Toen ik dit hoorde schrok ik dus wel even... Want ik had er dus nooit rekening mee gehouden... - Heb geen overgewicht (zelfs een BMI van 17) - Hele korte cyclussen ipv lange Wel om de maand een ei sprong ipv elke maand... En ik had te veel eiblaasjes... Ik was er in het begin heel nuchter onder maar ik merk nu dat het steeds erger word... Weet wel wat in het inhoudt maar moet nu weer 2 weken wachten tot dat ik er meer over hoor etc... Hoe zijn jullie hier mee om gegaan..?! Zijn er nog meerdere mensen die pas deze diagnose hebben gekregen..?!
Ik was er vrij nuchter onder. Voor mij geldt dat je nog zwanger kunt worden. Dat vond ik het belangrijkste. De diagnose heb ik nu een maand of 6 geleden gekregen...
He Suusje je moet wel nuchter blijven hoor, het is een 1 op de 5 vrouwen die dit krijgen, helaas daar ben je mee geboren, en het enige wat nu telt is dat je wordt geholpen, hoe lang ben je al gestopt met de pil? ik weet het nu sinds 3 maanden of zo, en ga vanaf volgende week mijn derde ronde clomid in, 50 en 100 mg hebben helaas niks opgeleverd en ga nu over naar de 150 mg dus loop iets voor op je,maar wanneer mag je je menstruatie gaan opwekken en starten met Clomid? succes!!
Ik heb het vorige maand te horen gekregen. Ik was vooral boos omdat het zo lang geduurd heeft voordat ze er achter kwamen. En ik had zo vaak gevraagd of er niet iets mis kon zijn (na stoppen pil acne, erg lange cyclus). Pas na ruim een jaar mocht ik naar de gyn en die zag het binnen 5 minuten. Dat hele jaar vol teleurstelling en hoop is gewoon voor niets geweest.:x Nu ben ik met de eerste ronde Clomid bezig maar heb er geen goed gevoel over. Maar dat is mijn stomme voorgevoel
Oke jullie hebben ook wel gelijk maar voel me gewoon ff klote... Iedereen in mijn omgeving word zwanger en ik moet na 1 jaar eerst nog eens de MMM in... Ligt misschien ook aan de aankomende feestdagen... @Sween ik moet nu even afwachten wanneer mijn menstruatie start en dan moet ik vlak voor mijn ei sprong terug voor een echo... Hopelijk is dat over 2 weken...
Ik begrijp helemaal hoe je je voelt hoor! Ik heb het eind oktober te horen gekregen en de eerste paar dagen voelde ik mij enorm klote. Iedere keer schoot er door mijn hoofd, PCOS, ik heb PCOS, dit gaat gewoon over mij, ik mankeer wat, mijn ovaria doen het gewoon niet goed, PCOS, PCOS, PCOS... De hele diagnose moest gewoon echt even inzinken en een plekje krijgen. Vond (achteraf) dat de gyn er ook niet echt op gelet had, wat de diagnose voor inpact op mij had. Zij ging gewoon meteen over op de 'zakelijke' dingen als welke medicijnen ik wanneer moest slikken en wanneer ik voor controles naar het zh moest komen. De eerste dagen waren heel dubbel, ik wilde het nog niet geloven, maar ik wilde er ook vanalles van weten. Het was voor mij ook een schok. Ik heb een normale BMI, geen overbeharing oid. Nadat ik gestopt was met de pil werd ik eerst gewoon regelmatig ongesteld. Echter na half augustus werd ik maar niet ongesteld en ook geen positieve zwangerschapstesten. Dus toen naar de HA en die heeft me doorgestuurd naar de gyn en toen kwam de diagnose. Was er dus ook nog niet op voorbereid dat er echt wat mis zou zijn... Ik heb zelf ervaren dat mijn gevoelens daarna wat in een rustiger vaarwater kwamen. Ik weet niet hoe lang het voor je geleden is dat je het hoorde, maar je mag tegen ons best even uitrazen hoor! Heel veel sterkte met de verwerking, en als je eraan toe bent mag je je best bij ons clubje voegen...
Fijn dat je me begrijpt... (Niet negatief bedoeld naar de rest) Ik heb het dinsdag pas te horen gekregen en had het gewoon echt niet verwacht... Mijn Gyn was juist wel heel begripvol en legde het ook heel goed uit... Al heb ik de helft niet eens gehoord blijkt achteraf...
Afgelopen dinsdag, ach meid, dat nieuws is dan dus echt hartstikke vers! Geen wonder dat je je nog ongelooflijk klote voelt! Je schrijft dat je korte cyclussen hebt met om de maand een eisprong? Dan maak je in ieder geval eitjes, dus dat is heel fijn. Bij mij gebeurde er dus niets meer sinds augustus. Ik heb medicijnen moeten slikken om mijn menstruatie op te wekken en nu dus medicijnen om een eitje te laten groeien. Waarom moet je 2 weken wachten totdat je meer hoort? Hebben ze nog niet met je besproken hoe nu verder?
Ja volgens mijn temperatuur maak ik om de maand een eitje aan... Omdat als alles goed is ik na het weekend ongesteld word en ik dan de 8ste dag van mijn nieuwe cyclus weer een echo krijg om te kijken of het eitje dat ik aan maak ook wel groot genoeg is etc...
Ok, dus ik begrijp dat ze je gewone cyclus in de gaten aan het houden zijn, en dat je nog niet met medicijnen hoeft te beginnen... Het is heel heftig vind ik, om te ontdekken 'dat je het dus niet goed doet', en dat je steeds naar het ziekenhuis moet etc etc. Het verkrijgen van een klein wondertje wordt nu zo ontzettend klinisch met allerlei haken en ogen, en niet zo iets prive van jezelf en je parner. Vind je ook niet? Ik vind dat echt even slikken. Ik baal er soms nog weleens van. Ook als we weer bij de gyn zijn en ik in die stoel lig met mijn man naast mij, dan denk ik steeds: dit komt de romantiek ook niet ten goede... Ik heb het wel aan mijn ouders vertelt, want ik heb een hele goede band met ze. Maar mijn droom om ze tzt enorm te kunnen verrassen is daardoor ook wel in duigen gevallen...
Ze willen alleen nu even kijken wat mijn lichaam zelf lukt met het eitje... Ze vinden het een beetje raar dat ik wel ongesteld word maar geen eisprong heb... Zo voel ik het dus ook... Het hele plaatje is gewoon anders opeens... In mijn omgeving wisten de meeste mensen al dat we bezig zijn...
@suusjelove: ten eerste even een hele dikke knuffel van mij! Ik weet hoe gek je wordt van je rare cyclus en snap volkomen dat je even helemaal moedeloos wordt hiervan! ook ik heb - zoals je weet -PCOS, maar werd ook gewoon ongesteld (alleen dan megalange en onrelmatige cyclussen) en heb geen overgewicht (BMI 21 ofzo). Het kan dus wel heel goed, ook zonder overgewicht. Ik vind het net zo als jij alleen wel gek dat jij zo vaak toch nog wel eisprongen hebt en zo vaak ongesteld wordt en korte cyclussen hebt. Dat past idd niet echt bij de diagnose.... Misschien is de oorzaak wel iets anders maar heb je wel PCOS achtige eierstokken? Dat is namelijk dat je heeel veel kleine eitjes maar geen dominant groot eitje hebt ,zoals bij jou ook het geval is. Maar dat kan ook door andere dingen komen volgens mij. Ik moest in het ziekenhuis in elk geval naast de echo allerlei bloedonderzoeken laten doen om echt uit te sluiten dat ik geen andere hormonale (of schildklier) verstoringen had en dan pas konden ze echt zeggen op basis van de echo + bloedwaardes (die dus niet al te extreem afwijkend mogen zijn) dat het PCOS is. Het duurde echt weken voordat ik daar de uitslagen van terug kon krijgen dus ik neem aan dat jij dit (nog) niet gehad hebt? Ik zou als ik jou was de gyn echt nog even het hemd van het lijf vragen de volgende keer. Dan nog iets anders: Je schreef dat je een BMI hebt van 17, zou het daar niet eventueel mee te maken kunnen hebben? Dat is namelijk echt best wel laag (sorry als je het vervelend vind als ik dit zeg) en ik weet dat ondergewicht ook tot verstoringen in de cyclus kan leiden. Misschien iets om ook even over door te vragen in het zh? Houd je taai meis, je loopt nu in het ziekenhuis en dat betekent dat er nu in elk geval wat aan gedaan gaat worden!
Hey Itsme, Toen ik het hoorde moest ik meteen aan jou denken... Ik heb al bloed moeten prikken... Maar hij zei echt duidelijk dat het pcos was... Heb het daarna nog aan mijn mannetje gevraagd of ik het misschien verkeerd gehoord had.. Hun gaan er van uit dat ik mijn cyclussen bij elkaar had moeten tellen ipv zien als een cyclus zonder ei... Dat het beetje bloed verlies dat ik dan had niet mocht tellen als ongi.... Ik moet dan nu weer wachten tot dat ik dat bloed verlies weer krijg... En over mijn gewicht had ik gevraagd maar dat was geen probleem omdat ik mijn leven lang al zo veel weeg, het probleem met mijn darmen en er gezond uit zag zei hij...
Hoi SuusjeLove, hoe is het er nu mee? We zijn weer een paar dagen verder, heb je het al meer een plekje kunnen geven? Ik hoop het voor je!
Ja ben van de schrik bekomen en heb nu geaccepteerd dat het blijkbaar zo moet zijn dat het bij ons niet zo snel lukt als bij andere... Daarbij blijft het nog heel moeilijk omdat iedereen om me zwanger raakt/is...
I know... Ik dacht dat ik daar wel weer een beetje nuchter mee om kon gaan, maar gisteren was toch even moeilijk. Ik had op mijn werk een vergadering en daar waren twee vrouwen bij die nu zo'n 4 maanden zwanger zijn. Beide met een prachtig beginnend buikje en natuurlijk het grote geluk dat ze het aan alles en iedereen kunnen vertellen omdat de eerse 3 maanden voorbij zijn. Tot mijn eigen grote schrik stak dat wel, en was ik echt jaloers en bijna boos op ze... Ben blij dat je wel een beetje rust hebt gevonden. Ik leg het nu uit als dat ik in de basis nu wel rustiger ben, maar dat de piekmomenten wel heftiger zijn dan de onrustige basis die ik aan het begin had. De piekmomenten kunnen je op allerlei tijdstippen overvallen en dat maakt ze soms zo intens...
Bij mij is 2 jaar geleden de diagnose PCOS gesteld, maar ik zag me zelf helemaal niet terug in de diagnose (geen overbeharing, overgewicht, problemen met de cyclus etc) Had namelijk nooit last van mijn cyclus was altijd 31 dagen. heb 2 kinderen gekregen, heel snel verwekt. Helaas is onze tweede zoon 1 week na zijn geboorte overleden. Daarna wilde we weer zwanger worden en dat liet op zich wachten. na 1 jaar de MMM in. Op de echo waren veel eiblaasjes te zien, en de bloedwaarden gaven ook PCOS aan, maar dat mijn cyclus altijd normaal was (op 3 keer, 4 maanden na het overlijden na) werd niet echt geluisterd. Na 9 maanden hormonen gebeurde er nog niets. Toch bleek ook ik gewoon een eisprong te hebben. Uiteindelijk ben ik zelf naar een haptonoom gegaan, om iets aan het verdriet te doen en ben ik uiteindelijk ook naar een Osteopaat geweest. deze kan de hormonenhuishouding stimuleren met massage. Na 1 IUI behandeling zonder hormonen ben ik nu 31 weken zwanger. Ik ben zelf van mening dat ik wel de kenmerken van PCOS heb, maar niet de volledige diagnose. Geef de moed vooral niet op. Groetjes Denise
@Zus Ik heb dat zelf ook wel... Mijn vriendin is ook zwanger en haar gun ik het heel erg.... We zijn op het zelfde moment gestopt met de pil... Zij heeft helaas al 2x een miskraam gehad... Maar deze week kreeg ik haar echo foto gestuurd en dan is het toch weer ff slikken.... En de rest van het dorp vermijd ik zo veel als mogelijk... En als ik dan verhalen hoor over hoe misselijk ze zijn etc. Kan ik echt boos worden en denk ik vaak: ik gun het je ook... (schaam schaam schaam) @Denise ik heb precies hetzelfde als jou alleen word er naar mij wel geluisterd omdat ik maar 1x per 2 maanden een eitje aanmaak... Wel heerlijk dat je nu zwanger bent...
Oh meiden, kwam toevallig dit topic tegen en wil jullie dolgraag een hart onder de riem steken. Wat ik trouwens wel wat moeilijk vindt, omdat ik ook weet dat het kan steken dat iemand anders wél dat geluk heeft mogen hebben. Ik hoop dat jullie tijd ook heel gauw mag komen! Wij zijn er na 3 jaar zelf proberen ook achter gekomen dat ik PCOS had en met 9 behandelmaanden in het ziekenhuis waren wij zwanger. Ik weet nog hoe ik door de grond zakte toen de gyn mij het nieuws vertelde, ik vond het ook verschrikkelijk! Ik was nog super jong en had geen enkel symptoom, behalve dan geen/weinig eisprongen en enorm lange cyclussen.... Het is niet niks máár het zwanger worden is niet onmogelijk. Al zal het niet altijd even makkelijk zijn. Bij deze een dikke knuffel voor allen van jullie die hem gebruiken kunnen! Ik sta er regelmatig bij stil dat er nog zoveel meiden zijn met deze wens die (nog) niet in vervulling is gegaan. Succes en veel sterkte bij deze weg!