waarin ze dus zei dat ik nu mijn zin heb, en haar zoon en kleinzoon heb afgepakt, heb ik een walgelijke hekel aan haar gekregn. En dat gaat maar niet over. Hoe erg ze haar best ook doet. Er is iets geknapt in me.
Het was ook alleen maar een vraag verder niets, dit komt bij de mensen waar ik mee omga familie enzo niet voor, bij andere dus wel