Ow Loopy mijn ouders hebben een foto opgehangen van het kistje van Remy met het konijn van hen erbij. De foto is van de crematie en is gewoon een vredige foto...hij hangt netjes bij de foto's van de kids van mijn zus. Het kan dus wel...balen dat ze dat zo doet bij je....hangen er zeker ook geen foto's van opa en oma die zijn overleden? De dood hoort toch ook bij het leven hoe rot ook?
Wat een herkenbaar en indrukwekkend topic. Ik heb dan 2 vlindertjes verloren. En doorsta inmiddels veel spanningen rondom de IVF pogingen. Laatst toen mijn 2e IVF mislukt was, vroeg een collega hoe het met me was? Dus ik zei van de mislukte poging en hoeveel verdriet ik had. Zegt ze: tja op een begeven moment moet je gewoon accepteren dat er geen kinderen komen . Ik heb haar eens gevraagd of ze werkelijk dacht dat ze mij met deze woorden zou troosten? ? ? ? ? Toen was ze stil. Wat een onnozel ziel ( sorry hoor) Hope
Tja, mijn zus zei gisteren tegen mijn moeder (we hadden het over sinterklaas en de neefjes van mijn partner, en eigenlijk niet eens vanuit een heel kind-vriendelijk perspectief ): "Nou, jij wordt ook nog wel eens oma, hoor!" Pardon? We kunnen geen sinterklaas vieren met Sterre, maar mijn moeder en mijn schoonmoeder zijn wel haar oma's! Ik heb er niets van gezegd, want we zaten met 9 man aan tafel, maar misschien moet ik dat wel doen...
Idioot gewoon. Ik snap niet dat mensen het gewoon 'vergeten' dat je ook een kind hebt. Want worden je ouders ook ontkent wanneer ze dood zijn? Echt, wat is het verschil? Ik denk dat mensen erg bang zijn voor de dood, vooral dat van een kind. Dat is zo eng, dat ze het liever ontkennen. Hoe bedoel je de papa en mama een schop nageven? En Hope, goed dat je er wat van hebt gezegd. Want idd, hoe moet die opmerking je nu troosten? Aquilegia, je kunt er alsnog iets van zeggen. Ik snap dat je dat aan een volle tafel niet doet. Maar je mag altijd achteraf even vragen of ze voortaan ook aan Sterre* wil denken. Sterre* heeft jullie immers ouders, grootouders, ooms en tantes gemaakt. Ze was de eerste in alles en dat is heel bijzonder!
ik ben mamma van een dochter *, een gezonde zoon, een Mk en nog een Mk. Dus 4 keer zwanger geweest. De opmerkingen zijn soms zo kwetsend. "Maar gelukkig hebben jullie er 1" ""Je weet in elk geval dat het kan" "Met zwanger worden heb je in elk geval geen moeite" "Jullie tijd komt heus ook nog wel" enz.. En iedereen om me heen krijgt kinderen of het niets is: Tja wel vervelend want nu ben op die en die zijn verjaardag uitgerekend. We wilden er niet zoveel leftijdsverschil tussen hebben Nu mag ik de hele zomer niet aan de wijn enz..
ppa, precies... Het is toch afschuwelijk? En mensen passen zich razendsnel aan, aan de situatie en weten dan precies het verkeerde te zeggen. Knap eigenlijk! *sarcasm* Bij een vrouw die al kinderen heeft: gelukkig heb je er nog een paar! Bij een jonge vrouw: gelukkig heb je nog alle tijd! Als heel vroeg bekend wordt dat er iets mis is met het kindje: gelukkig kwamen ze er op tijd achter! Als het kindje na 42 weken stil geboren wordt: gelukkig heb je het nooit zien leven, anders had je er al zo'n band mee! Wij weten 'gelukkig' dat het allemaal b*llshit is. Laat ze maar kletsen, maar zorg ook dat je voor jezelf opkomt. Vraag ze: waar heb ik in godsnaam geluk mee?! Wat probeer je hiermee te bereiken? Denk je dat je me op deze manier troost?! Dat klinkt heel fel en onaardig, maar ze doen precies hetzelfde bij ons, dus waarom zouden wij ons zo laten kwetsen?
Nu we toch bezig zijn.... Wat me opvalt is dat er om ons heen heel veel mensen zwanger zijn (9 baby's op komst) er bijna niemand begint over het feit dat het voor ons wel moeilijk moet zijn. Nu snap ik heus wel dat je heel blij bent, maar even aangeven van Wij zijn heel erg blij maar vinden het voor jullie heel vervelend is toch een kleine moeite...... Waarschijnlijk verwacht ik gewoon teveel
Nee joh ppa, negeren is makkelijker dan doen alsof het je wat interesseert. En wanneer je het negeert, is het er gewoon niet! Simpel toch?! Jaja, zo werkt het echt helaas...
Ja best wel. Maar het heeft bij mij wel een hele hoop zaken in een ander licht gezet. Hele andere prioriteiten nu, herkenbaar? Met mij gaat het verder wel goed hoor. Krijg vanmiddag een 3- en 4D echo in het VUmc dus ben benieuwd hoe de kleine erbij ligt.
Ik heb het topic eens goed doorgelezen. Persoonlijk heb ik geen behoefte om mee te praten bij de vlindermama's omdat ik mezelf niet als mama zie. Ik heb een eerdere zwangerschap achter de rug die niet tot een goed einde is gekomen. Maar goed, dit ligt natuurlijk voor iedereen anders. Ik begrijp wel heel goed dat sommige opmerkingen echt shit zijn. Zeker van naasten die even voor het gemak 'vergeten' wat er zich voor heeft gedaan maar verwachten we ook niet erg veel van mensen? Het worden van opa of oma / tante of oom dat is toch een beleving van de persoon die dat wordt? Net zoals ik me geen mama voel (en mijn man geen papa) merk ik dat mijn moeder wèl vindt dat ze al oma is maar mijn schoonmoeder niet. Dat vind ik haar keuze en ik respecteer dat net zoals ze mij respecteerd. Ik vind het vervelend wanneer mensen ontkennen dat ik eerder zwanger ben geweest maar verder merk ik vooral dat mensen het vaak heel goed bedoelen. Okay, het is voor mij alweer 5 jaar geleden, misschien dat dit ook wat uitmaakt... Verlies is voor mensen ongelofelijk moeilijk en vooral wanneer het een voor hen niet zichtbaar verlies is geweest. Het zou fijn zijn wanneer de dood een meer geïntegreerd onderdeel zou worden van ons leven hier in het Westen (in andere delen van de wereld gaan ze hier heel anders mee om). Dat we meer het leven (in of buiten de buik) meer kunnen vieren ook wanneer het geëindigd is. Ik wil alle vlindermama's sterkte wensen en ik wens hen en hun partners en kinderen een hele fijne toekomst waarin alle dromen uit mogen komen en herinneringen een mooie plaats hebben en houden! Elle
Dit is natuurlijk geheel persoonlijk, maar hangt volgens mij ook af van hoever je zwangerschap gevorderd was. (Bij jou weet ik dat natuurlijk niet). Ik heb zelf een mk gehad met 5 weken en deze zwangerschap zou mij niet het gevoel geven, mama te zijn. Maar ik heb daarvoor een dood kindje gehad, geboren na 24 weken zwangerschap, en van Sterre voel ik mij dus wel de mama. Echter, je bent natuurlijk wel "anders" mama. Ik kan niet meepraten over de echte zorg die je aan zo'n kleintje geeft: verschonen, in bad doen, borstvoeding, tandjes die doorkomen, eerste hapje, eerste stapje. Dus ik ben emotioneel wel mama, maar praktisch ben ik geen mama, omdat ik er geen praktische invulling aan kan geven. Maar mocht ik zwanger worden en mensen vragen: "Is het je eerste kindje?" dan zou ik toch nee zeggen, het is niet de eerste, wel de eerste die blijft leven en gezond is, hoop ik.
bij mij geldt het vooral bij mensen die dichtbij ons staan en weten wat een ellende we hebben meegemaakt. bij onbekenden zeg il altijd dat ik 1 kindje heb
Ik vind mensen zowieso maar raar hoor als ze horen dat je een MK hebt gehad. Mijn laatste was na bijna 6 weken.. in om omgeving zwijgen ze er of helemaal over, of je krijgt te horen.. je bent dus gewoon ongesteld geworden.. of ze zeggen alleen maar oh, was je zwanger dan? of gelukkig dat het nu al gebeurd is en niet na een half jaar.. voor mij maakt het nix uit of het nu na 6 weken of na 6 maanden is gebeurd.. die paar weken was ik zwanger en dat werd bevestigd door alle klachten die erbij kwamen.. voor mij was het dus ook echt verlies van een kindje, hoe klein het vruchtje ook was.
"Jammer dat je toch ongesteld bent geworden" kreeg ik te horen na de mk met 5 wkn! Ik had 3 positieve testen! Dus dan probeer je uit te leggen dat je echt zwanger was... maar die persoon weigerde het als een miskraam te zien. En als je een doodgeboren kind hebt, gebruiken ze weer het woord miskraam. Ik zeg dan altijd: "het was geen miskraam, maar een doodgeboorte" en dan schrikken mensen wel.
Pfff, ik voel me na het lezen zelfs een klein beetje schuldig Mijn broertje en schoonzusje hebben vorig jaar september de zwangerschap met 22 weken moeten beëindigen, Tyrone had een soort van bult in zijn nek, waar de kleine hersenen in zaten, hij heeft dus geen kans gehad. Het was een hele hefitge periode voor ons allemaal (mijn ouders, haar ouders, en de directe familie) en na de bevalling hebben we ook allemaal wel eens gedacht of zelfs gezegd: "gelukkig dat ze dit op tijd hebben gezien" En daar kan ik me nu, als ik dit lees heel schuldig over voelen. Daarnaast is het heel dubbel, dat de dinsdag dat mijn schoonzusje naar het ziekenhuis moest om haar lichaam voor te bereiden op de bevalling (waar Tyrone wss toen al door is overleden), de dag is dat Lana is verwekt. De donderdag erna is ze bevallen van Tyrone. Ik ben hier, niet gepland maar wel heel bijzonder, bij geweest. Ik ben zo boos en verdrietig geweest (en nu nog steeds wel eens, maar nu overheerst het gevoel dat dit beter is voor Tyrone en voor mn broertje en zn vriendin), dat dit hen moet overkomen. Toen kwam dus voor ons het nieuws dat wij zwanger waren, omdat we er die maand niet bewust mee bezig waren geweest door alle omstandigheden, kon ik nog precies nagaan wanneer ze was verwekt, dat was dus even slikken, maar ik zie het als iets voorbestemd. Met ong 8 weken hebben we de familie ingelicht, het was niet bedoeld om het die betreffende dag te vertellen, maar door een vraag van mijn moeder en ik er niet over wilde liegen, kwam het nieuws waar mn broertje en zn vriendin bij waren. Nog geen 6 weken na de crematie van hun zoontje. Nou komt het lastige, toen ons nieuws aan iedereen kon worden verteld, kwamen de vragen aan mijn moeder of Lana (toen was de naam nog niet bekend uiteraard) haar eerste kleinkind zou zijn, en ook werd die vraag aan mij gesteld met oog op mijn ouders. Ik heb eigenlijk altijd geantwoord met "ja en nee" en dan de situatie kort toegelicht. Gelukkig voor mn broertje en zn vriendin, bleek na alle onderzoeken dat het gebeuren met Tyrone niet erfelijk was en konden ze snel weer zwanger worden. Dit ging gelukkig ook heel snel (half oktober hoorden ze dat alles goed was, 25 december kwamen ze met het nieuws dat ze 5 weken in verwachting waren) Met deze zwangerschap gaat alles goed en 21 augustus wordt hun dochtertje verwacht. Toen we hoorden dat het een meisje was, waren mijn moeder en ik allebei enigszins opgelucht, voor ons gaf het een gevoel dat dit kindje Tyrone niet zou vervangen. Natuurlijk zou dat nooit het geval zijn, maar toch denk je het als 'buitenstaander'. Nou komt een beetje iets waar ik nu bang voor ben, door het lezen van deze topic, dat er strax heel vaak wordt gezegd "Gelukkig is het nu goed gegaan" en "Nu zijn jullie echt ouders" en alle andere stomme opmerkingen. Hoe kan ik zelf iets betekenen voor mn broertje en schoonzusje, om te voorkomen dat deze opmerkingen te veel wordengemaakt (zelfs mijn moeder zou een dergelijk opmerking kunnen maken, doet ze niet bewust natuurlijk, maar van haar is het pijnlijker dan van een of andere vage kennis)
Wat mooi dat je hier je verhaal verteld Dani, ik denk dat het goed is dat we naar beide kanten kijken. Dus vanuit de ouders en vanuit de omgeving. Het kan heel goed gebeuren dat je iets verkeerd zegt en later denkt: oeh dat had ik anders moeten formuleren of anders moeten zeggen. Dan kun je er altijd nog op terugkomen en hen vertellen dat je het zo niet bedoelt hebt en dat jenog vaak aan Tyrone* denkt. Wanneer iemand anders een verkeerde of onhandige opmerking maakt, dan kun je er ook iets van zeggen. Niet op een boze toon, maar gewoon: Tyrone heeft ook bestaan, hij was ook hun kind, dit is zijn zusje, ze waren al ouders maar nu op de manier waarop ze hebben gehoopt etc. Je kunt er ook met je broer en schoonzus over praten als zij dat willen. Wie weet vinden ze dat wel heel fijn! Dan kom je ook meer te weten over hoe zij erin staan en hoe zij ermee omgaan. Iedereen is anders en verwerkt een verlies anders.
Niet iedere "foute" opmerking is meteen heel fout. Mijn werkster heeft zelf ook 2 kinderen verloren en zij heeft weinig opleiding gehad. Zij heeft haar hart helemaal op de juiste plek. Zij heeft wel gezegd: "Gelukkig zijn jullie nog jong" maar van haar kon ik het hebben, omdat ik haar ken en ik weet hoe zij het bedoelt: erg lief. Van iemand anders zou ik het niet kunnen hebben. Het antwoorden op de vraag: "Wordt dit hun eerste kleinkind" met "Ja en nee" en het dan uitleggen, is op zich heel beschaafd. Want je ontkent niet het bestaan van Tyrone, maar natuurlijk: een levend kleinkind is toch anders, de opa en oma kunnen er praktisch iets mee doen: cadeautjes geven, oppassen, Sinterklaas vieren, naar de dierentuin...
Inderdaad fijn Daan dat je deze kant van het verhaal laat zien. Ik denk dat het voor iedereen persoonlijk is maar volgens mij is het vooral belangrijk dat er over gesproken wordt. Misschien vinden je schoonzusje en je broer het fijn als je gewoon ter sprake brengt hoe zij er tegenaan kijken en wat zij fijn vinden